Jak sfałszować wybory

„Masoneria polska 2020. Na rozdrożu historii”, to kolejna książka Stanisława Krajskiego, w której pod lupę wziął masonerię i jej działania nie tylko na terenie Polski, ale i innych krajów świata.

Autor, analizując sposób dochodzenia do bogactwa, a w konsekwencji wpływania na światową politykę, takich finansowych potęg, jak rody Medyceuszy, Fuggerów czy Rothschildów, ujawnia mechanizmy rządzące światowym biznesem, który ma strategiczny wpływ na politykę poszczególnych państw. Krajski na przykładzie mechanizmów, które doprowadziły do bankructwa Grecji i poważnego kryzysu, jaki dotknął Islandię, przewiduje, iż sterowany przez obce wpływy polski rząd w najbliższej przyszłości doprowadzi w naszym kraju do podobnego scenariusza.

Autor zwraca również uwagę na rolę wielkich koncernów handlowych, których monopol prowadzi do powstania neokolonializmu, czego znamiona da się zauważyć w Polsce.

Michał Roch Kaczmarczyk (ur. 1978) ukończył studia socjologiczne i prawnicze na Uniwersytecie Gdańskim. Był stypendystą DAAD, Max-Weber-Kolleg oraz Fundacji Kościuszkowskiej. Za książkę Wstęp do socjologicznej teorii własności otrzymał w 2007 r. nagrodę PAN im. Ludwika Krzywickiego. Przetłumaczył na język polski między innymi Systemy społeczne Niklasa Luhmanna oraz prace Talcotta Parsonsa i Hansa Joasa. Do najbardziej spektakularnych i najgoręcej dyskutowanych form udziału obywateli w życiu społecznym i politycznym należy dziś nieposłuszeństwo obywatelskie. Skłania ono do fundamentalnych pytań o to, jakie funkcje pełni prawo i w jakich sytuacjach obowiązek jego przestrzegania może być zawieszony. Autor przybliża czytelnikom najważniejsze dylematy, z jakimi borykali się słynni rzecznicy nieposłuszeństwa obywatelskiego w różnych kulturach i epokach, na przykład Henry David Thoreau, Mahatma Gandhi czy Martin Luther King. Książka może pomóc w interpretacji współczesnych ruchów społecznych odwołujących się do nieposłuszeństwa obywatelskiego w imię racji politycznych i ideologicznych. Zasługuje na zainteresowanie socjologów, prawników, polityków i osób zajmujących się rozwiązywaniem konfliktów społecznych.

Partie polityczne stanowią podstawę nowoczesnej polityki. To organizacje, które reprezentują interesy grup społecznych oraz mają istotny wpływ na życie publiczne. Różnią się między sobą strukturą, programem, ideologią oraz rolą, jaką spełniają w procesie zarządzania państwem. Ich wpływ na system polityczny jest szeroki i bardzo złożony. Partie polityczne działają w ramach współzawodnictwa, są ukazywane jako ważny element demokracji.

Niniejsza publikacja jest pracą zbiorową, składającą się z jedenastu rozdziałów, których autorzy reprezentują różne ośrodki akademickie: Katowice, Kraków, Szczecin, Toruń i Warszawa.

Cały projekt był od początku związany z moim uczestnictwem w Solidarności i ogromną fascynacją tym fenomenem. Była to miłość od pierwszego wejrzenia, która się pogłębiała, w miarę jak poznawałem ten ruch bardziej systematycznie. W systemie, w którym przejęcie władzy ekonomicznej lub politycznej jest niemożliwe lub przedwczesne, to właśnie kultura staje się głównym placem boju. Dochodziłem do przekonania, że jeśli ogromna liczba ludzi zmobilizuje się pod sztandarem symboli i wartości alternatywnych wobec oficjalnych, a mobilizacja ta skrystalizuje się w postaci szeregu nowych organizacji, to ludzie ci stają się czymś więcej niż ruchem. Warto przyjąć, iż konstytuują się jako klasa kulturowa.

