Ikony Teologia piękna i światła

Bóg Jest bezinteresowną Pełnią Miłości. Ilu z nas to wie? Ilu pragnie się dowiedzieć, jakimi drogami przez światłość i ciemność trzeba iść, by pojąć, że ta Miłość jest naszym celem? Książka Jacka Skiby, mająca formę rozważania i modlitwy, ukazuje drogę do jej odnalezienia. A wszystko zaczyna się od zrodzenia w nas świadomości naszej boskości – bo naszym najgłębszym i prawdziwym JA jest właśnie Miłość. Miłość, która obejmuje wszystko – i ciemność, i jasność, mówi: „Was wszystkich, wszystkich z graczy, każdą poszczególną jaźń, czego byście nie trzymali w rękach, miłuję”. Bo najważniejsze to wiedzieć, akceptować, wybaczać, równoważyć i otwierać siebie na Miłość.

Wciąż mówimy, że łatwo jest stracić cierpliwość. Wobec wad własnych, i innych ludzi, w życiu rodzinnym, zawodowym, w cierpieniu… tak łatwo stracić cierpliwość! Jednakże, powinniśmy zapytać, czy rzeczywiście tracimy cierpliwość? Czy raczej w ogóle jej nie mieliśmy? Niniejsza książka w oparciu o Pismo Święte, nauczanie z życia Świętych, i doświadczenie duszpasterskie Autora, ukazuje drogę rozważania i praktykowania tej wspaniałej cnoty chrześcijańskiej, jaką jest cierpliwość. Odnajduje się w niej drogę ludzką i duchową, aby osiągnąć cierpliwość: drogę ludzką, gdyż znajdują się w niej praktyczne rady i przykłady i drogę duchową, gdyż bycie cierpliwym jest możliwe niezależnie od sposobu bycia, osobowości, aktualnej sytuacji, a nawet pojawiających się trudności, ponieważ jako cnota jest w istocie darem Bożym, który każdy proszący może od Niego otrzymać. Jednakże po co w dzisiejszym świecie potrzebna jest ludziom cierpliwość? Otóż cierpliwość zarówno w życiu zewnętrznym jak i wewnętrznym, pozwala osiągnąć zamierzone cele, i zbudować życie jakiego się pragnie. Oprócz tego piękna cnoty cierpliwości, jest w niej ukryte coś bardzo ważnego: „niechaj Pan skieruje serca wasze ku miłości Bożej i cierpliwości Chrystusowej” (2 Tes, 3,5), mianowicie świat jest zbawiony przez cierpliwość Boga, który daje każdemu czas, by właściwie wykorzystał swoje życie, nawrócił się, i doszedł kiedyś do wiecznego szczęścia w niebie…

PONAD 100 PRZESŁAŃ, NAPOMNIEŃ I PRZEPOWIEDNI

Wielki zbiór przepowiedni i proroctw - dla tych, którzy z ciekawości chcą zajrzeć za zasłonę czasu i dla tych, którzy zgłębiając napomnienia pragną odmienić swoje życie. Jak to możliwe, że skromna mniszka żyjąca w XVII w., w dalekim Ekwadorze potrafiła precyzyjnie opisać kryzys wiary przełomu XX i XXI stulecia i dokładnie odmalować zjawiska niszczące naszą epokę? Czy powinniśmy się bać? Czy można znaleźć wspólny mianownik przesłań, które omijają czas na skróty?

Poeci i pisarze, kapłani i mniszki. Biskupi, mistycy i stygmatycy - wizjonerzy podziwiani i zapomniani. Zwykłe gospodynie domowe i niepiśmienni pastuszkowie, przed którymi nikt nie uchylał kapelusza. Wierne dzieci Kościoła Katolickiego i ci błądzący po duchowych manowcach. Co udało się im dostrzec poza horyzontem zdarzeń?

