Idea Wolności Jednostki – Właściciela Zabytku W Unii Europejskiej. W Kontekście Modelu Kar Administracyjnych W Prawie Polskim

Kolekcja Bouviera obejmuje prawie 800 glinianych lamp oliwnych pochodzących z Egiptu i starożytnego Bliskiego Wschodu. Znajdującą się dziś w Szwajcarii prywatną kolekcję zgromadził podczas wieloletniego pobytu w Aleksandrii w latach 30-tych XX w. szwajcarski profesor prawa Maurice Bouvier. Nie jest to wszakże zbiór odzwierciedlający jedynie gusta czy też zainteresowania ikonograficzne właściciela. Zestaw lamp zaprezentowany w katalogu stanowiącym trzon tej publikacji to niemal pełen wachlarz typologicznych serii znanych z Egiptu od czasów Fenicjan po sułtanat mamelucki w średniowieczu, uzupełniony o typy lamp pochodzące z Bliskiego Wschodu, zakupione przez Bouviera podczas podróży do Libanu i Syrii. Szwajcarska kolekcja jest dziś drugim co do wielkości zbiorem, jeśli chodzi o tę kategorię zabytków, po kolekcji Muzeum Benaki w Atenach.

La collection Bouvier est le fruit d'une fascination pour un objet qui, pendant pres de deux millénaires, fut bien plus qu'un simple outil domestique indispensable. Lors de son séjour a Alexandrie dans la premiere moitié du XXe siecle, séduit par la beauté des formes et des décors de lampes a huile, Maurice Bouvier, professeur suisse de droit, constitua un corpus de pres de 800 lampes, en choisissant ses exemplaires avec méticulosité, afin de rassembler la plus large panoplie possible de types et de motifs décoratifs. Aujourd'hui, la collection suisse représente – en termes de richesse – le deuxieme corpus d'Europe de lampes d'Égypte et du Proche-Orient, apres celui conservé au Musée Benaki a Athenes.
L'ouvrage que nous soumettons au lecteur est une pierre milliaire dans la recherche sur la lychnologie égyptienne, syrienne et libanaise. La présentation raisonnée du matériel offre en effet une synthese tant attendue de ce champ de recherche difficile et jusqu'a ce jour insuffisamment connu. Le corpus des lampes présentées dans le catalogue couvre toutes les grandes périodes historiques, tout en mettant en relief les spécificités locales de l'Égypte et du Proche-Orient, de l'époque phénicienne jusqu'a la période mamelouke. Il propose aux chercheurs et aux amateurs une approche synthétique et diachronique des lampes en terre cuite d'Égypte et du Proche-Orient, a travers une étude accompagnée de la plus exhaustive des bibliographies possibles et illustrée par des photographies d'exception, oeuvre de Marc Bouvier, petit-fils du collectionneur.
L'étude des lampes est secondée d'une revue systématique des marques d'atelier qui figurent sur les bases et des motifs iconographiques ornant les disques, ce qui permettra d'étendre et d'approfondir les recherches sur l'ampleur de la production locale en Égypte ainsi que sur les sources d'importations des lampes et des motifs décoratifs. La bibliographie élaborée par l'auteur, couvrant l'ensemble de la littérature du sujet, sera sans aucun doute d'une grande utilité, et pour longtemps, pour tous ceux qui étudient cette catégorie d'objets provenant d'Égypte et du Proche-Orient.

