Historiografia wojskowa w PRL

"Na przełomie wieków XV i XVI nastąpił okres starć´ z najazdem moskiewskim i tatarskim Iwana III w latach 1492 - 1503, oraz wojen późniejszych z tymiż˙ przeciwnikami, wojen prowadzonych na wielkich, mało zamieszkałych, niemal bezdrożnych przestrzeniach. Jazda dotychczasowa polska składała się? przeważnie z kopijników na ciężkich koniach, pokrytych zbrojami i mających za bron´ zaczepna? długie kopie i miecze, oraz z lekkiej jazdy strzelców, uzbrojonych przeważnie w kusze, zatem przeznaczonych do działania na odległość´. Podczas ciągnienia wojska, zbroje kopijników wożono na wozach i dopiero w chwili spodziewanego starcia przywdziewano je. Jazda ta wobec ruchliwego nieprzyjaciela, nieprzestrzegającego zasad rycerstwa zachodniego, zapowiadania natarcia, a skłonnego do napadów niespodzianych, stawała się? mniej przydatna, co tak dotkliwie zostało stwierdzone w klęsce bukowińskiej r. 1497. Niewątpliwie te przyczyny zrodziły potrzebę? stworzenia jazdy lżejszej, uzbrojonej w kopie - włócznie, tak zawsze skuteczne w ręku polskim zwłaszcza wobec nieuzbrojonego nimi przeciwnika, oraz w krzywe szable, za oręż˙ ochronny mającej jedynie lekkie tarcze. Sięgnięto do wzorów węgierskich. Po raz pierwszy w regestrze skarbowym w r. 1500 pojawia się? nazwa husarzy przy nazwiskach węgierskich i, być´ może, serbskich czyli Raco´w, jak wówczas w Polsce Serbów nazywano."



Reprint wydania z 1939 roku. Zachowano oryginalną pisownię.

Biografia bez retuszu

„Naczelnik w sukmanie” i „bohater dwóch narodów”, Racławice i przyjaźń z Thomasem Jeffersonem – legenda Tadeusza Kościuszki trwa do dziś. Czy na pomniku generała nie ma jednak rys? Czy rzeczywiście był tak wybitnym wodzem i politycznym wizjonerem? Jak ma się do jego legendy wiernopoddańcza przysięga złożona carowi Pawłowi I i obojętność na walkę Polaków u boku Napoleona?

Bez wątpienia historia życia Kościuszki jest gotowym scenariuszem filmowym, a Sławomir Leśniewski umiejętnie, scena po scenie odsłania nam niezwykłe losy przyszłego Naczelnika powstania – trudne dzieciństwo, pobyt w elitarnej Szkole Rycerskiej, wyjazd do Francji, nieszczęśliwą miłość do Ludwiki Sosnowskiej, wielkie ambicje i karierę wojskową podczas ośmioletniego pobytu w Ameryce. Autor dokładnie przypatruje się podwalinom pomnika Kościuszki, czyli dwóm wielkim wojnom – o wolność Stanów Zjednoczonych i w obronie Konstytucji 3 maja. I wreszcie szczegółowo prześwietla nieudane powstanie z 1794 roku, począwszy od euforii po przysiędze na krakowskim Rynku i zwycięstwie pod Racławicami, aż po klęskę pod Maciejowicami.

Sromotnie przegrana bitwa zamyka najbardziej burzliwy okres życia i oficjalną historię Kościuszki, znaną z podręczników i utrwaloną w świadomości kolejnych pokoleń Polaków. Po niej następuje okres dwuletniej niewoli i ostatnie lata życia spędzone w ciszy szwajcarskiej Solury. Jednak w wielu epizodach właśnie z tego okresu kryją się zapomniane, a niekiedy nawet w ogóle nieznane fakty, o których legenda milczy. Podobnie jak o niektórych wydarzeniach z lat młodzieńczych, poważnych błędach w sferze polityki i wojny, niejasno przedstawianych lub zupełnie pomijanych w hagiograficznych opracowaniach.