WIELKIE PRZEPOWIEDNIE DLA POLSKI I ŚWIATA
SPEŁNIONE PROROCTWA I WSTRZĄSAJĄCE WIZJE

Czy to prawda, że złe sygnały, przesyłane na Ziemię ze świata nadprzyrodzonego, tylko w niewielkim stopniu dotyczą naszej Ojczyzny? Czy to możliwe, że Polskę czeka jasna i bezpieczna przyszłość? Wizjonerzy w tej kwestii zgodnie kiwają głowami, ale dodają natychmiast słowo: „jeśli…” Sprawdźmy, czy wypełniamy warunki Nieba. I zacznijmy je wypełniać.

OBIETNICE SPRZED STULECI, WIELKIE NADZIEJE
STANOWCZE OSTRZEŻENIA Z ZAŚWIATÓW

Arcybiskup Fulton Sheen
Święta siostra Łucja dos Santos
Patricia Talbot
Święta Faustyna Kowalska
Teresa Neuman
Święty Ojciec Pio
Ksiądz Stefano Gobbi
Weronika Lueken
Vassula Ryden
Anna Maria Taigi
Elizabeth Canori-Mora
Elena Emilia Santa Aiello
Lodovico Rocca
Luz Amparo Cuevas
Gisella Cardo
. ..i wielu, wielu innych

CZASY OSTATECZNE , TRZY DNI CIEMNOŚCI I ... CO POTEM?

Ta wyjątkowa książka stara się zachęcić małych chrześcijan do refleksji nad tak intrygującym pojęciem, jakim jest zadziwienie. Pragniemy wspólnie zadać sobie to pytanie i wytrwale szukać na nie odpowiedzi.

Na 32 kolorowych stronach tej publikacji dzieci, rodzice i katecheci znajdą rozważania, tematy do dyskusji i przemyśleń oraz mnóstwo inspirujących zdań, które sprawią, że zdolność do zadziwienia i zachwytu stanie się dla wszystkich niezapomnianą przygodą.

Ekumeniczna postylla ma charakter na wskroś nowatorski nie tylko w kwestii technicznej (wykorzystano tu nowoczesne środki umożliwiające czytanie i zarazem sięganie poprzez kod QR do nagrań wideo). W polskiej postyllografii bowiem to pierwsza realizacja o wymiarze tak głęboko ekumenicznym, wyrażającym się w doborze kaznodziejów wywodzących się z różnych Kościołów, a podkreślonym zawartymi w publikacji słowami wspólnego błogosławieństwa biskupów trzech tradycji konfesyjnych.
Bp prof. dr hab. Marcin Hintz (Kościół Ewangelicko-Augsburski)Postylla ma to do siebie, że na każdą niedzielę i święto roku kościelnego można znaleźć w niej kazanie do konkretnego czytania pochodzącego z Biblii. Tak też jest w Ekumenicznej postylli, w której ponad osiemdziesięciu autorów dzieli się swoim rozważaniem danego Słowa, co sprawia, że jest ono zwiastowane w różnorodny sposób. Poszczególne kazania, dzięki zamieszczonym przy nich kodom QR, da się odsłuchać, a kaznodzieję można zobaczyć na ekranie telefonu, tabletu bądź komputera. [...] Sięgając do tej interaktywnej postylli, otwierajmy się na głos Boga.
Z modlitwą i prośbą o Ducha Świętego słuchajmy świętych słów Biblii, które w postylli się objaśnia i interpretuje. Niech czytanie, słuchanie i oglądanie przyniosą owoc obfity! Oby dzięki temu wzrastała nasza wiara. Soli Deo Gloria!
Bp Paweł Hause (Kościół Ewangelicko-Augsburski

