In Search of the Dark Ages

Jak Wielka Brytania stała się sługą najpotężniejszych ludzi na świecie? Kryzys sueski z 1956 roku był momentem, w którym Wielka Brytania, niegdyś supermocarstwo, została zmuszona do ustąpienia miejsca Stanom Zjednoczonym. Straciła imperium i rolę światowego lidera. Odnalazła ją na dość zaskakującym polu. W bestsellerowym Kamerdynerze świata Oliver Bullough ujawnia, jak Wielka Brytania znalazła się na powrót w centrum globalnej gospodarki. Chociaż Zjednoczone Królestwo szczyci się tym, że przestrzega wartościami fair play i rządów prawa, niewiele krajów robi więcej, aby udaremnić globalne wysiłki antykorupcyjne. Bullough przedstawia otwierającą oczy analizę historii gospodarczej Wielkiej Brytanii, która korzystając z pozostałości po systemie kolonialnym stała się rajem dla przestępców finansowych, despotów i oligarchów, pozwalając im swobodnie prać pieniądze, prowadzić interesy i ukrywać się przed sprawiedliwością.

Pierwsza pełna historia najsłynniejszego diamentu świata, Koh-i-Noora, czyli Góry światła.
29 marca 1849 roku dziesięcioletni maharadża Pendżabu został wprowadzony do sali tronowej Pałacu Luster we wspaniałym forcie Lahaur. Tam w czasie publicznej ceremonii, wystraszony, ale zachowujący godność chłopiec, formalnie przekazał prawdziwe skarby najbogatszego państwa Indii prywatnej korporacji – Kompanii Wschodnioindyjskiej. Został również zmuszony do podarowania brytyjskiej monarchini, królowej Wiktorii, prawdopodobnie najcenniejszego przedmiotu na subkontynencie: słynnego brylantu o nazwie Koh-i-Noor.
Na historię klejnotu, będącego przede wszystkim symbolem władzy, składały się w tamtym czasie głównie plotki z bazarów Delhi, niemniej uznawane za obowiązującą wersję. Dopiero teraz kamień został odmitologizowany. W rezultacie świat może nareszcie poznać jego prawdziwe dzieje, pełne chciwości, zbrodni, tortur i morderstw, kolonializmu i grabieży – autorom udało się bowiem dotrzeć do wielu, nieznanych wcześniej źródeł, znajdujących się między innymi w południowej i środkowej Azji.
Historia kończy się na opisie budzącego kontrowersje obecnego miejsca przechowywania drogocennego kamienia: londyńskiej Tower, gdzie w muzeum klejnotów królewskich zdobi koronę królowej matki.

Na (nie) swojej ziemi. Tożsamość kulturowa i sztuka w Wielkiej Brytanii po 1945 opowiada o wybranych aspektach sztuki brytyjskiej okresu powojnia analizowanych w perspektywie pojęć takich jak tożsamość kulturowa i tożsamość narodowa, angielskość i brytyjskość. Kluczowym jest umiejscowienie tożsamości, to znaczy wskazanie, jak przestrzeń wiejska i miejska stanowiły miejsca znaczące dla konstruowania tożsamości odpowiednio angielskiej i brytyjskiej. W tej perspektywie analizowane są wybrane zjawiska w sztuce brytyjskiej po roku 1945: neoromantyzm, pop-art, land art, sztuka artystów YBA oraz przedstawienia krajobrazu powstające w nowej, postkolonialnej rzeczywistości końca lat dziewięćdziesiątych.

Monografia Przybyłem tu, by umrzeć zajmuje się relacjami z egzekucji opublikowanymi w Anglii w XVI i XVII wieku. Zarówno relacje, jak i egzekucje odgrywały wówczas istotną rolę – przywracały naruszony przez skazańca porządek prawny, społeczny i polityczny. Skazaniec, otrzymując prawo głosu, miał dokonać ostatniej spowiedzi, by umrzeć „dobrą śmiercią” oraz podkreślić słuszność wyroku. Jednak wśród kilkuset opublikowanych w tym czasie relacji znajdujemy stosunkowo liczne przykłady przełamania tej konwencji. W efekcie można zauważyć proces wyłaniania się jednostki: oto zamiast wygłosić skostniałą formułę spowiedzi i przyznania się do winy, skazaniec występował w imieniu własnym, koncentrując się na indywidualnym przekazie. W zachowanych angielskich relacjach chodziło więc nie tyle o to, co władza czyniła z ciałem skazańca, ile raczej – co skazaniec czynił z ostatnimi chwilami swojego życia. Skazaniec zaś, nie mając przecież wpływu na to, co stanie się z jego ciałem, korzystał z przysługującego mu prawa głosu, by „napisać siebie”, pozostawić głos jednostki świadomej swojego zindywidualizowanego istnienia – i w efekcie przemienić się w obywatela świadomego istnienia opinii publicznej i umiejącego ten fakt wykorzystać.

Nagroda „Literatury na Świecie” przyznana w kategorii „Translatologia, Leksykografia i Literaturoznawstwo”

‘Painfully funny. The pain and the funniness somehow add up to something entirely good, entirely noble and entirely loveable.' - Stephen Fry Welcome to the life of a junior doctor: 97-hour weeks, life and death decisions, a constant tsunami of bodily fluids, and the hospital parking meter earns more than you. Scribbled in secret after endless days, sleepless nights and missed weekends, Adam Kay's This is Going to Hurt provides a no-holds-barred account of his time on the NHS front line. Hilarious, horrifying and heartbreaking, this diary is everything you wanted to know – and more than a few things you didn't – about life on and off the hospital ward. Sunday Times Number One Bestseller for over eight months and winner of a record FOUR National Book Awards: Book of the Year, Non-Fiction Book of the Year, New Writer of the Year and Zoe Ball Book Club Book of the Year.

Publikacja prezentująca kulturowe oblicza brytyjskiej królowej Wiktorii, najdłużej panującej w dziejach Anglii władczyni, ikony idei brytyjskiego imperializmu i kolonializmu, a także historię społeczną epoki, pokazująca jej rozkwit i zmierzch oraz bohaterów masowej wyobraźni, jakie ona "wyprodukowała" i na trwale wpisała w dzieje świata. Nie jest to praca historyczna w ścisłym tego słowa znaczeniu, ale bardziej "historia antropologiczna" skupiona na wybranych zagadnieniach. Praca prezentuje najbliższą autorce perspektywą badawczą, jaką jest tradycja brytyjskich (a także amerykańskich) studiów kulturowych (cultural studies: Raymond Williams, Stuart Hall, Paul Willis czy Lawrence Grossberg).
Jest to lektura wciągająca, a niekiedy wręcz pasjonująca, decydują o tym przede wszystkim trzy podstawowe względy. Po pierwsze, kompetencja, wiedza i pasja, z jaką autorka podeszła do tematu. Po drugie znakomity pomysł na całość, proponujący czytelnikowi kulturoznawczy fresk nie tylko o samej królowej Wiktorii i jej opoce, ale także opowieść o recepcji, micie i ponadczasowości jej fenomenu. Po trzecie wreszcie, książka jest po prostu świetnie napisana i umiejętnie skonstruowana. Co istotne, charakterystyczne dla pracy jest interdyscyplinarne rozumienie kultury; chodzi zarówno o jej sens antropologiczny (kultura jako pewna utrwalona zbiorowa forma życia), jak i rozległe formy produkcji kulturowej - od tzw. sztuki wysokiej do popkultury.