Autor nawiązuje do tradycyjnych pocztówek, regularnie przysyłając do tygodnika "Idziemy" opisy oraz fotografie miejsc, które go szczególnie zachwyciły. Skupia się głównie na Rzymie, choć zdarza się, że przysyła swoje "pocztówki" również z włoskiego Loreto czy z doliny Aosty - ulubionego miejsca wypoczynku św.Jana Pawła II. Jego wykształcenie i zainteresowania sprawiają, że wiele uwagi poświęca zabytkom związanym ze starożytnością chrześcijańską i ogólnie rzymską. Jako mieszkaniec Domu św. Marty (tego samego, w którym mieszka papież Franciszek) ma dostęp do wielu zakamarków na ogół zamkniętych dla pielgrzymów. Dzięki jego "pocztówkom możemy to wszystko zobaczyć i o tym poczytać. Ze wstępu ks. Henryka Zielińskiego

Ks. Waldemar Turek (1962) - kapłan diecezji płockiej, doktor habilitowany nauk teologicznych doktor nauk humanistycznych, kierownik sekcji łacińskiej Sekretariatu Stanu, wykładowca łaciny naPapieskim Uniwersytecie Salezjańskim wRzymie oraz autor licznych publikacji z dziedziny filologii klasycznej, patologii duchowości, wydawanych po polsku i w innych językach. Od kilku lat jest stałym współpracownikiem tygodnika "Idziemy"

W książce omówione zostały w układzie chronologiczno-problemowym różne aspekty polskich doświadczeń w zakresie ochrony zabytków, poczynając od jej pierwocin na początku XX wieku, przez wprowadzenie strukturalnych służb konserwatorskich, rozwinięcie na szeroką skalę praktyki ratowania zabytków po pierwszej i drugiej wojnie światowej, aż do rysujących się zadań w ostatnich dziesięcioleciach. (...) Autor rozróżnia indywidualne cechy działań konserwatorskich wynikające z tradycji regionalnych i wpływu poszczególnych ośrodków akademickich, w których kształcili się pracownicy służb ochrony dziedzictwa kulturowego. Specyfikę polską w zakresie ochrony zabytków konfrontuje z wpływami obcymi, zwłaszcza sąsiadów (także zaborców), jak również z ustaleniami i zobowiązaniami międzynarodowymi. Opracowanie dopełnia wybór ilustracji, które dostarczają naocznych dowodów na przedstawione wywody, tezy i argumenty.
prof. dr hab. Wiesław J. Wysocki
Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie

Wszystko, co wiąże się z Kopalnią Soli w Wieliczce, ma wymiar ekstremalny: jest to najstarsza i jednocześnie największa, a przy tym ciągle czynna. Nigdzie na świecie nie odnajdziemy niczego choćby w małym stopniu porównywalnego z wielickim labiryntem. W tym solnym universum wszystko jest monumentalne, a jego unikalność zapiera dech. Każdy, kto próbuje ogarnąć skalę wielickiego skarbu, zachwyci się nim bez reszty. I trudno, by było inaczej...Wielicka kopalnia to w istocie podziemne miasto, budowane przez ponad czterdzieści pokoleń górników, przedstawicieli niemal wszystkich europejskich narodowości. To ponad trzysta kilometrów korytarzy, które prowadzą do ponad trzech tysięcy solnych komór, na dziewięciu poziomach, sięgających głębokości 327 metrów pod powierzchnią ziemi. To także podziemne solankowe jeziora, mioceńskie krajobrazy, pozostałości po wyrobiskach eksploatowanych rozmaitymi metodami i technikami. Kopalnia to również niespotykana w swojej wyjątkowości mapa geologicznej aktywności Ziemi z Karpatami w roli głównej. W ścianach wyrobisk odnaleźć można geologiczne świadectwa czasów sprzed milionów lat: solne kryształy, węgiel. Koralowce, wulkaniczny pył i wiele innych.Skarb. Kopalnia Soli w Wieliczce to książka, na którą składają się dwa równorzędne, ale odmienne elementy. Jednym z nich jest fotograficzna dokumentacja historii geologicznej i kultury materialno-technicznej Kopalni Soli w Wieliczce, wykonana przez dr Andrzeja Nowakowskiego. Jest ona efektem wielogodzinnych wędrówek po wielickich podziemiach. Stanowi zapis wyjątkowych miejsc – w wielu przypadkach, ze względu na „pracę” górotworu – już nieistniejących lub niedostępnych. Postęp w fotografii i cyfrowej obróbce zdjęć umożliwił przedstawienie ich w sposób wyjątkowy, bowiem zawarta tu dokumentacja fotograficzna pozwoli czytelnikom na dotarcie do miejsc, których zobaczenie nie było i już nie będzie możliwe. Drugą część publikacji stanowią teksty wybitnych badaczy i znawców tematu. Prof. Aleksander Garlicki porównuje Kopalnię w Wieliczce z innymi miejscami wydobywania soli na świecie. Prof. Zofia Alexandrowicz zajmuje się wielickimi Grotami Kryształowymi. Prof. Krystyna Obtułowicz opisuje historię lecznictwa w Kopalni. Tekst Elżbiety Kalwajtys dotyczy miejsc sakralnych. Historię geologiczną złoża przedstawia dr Kajetan d’Obyrn, historię turystyki w Kopalni – Marian Leśny. Joanna Kowalczyk i Prof. Zbigniew Sawłowicz zajmują się procesami powstawania nacieków solnych. Ostatni z wymienionych wraz z Łukaszem Malinowskim opisują historię stosowania metalu w Kopalni. Część tekstową zamyka Kalendarium opracowane przez Jerzego Przybyłę i Jana Sadkiewicza. Interdyscyplinarny zespół badaczy, doświadczonych profesorów i młodych naukowców, teoretyków i praktyków, przygotował dzieło unikatowe. Oprawa edytorska publikacji zostanie przygotowana na najwyższym światowym poziomie.

