Jarmark bożonarodzeniowy w dawnym Wrocławiu

Pierwsza tak obszerna monografia poświęcona kolędowaniu i grupom kolędniczym na Kaszubach. Zamiast długiego wstępu. Rozdział I Kolędowanie – czyli kto, kiedy, gdzie i dlaczego? Rozdział II Słów kilka o dotychczasowych badaniach kaszubskich kolędników. Rozdział III Gwiȏzdka, gvåzdka, gvåzdorë, gvižǯe, gwizduchy, panëški, kṷezłë - czyli nieco o nazewnictwie. Rozdział IV Nieco precyzyjniej o terminach kolędowania gwiȏzdek. Rozdział V Zasady organizacji i funkcjonowania gwiȏzdek. Rozdział VI Skład zespołu – czyli różnie bywało. Rozdział VII Stroje, maski, maszkarony i inne akcesoria. Rozdział VIII Chceta wa lëdzë gwiȏzdkã widzec?7 Rozdział IX A wczora z wieczora – czyli o śpiewie, instrumentach i oracjach. Zakończenie czyli - dze Gwiȏzdka chòdzy tam djobeł nie szkòdzy Spis wykorzystanych fotografii

Historia najsłynniejszych egzorcyzmów, jakie kiedykolwiek przeprowadzono!
W 1976 roku młoda Niemka Anneliese Michel została poddana serii egzorcyzmów. Problem wydawał się niezwykle poważny. Dziewczyna spożywała węgiel, wkładała głowę do muszli klozetowej, biegała nago po domu, opychała się pająkami i muchami, posługiwała dawnymi językami, a jej twarz potrafiła w sposób odrażający zmienić wygląd…
Obrzędy prowadziło dwóch kapłanów Kościoła Katolickiego, którzy uznali, że Anneliese została opętana przez sześć demonów. W trakcie egzorcyzmów dziewczyna zmarła. Wkrótce potem jej rodzice, a także obaj księża stanęli przed sądem i zostali skazani za zabójstwo w wyniku zaniedbania…
W oparciu o rozmowy z odpowiedzialnymi za egzorcyzmy księżmi, a także rodzicami dziewczyny i jej znajomymi, Felicitas Goodman napisała fascynującą książkę na temat tego, co naprawdę stało się Anneliese Michel. Zgłębiła przy tym pradawną tajemnicę opętania przez demony…
Sprawa Anneliese Michel do dziś budzi wiele wątpliwości, ale i napawa lękiem. Na jej podstawie powstał zarówno film dokumentalny pod tym samym tytułem, jak i film fabularny – Egzorcyzmy Emily Rose.

Jakie to święto? Atlas dla dzieci to prawdziwa podróż przez świąteczny kalendarz, podczas której poznasz fascynujące historie o niektórych ceremoniach i uroczystościach - tych dobrze znanych, ale również tych bardziej egzotycznych czy obcych kulturowo.
Oprócz informacji o tym, skąd pochodzą oraz gdzie i kiedy się je świętuje, a także jakie łączą się z nimi tradycje i zwyczaje, znajdziesz tu również liczne ciekawostki oraz mnóstwo zdjęć.
Dzięki atlasowi dowiesz się m.in.,co jedzą Grecy podczas Święta Niepodległości, w jakim kraju wiesza się na choince bombki w kształcie ogórka oraz z jakiej okazji organizuje się japoński Festiwal Lampionów.

Piękny kalendarz adwentowy dla wszystkich dzieci, które nie mogą doczekać się Gwiazdki. W dużym opakowaniu znalazły się 24 książeczki z najróżniejszymi opowieściami: o Bożym Narodzeniu, Pinokio, Kopciuszku, Kurczaczku Bujaczku, Mowglim z Księgi Dżungli, Księżniczce na ziarnku grochu czy Czarnoksiężniku z Krainy OZ.

Książeczki zostały ukryte pod okienkami – są więc niespodzianką dla maluchów i dają radość odkrywania. Każda z książek zawartych w kalendarzu jest bogato, kolorowo ilustrowana.

