Inwestycje sportowe wybranych miast polskich w okresie II Rzeczpospolitej. Zarys analizy porównawczej

"...współczesne szachy, których początkiem była epoka Botwinnika, uformowały się pod silnym wpływem partii Rubinsteina, który w istocie zasługuje na miano jednego z nowatorów”.
Garri Kasparow, Moi wielcy poprzednicy, t. 1, Warszawa 2006.

Akiba Rubinstein, najwybitniejszy do dziś polski szachista, uważany jest za klasyka szachów. Jego kariera przypadła na pierwsze trzydzieści lat XX wieku. Chociaż nie pozostawił po sobie wielu prac teoretycznych ani zapisków, to o jego dokonaniach świadczą nazwy wielu wariantów szachowych otwarć.
W książce, składającej się z części biograficznej oraz części poświęconej twórczości szachowej Rubinsteina, przedstawiono koleje losu, przebieg kariery oraz 70 partii najlepiej ilustrujących dokonania wielkiego Akiby w rozwoju królewskiej gry.

Symbolem Bieszczadzkiego Parku Narodowego jest Ryś i choć od Polańczyka do serca Bieszczad jest jeszcze spora odległość, to ten największy z naszych rodzimych dzikich kotów stał się patronem dla biegów górskich w tym pięknie położonym miejscu.

Bieszczadzki Weekend Biegowy Rysia to trzy biegi na dystansie: 13 km (Klasyk Rysia), 6 km (Nocny Sprint Rysia) i 23 km (Bieszczadzki Półmaraton Rysia).

Dla tych co już wzięli udział czy biegają regularnie w biegach górskich a nie "zaliczyli" jeszcze Polańczyka może to być ciekawe doświadczenie a zarazem sprawdzenie się w tym rodzaju biegu.

Dla mnie były to pierwsze biegi górskie na dystansie 13 i 23 km. Nocy Sprint Rysia był poprowadzony po głównych ulicach Polańczyka po nawierzchni asfaltowej.

Zachęcam do wzięcia udziału w tej imprezie, nie tylko ze względu na bardzo dobrą organizację, malowniczą trasę ale imprezy towarzyszące oraz pyszne jedzenie.

To bieganie różni się od klasycznych biegów po asfalcie i jest dużo bardziej wymagające ze względu na niewielką liczbę startujących, mniejszą liczbę punktów odżywiania i niewątpliwie większą dawkę adrenaliny, którą wyprodukuje nasz organizm.

Można wziąć udział w jednym, dwóch albo trzech biegach.

Jak było na trasie, na co zwrócić uwagę i generalnie czy warto pobiec w Polańczyku dowiesz się Czytelniku z tekstu. Dodatkowo w ramach turystyki maratońskiej podaję po krótce charakterystykę regionu, wymieniam atrakcje, które trzeba zobaczyć i dzielę się moim doświadczeniem.

Stopa jest jednym z najważniejszych elementów układu ruchu u człowieka [Umbraško i wsp. 2007]. Stanowi ona podparcie dla całego ciała i jest podstawą utrzymania prawidłowej postawy i chodu [Riddiford–Harland i wsp. 2011]. Jest ona również systemem biologicznym o bardzo dużych zdolnościach autoregulacyjnych, które pozwalają na zachowanie odpowiednich rezerw potrzebnych podczas balansowania stopą oraz podczas rozkładania obciążenia na poszczególne części stopy

