Infekcja

Połączone wydanie dwóch pierwszych tomów głośnego cyklu o przeklętej wiosce na Roztoczu, nominowanego do Nagrody im. Janusza A. Zajdla. Klątwa zatajenia, która spadła na jej mieszkańców sprawiła, że czas dla nich zatrzymał się w roku 1952 i od wtedy skazani są na samotne życie w równoległym, ponurym świecie, gdzie słońce ostatni raz widziano prawie pół wieku wcześniej, gdzie muszą mierzyć się z upiornymi postaciami, starającymi się przeciągnąć ich na stronę zła i wiecznego potępienia. Nic nie wskazuje na możliwość zmian na lepsze, ale w 2001 roku do wioski przez przypadek dociera pewien młody mężczyzna… Czy z pomocą warszawskiego dziennikarza, Witolda Uchmanna, uda mu się zmienić przeznaczenie potępionych?

Niejeden z nas marzy o wyprowadzce do własnego domu na wsi. Niektórzy realizują swoje plany. Zrealizował je także bohater powieści "Dom na wyrębach". Chata z bali, ogień pod kuchenną płytą, cisza za oknami. Idylla? Prawie. Nieznana siła przestawia rzeczy w zamkniętym domu. Mieszkający obok sąsiad okazuje się człowiekiem "któremu nie udowodniono". Wokół naiwnego mieszczucha zaczyna zaciskać się pętla... Wartka, trzymająca w napięciu akcja i lekkie pióro Autora sprawiają, że książkę trudno odłożyć przed poznaniem jej zakończenia.

Niejeden z nas marzy o wyprowadzce do własnego domu na wsi. Niektórym udaje się zrealizować swoje plany, tak jak bohaterowi Domu na wyrębach. Chata z bali, ogień pod kuchenną płytą, spokój. Idylla? Prawie... Nieznana siła przestawia rzeczy w zamkniętych pomieszczeniach, a sąsiad okazuje się człowiekiem, „któremu nie udowodniono". Martwa cisza zalegająca nad tym miejscem z czasem staje się trudna do zniesienia, a poczucie zagrożenia z dnia na dzień jest coraz bardziej dojmujące. Wokół naiwnego mieszczucha zaczyna zaciskać się pętla... Doskonale budowane napięcie i lekkie pióro sprawiają, że powieści grozy Stefana Dardy nie sposób odłożyć przed poznaniem zakończenia. Cykl Wyręby przeniesie Was do świata, w którym nic nie jest oczywiste, a słowiańskie wierzenia nadal są żywe.

„Dziedzina” to opowiadanie znakomitego pisarza, Stefana Grabińskiego, tworzącego przed drugą wojną światową, specjalizującego się w opowieściach niesamowitych, zwanego polskim Edgarem Allanem Poe. Autor stworzył swoisty, rozpoznawalny styl literacki, oparty na zestawieniu tradycyjnej, realistycznej narracji z elementami języka poetyckiego. Charakterystyczne dla jego prozy są zapadające w pamięć fikcyjne nazwiska i nazwy miejscowości. Miejscem akcji większości opowiadań są prowincjonalne miasteczka, samotne budynki, zapomniane stacje kolejowe. Najbardziej wyraziste motywy, powracające w kolejnych utworach tego autora, to: problem tożsamości, istnienie zaburzeń rzeczywistości lub rzeczywistości równoległych, życie pozagrobowe, fascynacja zdobyczami nauki i paranaukami, nadnaturalne przyczyny obłędu, fatalny demonizm kobiet (za Wikipedią). „Dziedzina” jest opowiadaniem grozy, które polecamy ludziom o mocnych nerwach. I ostrzegamy, by go nie słuchać po zmroku! Kto zdecyduje się na wysłuchanie tego opowiadania, na pewno się nie zawiedzie! Mistrzostwo pióra, subtelne wprowadzanie w nastrój, zaskakujące zakończenie... Polecamy i zachęcamy!

Książka w dwóch wersjach językowych: polskiej i angielskiej. A dual Polish-English language edition.

Dziennikarz Neville St. Clair w poniedziałek rano udał się do Londynu wcześniej niż zwykle, oświadczając, że ma do załatwienia dwie ważne sprawy i obiecując przywieźć zabawki dla dzieci. Następnie jego żona dostała telegraficzną wiadomość, że może odebrać oczekiwaną przesyłkę w poczcie nad Tamizą. Załatwiwszy sprawunki podczas drogi powrotnej przypadkiem mijała podejrzany zaułek, gdzie ujrzała swego męża w oknie domu. St Clair na jej widok zniknął jakby siłą przez kogoś odciągnięty. Usiłowała wejść, lecz uniemożliwił to gospodarz owego budynku. Po chwili wróciła z policją, przeszukano pokój, w którego oknie ostatni raz widziano zaginionego. W pokoju znajdował się Hugo Boone, kulawy żebrak z wykrzywioną wargą… (za Wikipedią).

Fabuła tej historii nie jest oryginalna, w tej pracy Alexander Dumas zręcznie przerobił historię, którą znał wcześniej. Uważa się, że „Kobieta o aksamitnym naszyjniku” miała dwa źródła. Pierwsze to prace Ernsta Theodore'a Amadeusa Hoffmanna, najbardziej rozpoznawalnego przedstawiciela nurtu romantycznego w literaturze niemieckiej. Dumas był dobrze zaznajomiony z jego twórczością, więc w tej historii można zauważyć nawiązania do powieści Hoffmana. Innym źródłem tej historii może być historia angielskiego poety Thomasa Moore'a, przetłumaczona przez amerykańskiego pisarza-romantyka Washingtona Irvinga. W swojej opowieści „Przygody niemieckiego ucznia” (1824) Irving opowiada o młodym człowieku, który jest nawiedzany w Paryżu przez marę, którą zabiera do domu, a w rzeczywistości jest to trup kobiety – jednej z ostatnich ofiar gilotyny, młodzieniec oszalał dowiedziawszy się o tym. Tak czy inaczej, tę powieść Dumasa warto przeczytać. Chociaż bowiem wątki nie są oryginalne, to przecież jest ona zupełnie inaczej napisana i rzeczywiście przy jej czytaniu budzi się dreszczyk emocji.