Krytyczne spojrzenie i talent narratorski pomagają autorowi stworzyć postać Kościuszki z krwi i kości. I przedstawić go takim, jakim był naprawdę.

"Przechowywany w Archiwum Głównym Akt Dawnych w Warszawie zbiór rejestrów popisowych wojska koronnego (Oddział 85 Archiwum Skarbu Koronnego) zawiera liczne materiały związane z rachunkowością wojska polskiego, szczególnie w okresie panowania ostatnich dwóch Jagiellonów. Większość ksiąg została sporządzona na podstawie specyficznego formularza kancelaryjnego, który zakładał wpisanie do księgi składu osobowego całego oddziału jazy lub piechoty, poczynając od nazwiska rotmistrza i zazwyczaj daty dokonania spisu poprzez wymienienie wszystkich podoficerów (towarzysze w jeździe) bądź podoficerów i żołnierzy (dziesiętnicy i szeregowi w piechocie). W przypadku piechoty przyjmuje się, że spis lustracyjny odzwierciedlał w niemałym stopniu szyk bojowy oddziału. Jazda - stanowiąc podstawowy rodzaj broni, jest dziś - jeśli chodzi o skład osobowy - właściwie nieznana. Ponieważ rejestry sporządzono na potrzeby rachunkowości wojskowej, większą uwagę przywiązywano do koni i uzbrojenia jeźdźców niż do ludzi" (ze wstępu)

Armistice Day in 1918 was arguably the most joyous day of the 20th century. As the guns fell silent, crowds celebrated across the Western world.

The foremost artists of all nations including Pierre Bonnard in Paris and Gilbert Beal in New York, were inspired to convey the emotions of this historic moment. The Irish painter William Orpen was in Amiens.

The tense and difficult process of making the peace ensued. Orpen and Augustus John were assigned as official artists at the Versailles conference. Painters also recorded on canvas the extraordinary closing events of the War, including the surrender of the entire German battle fleet.

One hundred years on, The Armistice and the Aftermath brings together, in one book, a superb collection of the most epic paintings of the era. The result, with informed and perceptive commentary, is a unique record of those momentous days which not only re-drew the world map but, more ominously, shaped the future of the 20th Century.

Francuski intelektualista Alexis de Tocqueville (1805–1859), jeden z ojców założycieli współczesnej socjologii, jest znany z dwóch słynnych dzieł. Są to O demokracji w Ameryce (1835/1840, Wydawnictwo Aletheia, Warszawa 2019) i właśnie "Dawny ustrój i Rewolucja" (1856).
Kilkadziesiąt lat po rewolucji francuskiej z 1789 roku Tocqueville zastanawia się nad przyczynami, dla których wybuchła. Z niezwykłą przenikliwością tropi w niej pozostałości ancien régime’u, a nawet średniowiecznego feudalizmu. Okazuje się, że wbrew powszechnemu przekonaniu rewolucja przejęła, a nawet wzmocniła te elementy – takie jak centralizacja władzy, ubezwłasnowolnienie obywatela itd.
Rewolucja niejako odsłoniła organiczną ułomność państwa francuskiego: niedowład tego, co dziś nazwalibyśmy społeczeństwem obywatelskim. O ile amerykańską „rewolucję” przeprowadzali wszyscy Amerykanie oddolnie, o tyle rewolucja francuska mimo chwilowego wybuchu dążeń wolnościowych była zdaniem Tocqueville’a „zamianą miejsc” klas rządzących nad głowami biernych mas.
Zgromadzony przez autora materiał faktograficzny sprzed rewolucji – który zresztą jest wartością samą w sobie i składa się na fascynujący obraz życia w tamtym okresie – ilustruje jego słynne odkrycie, że rewolucja nie wybucha w momencie najbardziej krytycznym, lecz właśnie wtedy, gdy reformy podjęte przez starą władzę są na zaawansowanym etapie. Tocqueville, jak sto lat później Hannah Arendt, jest życzliwym, choć krytycznym recenzentem obu rewolucji ze wskazaniem raczej na amerykańską.

Wspomnienia oficera Flotylli Pińskiej z walk z bolszewikami w 1919 i 1920 roku.