Jan Heweliusz i Kultura Heweliuszowska

Publikacja stanowi podsumowanie działalności Centralnego Biura Śledczego Policji od strony organizacyjnej, zawiera szereg informacji źródłowych opisujących przyczyny powołania do życia CBŚ KGP, założenia organizacyjne i trudności towarzyszące pierwszym działaniom funkcjonariuszy nowo powstałej komórki organizacyjnej.

6. Dzielnica Paryża – to szósta z dwudziestu części szczegółowych przewodników dotyczących poszczególnych dzielnic Paryża. Autor przedstawia krok po kroku, ulica po ulicy, zabytek po zabytku, wszystko, co możesz zobaczyć w każdej dzielnicy Miasta Świateł. Prezentowane są placówki kulturalne, parki i ogrody, skwery, place, budynki religijne, malownicze pasaże czy fontanny. Autor przedstawia światłe rezydencje (Hôtel) na terenie 6. dzielnicy i opisuje wszystko, co buduje historię Paryża. Prezentuje pomniki, podaje kompletny spis ulic, bulwarów, ślepych zaułków i recenzuje większość z nich. Pozycja zawiera sporą ilość informacji na temat historii 6. dzielnicy, w tym historii Francji. Szósta dzielnica obejmuje obszar Luxembourg. Na 215 hektarach jej powierzchni znajdują się m. in.: Musée national Eugène-Delacroix, Institut de France, Jardin du Luxembourg z pałacem, Square Gabriel-Pierné z zagadkową rzeźbą „Carollina”, Église de Saint-Germain-des-Prés znajdujący się na miejscu klasztoru założonego około 543 roku przez króla Childebert’a I.

Wstęp
Książka jest poświęcona zagadnieniom zastosowania
nietoksycznych metod w grafice
warsztatowej. Od lat 90. XX w. zauważalne jest
duże zainteresowanie ekologicznym aspektem
technologii graficznych, głównie w USA, Kanadzie
i w krajach Europy Zachodniej. W Polsce
zarówno nietoksyczne techniki, jak i materiały
oraz warsztat nie są szerzej znane. Ze względu
na swoje liczne zalety, jak również potencjał
wyrazowy, alternatywne techniki i materiały
zasługują na głębszą analizę, szerszą aplikację
w nowoczesnym warsztacie graficznym oraz
przybliżenie polskiemu czytelnikowi tych zagadnień.
Ze względu na bardzo rozległy obszar
badań różnorodnych działań artystycznych,
w założeniu praca stanowi syntetyczne ujęcie
problemu z analizą poszczególnych metod, technik
i materiałów. Znaczenie pracy zawiera się
w jej podstawowych, równorzędnych aspektach,
określających jej wartość zarówno w zakresie
naukowym, jak i praktycznego zastosowania.
Aspekt naukowy znajduje swoje odzwierciedlenie
w poszerzeniu wiedzy o grafice, istocie współczesnych
rozwiązań warsztatowych, możliwości
i zastosowań nietoksycznych technologii. Oparte
na badaniach rozwiązania, opisane techniki wraz
z podaniem parametrów technologicznych i receptur,
w znacznym stopniu przybliży naukowo-
-artystycznemu środowisku grafików w Polsce,
dynamicznie rozwijający się na Zachodzie obszar
grafiki non-toxic. W upowszechnieniu nowych
kierunków badań w zakresie technologii graficznych,
poszerzeniu wiedzy o grafice artystycznej
i jej współczesnych dokonaniach zawiera się popularyzatorski
aspekt niniejszej pracy. Artyści
graficy znajdą tu charakterystyki nietoksycznych
technik, propozycje receptur oraz opis przeprowadzonych
doświadczeń, wraz z prezentacją
uzyskanych efektów. Mam nadzieję, że przedstawiony
materiał będzie inspiracją dla czytelnika
do indywidualnych poszukiwań twórczych, które
okażą się wartościową artystycznie eksploracją.
Książka powstała z myślą o wszystkich osobach
zajmujących się grafiką lub zainteresowanych
nią, które są skłonne przeżyć twórczą przygodę
i doświadczyć innych, bezpieczniejszych,
współcześnie stosowanych metod i środków bądź
mających potrzebę zaktualizowania swojej dotychczasowej
wiedzy i praktyki artystycznej.
Adresatami niniejszej pracy są głównie graficy
praktycy, pracownicy naukowi wyższych
uczelni, studenci kierunków artystycznych, nauczyciele
i uczniowie liceów plastycznych. Zaprezentowany
w tej publikacji alternatywny
charakter warsztatu graficznego może czynić
ją pomocną w organizacji i prowadzeniu pracowni
plastycznych w placówkach oświatowych
i edukacyjnych. Uwzględniając uniwersalne
przesłanie i praktyczny charakter omawianych
zagadnień, mam nadzieję, że książka będzie interesująca
dla wszystkich osób, którym proekologiczny
wymiar twórczości nie jest obojętny.
Podziękowania
Autorka wyraża wdzięczność Recenzentom
niniejszej monografii: Profesorom Henrykowi
Ożogowi i Andrzejowi Markiewiczowi za wnikliwą
i życzliwą ocenę oraz cenne uwagi niezwykle
pomocne w ukształtowaniu ostatecznej zawartości
i formy książki.
Słowa serdecznego podziękowania kieruję do
prof. Jana Szmatlocha i mgr Barbary Czapor-Zaręby
za przeprowadzenie szeregu doświadczeń
8 Wstęp
z zastosowaniem nietoksycznych środków i materiałów
w technikach druku wklęsłego i wypukłego
oraz za udostępnienie efektów badań i powstałych
wspaniałych grafik.
Składam podziękowania mgr. inż. Stanisławowi
Kamińskiemu za profesjonalne i rzetelne
zaprojektowanie, wykonanie i uruchomienie
stanowisk będących bazą badawczą Pracowni
Ekologicznych Technik Grafiki w Instytucie
Sztuk Pięknych na Wydziale Sztuki Akademii
im. Jana Długosza. Paniom dr Renacie Misztal
i mgr Agnieszce Balińskiej z Wydziału Matematyczno-
Przyrodniczego AJD dziękuję za przystępne
przybliżenie mi i czytelnikom procesów
chemicznych zachodzących podczas trawienia
metalowych matryc.
Chcę również podziękować wszystkim osobom
współpracującym ze mną zarówno w trakcie
realizacji zadań projektu, jak i przy powstawaniu
publikacji. Szczególnie dziękuję mojej Rodzinie,
Monice i Bartkowi oraz bliskiej mi osobie
– dr. hab. inż. Jerzemu Winczkowi – za dużą pomoc
i wsparcie oraz trud włożony w przygotowanie
materiałów monografii do edycji.
Katarzyna Winczek

