Historie o edukacji, jakie opowiedzieli mi Superbelfrzy

Książka ma na celu przybliżenie idei integracji oraz miejsca dziecka niepełnosprawnego w świecie. Autorki skupiają uwagę przede wszystkim na pracy pedagoga specjalnego, która wymaga olbrzymiego zaangażowania i poświęcenia.

Obok przedstawienia charakterystyki upośledzenia umysłowego z najczęściej spotykanymi przyczynami trudności w uczeniu się książka porusza tematykę edukacji dzieci upośledzonych umysłowo w szkole masowej (nie zapominając o założeniach prawnych). Czytelnik zapoznaje się z ideą klas integracyjnych, założeniami i warunkami dobrej integracji. m.in. kwestią doboru dzieci do klas integracyjnych, ocenianiem uczniów niepełnosprawnych czy też rolą pracy w grupach, a także poznaje cele i zadania rewalidacji indywidualnej wraz z ramowym programem rewalidacji oraz wskazówki do pracy z dzieckiem upośledzonym umysłowo na tego typu zajęciach. Przejrzystość programu i podział na etapy rozwoju określonych umiejętności stanowi cenne źródło pomocy dydaktycznej dla pedagogów i innych osób zainteresowanych prowadzeniem terapii indywidualnej z dzieckiem niepełnosprawnym.

Praca zawiera przykładowe opracowania: dokumentów, standardów wymagań, rozkładów materiału dla uczniów, konspektów oraz przykładowych ocen opisowych, które w mniejszym, bądź większym stopniu towarzyszą pedagogom specjalnym w ich pracy. Książka stanowi skarbnicę informacji dla pedagogów prowadzących bądź zaczynających prowadzić zajęcia w klasach integracyjnych.

Książka stanowi pogłębioną naukową monografię problemu agresji realizowanej przez młodzież za pomocą nowych mediów

Polska nauka o edukacji potrzebuje impulsów i otwarć - na nowe kategorie teoretyczne, koncepcje i pola problemowe. Niestety, autorzy wielu rozpraw i publikacji nie wpisują się w to założenie. Unikają wypłynięcia na szerokie wody i rezygnują z możliwości przeżycia intelektualnych przygód, zamykają się w opłotkach bądź wyważają otwarte drzwi (powielając te same, dawno już rozwiązane problemy), wreszcie - są ateoretyczni. Niezbyt często zdarzają się teksty, które dają czytelnikowi możliwość zrekonstruowania własnego sposobu myślenia czy dialogu. Na szczęście książka Mariusza Sztuki daleko wykracza poza powyższy opis. Autor potrafi w swoich - prowadzonych niemalże na wzór Foucaultowskiej metody genealogii - narracjach ukazać wyłanianie się kolejnych dyskursów (i kolejnych wersji rzeczywistości) resocjalizacyjno-pedagogicznych oraz przedstawić je w bardzo przekonujący sposób. Resocjalizacja stanowi w jego ujęciu swoistą krystalizację zarówno dynamiki napięcia między różnymi podejściami teoretycznymi, jak i konkretnymi, realnymi zjawiskami. Trzeba dodać, że Autor nie konfrontuje wyłaniających się z badań obrazów myśli i rzeczywistości z jakimkolwiek obrazem »idealnej« czy »postulowanej« wersji resocjalizacji. Jego narracje są pozbawione wszelkiego moralizatorstwa i dydaktyzmu, tak kuszących w przypadku analiz problemów związanych z resocjalizacją (nie zakłada on też istnienia »ostatecznej prawdy«, do której naukowiec powinien dojść za wszelką cenę). Stają się w tym kontekście otwartym tekstem, który zaprasza czytelnika do nadawania własnych znaczeń.

Z recenzji prof. zw. dr. hab. Zbyszka Melosika
Praca wypełnia istniejącą w polskim piśmiennictwie z zakresu pedagogiki resocjalizacyjnej lukę, która wynika z niewystarczającej analizy naukowej aspektu teleologicznego resocjalizacji. Przy czym, co warto podkreślić, ów aspekt rozpatrywany jest z pozycji pedagoga. Książka Mariusza Sztuki jest w tym kontekście niewątpliwie propozycją nowatorską i zainteresuje zarówno praktyków resocjalizacji, jak i teoretyków zgłębiających to zjawisko.