W wychowaniu fizycznym idea edukacji permanentnej obrazuje proces, który nie ustaje wraz z chwilą ukończenia szkoły, lecz trwa nieustannie i przejawia się w całożyciowej trosce o różne wartości kultury fizycznej. Takie spojrzenie na edukację fizyczną stało się możliwe dzięki m.in. teoretycznemu manewrowi zwanemu repedagogizacją.
Przeprowadził ją w drugiej połowie ubiegłego stulecia M. Demel, a polegała ona na przekształceniu znanej tezy pedagogiki tradycyjnej, że zdrowe i sprawne ciało jest
warunkiem wychowania, w jej odwrotność.
Powstała nowatorska doktryna, według której wychowanie jest warunkiem zdrowia i tężyzny fizycznej (Demel, 1989). Inaczej mówiąc, kierunek oddziaływań na wychowanka, który w funkcjonującej od ponad dwóch wieków (za początek można przyjąć dzieło Śniadeckiego O fizycznym wychowaniu
dzieci, z 1805 roku) biotechnicznej wersji wychowania fizycznego przebiegał „przez ciało do osobowości”, w obecnie postulowanej w teorii i wdrażanej do praktyki koncepcji humanistycznej przebiega „od osobowości do ciała”. Celem tak rozumianego wychowania fizycznego jest przygotowanie wychowanka do całożyciowej troski o ciało, poprzez doraźne wspomaganie rozwoju fizycznego, motorycznego i zdrowia (aktualizacja) oraz kształtowanie osobowości zdolnej do podtrzymywania i pomnażania tych wartości w życiu późniejszym (prospekcja) (Grabowski, 1997).

Można śmiało powiedzieć, że powstawanie i rozwój poszczególnych systemów walki wręcz funkcjonuje jako ewolucyjny proces odbywający się wraz z rozwojem cywilizacji, określonymi jej wymogami i przenikaniem się różnorodnych wzorców kulturowych. Nie jest to odkrycie jednego genialnego człowieka, który z niczego stworzył sztukę walki, lecz jest to efekt pracy i doświadczeń wielu mistrzów, którzy potrafi li skorzystać z ugruntowanej wiedzy swoich poprzedników i uformować ją na miarę potrzeb swojej epoki. Nieprzeciętne jednostki, Jigoro Kano, Morihei Ueshiba, Masutatsu Oyama i inni, potrafi ły dostrzec podstawowe zasady warunkujące skuteczność używanych przez siebie elementów techniki walki. Wykorzystując prawidłowości funkcjonujące w posiadanym obszarze nagromadzonych umiejętności i wiedzy, zbudowali logiczną strukturę określającą odrębność i wyjątkowość swoich, dalekowschodnich systemów walki wręcz. Jigoro Kano jako pierwszy rozpoczął prace nad metodycznym ujęciem swojego systemu walki wręcz, a wielu innych poszło jego śladem. Uczniom, adekwatnie do posiadanych umiejętności nadawał on stopnie, a elementy techniki judo podzielił na grupy i sukcesywnie odkrywał wspólne mechanizmy determinujące skuteczność wykonania rzutów. Jak na owe czasy były to posunięcia wyjątkowo nowatorskie. Łatwość wymiany doświadczeń kulturowych między Japonią i Zachodem jaka wystąpiła w XX wieku, poskutkowała zbliżeniem stanowisk związanych z aktywnością fizyczną, co w efekcie przyczyniło się do usportowienia judo. Zgodnie z zasadą konwergencji, w procesie szkolenia sportowego Europejczyków, zaczęły pojawiać się cenne wartości wnoszone przez ambasadora kultury Kraju Kwitnącej Wiśni, jakim z dnia na dzień stawało się Kodokan Judo, spadkobierca dumnych samurajów. Wypracowane i utrwalone wzorce metodyczne będące standardem nauczania w obszarze kultury fizycznej i sportu europejskiego, pozwalają dostosować wartościową egzotykę Dalekiego Wschodu do naszych obszarów oczekiwań i percepcji. Obecnie powszechna jest świadomość znaczenia metodyki nauczania techniki judo, która stanowi jedno z podstawowych ogniw w procesie szkolenia przyszłych adeptów i rozwoju tej wspaniałej dyscypliny sportu i sztuki walki. Dlatego znacząca część tej pracy zawiera propozycje metodyki nauczania techniki judo i jest skierowana do studentów wychowania fizycznego, słuchaczy kursów instruktorskich i trenerskich oraz nauczycieli i trenerów prowadzących szkolenie początkowe jak również bardziej zaawansowane w tej dyscyplinie.

