Ikony Normalizacji

Niezwykła historia młodej arystokratki, która w niemieckim obozie pracy poznała prawdziwą miarę człowieczeństwa

Nonna Bannister spisywała pamiętniki jako młoda dziewczyna – na gorąco, podczas wojny. Jednak okropności holokaustu, których doświadczyła, niemal zabrała ze sobą do grobu. Jej zapiski, odkryte na nowo, gdy była już wiekową kobietą, odsłaniają tę niezwykłą historię.
Nonna Lisowska pochodziła z bogatej rosyjskiej rodziny i jako jedyna przeżyła II wojnę światową. W 1950 roku przyjechała do USA, gdzie poślubiła Henry’ego Bannistera. Nigdy nie wspominała o swoich doświadczeniach. Napomknęła o nich dopiero kilka lat przed śmiercią
w 2004 roku. Wtedy ujawniła bliskim swoje pamiętniki, pierwotnie spisane
w sześciu językach na skrawkach papieru, trzymane przez całą wojnę
w poduszce przywiązanej do ciała.
Jako Rosjanka z rodziny cieszącej się przywilejami, młoda Nonna trafiła do niemieckiego obozu pracy, gdzie szybko poznała wartość ludzkiego życia i znaczenie przebaczenia.
Jej zapiski to niezwykłe spojrzenie na opresyjną naturę rosyjskiego komunizmu i okrutne zło nazistowskich Niemiec. Co jednak ważniejsze, zza przejawów ludzkiej deprawacji widocznej w przerażających aktach brutalności i mordach, przebijają promyki nadziei uosabiane przez ludzi: prawosławną babcię, wątłego żydowskiego chłopca czy grupę niemieckich katolickich zakonnic i księży. Za ich sprawą ten pamiętnik rozdziera serce, choć jednocześnie jest pełen nadziei, niezapomniany.
Dzięki współpracy autorek i syna Nonny, jej wspomnienia nabrały kształtu i jeszcze głębiej przemawiają do wyobraźni. Dają wgląd w osobiste
i bolesne refleksje w najmroczniejszym okresie w dziejach ludzkości.
To historia o miłości i stratach, których nie da się zapomnieć. Jednak mimo trudnej tematyki czytelnicy poczują się umocnieni, przeczytawszy tę poruszającą i pełną nadziei opowieść o odwadze, wierze i przebaczeniu.

Denise George jest autorką kilkudziesięciu książek publikowanych w dużych oficynach (Penguin Random House, Tyndale House, Zondervan, LifeWay, Bethany House itp.) oraz ponad 1500 artykułów w czasopismach i gazetach. Pisze
o prawach obywatelskich, II wojnie światowej i życiu chrześcijańskim.

Carolyn Tomlin to autorka kilku książek, pisze comiesięczne felietony do kilku magazynów i gazet. Opublikowała ponad trzy tysiące artykułów. Uczy pisania.

John Bannister, syn Nonny, który postanowił niezwykłą historię matki upublicznić ku pamięci i przestrodze dla kolejnych pokoleń.

Nie jest to zwyczajna książka o Papieżu. Nie jest to typowa książka historyczna, roszcząca sobie prawo do miana naukowej biografii. Nie jest to także analiza twórczości teologicznej profesora Ratzingera, lecz raczej wciągające, utrzymane w bardzo osobistym tonie opowiadanie, które z serdeczną ciekawością prowadzi czytelnika do miejsc, w których obecny Papież urodził się i wzrastał, w których dojrzewał jako kapłan i człowiek. Jest ono zapisem podróży z notesem i aparatem fotograficznym w ręku po ziemi Josepha Ratzingera, gdzie zapewne spędziłby ostatnie dni swego życia, gdyby nie został powołany na Stolicę Piotrową. Jest to książka zawierająca wiele głębokich refleksji, silnie zabarwiona emocjonalnie, obfitująca w spotkania z ludźmi bliskimi Benedyktowi XVI, nierzadko związanymi z nim więzami przyjaźni, którzy pomagają odkryć mniej znane strony jego niezwykłej, bogatej osobowości. Alessandra Borghese z zaangażowaniem poznaje rodzinną ziemię Josepha Ratzingera – Bawarię: wędruje po jej ścieżkach, przemierza łąki i lasy, udaje się do wielu starożytnych miasteczek, zwiedza piękne barokowe kościoły i słynne sanktuaria maryjne. W ten sposób odkrywa, że wielkość,niezłomność i siła duchowa Papieża mają swoje źródło głównie w otrzymanej od rodziny i przyjaciół miłości, dzięki której są one mocno zakorzenione w kulturze kraju tętniącego życiem i przesiąkniętego wiarą. Owocem tej niezwykłej podróży śladami Ratzingera jest portret człowieka budzącego powszechną sympatię, dumnego ze swojej tożsamości, ukształtowanego duchem głębokiej religijności, przeżywanej i świadczonej każdego dnia własnym życiem, i właśnie dlatego zdolnego do otwarcia się na świat. Księżniczka Alessandra Borghese, jest przedstawicielką jednego z najbardziej znanych rodów arystokratycznych Europy, popularną dziennikarką, pisarką i organizatorką wielu imprez kulturalnych oraz częstym gościem programów telewizyjnych i audycji radiowych.Obecnie mieszka w Rzymie. Współpracowała z pismami „Panorama” oraz „Il Tempo”. W tej chwili pisze na łamach tygodników „Gente” i „Style” oraz dziennika „Corriere della Sera”. Jest autorką bestsellerów książkowych, m. in.: „Noblesse oblige” (Mondadori 2001), „Con occhi nuovi” (Piemme 2004), „Sette di Dio” (Piemme 2006), „Ritorno in India” (Piemme 2006). Jej dzieła są tłumaczone i wydawane w języku angielskim, niemieckim, hiszpańskim, portugalskim i japońskim. Alessandra Borghese prowadzi także szeroko zakrojoną działalność społeczną i charytatywną, m. in. pomaga potrzebującym w Lourdes oraz jest członkiem zarządu fundacji „Lateranum” wspierającej działalność Uniwersytetu Laterańskiego.

