Irena Sendlerowa i łyżeczka życia

W Państwa ręce oddaję jedenasty tom pracy opisującej historię projektowania oraz konstrukcję amerykańskich ciężkich okrętów artyleryjskich. Część dotyczy okresu jednostek modernizowanych i budowanych w okresie II Wojny Światowej. Jak wspomniałem w poprzednich tomach, zgodnie z pierwotnym planem miała to być część 5 i ta tym się skończyć, ale ilość materiałów okazała się tek wielka, że całość rozrosła się do obecnych rozmiarów i nadal temat ciężkich jednostek nie został wyczerpany. Typ Montana oraz różne niezrealizowane projekty, czekają jeszcze w kolejce na opracowanie. Być może uda się to zamknąć w jednym tomie, dzięki czemu seria będzie liczyła okrągły tuzin części. A może jednak szczęśliwa trzynastka? To się jeszcze okaże. Podobnie jak w poprzedniej części wszelkie projekty zostały opisane w porównaniu z konstrukcjami innych krajów. Dobór „odpowiedników” nie był prosty ani oczywisty, gdyż z uwagi na trwającą wojnę, programy rozbudowy, czy modernizacji, większości flot zostały gwałtownie zahamowane. Jedynie w przypadku USA przystąpienie do działań wojennych, modernizacje przyśpieszyły, czy wręcz umożliwiły. Wydaje się bardzo mało prawdopodobne by bez wojny taka Nevada czy Pennsylvania zostały poddane podobnej modernizacji. O starszych nie wspominając. W okresie pokoju wydaje się nie mal pewne, że wcześniej trafiłyby na złom, ale to już pozostaje czystą spekulacją, choć nie pozbawioną podstaw. (ze wstępu)

„Cichociemni” Spadochroniarze AK stanowili starannie wyselekcjonowaną i przeszkoloną w działaniach specjalnych grupę żołnierzy ówczesnego Wojska Polskiego. Poddani morderczym kursom i treningom, podczas których ryzykowali życie i zdrowie, stali się prawdziwą elitą „specjalsów” Polskich Sił Zbrojnych i Armii Krajowej, którzy w warunkach bojowych udowodnili swoją wartość. Wielu z nich za wierną służbę Polsce zapłaciło najwyższą cenę. Obecnie ich chlubne tradycje bojowe przejęła i godnie reprezentuje Jednostka Wojskowa „GROM”. Niniejsza książka w ogólnym zarysie i w sposób przystępny przybliża pasjonatom jednostek specjalnych Wojska Polskiego tematykę „Cichociemnych”, zapoznaje czytelnika z metodami wstępnego naboru, selekcji i samego szkolenia bojowego oraz prezentuje przykładowe uzbrojenie i wyposażenie używane podczas niebezpiecznych i wyczerpujących treningów, jak i działań zbrojnych w okupowanej Polsce podczas II Wojny Światowej

A rediscovered classic of Holocaust literature translated for the first time - from journalist, poet and survivor József Debreczeni

'A literary diamond... A holocaust memoir worthy of Primo Levi' THE TIMES

'It should be required reading' JONATHAN SAFRAN FOER, author Everything Is Illuminated

'A timely reminder of man's inhumanity to man' JUNG CHANG, author of Wild Swans

When József Debreczeni arrived in Auschwitz in 1944, had he been selected to go 'left', his life expectancy would have been approximately forty-five minutes. One of the 'lucky' ones, he was sent to the 'right', which led to twelve horrifying months of incarceration and slave labour in a series of camps, ending in the 'Cold Crematorium' - the so-called hospital of the forced labour camp Dörnhau, where prisoners too weak to work were left to die.

Debreczeni beat the odds and survived. Very soon he committed his experiences to paper in Cold Crematorium, one of the harshest and powerful indictments of Nazism ever written. This haunting memoir, rendered in the precise and unsentimental prose of an accomplished journalist, compels the reader to imagine human beings in circumstances impossible to comprehend intellectually.

First published in Hungarian in 1950, it was never translated due to the rise of McCarthyism, Cold War hostilities and antisemitism. This important eyewitness account that was nearly lost to time will be available in fifteen languages, finally taking its rightful place among the great works of Holocaust literature more than seventy years after it was first published.

