Indie

Książka prezentuje postać Cesarza Meiji (1852-1912), władcy Japonii, który doprowadził do jej przekształcenia z zacofanego państwa feudalnego w nowoczesną monarchię konstytucyjną i mocarstwo w Azji Wschodniej. Cesarz, reprezentant tego, co trwałe i niezmienne w kulturze Japonii, musiał poddać zmianom swój wizerunek, sposób oficjalnego zachowania i wygląd, przekształceniu uległ też zakres jego obowiązków tak, by stał się on adekwatny do nowych czasów. Jakie założenia i metody realizacji tych zmian przyjęli kreatorzy nowego wizerunku cesarza? Kto i dlaczego miał wpływ na postępowanie władcy? Jak sam cesarz odnosił się do narzucanych mu zmian? Jaki miał stosunek do modernizacji, a jaki do wielowiekowej tradycji? - Czytelnik znajdzie w książce odpowiedzi na te wszystkie pytania.

Niniejszy tom przygotowany przez specjalistów z zakresu kultur i języków Wschodu i Afryki Wydziału Orientalistycznego Uniwersytetu Warszawskiego był w zamierzeniu zbiorem artykułów dotyczących dziecka, jego sytuacji i roli w rodzinie w różnych krajach Orientu i różnych czasach: starożytnej Mezopotamii, dawnych Indiach, krajach arabskich, Afganistanie, Turcji, Wietnamie, Chinach, Japonii i Nigerii. Teksty przedstawiają zasadniczo sytuację współczesną, lecz przedmiotem analizy jest także wielka rola tradycji.

Dziecko zgodnie z definicją jest istotą, której brak wyraźnie określonych, jednoznacznych cech, jest pozbawione seksualności. Nie osiągnęło jeszcze dojrzałości, znajduje się w stanie inicjalnym. Jest symbolem początku, nowej sekwencji dziejów.

Gdy weźmiemy pod uwagę powyższe sformułowanie, to okaże się, że zebrany w tomie bogaty i różnorodny materiał nie zawsze odnosi się do dziecka nieokreślonej płci, lecz w dużej mierze omawia sytuację małego chłopca i małej dziewczynki. W świetle tego dziecko w krajach Orientu nie jest wartością samą w sobie, lecz jego znaczenie zależy od tego, czy jest synem, którego się oczekuje i pożąda w rodzinie, czy też córką, której przybycie nie budzi radości.

Książka Stanforda Shawa jest jedną z najbardziej znanych i cenionych prac poświęconych dziejom Turcji od założenia państwa Osmanów w Anatolii w XIV wieku, przez czasy wielkiego imperium, na którego gruzach powstała w 1923 roku Republika Turecka, po rok 1975. We wprowadzeniu Shaw kreśli dzieje ludów tureckich w Azji Środkowej, skąd wywodzili się protoplaści dzisiejszych Turków, mieszkańców republiki. Autor omawia nie tylko wydarzenia historyczne, lecz także szeroko uwzględnia system administracyjny, gospodarczy i finansowy imperium, kreśli rozwój piśmiennictwa i literatury pięknej okresu klasycznego. Książka daje niezwykle bogaty obraz dziejów Turcji przedstawiony w interesującej formie.
Prof. Tadeusz Majda

Praca Stanforda J. Shawa jest niezwykle szczegółowym opracowaniem prawie siedmiuset lat historii państwa tureckiego. Oprócz obszernych opisów i analiz ważnych wydarzeń historycznych książka ta zawiera cenne i wartościowe dane bibliograficzne, indeksy oraz mapy. Jest doskonałym uzupełnieniem polskich publikacji poświęconych zagadnieniom historii Turcji, z których żadna w tak obszerny i szczegółowy sposób nie odnosi się do omawianych tematów.
Prof. Ewa Siemieniec-Gołaś

Japonia od wieków fascynuje Europejczyków. To zakątek świata, gdzie nowoczesność miesza się z wielowiekowymi tradycjami. Kraj nowinek technicznych, starych świątyń oraz wspaniałego jedzenia, o którym można by pisać i pisać. Wśród niezliczonych smakołyków w życiu mieszkańców Archipelagu Japońskiego szczególną rolę odgrywają słodycze. Śnieżnobiałe ciastka ryżowe jadane od początków naszej ery, łakocie przywożone z Chin, wyszukane specjały z Kioto towarzyszące ceremonii herbacianej czy ekstrawaganckie ciasta przygotowywane przez najlepszych, współczesnych cukierników to tylko wycinek bogactwa tego, co oferuje kuchnia Kraju Kwitnącej Wiśni.
Słodycze japońskie to jedna z pierwszych, tak kompleksowych publikacji poświęconych japońskiemu cukiernictwu wydanych w języku europejskim. To niezwykła podróż w czasie, podczas której nie zabraknie wizyt do cesarskiej kuchni, bogatych domach samurajów oraz kupców czy słynnych zakładach cukierniczych.

Magdalena Tomaszewska-Bolałek – japonista, dziennikarka, badaczka kultury żywieniowej, autorka książek: Tradycje kulinarne Japonii oraz Zwierzęta zodiaku w kulturze Japonii. Zawodowo zajmuje się opracowywaniem i prowadzeniem warsztatów kulinarnych, a także spotkań i kursów z zakresu historii jedzenia czy obyczajów stołowych. Poza kwestiami kulinarnymi bada też różne aspekty kultur azjatyckich (sztuka, popkultura, moda, organizuje pokazy oraz warsztaty zakładania kimona). Swoimi autorskim przepisami i felietonami dzieli się na blogu Kuchniokracja.