Jurgen Kaumkotter przez 15 lat zajmował się dziełami sztuki powstałymi w nazistowskich obozach. Badał miejsca pamięci, archiwa i zbiory prywatne. W niniejszej książce opowiada historię ich twórców, przedstawia dramatyczne często warunki, w jakich dzieła powstawały i były przechowywane, a także opisuje życie obozowe artystów, których talent nierzadko znany był strażnikom.

Książka jest pierwszą publikacją w całości poświęconą tajnym badaniom naukowym pułkownika profesora Hubertusa Strugholda prowadzonym na Dolnym Śląsku. W latach 1935-1945 był on dyrektorem Instytutu Badawczego Medycyny Lotniczej Ministerstwa Lotnictwa III Rzeszy w Berlinie (po wojnie tworzył w USA podstawy medycyny kosmicznej). Po nasileniu się nalotów alianckich na stolicę III Rzeszy Instytut został przeniesiony na Dolny Śląsk. Dokąd? - o tym przez długi czas nikt nie miał pojęcia, ponieważ miejsce otoczono ścisłą tajemnicą. Od kilkunastu lat różni polscy autorzy (m.in. J. Lamparska, J. Rostkowski, I. Witkowski) wysuwają niczym nie poparte hipotezy, że prof. Strughold kontynuował swoje badania w podziemiach zamku Książ. Po jakimś czasie J. Rostkowski rozwinął swoje hipotezy - nadal nie poparte żadnymi dowodami - twierdząc, że Instytut przeniesione do tzw. Starego Zamku Książ bądź do Szczawna Zdroju. Różnie polscy autorzy całkowicie bezpodstawnie oskarżali prof. Strugholda, że prowadził zbrodnicze eksperymenty medyczne na Więźniach obozu koncentracyjnego w Dachau. S. Wrzesiński obala te mity i udowadnia (na podstawie wspomnień, publikacji naukowych, niepublikowanych maszynopisów wspomnień byłych niemieckich mieszkańców Dolnego Śląska, sprawozdań powojennych itp.), że Instytut prof. Strugholda przeniesiono z Berlina do pałacu w Rząsinach koło Gryfowa Śląskiego. Przedstawia również dzieje tej rezydencji, która należała m.in. do feldmarszałka Iwana Dybicza, który tłumił powstanie listopadowe w 1831 r. Cennym uzupełnieniem tekstu są liczne zdjęcia dokumentalne i przedwojenne widokówki ukazujące opisywane miejscowości i budynki okolic.  Cennym uzupełnieniem tekstu są liczne zdjęcia dokumentalne i przedwojenne widokówki ukazujące opisywane miejscowości, pałace, zamki i zabudowania fabryczne.

"Ludzie nie pojawili się na tej ziemi dla dobra ekonomii, a ekonomia nie istnieje dla dobra kapitału. Jest dokładnie odwrotnie: kapitał ma służyć ekonomii, która z kolei ma służyć ludziom"
"Jeśli chcesz rządzić ludźmi wyłącznie za pomocą narzucania władzy państwa, lepiej od razu zaplanuj godzinę policyjną od dziewiątej wieczorem" Adolf Hitler

"Pragnieniem Hitlera nigdy nie było zwyczajne stworzenie reżimu opartego na sile. Dostrzeganie wyłącznie jego żądzy władzy jest niezrozumieniem natury tego człowieka i jego motywacji" Joachim Fest

"Pamięć o wydarzeniach z lat 1918-1919 nie może być ignorowana, jeśli faktycznie pragniemy obiektywnie ocenić korzenie niemieckiego antysemityzmu"
"Rosyjski imperializm mógł zmienić flagi w 1917 roku, ale w żadnym wypadku nie zmienił swojej natury" Leon Degrelle

Cytaty pochodzą z 2 tomu książki Leona Degrella "Wiek Hitlera".

Od lat różni autorzy powielają niesamowite historie związane z zamkiem Książ i jego najbliższym otoczeniem. Rozpisują się o przebudowie zamku na rzekoma rezydencję Adolfa Hitlera, o wytwarzaniu w podziemiach zamkowych broni biologicznej, o badaniach związanych z medycyną lotniczą, a nawet kosmiczną! Snuto teorie o istnieniu pod dziedzińcem dworca kolejowego, tuneli aerodynamicznych, symulatora Ameryka Rakete, zakładu produkcyjno-doświadczalnego rakiet V-2. Twierdzono, że zamek był elementem „sudeckiej reduty” bądź Jagerstabu. Zaczęli pojawiać się bezimienni świadkowie, którzy rzekomo widzieli „martwe strefy” pod zamkiem, a nawet latające spodki ze swastyką.