Japoński system trenowania ciała dla kobiet

(...) Tym zmaganiom herosów polskiego i nie tylko polskiego boksu poświęcam niniejszą, kolejną już książkę z intencją, aby ocalić od zapomnienia oraz należycie, obiektywnie i godnie utrwalić dzieje polskiego boksu w aspekcie rywalizacji międzynarodowej, olimpijskiej, a więc podczas imprezy najwyższej próby, tym, razem, w czasie IO w 1952 r.
Od autora

„Japoński system trenowania ciała” Irvinga Hancocka jest jedną z pierwszych książek przedstawiających czytelnikom japońską sztukę Dżiu-dżitsu.
Orientalna egzotyka i zainteresowanie Japonią po wojnie z Rosją spowodowało ogromny boom na wszystko, co pochodziło z Kraju Kwitnącej Wiśni.
Dotychczas, nakładem Wydawnictwa My Wojownicy ukazały się dwie inne części serii - przeznaczone dla kobiet oraz młodzieży. Część ogólna zamyka cykl publikacji w adaptacji Wojciecha Szukiewicza.

„Podręcznik zapaśnictwa” autorstwa francuskiego zapaśnika J. Clere, w przekładzie R. Walczaka ukazał się w 1907 roku. W publikacji tej opisana została francuska szkoła zapasów. Charakteryzuje się ona ograniczeniem stosowania dozwolonych technik do rzutów oraz chwytów powyżej pasa. Rzuty za pomocą nóg oraz duszenia są technikami zabronionymi.

Oryginalną pozycję uzupełniliśmy o kilkanaście grafik przedstawiających mistrzów zapaśnictwa z początku dwudziestego wieku.

Praca niniejsza, którą oddajemy do rąk czytelnika w głębokiem przeświadczeniu, że dopomoże ona do rozwoju tak pięknego, aczkolwiek niestety opacznie pojmowanego u nas sportu zapaśniczego, napisana została przez człowieka, którego nazwisko jest zbyt popularne w Polsce, by wymagało specjalnych omówień. Władysław Pytlasiński, założyciel a obecnie prezes honorowy Polskiego Towarzystwa Atletycznego znany jest w szerokich kołach miłośników zapaśnictwa nie tylko jako niegdyś europejskiej sławy mistrz walki francuskiej, zdobywca wielkich nagród na arenach Francji, Szwajcarji, Niemiec, Austrji, Włoch, Rosji, Finlandji, Szwecji, Bułgarji i innych państw europejskich, lecz jako wybitny a rutynowany pedagog, którego zasługi na polu szerzenia tężyzny fizycznej będą niewątpliwie w swoim czasie dostatecznie ocenione. Walcząc godnie w barach polskich w czasach, gdy barwy te nie reprezentowały jeszcze oficjalnie uznanego państwa, a znane były tylko nielicznym przyjaciołom Polski, zrobił on wiele dla propagandy polskiej sprawności fizycznej i wraz ze Zbyszkiem Cyganiewiczem sprawił, że słowo „Polak dla wielu, bardzo wielu Niemców, Szwajcarów, Szwedów i innych cudzoziemców stało się równoznaczne z pojęciem tężyzny i mocy.
Słuszne też jest, że pierwsza polska popularna książeczka o zapaśnictwie, ujmująca jego stronę techniczną, wyszła z pod pióra właśnie Władysława Pytlasińskiego.
Z pojęciem „zapaśnictwo”, szerszy ogół naszego społeczeństwa łączy prawie zawsze... cyrk, Czerwony dywan, marsz gladjatorów, uroczysty, aczkolwiek zawsze trochę przypominający maskaradę „parade allée’, cały szereg rekwizytatów, akcesoryj it.p. — sprawiły, że z biegiem czasu o zapaśnictwie poczęto mówić, jak o czemś równoznacznem z akrobatyką czy klounadą, o czemś mało ze sportem mającym wspólnego. Przyczyniły się do tego niewątpliwie w dużym stopniu sprytne zakulisowe inscenizacje aranżerów walk zapaśniczych, którzy zmuszeni częstokroć do tego przez publiczność, wymagającą raczej silnych i emocjonujących wzruszeń aniżeli prawdziwej i rzetelnej walki, swojemi kombinacjami podrywają ostatecznie zaufanie widzów.
Zapaśnictwo, przeniesione z życia, z klubu i ze stowarzyszeń na arenę cyrkową, uprawiane obecnie prawie wyłącznie przez zawodowców, straciło niewątpliwie bardzo wiele. Traktowane jest ono prawie zawsze jako emocjonujące widowisko i tylko znawcy szukają na arenie pokazu techniki i sprawności fizycznej. Jednakże i tu na czerwonym dywanie zobaczyć można jedyne w swoim rodzaju popisy wspaniałego rozwoju fizycznego, zwycięstwa wytrawnej techniki nad brutalną i „surową” silą.
Praca Pytlasińskiego omamia zapaśnictwo jako sport, jako środek: wychowania fizycznego, jako jeden z najbardziej skutecznych sposobów osiągnięcia tężyzny fizycznej. Nie ma ona nic wspólnego z zapaśnictwem zawodowem a jeżeli autor wspomina nazwiska znanych mistrzów walki francuskiej, występujących na arenach cyrkowych, to robi to jedynie z konieczności. Zapaśnictwo zawodowe jest obecnie tak silnie rozwinięte, że grupuje ono w sobie najpoważniejszych mistrzów walki, podczas gdy zapaśnictwo amatorskie pozostaje poza niem daleko w tyle. Jednakże i w zapaśnictwie zawodowem następuje obecnie poważny zwrot ku lepszemu. Olimpjada berlińska w roku 1926, gdzie sklasyfikowano zapaśników według ich wagi, jest najlepszym dowodem, że nawet żądna wyłącznie emocjonujących wzruszeń publiczność cyrkowa wymaga obecnie od aranżerów imprez zapaśniczych bardziej sportowego traktowania sprawy.

