Jak motywować do zmiany zachowania? Trening motywacyjny dla studentów i profesjonalistów

Człowiek używa zaledwie dziesięciu procent swojego mózgu, przeciwieństwa się przyciągają, chcieć to móc, z raka można wyleczyć się samemu, wykrywacz kłamstw zawsze wskaże oszusta, człowiek zahipnotyzowany zrobi wszystko, co mu się każe, i przypomni sobie wszystkie złe rzeczy, jakie zdarzyły mu się w życiu, można się nauczyć obcego języka przez sen, mężczyźni są z Marsa, a kobiety z Wenus (i do tego bez przerwy gadają)…
Każdy z nas zna setki takich „psychologicznych prawd” i każdy z nas nieustannie się z nimi styka. W kinie, w telewizji, w setkach książek, audycji radiowych i artykułów prasowych nieustannie karmieni jesteśmy psychologiczną mitologią, a sądząc z tego, że taka „poppsychologia” regularnie – i to na całym świecie – trafia na listy bestsellerów, to bardzo chcemy takiej karmy. Jest tylko jeden „drobny” problem: większość tej „wiedzy” nie ma nic wspólnego z tym, co współczesna psychologia naukowa wie już o ludzkich postawach, zachowaniach, motywacjach, emocjach i osobowości.
Scott O. Lilienfeld, Steven Jay Lynn, John Ruscio, Barry L. Beyerstein, autorzy książki 50 wielkich mitów psychologii popularnej, to wykładowcy i profesorowie renomowanych amerykańskich uczelni. Dla kogoś, kto tak jak oni zajmuje się psychologią zawodowo i wykształcił już kolejne pokolenie psychologów, kariera mitów tworzonych przez przemysł psychologii popularnej stanowi poważne wyzwanie i to nie tylko dlatego, że dominujące w kulturze masowej mity i stereotypy w większości albo są fałszywe, albo odwołują się do dawno już zarzuconych teorii i koncepcji natury ludzkiej. Gorzej, że część z tych mitów jest po prostu szkodliwa!
Skąd się biorą psychologiczne mity i dlaczego niektóre z nich są groźne, jak nie dać się uwieść poppsychologii i dlaczego w psychologii fakty są zwykle znacznie ciekawsze od fikcji – na te pytania odpowiada 50 wielkich mitów psychologii popularnej.

Autorka stara się znaleźć odpowiedzi na następujące pytania:
– Czy lękowe style więzi są koniecznym i wystarczającym predyktorem rozwoju „emocjonalnej ślepoty” i dysocjacji?
– W jakich warunkach bezpieczne przywiązanie stanowi fundament adaptacyjnego radzenia sobie z konsekwencjami traumy, a w jakich nie chroni już wystarczająco efektywnie?
– Czy dezintegracja psychiczna, będąca skutkiem skłonności do patologicznej dysocjacji, sprzyja zaburzeniom afektywnym, analizowanym w książce na przykładzie uzależnienia od alkoholu?
– Jak to się dzieje, że powiązane ze sobą aleksytymia i dysocjacja, pełniąc rolę nieadaptacyjnych mechanizmów radzenia sobie z emocjami negatywnymi – głównie lękiem i złością – utrudniają radzenie sobie z przeciwnościami opartymi na refleksji i samokontroli oraz wręcz blokują dojrzałe relacje z innymi?

Książka ta przeznaczona jest dla przedstawicieli psychologii klinicznej, neurokognitywistyki, psychologii poznawczej i psychologii rozwoju człowieka, psychoterapeutów, psychotraumatologów, terapeutów uzależnień. Publikacja adresowana jest także do osób zainteresowanych wpływem stylów więzi na rozwój emocjonalny człowieka, również w kontekście tworzenia bliskich relacji w dorosłości – w tym związków romantycznych.
Elżbieta Zdankiewicz-Ścigała – psycholog, dr nauk humanistycznych, pracuje na Uniwersytecie SWPS w Warszawie. Autorka artykułów i książek naukowych z zakresu uwarunkowań rozwoju psychicznej reprezentacji emocji w normie i patologii (aleksytymii) oraz zaburzeń po stresie traumatycznym. Realizuje projekty badawcze w obszarze wpływu traum na rozwój PTSD i innych zaburzeń związanych z konsekwencjami traum złożonych. Kieruje autorskimi studiami podyplomowymi na Uniwersytecie SWPS: Psychologia kryzysu i interwencji kryzysowej oraz Psychotraumatologia. Od kilkunastu lat nieprzerwanie zajmuje się praktyką kliniczną, specjalizując się w psychoterapii osób, które doświadczyły traum złożonych. Jest członkiem m.in. Polskiego Towarzystwa Psychologicznego i European Society for Traumatic Stress Studies.