Zwrot „imiona Chrystusa” przywodzi na myśl arcydzieło Fraya Luisa de León De los Nombres de Cristo. Niniejsza książka do podobnego miana jednak nie aspiruje, nie zawiera też teologicznych dyskusji. Dotyczy prostszej sprawy – praktyki religijnej; mianowicie tego, jakimi imionami i w jakim celu chrześcijanie Kościołów Wschodnich tak naprawdę wzywali Pana Jezusa. Tym dwóm zagadnieniom poświęcono poszczególne części tomu: I. Imiona, jakimi określali Jezusa wierni; II. Drogi modlitwy nieustannej, jakie zalecali i jakimi podążali asceci Kościołów Wschodnich. Skoro, z teologicznego punktu widzenia, każda modlitwa jest wzywaniem imienia i skoro jest ona także zbawienna – a nie dano ludziom pod niebem żadnego innego imienia, przez które moglibyśmy być zbawieni (Dz 4,12) – czy to samo odnosi się również do fonetycznego, że tak to określimy, wołania imienia Jezus? Jakie są źródła tej tradycji? W jaki sposób stopniowo rozwinęła się ona tak bardzo, że dla niektórych przestała być tylko jedną z wielu dróg, stając się drogą modlitwy doskonalszej od pozostałych, a może i jedynej? Wspomniana przez nas „prostsza sprawa” nieustannie urasta w środowisku chrześcijańskim do rangi kwestii zasadniczej. Aby zająć się nią tak, jak na to zasługuje, należałoby wysłuchać wszystkich świadectw z przeszłości, a to zadanie niemożliwe do wykonania. Dokonano zatem kwerendy częściowej, przeglądając dokumenty wybrane spośród tych, które albo same w sobie wydawały się tu najbardziej nieodzowne, albo w największym stopniu potwierdzały opinie innych osób. Wyniki poszukiwań przedstawiono w niniejszej publikacji. Oddawany w takiej postaci do rąk czytelnika szkic może nużyć szczegółowymi opisami, a jednocześnie rozczarowywać brakiem tego, co pominięto. Tym, którzy autorowi będą czynić wyłącznie zarzuty, odpowiedziałbym następująco: ponieważ wyszukiwanie imion Pana w rozmaitych dziełach sprawiało mi tak wielką radość, że czyniłem to, póki nie utraciłem resztek mego wzroku, dlaczegóż wy, których oczy są zdrowe, nie spróbujecie znaleźć tyle samo przykładów, uzupełniając stworzony wykaz? Do tych, którzy w niniejszej książce będą dostrzegać tylko bezużyteczne dłużyzny, powiem: jeżeli do waszych dusz nie przemawiają te badania dotyczące imion Pana Jezusa, zawsze możecie przedłożyć nad nie jakąś miłą dla ucha, intuicyjną i katafatyczą opowieść. Nie zapominajcie zresztą o zastępach profesorów i studentów, którzy swoją cenną cierpliwość i pomysłowość ofiarowują mniej interesującym zagadnieniom. Jestem chrześcijaninem i nic, co dotyczy Chrystusa, nie jest mi obojętne. Odnosi się to zwłaszcza do Jego imion, które w pewnym sensie utożsamiają się z Osobą Pana. Można by skrytykować sam układ dzieła, nie istnieje bowiem odpowiednie rozróżnienie pomiędzy imionami Jezusa a wzywaniem imienia. Zdarzało się, że jakiś szczegół, a nawet akapit, który mógłby znaleźć się w pierwszej części, zamieszczony został w drugiej, bądź też odwrotnie. Jako autor ze spokojem przyjmuję wszelkie krytyczne uwagi, życząc sobie, aby zdolniejsi ode mnie, którzy w przyszłości będą zajmować się tą tematyką, w mniejszym stopniu zasłużyli na przygany. Jeden jedyny zarzut natomiast wykluczam i przed nim – jak ufam – wobec Boga nie muszę się bronić: oskarżenie, że nie sprzyjałem całym sercem wszelkim ludzkim wysiłkom zmierzającym do osiągnięcia pokoju, w jedności z Panem, na drodze praktykowania czystej i nieustannej modlitwy. Jeśli jednak znalazłby się jeszcze ktoś, kto by mnie podejrzewał o coś przeciwnego – cóż: „Jezu Chryste, Synu Boży, zmiłuj się nad nami” / Irénée Hausherr SJ