Według różnych danych na świecie istnieje od 4 200 do 10 000 religii, wyznań i wierzeń, ponadto niezliczona ilość kultur i społeczności. „Święta cały rok” autorstwa Gosi Kulik (jednej z najważniejszych obecnie polskich autorek komiksów i ilustratorek) oraz Tomka Żarneckiego (współprowadzącego warsztaty dla młodzieży z projektowania książki i prowadzenia narracji za pomocą słowa i obrazu) to kolorowa i pasjonująca podróż dookoła globu śladami świąt i tradycji. Święto Świateł, Dzień Świętej Łucji, Tybetański Nowy Rok i wiele innych.

Gosia Kulik tworzy powieści graficzne, ilustracje, picturebooki. Autorka poruszających „Poczwarek”, „Chemii z Niemiec” i „Najbrzydszej dziewczynki na świecie” tym razem zaprasza czytelników do świątecznego stołu, albo raczej – do świątecznych stołów. „Święta cały rok” to katalog różnorodności, z którego najmłodsi (ale nie tylko!) czytelnicy dowiedzą się jak fascynujące mogą być wierzenia i tradycje. To książka o różnicach, ale też o podobieństwach. Bez względu na miejsce na mapie, w którym akurat się znajdujemy, tak samo przeżywamy święta, czekamy aż się zaczną, cieszymy się z czasu spędzonego z rodziną i przyjaciółmi. A potem oczekujemy następnych. Tomek Żarnecki i Gosia Kulik opowiadają i rysują nam przenikanie się kultur, wspólne źródła radości, legend, tradycji.

Skąd wziął się pomysł, żeby na iglaste drzewko zakładać świecące przedmioty? Kim są łapacze węży? Czy wolelibyście wziąć udział w bójce czy w pikniku pod kwitnącą wiśnią? I czym różni się irański Święty Mikołaj od tego, którego znamy w Polsce? Tego wszystkiego dowiemy się ze „Świąt cały rok”. Przeczytamy to i zobaczymy, bo ilustracje to bardzo ważny gość na tej literackiej uroczystości.

Życie grobowe otwiera czytelnika na zdumienie. Pozwala zachwycić się opowieścią o świecie ukrytą w strefie pośredniej pomiędzy żywymi a umarłymi, pomiędzy przestrzenią codzienności (miasta, wsi, pustkowia) a przestrzenią cmentarza. Jaki jest ten świat, jakie jest życie (i towarzysząca mu śmierć)? Pełne przejmujących, ale też ironicznych, groteskowych i absurdalnych przejawów, różnorodne i złożone.

Autorka zastrzega, że w jej projekcie nie należy doszukiwać się „filozoficznej nadbudowy”, lecz raczej zapisu sytuacji bizarnych, które zawsze ją pociągały. A życie grobów – inna strona życia ludzi – jest ich pełne. Wystarczy tylko spojrzeć na groby uważniej. Okaże się, że pod każdą szerokością geograficzną snują one swą bizarną opowieść – po trosze smutną, straszną, wzruszającą, zabawną i bardzo, bardzo przewrotną. Bo nic nie jest takie, jakie się na pierwszy rzut oka wydaje. Wszystko ma drugie dno, mniej lub bardziej ukryte, a jeśli nawet nie ma, to niecodzienny detal czy dziwaczny kontekst każe nam się go doszukiwać.

Snuta przez autorkę opowieść układa się wokół czytelnego, choć niekoniecznie wprost werbalizowanego scenariusza, tworzącego reportaż o przenikaniu się wielu przestrzeni, o życiu codziennym, samotności, pamięci i zapomnieniu, o ludzkich i nieludzkich historiach, o nietrafionych interpretacjach znaków, o pomyłkach, które są odkryciami.

Nie jest to jednak ani reportaż sensu stricto, ani reportaż literacki, lecz próba wypracowania nowej jego formuły – łączącej obraz (fotografie), słowo (miniatury narracyjne) i dźwięk (nagrania terenowe). To koncepcja artystyczna, zasadzająca się na nieoczywistościach, kontrapunktach, żarcie, prowokacji.

Małgorzata Żerwe – artystka wizualna, publicystka i dziennikarka radiowa, autorka tekstów o sztuce, kuratorka wystaw.