Informacja jest piękna

Nowatorskie studium poświęcone medialnym procesom, które towarzyszą śmierci przedstawicieli najwyższej władzy. Autor, w przystępnej i barwnej narracji wskazuje, dlaczego w niektórych przypadkach tworzy się pośmiertna legenda lub kult, a w innych nie. Wielokrotnie odnosi się także do świata show-biznesu, znajdując podobieństwa i różnice w kontekście śmierci celebrytów obydwu sfer.
Omawiając fenomen postaci takich jak Lenin czy Che Guevara, wprowadza wiele nieznanych na gruncie polskiej nauki pojęć i modeli teoretycznych.

Medialny wymiar kryzysu zainspirował powszechnie uznanych i cenionych w polskim środowisku medioznawczym badaczy: Rafała Leśniczaka i Krzysztofa Stępniaka do poszukiwania odpowiedzi na rudymentarne pytania związane z kryzysem w mediach. Recenzowana monografia stanowi przykład dojrzałej, wieloaspektowej eksploracji ciekawego, oryginalnego problemu naukowego, który w polskiej literaturze nie doczekał się jeszcze odrębnej publikacji monograficznej (…); cechuje ją wyjątkowa aktualność tematu, wpisuje się on bowiem w permanentny kryzys współczesnego społeczeństwa i tym samym kryzys współczesnych mediów i dziennikarstwa. Można nawet stwierdzić, że nauki o komunikacji społecznej i mediach są córką kryzysu. Autorzy monografii wykazują, że kryzys nie ma jednego oblicza, dlatego też analizują kryzys w mediach z dualistycznej perspektywy badawczej, wyróżniając jego wymiar uniwersalny, dotyczący całego społeczeństwa, i wymiar partykularny, dotyczący kryzysu Kościoła katolickiego w przekazach medialnych.
Z recenzji prof. dr. hab. Tadeusza Kononiuka

Powszechnie wiadomo, że kryzys w każdej postaci jest dla mediów doskonałym materiałem dla atrakcyjnych relacji, odegrania roli włodarza opinii i decydowania o wizerunku wszystkich i wszystkiego obecnego w otoczeniu i – co równie ważne – czerpania z tego zysku. Zatem przygotowanie publikacji naukowej ukazującej przykłady i meandry udziału mediów w tej błotnistej koegzystencji niezliczonych kryzysów jest bezsprzecznie wartościowym społecznie przedsięwzięciem. Książka (...) wzbogaca dotychczasowy dorobek i obszar wiedzy o funkcjonowaniu mediów w coraz liczniej pojawiających się wokół nas i dotyczących nas sytuacji kryzysowych. Jest o tyle istotna, że opiera się na szeregu wyników badań i analiz, zawiera wnioski i oceny nie tylko polskiego rynku medialnego – tak tendencyjnie zachowującego się w różnych sytuacjach kryzysowych. W zamieszczonych tekstach wykorzystano bogatą literaturę przedmiotu i przedstawiono wyniki wielu wciąż aktualnych badań. Monografia wprowadza też do dyskusji nowe i ważne elementy kognitywistyczne, obecne przy tworzeniu różnych modeli badań zarówno znaczenia, pełnionej roli, jak i udziału/subiektywnego angażowania się mediów w kryzysogennej komunikacji społecznej.
Z recenzji prof. dr. hab. Jerzego Olędzkiego

Książkę Media jako przestrzenie muzyki postrzegam jako ważną, potrzebną i wartościową. Wypełnia ona swoistą białą plamę w obszarze badań nad społeczno-kulturowymi aspektami funkcjonowania muzyki. Jej wartość stanowi sam jej przedmiot ‒ muzyka, rzadko eksplorowana w dyskursie naukowym. O bogactwie recenzowanej monografii świadczy wielość perspektyw i paradygmatów naukowych prezentowanych przez autorów zaproszonych do wspólnego namysłu nad kondycją muzyki we współczesnym krajobrazie kulturowym i medialnym. Owa wielość spojrzenia sprawia, że prezentowany obraz staje się możliwie pełny i barwny, choć nie rości sobie prawa do wyczerpywalności. W wielu wymiarach wydaje się jedynie podawać w wątpliwość, prowokować, inicjować dyskusję, przekonywać do tak właściwego chociażby dla muzyki rockowej bycia w kontrze, i ten właśnie wymiar uznaję za szczególnie cenny. Jestem przekonana, że po lekturze tej książkinawet muzyczni malkontenci przekonają się, że o muzyce można pisać naukowo, a sprowadzanie muzyki per se do poziomu trywialnej i banalnej formy rozrywki jest nieuprawnionym uogólnieniem. Żywię przekonanie, że jakość namysłu nad muzyką stanowi doskonały probierz kondycji kultury w ogóle, zachęcam zatem czytelników do wspólnej refleksji i pochylenia się nad nią. prof. Magdalena Szpunar

