Huragan w świecie arabskim

Od protestów społecznych i konfliktów zbrojnych w latach 2010–2012, które w dziejach zapisały się pod nazwą Arabskiej Wiosny, dzieli nas niespełna dekada. Dystans kilku lat, jakie upłynęły od rozpoczęcia tych zdarzeń, pozwala na przedstawienie ich przyczyn oraz określenie konsekwencji.
Jak przebiegały wydarzenia Arabskiej Wiosny w Tunezji, Egipcie, Libii i innych państwach regionu?
Jaką rolę w tych procesach odegrały Unia Europejska, Rosja i Stany Zjednoczone?
Co doprowadziło do kryzysu imigracyjnego i wzrostu zagrożenia terrorystycznego w Europie?
Stałym elementem sytuacji politycznej na Bliskim Wschodzie jest nieprzewidywalność. Konflikty lokalne, panarabizm, wojna USA z terroryzmem, idea powstania tzw. Państwa Islamskiego, ale też rola literatury i kobiet w tytułowych wydarzeniach – to tylko niektóre zagadnienia tej wielowątkowej publikacji. Arabska Wiosna nie przyczyniła się do stabilizacji i demokratyzacji Bliskiego Wschodu, ale echa tych wydarzeń absorbują uwagę światowej opinii publicznej do dziś.

Historia Iraku obejmuje dzieje obszaru dzisiejszego państwa irackiego od czasów najdawniejszych po współczesność. Założeniem pracy jest jednak przede wszystkim ukazanie historycznego tła, koniecznego do zrozumienie problemów Iraku XX wieku, dlatego też dzieje starożytne potraktowane są raczej pobieżnie.
Z drugiej strony, ze względów poznawczych, szeroko omówione zostały problemy Iraku w czasach osmańskich, co do tej pory bywało albo pomijane, albo zbywane kilkoma zdaniami. Szczególnie istotny jest tu wiek XIX, który w znacznej mierze uformował kształt dziesiejszego państwa irackiego. Ważne miejsce obok historii politycznej i społecznej zajmują problemy rozwoju kultury irackiej oraz dzieje konfliktu kurdyjskiego. Oddzielny rozdział poświęcony został Irakowi po upadku Saddama Husajna.

Autor książki „Na wschód od Jordanu – w kraju braci Semitów” podejmuje się niezwykle ciekawego, a nade wszystko ważnego zadania – przybliżenia kraju o bardzo bogatej i, co ciekawe, wielokulturowej historii. Tym krajem jest Jordania – Haszymidzkie Królestwo Jordanii, na tronie którego zasiada w 43. pokoleniu potomek proroka Mahometa, Król Abd Allah II Ibn Husajn; muzułmańskie państwo na Bliskim Wschodzie, które od wielu lat stara się być łącznikiem między konserwatywnym Bliskim Wschodem a nowoczesnym światem łacińskim, zwłaszcza Europą i Stanami Zjednoczonymi. Wreszcie, last but not least państwo, na terenach którego kształtowała się tradycja i religijność judeochrześcijańska, zaliczane do krajów biblijnych z bogactwem bezpośrednich świadków wydarzeń sprzed dwóch tysięcy lat.
W czterech rozdziałach autor omawia położenie geograficzne kraju, demografię, komunikację; cztery główne grupy zamieszkujące Jordanię w przeszłości: Ammonitów, Moabitów, Edomitów, Nabatejczyków; historię biblijną; zmianę, jaka nastąpiła na terenie dzisiejszej Jordanii. Publikację uzupełnia tablica najważniejszych wydarzeń.

Wybór tekstów perskich okresu kadżarskiego wraz z polskim przekładem i rozległym komentarzem.

To „szarkijja” pokonała wojska Napoleona, kiedy chciały zawładnąć Bliskim Wschodem. Gdy wieje ten pustynny wiatr, gorący piasek gryzie w oczy i daje się we znaki tak samo jak krzywda, która spotyka Beduinów zepchniętych na najniższy szczebel drabiny społecznej Izraela. Rząd niezmiennie kwestionuje ich prawo do ziemi, przyznane jeszcze przez władze osmańskie i potwierdzone przez mandat brytyjski. Izraelski plan zagospodarowania pustyni Negew zakłada przymusowe wysiedlenia Beduinów, wyburzanie postawionych bez specjalnej zgody domów, osiedli i całych wiosek.

Choć teoretycznie są pełnoprawnymi obywatelami i od lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku spierają się przed sądami z władzami Izraela, ich sytuacja niewiele się zmienia. Brak im doświadczonych przywódców, a jednak mówią o nieuznawanych wsiach, używając ich historycznych nazw, zawiązują komitety, tworzą zorganizowane siły nacisku. Nie chcą być potulni, nie zgadzają się na kompromisowość dziadków i rodziców. Marzą o gwałtownym rewolucyjnym wichrze, który zmusi Izrael do uznania praw swoich obywateli z pustyni.

„Wieje szarkijja” to kolejna po żydowskiej „Izrael już nie frunie” i palestyńskiej „Oczy zasypane piaskiem” reporterska odsłona izraelskiego dramatu.