Ignacy Paderewski Ulubieniec kobiet

Książka jest rezultatem badań nad życiem i twórczością niemieckiego pianisty i kompozytora, jednego z najlepszych i bez wątpienia ulubionego ucznia Fryderyka Chopina. Książka poszerza dotychczasową skąpą wiedzę, weryfikuje również dotychczas znane, niejednokrotnie sprzeczne informacje, ukazujące Gutmanna w krzywym zwierciadle. W wyniku drobiazgowej kwerendy bibliotecznej i archiwalnej autorka zgromadziła nieznane dotychczas w polskiej literaturze fakty biograficzne, dokumenty, źródła dotyczące działalności artystycznej, pianistycznej i kompozytorskiej Gutmanna. Recenzje prasowe (niemieckie, francuskie) i odkrycie na nowo zapomnianej twórczości przybliżają postać Gutmanna i epokę, w której żył i tworzył. Książka jest swoistą biografią Adolfa Gutmanna (1819-1882) – człowieka i artysty, cieszącego się w XIX wieku dużym uznaniem. Szczególna uwaga zostaje poświęcona znajomości z Chopinem, miejscu Gutmanna w kręgu uczniów i przyjaciół genialnego kompozytora. Mistrz pozostawił wiele wyrazów szczerej, osobistej sympatii; dawał też liczne dowody uznania dla umiejętności pianistycznych Gutmanna, jak np. wspólny koncert w paryskiej Salle Pape 1838 r., dedykacja Scherza cis-moll op. 39. Gutmann zaś przysłużył się Chopinowi choćby jako kopista, drugi obok Juliana Fontany, sporządzając 9 kopii edycyjnych dzieł mistrza, które stanowiły podstawę pierwszych wydań.

Do-re-mi-fa-sol uczy grać na fortepianie rozwijając równocześnie wrażliwość muzyczną dziecka. Autorka przy kolejnych utworach umieszcza uwagi dla dziecka, tak jakby prowadziła z nim lekcje. Taki sposób również ułatwi niejednemu pedagogowi nauczanie. Markiewiczówna podkreśla, że w początkach nauki najważniejsze jest wykształcenie u dziecka wrażliwości na piękno muzyki, a nie "przeładowywanie" go teoretycznymi wiadomościami.

Przy przerabianiu materiału z podręcznika zaleca się korzystać z wyboru literatury dla dzieci, np.: Obrazki muzyczne dla najmłodszych J. Garści, Na 4 ręce oprac. E. Altberga i Z. Romaszkowej, Zaczynam grać F. Rybickiego.

Trzecie, zaktualizowane wydanie pierwszej polskiej monografii poświęconej Glennowi Gouldowi. Książka jest próbą spojrzenia na Goulda - pianistę, kompozytora i myśliciela - przez pryzmat muzycznej konstrukcji fugi. Zdaniem autora, nieprzypadkowo Gould był genialnym wykonawcą fug Bacha, sam pozostając nowym wcieleniem polifonii. Fuga, po włosku "ucieczka", wydaje się formą najodpowiedniejszą dla artysty-outsidera, pragnącego uciec od narzuconej z góry formy i wykreować formę własną, stworzyć ją mocą własnej woli. Gould, pustelnik stroniący od wszelkiej rywalizacji, wierzył w "miłosierdzie technologii", która ludzi oddziela od siebie buforem, eliminując konflikty, a zarazem zbliża ich, rozpinając nić bezpośredniej czystej łączności w nieskażonych agresją rejonach abstrakcji.

Stanisław Moniuszko (1819–1872), herbu Krzywda, nie bez powodu nazywany jest ojcem polskiej opery narodowej, choć duchem patriotycznym przesiąknięta była cała jego twórczość, także liczne pieśni, kantaty, operetki, utwory symfoniczne. Do dziś wykonywane są dzieła kompozytora z dwunastu „Śpiewników domowych” zawierających 268 pieśni do słów różnych wybitnych poetów romantycznych, polskich i obcych tłumaczonych na nasz język, a także do utworów ludowych. Moniuszko żył dość krótko, 53 lata, ale niezwykle intensywnie. Poświęcił się bez reszty muzyce i rodzinie (miał dziesięcioro dzieci). Gdy zamieszkał w Wilnie, został organistą i wciąż komponował, ale także nauczał, organizował życie muzyczne w mieście. W 1858 r. osiadł z rodziną w Warszawie, gdzie objął stanowisko dyrektora Opery. Kilka lat później został także wykładowcą w Instytucie Muzycznym.

Niezapomnianą sławę i miejsce w panteonie polskiej sztuki przyniosły mu przede wszystkim opery „Halka” i „Straszny dwór”. Jak entuzjastycznie były przyjmowane te utwory, najlepiej świadczy fakt, że Paulina Rivoli, odtwórczyni roli Halki, musiała po premierze 17 (!) razy bisować. Wówczas jednak sława i sukcesy artystyczne niekoniecznie przekładały się na materialne. Stanisław Moniuszko w zasadzie całe życie zmagał się z niedostatkiem. Jak to życie wyglądało i od strony sceny, i od kulis, opowiada barwna powieść biograficzna znakomitego muzykologa, literata oraz publicysty Władysława Fabry’ego.

Uchwałą Sejmu i Senatu rok 2019 ustanowiony został, w 200-lecie urodzin kompozytora,
Rokiem Stanisława Moniuszki.

Wolfgang Amadeus Mozart (1756–1771) – austriacki kompozytor, jeden z trzech klasyków wiedeńskich, powszechnie uznawany za geniusz muzyczny i powszechnie też znany ze swych „przebojowych” utworów, o których nawet nie-melomani wiedzą, że wyszły spod jego pióra – młodziana w peruce, znanego im choćby z… czekoladowych kulek. Żywy, dowcipny, błyskotliwy, skłonny do żartów, kochający zabawy i grę w bilard. Jego sława jako „cudownego dziecka” z Salzburga rozchodziła się po Europie dzięki podróżom i popisom w roli skrzypka, „klawiszowca”, improwizatora i kompozytora tworzącego dużo i w szalonym tempie. Z właściwą sobie wyostrzoną optyką Danuta Gwizdalanka kreśli wyrazisty portret Mozarta i jego kariery. Daje szybki, lecz wnikliwy rzut oka na czasy, w których żył, na dzieła, które pisał, oraz umiejętnie oddziela prawdę od mitów i legend powstałych wokół jego życia i przedwczesnej śmierci.

Książka O operze i o prawie jest kolejną pozycją, w której Acus (Ewa Łętowska - prawniczka i Krzysztof Pawłowski - filozof) pisze o problemach prawa inaczej, niż to się u nas zazwyczaj robi. Kontrapunktem dla myślenia o prawie jest tutaj opera. I bynajmniej nie idzie o to, jak, czy i w jaki sposób opera podejmuje tematy prawnicze (choć i o tym też bywa tu mowa). Czytelnik będzie zdziwiony podobieństwami, jakie występują w społecznym funkcjonowaniu opery i prawa. Warto podjąć trud lektury, aby dokonać wcale nieoczywistych odkryć i przeżyć towarzyszącą temu radość.