Janis

Książka oparta na niepublikowanych notatkach kardynała Wyszyńskiego, pióra znanego badacza historii Polski XX wieku. Sięgając do Zapisków Sługi Bożego Stefana Kardynała Wyszyńskiego, Prymasa Tysiąclecia, z lata i jesieni 1978 roku, nie spodziewajmy się jakichś nadzwyczajnych sensacji. Duch Święty działa bowiem w pokoju i daleko wychodzi do przodu względem ludzkich planów i zamiarów. A Ksiądz Prymas był zawsze sobą, czyli pamiętał o Tym, Kto go powołał i o tym także, do czego został powołany. Rytm więc wakacyjny nie zapowiadał większych wydarzeń, ale one nadeszły. Najpierw, u początków sierpnia, w blasku Pańskiego Przemienia, odchodzi z tego świata wielce Polsce życzliwy papież - Paweł VI. Wybory następcy - Jana Pawła I dokonują się pod wyraźną opieką Matki Bożej Częstochowskiej. I można byłoby się spodziewać, że ten rok, czyli 1978 nie będzie miał już nic ciekawego do zaofiarowania światu. Owszem była w planie ważna wizyta przedstawicieli Episkopatu Polski z obu Kardynałami włącznie w Niemczech, na zaproszenie Konferencji Episkopatu Niemiec. Były tam znaczące wystąpienia, ale to wszystko jakby stanowiło dalekie echo słynnego Listu Episkopatu Polski wysłanego do Episkopatu Niemiec pod koniec Soboru Watykańskiego II, a u progu naszego Tysiąclecia Chrztu Polski. Owszem, nie była to łatwa wizyta, gdyż prasa pisała o zbrojeniu przez Niemcy armii chińskiej i poszerzaniu wymiany handlowej pomiędzy zachodnim naszym sąsiadem a Związkiem Radzieckim. Wszystko to jednak można było jakoś zrozumieć w kontekście politycznych i gospodarczych krzyżówek. Niespodzianka nadeszła wraz z kalendarzową jesienią, a była nią bolesna wiadomość o nieoczekiwanej śmierci Jana Pawła I. I wtedy wszystko się zaczęło. Trzeba było mieć jakiś plan, albo przynajmniej wizję. Ksiądz Prymas przeżywa te fakty po swojemu: na kolanach i w rozmowie z Matką Najświętszą. Był więc przygotowany i na to, co zaczęło się dziać w czasie październikowego Conclave, gdy zaczęła wzrastać liczba głosów oddawanych na Metropolitę Krakowskiego - Kardynała Karola Wojtyłę. Prymas Tysiąclecia wiedział, co powinien robić i jak postępować. Nie zawiódł nadziei swoich rodaków, nie zawiódł Kościoła, wiernym pozostał Matce Najświętszej. A o tym wszystkim potwierdził wybór Jana Pawła II. Dyskretne są w tym względzie zapiski prymasowskie. Dyskretną jest wiara, jeszcze bardziej dyskretną jest miłość. A tymczasem najważniejszy jest fakt, że 16 października, w dzień św. Jadwigi Śląskiej, Tej od budowy świątyń, Karol Wojtyła został Papieżem; Papieżem wedle Serca Bożego, Papieżem Maryjnym, a więc mocnym wiarą kolejnym Sternikiem Nawy Piotrowej. Blisko dwadzieścia lat odeń starszy Prymas wiedział i w tym wypadku, co mu czynić należy. To było widać już wtedy, gdy znalazł się na balkonie bazyliki Piotrowej w chwili ogłaszania światu, że "Mamy Papieża". Stał tam lekko z tyłu, nieco z boku, ale głęboko zjednoczony z Wikariuszem Chrystusa na ziemi, ofiarując Mu do dyspozycji siebie samego i całe dziedzictwo wiary Polaków. Niech te zapiski ułatwią nam odkrywanie naszego miejsca i naszego działania w świecie, który przeżył jeden z najpiękniejszych okresów w historii Kościoła, który doświadczył ojcowskiego ciepła płynącego ze wzgórza Watykańskiego, od serca Jana Pawła II.