Z nastaniem XXI wieku klasztor Shaolin stał się bodaj najsławniejszą świątynią buddyjską na świecie. Nie zaważył na tym ani jego wkład w ewolucję chińskiego buddyzmu, ani zabytki sztuki, jakie zgromadził w trakcie swej trwającej piętnaście stuleci historii. Źródłem jego rozgłosu nie są nawet legendy łączące klasztor z mitycznym założycielem buddyzmu chan (zen) – Bodhidharmą. Sława shaolińskiej świątyni obiegła świat z uwagi na jej rzekome powiązanie z chińskimi sztukami walki.
Z Wprowadzenia

Choć o klasztorze Shaolin pisano wiele w popularnych publikacjach, nie doczekaliśmy się jeszcze rzetelnego, syntetycznego opracowania naukowego w tym względzie. Praca ta wypełnia więc lukę wydawniczą i informacyjną.
Z recenzji prof. dra hab. Stanisława Tokarskiego
Książka poprzez rzetelną i trafną analizę problemu demitologizuje wiele poglądów związanych z rozwojem sztuk walki w Chinach, szczególnie buddyjskich form w klasztorze Shaolin.
Z recenzji prof. dra hab. Łukasza Trzcińskiego

Prawdziwa gratka dla miłośników i badaczy historii sztuk walki. Łącząc krytycyzm badacza z pasją entuzjasty, Shahar pokazuje, jak obfite – a niekiedy skąpe – wiadomości mamy na temat początków klasztoru Shaolin w V w. n.e., jego bliskich więzi z cesarzami z dynastii Tang (618–907), świetności jako instytucji religijnej i wojskowej za panowania dynastii Ming (1368–1644), a także nieufności ze strony państwa Qingów (1644–1911). To nader oryginalne opracowanie jest niezbędne dla zrozumienia zarówno dziejów, jak i sławy klasztoru Shaolin.
Choice

MEIR SHAHAR jest profesorem nadzwyczajnym studiów sinologicznych w Zakładzie Studiów Wschodnioazjatyckich Uniwersytetu Telawiwskiego.

WOJCIECH TOCHMAN POWRACA Z NOWĄ REPORTERSKĄ OPOWIEŚCIĄ
Świat po ludobójstwie. Kambodża po Pol Pocie. Przez lata dręczyli i mordowali, swoi swoich, Khmerzy Khmerów. Ci, którym udało się przeżyć, zostali bez domów, bez bliskich, z traumą, chorobą, obłędem… Bywa, że ich niewola trwa od dziesięcioleci. Samotność, ciemność i pustka. Udaje się dotrzeć tylko do nielicznych i rozpocząć leczenie. Dokoła widać bogactwo, które karmi się biedą i strachem. Nieopodal stoją świątynie Angkoru, odwiedzane przez miliony turystów z całego świata…
Wojciech Tochman, z chłodną precyzją i ujmującą wrażliwością, opowiada o ludziach, których odwaga została na zawsze złamana. O bólu, którego nie dało się ukoić. O lęku, który nie odszedł i wciąż sprzyja przemocy. O nieufności, która zabija wspólnotę. Także o bezradności wobec uczuć i wobec choroby.
W książce Tochmana dzisiejsza Kambodża to lustro, w którym odbija się cały świat.
Na domowe więzienie skazani przez własne rodziny są ci chorzy, którzy kogoś zaatakowali, stale coś niszczyli, kradli sąsiadom. Strach przed agresją to powód uwięzienia. Niejedyny. Bo jest i drugi. Chodzi o kobiety. Niekoniecznie te groźne. Rodziny boją się, że chorej nie upilnują: odejdzie zbyt daleko od domu, zostanie zgwałcona. To raczej pewne – tak twierdzą i lekarka, i psycholog, i bliscy chorych. Bywa, że gwałt nie wydaje się rodzinom tak straszny, jak to, co z gwałtu może wynikać. Dziecko, mówią, wydane na świat przez zgwałconą obłąkaną, będzie rosło z piętnem. Więc, by naznaczonego dziecka uniknąć, lepiej chorą zatrzasnąć w klatce, skuć łańcuchem, zamknąć w chlewie.
(fragment książki)
Wojciech Tochman (ur. 1969) – jeden z najważniejszych polskich reporterów i autorów literatury faktu. Jego książki, wśród nich m.in. Jakbyś kamień jadła, Dzisiaj narysujemy śmierć i Wściekły pies, wywołują ożywione dyskusje i niemal natychmiast wchodzą do kanonu reportażu. Dwukrotny finalista Nagrody Nike oraz Literackiej Nagrody Europy Środkowej Angelus. Laureat Premio Kapuściński przyznawanej w Rzymie oraz Pióra Nadziei – wyróżnienia Amnesty International. Pianie kogutów, płacz psów to kontynuacja głośnych książek Jakbyś kamień jadła i Dzisiaj narysujemy śmierć – o codziennym życiu po ludobójstwach w Bośni i Rwandzie.