Jak bardzo jesteś zadowolony ze swojego życia?
Twoją odpowiedź na to pytanie można o wiele trafniej przewidzieć na podstawie odczuwanego przez ciebie zadowolenia z aktualnego bliskiego związku niż satysfakcji z jakiejkolwiek innej sfery życia. Powtórzmy: Nasze szczęście w życiu najmocniej łączy się ze szczęściem (lub jego brakiem) w relacjach intymnych. A zatem powinniśmy o nie dbać!
Czy to prawda, że przeciwieństwa się przyciągają? Czy klucz do dobrego związku tkwi w dobrej komunikacji? Czy mężczyźni mają większe libido niż kobiety? Czy wspólne wychowywanie dzieci cementuje związki? Czy mężczyźni są z Marsa, a kobiety z Wenus? Czy pierwsze miłosne zranienie wpływa na całe dalsze uczuciowe życie? Czy wszystkie małżeństwa są konsumowane?
"Część ludzi jest przekonana, że prawdziwa miłość uderza jak piorun – przydarza się w najmniej oczekiwanym momencie i doprowadza do nagłego przypływu pożądania do nieznajomego. Czy taka wizja romantycznego zakochania rodem z bajek Disneya ma poparcie w rzeczywistości? Niektórzy twierdzą, że dobre pary nigdy się nie kłócą, zaś inni uznają za normalne rozpoczęcie dnia od wentylowania frustracji o drobnostki. Który model związku ma większe szanse na przetrwanie trudności? Która wizja miłości wspiera długotrwale relacje i pokojowe rozwiazywanie konfliktów w związkach, a która prowadzi do rychłego zakończenia relacji?
Autor książki „Bliskie związki. 25 największych mitów” stara się udzielić kompetentnej odpowiedzi na intrygujące pytania dotyczące bliskich relacji między ludźmi. Ta książka jest wyczerpującym kompendium wyników badań nad szeregiem mitologizowanych w kulturze popularnej kwestii dotyczących bliskich związków, od randkowania począwszy, przez seks, małżeństwo, na rozstaniu par skoczywszy. Do tematu nawiązywania związków oraz przyczyn rozpadu relacji międzyludzkich autor podchodzi bardzo metodycznie. Odpowiedzi Johnsona są szczególnie wyczerpujące, wspierane licznymi wynikami badań, które autor nie tylko przystępnie omawia, ale i dobrze integruje."
Z recenzji dr. hab. Michała Parzuchowskiego, prof. SWPS

Chrześcijańska koncepcja człowieka - w swoim mini wykładzie pomoże czytelnikowi zrozumieć, dlaczego jest ona tak ważna w drodze jego rozwoju wewnętrznego? Ponadto porusza zagadnienia:
• o przymusie samorealizacji (samozbawienia),
• o 3 wrogach w rozwoju człowieka
• czy psychologia i teologia mogą razem służyć człowiekowi w rozwoju do pełni życia?

Jak dorastać w ekstrawertycznym świecie?
Pamiętaj, że spokojny temperament to ukryta supermoc!

Introwertycy dokonują niewiarygodnych wyczynów z powodu swojego spokojnego temperamentu, a nie wbrew niemu. Akceptuj i doceń siebie – takim, jakim jesteś. Świat cię potrzebuje. Istnieje mnóstwo sposobów, na jakie twój spokojny styl może się w pełni wyrażać, trafiać i przemawiać do innych. Niech ta książka będzie dla ciebie rodzajem przewodnika, który pomoże ci lepiej wykorzystywać cudowne właściwości i zdolności, jakie posiadasz.

Ciche osoby mają najgłośniejsze umysły.
Stephen Hawking

W gimnazjum wpadałam w przerażenie za każdym razem, kiedy musiałam zabierać głos przed całą klasą. Kiedy miałam omówić treść jakiejś książki, w nocy nie mogłam spać ze zdenerwowania. Pewnego razu byłam tak przestraszona, że stanąwszy przed klasą zamarłam w bezruchu i nie potrafiłam wydobyć z siebie ani słowa. Tymczasem dziś, występując w roli adwokata wszystkich introwertyków, pojawiam się na ekranach telewizorów i komputerów, a także na scenach i estradach w różnych miejscach na całym świecie, wygłaszając wykłady i przemawiając do tysięcy osób zgromadzonych w wielkich salach.
(…) Różni ludzie często pytają mnie, czy stałam się ekstrawertykiem, teraz, kiedy już czuję się tak swobodna i pewna siebie podczas publicznych wystąpień i udzielania komentarzy w mediach. Ja jednak przez te wszystkie lata wcale nie zmieniłam się w jakiś fundamentalny sposób. Nadal czuję się czasami skrępowana i onieśmielona. No i niezmiennie uwielbiam swoje ciche i spokojne, refleksyjne ja.
Udało mi się odkryć w sobie, uwolnić i wykorzystywać moc bycia cichym i spokojnym. Ty też możesz tego dokonać!

[fragment]

Przymiotnikiem, który chyba najczęściej towarzyszy słowu „decyzja”, jest przymiotnik „racjonalna”, bądź „nieracjonalna”. Ten pierwszy przymiotnik chętnie stawiamy wtedy, gdy mówimy o decyzjach własnych, ten drugi – wtedy, gdy mówimy o decyzjach innych. Ale to nie ta stronnicza praktyka zadecydowała o tytule obecnej książki. Zadecydował powszechnie przyjęty podział teorii decyzji na normatywną i opisową. Pierwsza formułuje zasady racjonalnego podejmowania decyzji, druga pokazuje błędy popełniane przy podejmowaniu decyzji.

Poza zatarciem ostrych granic między teorią normatywną i opisową, w badaniach nad podejmowaniem decyzji nastąpiła ostatnio jeszcze jedna charakterystyczna zmiana. Tradycyjnie normatywną teorią decyzji zajmują się ekonomiści, matematycy lub logicy, a teorią opisową – przede wszystkim psycholodzy. Ostatnio jednak, w ramach tzw. ekonomii eksperymentalnej (zwanej także behawioralną), coraz więcej ekonomistów zaczęło zajmować się nie tylko normatywną, ale także opisową teorią decyzji.

(…) nie wykluczając studentów innych kierunków nauk społecznych (socjologii, politologii, zarządzani, czy marketingu), książka ta była pisana przede wszystkim z myślą o studentach psychologii i ekonomii. To z ich strony oczekiwałbym nie tylko przyswojenia sobie, lecz także kontynuacji badań opisanych w tej książce. Ilekroć się to zdarzy, wysiłek włożony w tę pracę uznam za opłacalny.
(ze Wstępu)