Analityczny umysł Guardioli prześwietlony lepiej niż kiedykolwiek! W nowej rzeczywistości Manchesteru City budował wszystko od zera. Jego „trenerskie rewolucje” rozpoczęte od zmian w klubowym budynku szybko rozrosły się i objęły detale tak z pozoru błahe jak nakrycie głowy. Ale to właśnie dzięki nim Guardiolę wymienia się w gronie najwybitniejszych trenerów w historii futbolu. Co robił w czasie, gdy do szatni jego ekipy wtargnął José Mourinho? Dlaczego noszona przez niego wstążka wywołała skandal o międzynarodowym charakterze? Jaki wpływ na jego pracę miały lata spędzone w FC Barcelonie i Bayernie Monachium? Kogo wyłowił dla swojego obecnego klubu jeszcze w trakcie pracy w Niemczech? Poznaj z bliska charakter człowieka, który w trakcie krótkiej kolacji potrafił odmienić Sergio Agüero i któremu za jedną decyzję David Silva obiecał dozgonną wdzięczność. Poznaj od kulis drogę trenera i jego podopiecznych do mistrzowskich tytułów i dowiedz się, kiedy ci sprawili, że kipiał z wściekłości. Razem z autorami zagłąb się w struktury klubu tak bardzo, że poczujesz się jego częścią. Odkryj, co stoi za jego sukcesami. Nowe wydanie książki zostało wzbogacone o rozdział napisany po zwycięstwie w Lidze Mistrzów w 2023 roku. *** Książka o Guardioli w Manchesterze City pokazuje dwie kwestie. Po pierwsze, jak ważne dla Pepa jest zaufanie do autorów, by zgodził się podzielić swoim warsztatem szkoleniowym. Po drugie, jak skomplikowane mechanizmy decydują o unikalnym stylu gry i jak wiele jest aspektów, którymi Hiszpan jako trener zarządza. Kolejny raz lektura książki o Guardioli daje poczucie wglądu w coś wyjątkowego. Michał Zachodny, Viaplay Prawdopodobnie żaden trener nie wywarł w ostatnich latach równie wielkiego wpływu na piłkę nożną co Pep Guardiola. A już na pewno żaden nie miał takiego szczęścia do biografów. Lu Martín i Pol Ballús udanie kontynuują pracę Martíego Perarnau, dostarczając szczegółowego obrazu pracy Guardioli w City i funkcjonowania drużyny pod jego okiem. Andrzej Gomołysek, Taktycznie.net Dopóki Pep Guardiola nie został trenerem Manchesteru City, nie sądziłem, że w dzisiejszych czasach ktoś może w jednym sezonie tak bardzo zdominować rozgrywki w Anglii. A dopóki nie sięgnąłem po tę książkę, nie sądziłem, że ktoś może mi o tym opowiedzieć tak ciekawie i ze szczegółami. Jarosław Koliński, Przegląd Sportowy Onet Na białych ścianach w swoim gabinecie Pep Guardiola zapisuje pomysły. Gdyby miał tam zapisać wyniki wszystkich wygranych meczów, wymienić wszystkie zdobyte trofea, już dawno zabrakłoby miejsca. Geniusz z obsesją wygrywania, który nawet w czasie snu nie potrafi przestać być trenerem. Przemysław Rudzki, Kanał Zero/CANAL+ BIOGRAM Pol Ballús Korespondent relacjonujący angielską piłkę dla hiszpańskich mediów, takich jak „Sport” czy radio RAC1. Pracuje również dla „The Times” i „The Athletic”. Przybył do Manchesteru na krótko przed dołączeniem Pepa Guardioli do Premier League. Wypracował bardzo dobre relacje z zawodnikami i personelem Manchesteru City. Lu Martín Legendarny hiszpański dziennikarz, który od lat 80. pisze o La Liga i drużynie narodowej. Pracował z Pepem Guardiolą nad wydaną w 2001 roku książką La Meva Gent, El Meu Futbol (Moi ludzie, mój futbol). Pep Guardiola Jako piłkarz był przez ponad dekadę związany z FC Barceloną, rozpoczął w niej także karierę trenerską. W ciągu zaledwie kilku lat stał się jednym z najbardziej uznanych szkoleniowców świata. Jako trener wywalczył jak dotąd 11 tytułów mistrza kraju (po trzy z FC Barceloną i Bayernem Monachium, pięć – z Manchesterem City) oraz sześć krajowych pucharów (po dwa z Bayernem i Barceloną, dwa z The Citizens), trzykrotnie triumfował w Lidze Mistrzów. Łącznie jako szkoleniowiec ma na koncie 37 trofeów.