Wspomnienia jednego z najsłynniejszych rosyjskich strzelców wyborowych, któremu przypisuje się 324 trafienia wykonane podczas obrony Leningradu zimą przełomu 1941 i 1942 roku.
Ta bezpośrednia relacja młodego żołnierza z okresu najbardziej zaciętych zmagań między Armią Czerwoną a Wehrmachtem podczas drugiej wojny światowej przybliża realia służby i taktykę strzelca wyborowego tamtego okresu. Jednocześnie – co trzeba wyraźnie zaznaczyć – jest to świadectwo historyczne reprezentanta radzieckiego systemu totalitarnego. Jewgienij Nikołajew służył w jednostce NKWD, usprawiedliwia więc wszelkie posunięcia komunistycznej Rosji. Nie kryje swej pogardy dla przeciwnika. Gloryfikuje radzieckiego żołnierza, który głodny i zmarznięty stawiał czoła wrogowi ukrytemu w wygodnych, wręcz komfortowych okopach połączonych przewodami telefonicznymi. Z dumą twierdzi, że rosyjski żołnierz odznaczał się swego rodzaju rycerskością, zabijając jedynie strzałami w głowę lub serce.
„Interesujący dokument historyczny prezentujący obraz pola walki, życia w oblężonym Leningradzie, żołnierskiej codzienności, służby snajpera i wreszcie wizję Związku Radzieckiego z perspektywy osoby z wewnątrz – reprezentanta systemu. Jeśli nie przeszkadza nam, że narracja będzie oparta na propagandowych bredniach, i będziemy potrafili wybrać z niej to, co przydatne do chłodnej analizy, możemy czytać bez przeszkód”.
Mateusz Łabuz, WarHist.pl
Jewgienij Adrianowicz Nikołajew, urodzony w 1920 roku w Tambowie. Jako młody mężczyzna pracował w teatrze przy projektowaniu dekoracji. We wrześniu 1940 roku został powołany do armii, gdzie trafił do oddziału strzelców wyborowych. W 1942 roku został przeniesiony do kontrwywiadu – pracował jako śledczy w strukturach Smiersz w swojej dywizji. Doszedł aż do Berlina i nawet złożył swój podpis na ścianie Reichstagu. Dosłużył się stopnia kapitana gwardii. Po wojnie pracował w gazecie „Tambowska Prawda”. Zmarł w 2002 roku.

NIE PŁAKAŁA, GDY TATUOWANO JEJ NUMER NIE KRZYCZAŁA, GDY PRZYCHODZIŁ PO NIĄ MENGELE NIE PODDAŁA SIĘ Lidia ma trzy latka, gdy trafia do Auschwitz. Ukrywa się pod pryczą przed wzrokiem doktora Mengele. Nie zawsze skutecznie. Eksperymenty pamięta do dziś. Po wojnie trafia do nowej rodziny – biologiczną zabrała wojna. Wiele lat później okaże się, że matka jednak żyje – mieszka w dalekiej Rosji i nigdy nie przestała szukać swojej córki. Lidia Maksymowicz była jedną z półtora miliona osób, które przeszły przez Auschwitz. Jedną z siedmiu tysięcy, które doczekały wyzwolenia obozu. Numerem wytatuowanym na ręku. Długo zaklejała go plastrem. Żeby ludzie nie pytali. Żeby nie musiała tłumaczyć. Ale numeru nie usunęła – by dziś opowiadać o piekle, które przeżyła, o utraconym dzieciństwie i najmroczniejszym sprawdzianie z człowieczeństwa. Ponad 70 lat później wyblakły już numer całuje papież Franciszek. 70072. Symbol zwycięstwa nad nienawiścią.

Kolaboracja z Armią Czerwoną na terenach woj. lubelskiego jest jednym z istotnych zagadnień związanych ze stosunkiem mniejszości narodowych do państwa polskiego w okresie II wojny światowej. Jej skala ale przede wszystkim skutki, stanowią bez wątpienia jeden z elementów wpływających na wzajemne relacje w całym okresie okupacji. W prosowieckie działania włączyli się również polscy komuniści, dla których przynależność do powstających komitetów rewolucyjnych czy też czerwonej milicji, stała się niejednokrotnie istotnym czynnikiem ich partyjnej lub resortowej kariery w komunistycznej Polsce po 1944 r.