Z recenzji dr. hab. Marka Heine

Autor, jako nauczyciel praktyk, miał możliwość obserwować młodzież podejmującą naukę w liceach profilowanych i w trakcie tych obserwacji zauważył, że samoistnie powstało środowisko do tej pory nieznane i szczególne. Owa inność objawiała się między innymi pojawianiem się wśród uczniów zachowań wychowawczo trudnych i skrajnie nieakceptowanych, dużej liczby niepowodzeń szkolnych, ogólnego zniechęcenia do nauki, braku wytrwałości i konsekwencji w działaniach, rezygnacji z kontynuowania nauki czy przystąpienia do egzaminu maturalnego – zupełnie innym patrzeniem na świat i własne możliwości oraz pragnienia. Nie ulega jednak wątpliwości, że znaczny wpływ na sposób postrzegania świata ma, ukształtowany na podstawie doświadczeń wyniesionych z różnych środowisk, system wartości, który z kolei stwarza podwaliny aspiracji. Analiza badań wyrażanych przez młodzież aspiracji wykazała głównie ich dążenia do zaspokajania potrzeb własnych, z ukierunkowaniem na materializm i konformizm. Konsekwencją tego zjawiska stała się możliwość zdefiniowania pojęcia aspiracji nie tylko pod kątem nauk psychologicznych i socjologicznych, ale także z punktu widzenia pedagogicznego.
Intencją autora było uzyskanie odpowiedzi na pytanie, które przybrało następnie formę głównego problemu: czy i jaka jest zależność między czynnikami środowiskowymi i zamierzeniami edukacyjnymi badanej młodzieży a jej aspiracjami życiowymi oraz postrzeganymi wartościami? Oddzielnym zagadnieniem stała się próba rozpoznania wewnętrznej dynamiki wartości w kontekście wartości uznawanych i odczuwanych. Ustalenia w tej dziedzinie mogą okazać się przydatne w edukacji i naukach o niej, zwłaszcza w opracowywaniu programów dydaktyczno-wychowawczych oraz w administracji państwowej niezmiennie eksperymentującej na płaszczyźnie kształcenia ogólnego i zawodowego młodzieży na poziomie szkoły ponadgimnazjalnej.
Praca, będąca wynikiem określonych w tytule badań, ma charakter diagnostyczny i składa się z sześciu rozdziałów oraz podsumowujących je wniosków (Ze Wstępu).

W książce przedstawiono wyjątkowe scenariusze, przeznaczone do pracy z grupą. Głównym celem zamieszczonych tekstów jest profilaktyka oraz praca z emocjami.

W niniejszej pracy opisuję i porównuję wewnętrzne, instytucjonalne (…) uporządkowanie celów wychowania harcerskiego ZHP i ZHR w latach 1989-2019, z racji tego, że obie organizacje podejmują działalność wychowawczą, rozumianą jako rodzaj działań społecznych charakteryzujących się następującymi właściwościami konstytutywnymi: akomodacją, aproksymacją oraz indoktrynacją (…). Stowarzyszenia te poprzez aktywności indywidualne i wspólnotowe stwarzają możliwości rozwoju i samorozwoju zmierzającego w określonym kierunku/kierunkach, w oparciu o przyjęty kanon wartości.

Na przestrzeni analizowanych lat stowarzyszenia formułowały w swych dokumentach zestawy celów wychowania. Przyjmuję za Kazimierzem Denkiem, następujące rozróżnienie celów wychowania: naczelne, ogólne, pośrednie, szczegółowe i operacyjne (…). Przedmiotem mojej refleksji jest założona funkcja społeczna ZHP i ZHR (…) wyrażana w naczelnych i ogólnych celach wychowania harcerskiego, określona w statutach i innych aktach tych stowarzyszeń, to jest w źródłach wtórnych (…)opracowanych przy wykorzystaniu schematu badań historycznych. (z Przedmowy)