Publikacja na przykładzie street artu pokazuje, co dzieje się ze sztukami wizualnymi w czasach, kiedy hierarchie wartości artystycznej i rynkowej kształtowane są w znacznym stopniu w mediach społecznościowych. Rozwój internetu zmienił relacje w sferze wytwarzania treści medialnych zmonopolizowanej wcześniej przez duże podmioty. Nowe kanały rozpowszechniania treści kulturowych, zwłaszcza blogi i media społecznościowe, w pewnym sensie umożliwiały ominięcie tradycyjnych depozytariuszy wartości kulturowej, w ich obrębie tworzyły się hierarchie wartości, nowe sieci powiązań i nowe kategorie pośredników, sprawiły, że szybciej podejmuje się działalność profesjonalną?

„Stworzyliśmy machinę do wywoływania oburzenia, zachęcającą do propagowania bulwersujących treści. [...] Zwyczajni ludzie zaczęli się czuć jak żołnierze cyfrowej armii walczący o wspólną sprawę” – zauważyła Renée DiResta, research manager w Stanford Internet Observatory. Przejście od słów do czynów było tylko kwestią czasu. Mjanma – wzrost ekstremistycznych nastrojów prowadzący do jednego z największych ludobójstw od czasów drugiej wojny światowej i rzezi ludności Rohingja. Sri Lanka – rozruchy na tle religijnym. USA – chaos informacyjny zakończony najbardziej kontrowersyjnymi wyborami prezydenckimi w historii Stanów Zjednoczonych. Genezy wszystkich tych wydarzeń możemy szukać w feedzie mediów społecznościowych. Max Fisher w ramach kilkuletniego dziennikarskiego śledztwa badał aktualności wyświetlane na naszych tablicach oraz to, jak w sieci pogłębiają się podziały i jak zadomawiają się w niej nienawiść i dezinformacja. W swojej książce razem z „uciekinierami” z Doliny Krzemowej szuka źródeł tych zjawisk. Analizuje również społeczne i psychologiczne aspekty naszego funkcjonowania w internecie, krytycznie przyglądając się sterującym nimi algorytmom nastawionym na pochłanianie naszego czasu. Patrzy na ręce gigantów Big Techu: Marka Zuckerberga, Andrew Boswortha, Yishana Wonga, Erica Schmidta, Susan Wojcicki czy Jacka Dorseya, którzy pod przykrywką szerzenia wolności słowa zwiększają polaryzację, a z powstałej dezinformacji czerpią wielomilionowe zyski. Media społecznościowe, które miały służyć integracji i utrzymywaniu kontaktu, na naszych oczach stają się narzędziami szerzenia rasizmu, mizoginizmu czy hejtu. Chaos obecny w przestrzeni wirtualnej rozprzestrzenia się na ulice. Kto ponosi za niego odpowiedzialność? I co ważniejsze: kto tak naprawdę poniesie jego konsekwencje?

W zgromadzonych w publikacji tekstach naukowych padły ważne kwestie – postulaty badawcze, pytania, które mogą stanowić cenne inspiracje do dalszych rozważań. Słuszne jest założenie redakcyjne, zwerbalizowane we wstępie, że książka pozwoli poszerzyć dyskurs naukowy związany z perswazją, manipulacją czy propagandą o nowe interesujące pola badawcze, ale także pomoże uświadomić odbiorcom medialnych przekazów, jak prawidłowo odczytywać działania „producentów kontekstu”, by w pełni świadomie konsumować treści serwowane za pośrednictwem prasy, radia, telewizji czy Internetu. Z recenzji prof. dr. hab. Dariusza Rotta Jest to pozycja oryginalna, interesująca, cenna poznawczo, z walorami dydaktycznymi w obrębie nauk o komunikacji społecznej i mediach (komunikacji wizerunkowej, dziennikarstwa, medioznawstwa), socjologii i marketingu komercyjnego. Z recenzji dr. hab. Arkadiusza Dudziaka, prof. UWM