Wstrząsająca opowieść o duchowej przemianie zabójcy świętej Marii Goretti

Maria Goretti, obecnie święta, była dobrym aniołem, którego Opatrzność postawiła na mojej drodze, aby mnie ocalić. Do dzisiaj pozostają mi w sercu jej słowa napomnienia i przebaczenia. Modliła się za mnie, orędowała za swoim mordercą.

Alessandro Serenelli

Wiele osób zna historię Marii Goretti – włoskiej jedenastolatki, która została zamordowana przez sąsiada, kiedy broniła swojej czystości, a chwilę przed śmiercią wyznała w obecności matki i spowiednika: „Wybaczam mu i chcę, żeby był ze mną w niebie”. Niewielu jednak zna dalszą historię życia jej mordercy – Alessandra Serenellego. Mało kto wie, że zabójca nawrócił się, będąc jeszcze w więzieniu, a po odbyciu kary spędził resztę życia na modlitwie i pokucie we wspólnocie kapucynów.

Ta książka to przejmująca opowieść o morderstwie, nawróceniu, pokucie i przebaczeniu. Historia życia Alessandro Serenellego uświadamia nam szokującą i bezkompromisową prawdę o chrześcijaństwie: radykalizm Ewangelii polega na tym, że nie ma takiego zła, które nie mogłoby zostać wybaczone.

O przemianie duchowej Alessandro Serenellego, zabójcy św. Marii Goretti, często mówi się pobieżnie. A jest to przecież owoc niezwykłej historii miłosierdzia, opartej na przebaczeniu okazanym przez Mariettę. Niniejsza książka znakomicie przedstawia losy Alessandra i przypomina, że powołaniem do świętości Bóg obdarzył również tych, których inni postanowili przekreślić.

o. Rafał Sebastian Pujsza CP
www.mariagoretti.pl


Charles D. Engel – studiował filozofię, religioznawstwo i historię sztuki. Jako propagator kultu św. Marii Goretti zgromadził bogatą kolekcję publikacji, artykułów i filmów związanych ze świętą. Wraz z żoną Imeldą mieszka na Manhattanie.

Książka nagrodzona Amerykańską Nagrodą Krytyków Literackich Bestseller „New York Timesa”, jedna ze 100 najlepszych książek pierwszych dwóch dekad XXI wieku według „Guardiana” Maggie Nelson, amerykańska pisarka i intelektualistka, nawiązując do Barthes’owskiej interpretacji mitu o Argo, odnawia znaczenia najważniejszych dla siebie pojęć. Bo Argonauci to z jednej strony intymny opis doświadczeń autorki jako partnerki osoby niebinarnej, matki i córki, a z drugiej – erudycyjna rozprawa na temat tożsamości, seksualności i przemijania. Autorka sprawnie przeplata osobiste doświadczenia z teorią queer, psychologię z historią sztuki, filozofię z codziennością. Dzięki poświęceniu uwagi wyzwaniom, z jakimi na początku XXI wieku mierzą się kobiety w nieheteronormatywnych związkach, i niejednokrotnie stawaniu w opozycji do głównego – męskiego – nurtu pisania o LGBTQ+, „Argonauci” bez wątpienia wpiszą się w historię literatury feministycznej i queerowej.

Historia FC Barcelony, jakiej nigdy jeszcze nie opowiedziano!

Joan Gamper, László Kubala, Johan Cruyff.

Maradona, Ronaldinho, Pep Guardiola.

Messi, Xavi, Iniesta, Piqué, Puyol.

Lewandowski, Gavi, Pedri.