W historii polskiego boksu spotykamy wiele znakomitości, a ich lista jest długa (...). Sportowcem, którego bokserskie dzieje nie zostały dostatecznie opisane, jest Zbigniew Pietrzykowski, moim zdaniem, najwspanialszy pięściarz w historii polskiego boksu (...). Niniejsze opracowanie nie pretenduje do miana biografii, jego profil jest inny, odnosi się głównie do sfery sportowej i przedstawia najważniejsze, zdaniem autora, godne upamiętnienia, pojedynki znakomitego pięściarza. Lista i opis tych walk oraz ich komentarz, w odniesieniu do światowych, europejskich i krajowych wydarzeń bokserskich, moim zdaniem, autentycznie i obiektywnie ilustruje oraz charakteryzuje sportową wielkość Pietrzykowskigo
- od autora.

Zabójcza sztuka walki. Nieznana historia Tae Kwon Do zabiera czytelnika w czasy dwóch światowych liderów tej sztuki walki i sportu: Choi Hong Hi i Kim Un Yonga oraz ich następców, pokazując z kronikarską dokładnością ewolucję lokalnej sztuki walki: od bojowej umiejętności na bitewnych polach wojny koreańskiej i wojny wietnamskiej, poprzez narzędzie dyktatury wojskowej i agentów służb specjalnych aż po olimpijski sport o światowym zasięgu.

Tae Kwon Do uprawiane w ponad 200 krajach na całym świecie stało się globalną sztuką walki XXI wieku, słynną w świecie sportów walki ze wspaniałych technik walki nogami. To również jeden z dwóch azjatyckich sportów walki, który obok japońskiego judo znalazł stałe miejsce w panteonie sportów olimpijskich.

Zabójcza sztuka walki. Nieznana historia Tae Kwon Do jest częściowo biografią, częściowo rozprawą historyczną, a częściowo pamiętnikiem stworzonym z opowieści pionierów kształtujących przez lata tę sztukę walki.