Malując mikroświat, odnoszę się do obiektów i zjawisk, które są niedostrzegane ludzkim okiem bez specjalistycznych przyrządów, a które są również składową naszego żyjącego świata. Przedstawiam tu przejawy życia, które było mi dane obserwować w trakcie moich wieloletnich badań z zakresu cytofizjologii (dla mniej wtajemniczonych – fizjologii komórki). (fragment tekstu "OD AUTORA")

Przekręcając kartki „Pastelowego pamiętnika…”, przenosimy się myślami do czasów lat dziecinnych, beztroskich, kiedy poznawaliśmy świat wszystkimi zmysłami, do wspomnień o osobach nam bliskich, których już nie ma wśród nas. Autor w subtelny sposób i z cechującą go wrażliwością na kształty, zapachy i emocje przekazał czytelnikom wskazówki, jak w zwykłych zjawiskach dnia codziennego dostrzegać rzeczy niezwykłe. Rozmyślania zostały zilustrowane pięknymi autorskimi pastelami, czyniąc przyrodę jednocześnie tłem i bohaterem wspomnień, sławiąc przy tym piękno natury.

Sło­wo JM Rek­to­ra An­drze­ja Ty­kar­skie­go:

Wy­da­nie al­bu­mu po­świę­co­ne­go Pol­skie­mu Wy­dzia­ło­wi Le­kar­skie­mu w Edyn­bur­gu uwa­żam za god­ne uczcze­nie przy­pa­da­ją­ce­go w tym ro­ku 100-le­cia aka­de­mic­kich stu­diów le­kar­skich w Po­zna­niu. Po­wo­ła­nie do ży­cia w 1941 r. Pol­skie­go Wy­dzia­łu Le­kar­skie­go w Edyn­bur­gu nie tyl­ko da­ło Po­la­kom, któ­rzy prze­do­sta­li się na Za­chód, moż­li­wość kon­ty­nu­owa­nia stu­diów, ale tak­że po­ka­za­ło, że mi­mo re­pre­sji ze stro­ny oku­pan­tów nie za­prze­sta­no na­ucza­nia me­dy­cy­ny w ję­zy­ku pol­skim. Tak­że dla śro­do­wi­ska po­znań­skiej me­dy­cy­ny aka­de­mic­kiej Pol­ski Wy­dział Le­kar­ski w Edyn­bur­gu ma cha­rak­ter szcze­gól­ny, by nie po­wie­dzieć sym­bo­licz­ny. Otóż twór­cą i pierw­szym dzie­ka­nem te­go Wy­dzia­łu był prof. An­to­ni T. Ju­rasz, by­ły dzie­kan Wy­dzia­łu Le­kar­skie­go i pro­rek­tor Uni­wer­sy­te­tu Po­znań­skie­go, a tak­że za­ło­ży­ciel i kie­row­nik Ka­te­dry i Kli­ni­ki Chi­rur­gii w Po­zna­niu. Je­śli do­dat­ko­wo uwzględ­ni się, iż w gro­nie pe­da­go­gicz­nym Pol­skie­go Wy­dzia­łu Le­kar­skie­go pra­wie jed­na trze­cia wy­kła­dow­ców wy­wo­dzi­ła się z Uni­wer­sy­te­tu Po­znań­skie­go, to moż­na po­wie­dzieć, iż The Po­lish Scho­ol of Me­di­ci­ne at the Uni­ver­si­ty of Edin­burgh był bar­dzo sprzy­ja­ją­cym miej­scem edu­ka­cji dla wie­lu po­znań­skich le­ka­rzy, któ­rym uda­ło się prze­do­stać w cza­sie II woj­ny świa­to­wej do Wiel­kiej Bry­ta­nii. (…)