Powstanie takiej klasy, w istocie swej bardziej ulotnej niż klasy ekonomiczne czy polityczne, wymaga niezwykłej odwagi, wyobraźni i siły przekonania. Ludzie muszą pochylić się ku sobie i wyrzec skłonności do uwypuklania różnic, których przyczyny, jak na przykład odmienne rozumienie fundamentalnych pojęć narodu czy religii, wynikają ze złożonych, czasem niełatwych do wzajemnego zrozumienia, doświadczeń i systemów wartości.

Ale trzeba było czegoś więcej – mobilizacji na wielką skalę. To, że się ona powiodła, było rezultatem kilku czynników, a szczególnie jednego, którego tak boleśnie brakuje w dzisiejszej Polsce. Kultura konstytuująca tę nową klasę była oparta na genialnie prostym pomyśle: solidarności. I co ważne, solidarność nie była budowana na opozycji, na bazie niechęci wobec jakiejkolwiek grupy czy kategorii ludzi, a jedynie na odrzuceniu niechcianego systemu i jego funkcjonariuszy. Było to przesłanie skuteczne, ale i etycznie czyste, a owa czystość plasuje Solidarność w elitarnej grupie najważniejszych ruchów społecznych ostatniego stulecia.

Jan Kubik, „Za co kocham Solidarność?” Wstęp do polskiego wydania

Szczegółowa relacja o najgłośniejszej (dosłownie i w przenośni) akcji oddziału antyterrorystycznego podlegającego Komendzie Stołecznej Policji, przeprowadzonej w 2003 roku w Magdalence pod Warszawą.

Celem akcji było zatrzymanie dwóch bardzo groźnych bandytów z tzw. gangu karateków. W domu, w którym się ukrywali, bandyci założyli pułapki wykonane z zapalników połączonych z ładunkami wybuchowymi. Dobrze wykonanej i zamaskowanej pułapki tego rodzaju nie można wykryć (przekonali się o tym w Iraku i Afganistanie m.in. Amerykanie, ale i polscy żołnierze). Gdy antyterroryści rozpoczęli szturm budynku, bandyci odpalili ładunki wybuchowe, powodując śmierć 2 policjantów i zranienie 16. Sami ponieśli śmierć podczas kilkugodzinnej strzelaniny i pożaru domu.

Prokuratura w Warszawie postanowiła znaleźć winnych tej tragedii bez względu na okoliczności i opinie biegłych. Zarzuty postawiono trojgu policjantów z Komendy Stołecznej Policji. Sądy w kolejnych instancjach, po wnikliwym zbadaniu okoliczności i przebiegu wydarzeń, wydawały wyroki uniewinniające oskarżonych. Jednak prokuratura i oskarżyciele posiłkowi wciąż się odwoływali. Dopiero po 11 latach batalii sadowych, w 2017 roku, troje policjantów, wybitnych specjalistów od antyterroryzmu, zostało ostatecznie uniewinnionych.

Maria Wincławska „Unia Wolności. Partia polityczna w okresie transformacji’.
Wbrew przepowiedniom nie wyczerpuje się historyczna rola partii politycznych. Nie zastąpiły ich inne organizacje, np. nowe ruchy społeczne, które miały być skuteczniejsze w politycznym organizowaniu społeczeństw. We współczesnej politologii dominuje przekonanie, że funkcje partii politycznych ulegają wprawdzie redefinicji, ale one same pozostają ważnymi aktorami sceny politycznej. Rozwój partii i systemów partyjnych jest postrzegany jako jeden z najważniejszych wskaźników kondycji rodzących się demokracji, a badanie partii i ich roli w systemach politycznych pozwala nie tylko na diagnozę procesów demokratyzacji ustrojów państwowych, ale służy także lepszemu zrozumieniu dynamicznych i żywiołowych procesów transformacji. Jednym z ważniejszych ugrupowań w polskim systemie partyjnym była przez wiele lat Unia Wolności. W 2001 roku poniosła jednak klęskę wyborczą, która doprowadziła do jej całkowitej marginalizacji. Dlaczego? Na tle rozważań o Unii Wolności autorka zadaje pytania o warunki stabilności partii politycznych, o ich kondycję w polskim systemie partyjnym oraz o miejsce i funkcję inteligencji we współczesnych społeczeństwach Europy Środkowej i Wschodniej.