Honor Horror I Klasycy

Bohater książki, pisarz-poeta, przybysz z miasta, poszukując swojego miejsca na ziemi i pomysłu na życie, decyduje się na diametralną zmianę – sprzedaje mieszkanie w Warszawie i kupuje gospodarstwo na odległym od stolicy Podlasiu, na przysłowiowym końcu świata. Nikt z „tutejszych” nie kryje swojego zdziwienia, a właściwie podejrzliwości wobec przybysza: „Dla nich jestem inny. Jakbym spadł z Księżyca. Inaczej się ubieram, mówię bez wschodniego akcentu, ale przede wszystkim – co tutaj robię? Gospodarstwo dla przyjemności kupiłem? Będę uprawiał dwa hektary łąk, krzaki, jeziorka i las? To im się w głowie nie mieści. Tu nikt dla przyjemności nie siedzi”. Odnajdziemy tu całą galerię postaci, wrażliwców, cwaniaków, miejscowych pijaczków, ludzi zasiedziałych na tym terenie od pokoleń i takich jak on przybyszów z kosmosu, którzy z różnym powodzeniem realizują swoje pomysły porzucenia starego życia i rozpoczęcia wszystkiego od nowa. Czy bohater odnajdzie się w nowych warunkach? Czy uda mu się wrosnąć w miejscową społeczność? I czy odnajdzie tu swoje miejsce do życia?

Artur Jan Kosiorowski urodził się 23 września 1983 roku w Pabianicach. Był w ośmiu szkołach średnich, przebywał w Monarze, podejmował się wielu zawodów, a jego burzliwe życie obfitowało w liczne i gwałtowne zwroty. W kręgu jego zainteresowań są religie świata i szeroko rozumiana duchowość. Ponadto pasjonuje się sztukami pięknymi. Jego twórczość literacka od 2014 roku jest wykładana na zajęciach z filologii polskiej. Po Świadectwie pijanej (nad)świadomości „Ciemność” to szósta książka w dorobku autora. W końcu znalazłem w necie telefon do egzorcysty. Zacząłem dzwonić do egzorcystów, potem wyłączyłem stronę, a muzyka nadal gra. Myślę sobie – przecież to niemożliwe. Sprawdzam, czy może jest uruchomiona jakaś inna strona, może z reklamami się sama uruchomiła, ale nie. I w końcu wyłączam net, gra, wyłączam komputer. Kurde gra. Wyłączam wieżę. Kurde. Gra. Dopiero kiedy w panice odłączyłem wieżę od kontaktu, przestało, ale to już byłem w takiej panice po tym, że dosłownie padłem na kolana i się modliłem tak żarliwie, różaniec, w głowie straszna, straszna straszna panika, łzy dosłownie w oczach i tylko żarliwa modlitwa, bardzo żarliwa modlitwa. I tak to trochę trwało, to oblężenie. W końcu w nocy spakowałem kilka rzeczy, zwykle mówi się i pisze – spakowałem tylko kilka najpotrzebniejszych rzeczy, bzdura, to nawet nie były najpotrzebniejsze, spakowałem do plecaka dosłownie, co mi się tam pod rękę nawinęło, nawet w jasny sposób nie mogłem o tym myśleć. (fragment książki)

Emil, czyli kiedy szczęśliwe są psy, szczęśliwy jest cały świat – to ciepła i sympatyczna opowieść o dogu, który nagle pojawił się w życiu człowieka, stając się tego życia niezbędnym elementem. Opowieść o wzajemnym poznawaniu, rozmowach (tak, tak, ten pies rozmawia), o ludzkich i psich obyczajach, słabościach jednych i drugich, o tworzącym się związku psa z człowiekiem, który nigdy nie będąc przesadnym miłośnikiem zwierząt, nagle został postawiony wobec faktu, że ktoś na czterech łapach koniecznie chce zostać jego przyjacielem, nie odstępuje go na krok i wymaga wzajemności. Opowieść o próbach porozumienia dwóch odrębnych światów, które tak naprawdę wcale nie są odrębne.     

„Plujący żelazem lotny potwór już zwinął się w nagłym zwrocie przed czołem, błysnął złowrogo w słońcu i z rosnącym wciąż szumem i gwizdem pędził tuż blisko z powrotem. Na jego grzbiecie stał człowiek i strzelał” – to tylko mały fragment jednej z brawurowych szarż powietrznych opisanych w pierwszej powieści kpt. Meissnera. Akcja Eskadry, bo taki tytuł nosi ta książka, toczy się podczas wojny polsko-bolszewickiej. Śmierć jednego z pilotów w rozbitym samolocie i ciężka rana dowódcy eskadry pociągną za sobą wiele zmian w życiu porucznika Szyllinga i jego kolegów. Czy nowy dowódca zdobędzie zaufanie zgranego zespołu? Któremu z odważnych pilotów odda swe serce piękna sanitariuszka? I czy wszyscy szczęśliwie wrócą ze swych podniebnych akcji, gdy po nimi rozgrywać się będzie jedna z najważniejszych bitew w naszej historii?

Obserwując przez lata rzekę tego, co umownie nazywamy kulturą, odnoszę wrażenie, że staje się ona coraz płytsza, że na brzegach osiada coraz więcej pospolitości, że coraz szersze łachy ukazują dno - niezbyt ciekawe przy bliższym poznaniu, że szuwary brunatnieją, zamiast się zielenić, że znikają kolejne i kolejne wiry i wreszcie, że niejedno zabetonowano, aby tylko woda nie popłynęła nie tam, gdzie trzeba. Ta opowieść próbuje cokolwiek z dawnego obrazu tej rzeki ocalić. Czy udatnie - ocenisz sama, czytelniczko, ocenisz sam, czytelniku. A co jest w środku? Dwoje geniuszy za nic mających swoje talenty, a wokół nich grono koneserów trudniących się przestępczym handlem dziełami sztuki. Ponura zbrodnia sprzed stuleci, która niemal dokonuje się po raz drugi, ponieważ dawny morderca, genialny kompozytor, pragnie wyzwolenia. Wiele obrazów, w tym jeden, nad którym unosi się mroczna tajemnica. Dużo, naprawdę dużo muzyki. Rozrywki arystokratów - przestępców. I miłość - oczywiście - przekraczająca nawet te granice, które można wyjaśnić. Czy jest to dobra powieść? Nie, jest to źle napisana powieść, ale dobra do czytania. Zapraszam. Alski