Pomimo wielu przeciwności, społeczeństwo poszukiwaczy amatorów rozrasta się z każdym rokiem. Sprzyja temu rozwój nowoczesnych technologii, które w postaci Internetu, ułatwiają nam szybki dostęp do informacji, sprzętu czy map.

Wyprawy śladami skarbów – historie, w których legenda bywa mniej fantastyczna niż rzeczywistość
Skarby kultury od wieków kradziono, ukrywano, ale i odzyskiwano. Wiele z nich w mniej lub bardziej tajemniczych okolicznościach zaginęło bądź zostało zniszczonych i to nie tylko podczas wojny.
Kradzieże też nie zawsze kończyły się tragicznie. W niniejszej książce znalazły się również historie skarbów cudownie odnalezionych i ocalonych.
W 1955 roku w Warszawie przepadł obraz meksykańskiej artystki Fridy Kahlo, który dzisiaj byłby wart miliony dolarów. Dziewięć lat wcześniej w okupowanej przez Rosjan Saksonii ginie ślad po Pięknej Madonnie z Torunia.
Gdy jedne zabytki znikały, inne wracały na swe dawne miejsca. Dopiero w 1960 roku z rąk kanadyjskich antykomunistów udało się – przy pomocy kardynała Stefana Wyszyńskiego – wyrwać polskie skarby narodowe z arrasami wawelskimi na czele. A kilka lat po wojnie tylko przypadek sprawił, że w piwnicach Muzeum Wielkopolskiego natrafiono na zamurowany w schronie największy obraz Jana Matejki.
Leszek Adamczewski jak zwykle barwnie przedstawia owe zagmatwane, nierzadko tragiczne losy tych i innych polskich zabytków i skarbów kultury.
Leszek Adamczewski – poznański pisarz i dziennikarz. Autor blisko trzydziestu książek. Od 2009 roku współpracuje z Wydawnictwem Replika.
Począwszy od debiutanckich Złowieszczych gór, aż do tej pory pozostawał wierny tematyce zagadkowych i tajemniczych wydarzeń z lat drugiej wojny światowej, w tym nieznanych losów skarbów kultury.
Niedawno, w książce Katastrofy. Zapomniane
i przemilczane tragedie w powojennej Polsce, po raz pierwszy wyszedł w swych dociekaniach poza ramy drugiej wojny światowej. Podobnie jest w Zagrożonym dziedzictwie, gdzie tropiąc pasjonujące dzieje zabytków, sięga w przeszłość zarówno tę dalszą, jak i bliższą.