Z re­cen­zji:

Książ­ka […] jest bar­dzo rze­tel­nie udo­ku­men­to­wa­ną pra­cą po­świę­co­ną lo­som Pol­skie­go Wy­dzia­łu Le­kar­skie­go w Edyn­bur­gu i współ­pra­cy tej uczel­ni z Uni­wer­sy­te­tem Me­dycz­nym im. Ka­ro­la Mar­cin­kow­skie­go w Po­zna­niu, uwzględ­nia­ją­cą ak­tu­al­ny stan ba­dań i się­ga­ją­cą po no­we źró­dła. Funk­cję tych ostat­nich peł­nią licz­ne fo­to­gra­fie, two­rzą­ce odręb­ną, choć kom­pa­ty­bil­ną z tek­stem, nar­ra­cję. Wy­raź­nie jest to zgod­ne z za­ło­że­nia­mi twór­ców […] za­kła­da­ją­cych, zgod­nie z pod­ty­tu­łem, al­bu­mo­wy cha­rak­ter pu­bli­ka­cji. […] Książ­ka po­wsta­ła w na­wią­za­niu do ob­cho­dów stu­le­cia po­wsta­nia Wy­dzia­łu Le­kar­skie­go Uni­wer­sy­te­tu Po­znań­skie­go (1929–2020) i sta­no­wi waż­ny ele­ment je­go hi­sto­rio­gra­fii, nie bę­dąc jed­nak tyl­ko oka­zjo­nal­ną pu­bli­ka­cją ju­bi­le­uszo­wą. Do­ku­men­tu­je waż­ną hi­sto­rycz­nie ak­tyw­ność po­znań­skie­go śro­do­wi­ska me­dycz­ne­go.

Ze wstę­pu:

(…) Al­bum zo­sta­je wy­da­ny z oka­zji ju­bi­le­uszu 100-le­cia po­wsta­nia Wy­dzia­łu Le­kar­skie­go na Uni­wer­sy­te­cie Po­znań­skim. To dzię­ki wy­sił­kom gro­na pro­fe­so­rów, a szcze­gól­nie sta­ra­niom pierw­sze­go rek­to­ra UP prof. He­lio­do­ra Świę­cic­kie­go, pierw­sze­go dzie­ka­na prof. Ada­ma Wrzo­ska, a tak­że wspo­mnia­ne­go prof. Ju­ra­sza 100 lat te­mu — 19 li­sto­pa­da 1920 r. — ze­bra­ła się na swym pierw­szym po­sie­dze­niu Ra­da Wy­dzia­łu Le­kar­skie­go. Dwie de­ka­dy póź­niej po­now­nie prof. Wrzo­sek i prof. Ju­rasz są or­ga­ni­za­to­ra­mi kształ­ce­nia me­dycz­ne­go, ale już w in­nej, wo­jen­nej rze­czy­wi­sto­ści. Są­dzi­my, że po­przez słow­ne i wi­zu­al­ne wy­eks­po­no­wa­nie do­ko­nań wy­kła­dow­ców i stu­den­tów Pol­skie­go Wy­dzia­łu Le­kar­skie­go w Edyn­bur­gu, wy­wo­dzą­cych się z Uni­wer­sy­te­tu Po­znań­skie­go, przy­po­mni­my, ale i przy­bli­ży­my ich nie­kie­dy za­po­mnia­ne syl­wet­ki oraz za­słu­gi dla kształ­ce­nia me­dycz­ne­go w okre­sie II woj­ny świa­to­wej. Tak­że sta­ra­my się uka­zać po­wo­jen­ny roz­wój kon­tak­tów mię­dzy po­znań­skim śro­do­wi­skiem me­dycz­nym a Uni­wer­sy­te­tem w Edyn­bur­gu, opar­tych na tra­dy­cji Pol­skie­go Wy­dzia­łu Le­kar­skie­go. (…)