W Barcelonie grali i wciąż grają wielcy piłkarze, którzy inspirują fanów na całym świecie. Kolekcjonują puchary, Złote Piłki, Złote Buty. Barça łączy w sobie mnóstwo skarbów we wszystkich aspektach, skarbów, które należy wyeksponować i którymi można się delektować, na nowo przeżywając wielkie momenty, niezapomniane mecze, historyczne gole, dokonania drużyn i poszczególnych zawodników. To wszystko nie może popaść w zapomnienie. O tym jest właśnie ta książka, Skarby Barçy. To potwierdzenie tego, że kibicowanie Barcelonie to najlepsza rzecz na świecie(ser del Barça és el millor que hi ha).

Bogato ilustrowany album przedstawia dzieje Barçy w formie fascynującej opowieści. Uzupełniające kolejne strony setki reprodukcji i zdjęć sprawiają, że czytelnik dosłownie trzyma w swoich rękach wielkie skarby, które stanowią intymną część historii Klubu: pamiątkowe plakaty, bilety na mecze i pamiętne finały, unikalne koszulki. Wielka historia wielkiego klubu podana w pięknej oprawie wizualnej.

Wiadomości z życia brytyjskiej rodziny królewskiej wciąż podbijają media, miliony osób na całym świecie codziennie śledzą z zaciekawieniem wszystkie doniesienia zza bram Buckingham Palace.

Monarchowie nie gotują. Nie ubierają się samodzielnie, nie nalewają sobie picia ani nie ścielą łóżka. Podobno przyszły władca Królestwa, jego posiadłości i terytoriów, nawet nie wyciska sobie sam z tubki pasty do zębów, gdyż zadanie to należy do jednego z czterech jego kamerdynerów, który nakłada pastę na królewską szczoteczkę ze zdobionego srebrnego dozownika. Oficjalnie zdementowano za to inną słynną legendę o „rozpieszczaniu członków rodziny królewskiej”, zgodnie z którą każdego ranka przed księciem Walii stawiano siedem gotowanych jaj uszeregowanych według ich twardości, każde opatrzone cyfrą oznaczającą liczbę minut gotowania, tak aby mógł każdego spróbować i wybrać najbardziej mu odpowiadające.

Szczodrze sponsorowany przez swoich poddanych brytyjski dwór zatrudniał rzesze kucharzy, pokojówek, lokajów, mamek, nianiek, ogrodników, sekretarzy i urzędników. Pielęgnowane przez stulecia rytuały dworskie miały na celu utrwalenie wizji monarchy jako osoby wyjątkowej, ważniejszej niż prezydenci czy milionerzy. A jak lepiej to osiągnąć, niż udowadniając, że przyziemne czynności nie przystoją monarsze. Na usługach królowej przez długi czas była choćby pomocnica, która podawała monarchini wachlarz w sypialni, nalewała wodę do mycia rąk i zdejmowała rękawiczki. Ale już wkładanie monarchini obuwia i zdejmowanie go było domeną paziów. Tak było przez wieki, tak jest również dziś.

Nawet obecnie tysiące osób czuwają codziennie nad maksymalnym komfortem zaledwie kilkorga osób z rodziny królewskiej. Co ciekawe, z czasem liczba pracowników rosła – dwór Elżbiety II zatrudnia dziś bowiem blisko 1200 osób, podczas gdy jej babka, królowa Wiktoria miała ich „zaledwie” 921.\"

Eric Blair stood out amongst his fellow police trainees in 1920s Burma. Nineteen years old, unusually tall, a diffident loner fresh from Eton, after five years spent in the narrow colonial world of the Raj – a decaying system steeped in overt racism and petty class-conflict – he would emerge as the George Orwell we know.

Drawing on all his powers of observation and imagination, Paul Theroux brings Orwell's Burma years to radiant life, tracing the development of the young man's consciousness as he confronts the social, racial and class politics and the reality of Burma beyond. Through one writer, we come to understand another - and see how what Orwell called 'five boring years within the sound of bugles' were in fact the years that made him.