„Jestem filozofem świata” (Κόσμου φιλόσοφός εἰμι) Roman Witold Ingarden (1893–1970). Część pierwsza: lata 1893–1938

Czy można mówić o ludziach i wytwarzanej przez nich kulturze, nie mówiąc jednocześnie o ludzkim ciele? Zebrane w tomie „(Nad)użycia ciała w kulturze" artykuły udowadniają, że dyskusja nad współczesną sztuką, literaturą czy kulturą popularną nie może pominąć kategorii cielesności i że to ciało właśnie stwarza miejsce na pisanie o władzy i wiedzy, przyjemności i bólu, autoekspresji i samookaleczeniu, represji i transgresji, kwestionowaniu i umacnianiu kanonów piękna i brzydoty, o „obcych", których cielesna inność umieszcza poza marginesem społeczeństwa.

Monografia jednej z 25 najbardziej wpływowych (według „Wall Street Journal”) kobiet Europy zawiera próbę analizy czynników sprawczych przywództwa i źródeł społecznej percepcji charyzmy przywódcy. Autorka korzystając z własnych doświadczeń zawodowych, w oparciu o multidyscyplinarną wiedzę naukową, formułuje i uzasadnia dwie koncepcje modelowe i teoretyczne: pierwsza odnosi się do przywództwa w ogóle, a druga do przywództwa charyzmatycznego. Postawione hipotezy poddane są konfrontacji z wybranymi przypadkami przywództwa, powszechnie postrzeganego jako charyzmatyczne: Jana Pawła II, Lecha Wałęsy, Margaret Thatcher i Steve’a Jobsa.

Punktem wyjścia jest introspekcja autorki wynikająca z „biograficznie zdeterminowanej sytuacji”,
z wieloletniego doświadczenia związanego ze stawianiem celów i przewodzeniem ludziom w ich osiąganiu.
Konceptualizacja hipotez, których źródłem jest „zasób uprzednich doświadczeń”, wykorzystuje dorobek
teoretyczny socjologii, szczególnie w jej nurcie morfogenetycznym, upatrującym sprawczości społeczeństwa
w jego podmiotowym działaniu.

Unikalność książki Marii Wiśniewskiej polega właśnie na tym, że nie wpada ona ani w pułapkę wąskiego praktycyzmu, ani abstrakcyjnego teoretyzowania, czyniąc własną praktykę biznesową heurystycznym jedynie źródłem swoich intuicji i hipotez, a następnie w fazie uzasadniania i wyjaśniania mocno podbudowując, weryfikując i rozwijając swoje domysły w oparciu o multidyscyplinarną wiedzę naukową (Z recenzji prof. Piotra Sztompki).

******

The Anatomy of Charismatic Leadership

The monograph of one of the twenty five most influential women in Europe (according to The Wall Street Journal) contains the analysis of causative factors of leadership and sources of social perception of the leader’s charisma. The author, using her own professional experience and multi-disciplinary scientific knowledge, provides two model and theoretical conceptions: the first one refers to general leadership, the second one to charismatic leadership. The hypotheses are confronted by selected cases of leadership seen as charismatic: of John Paul II, Lech Wałęsa, Margaret Thatcher and Steve Jobs.

Oryginalny charakter poniższej publikacji wyraża się w tym, iż stanowi ona całość – ze względu na zastosowaną tu metodę, implikującą swoistą postawę wobec filozofowania – złożoną jednakże z tekstów tematycznie samodzielnych, scalanych leitmotivem – powtarzającymi się metodologicznymi wątkami, nieodmiennie towarzyszącymi analizom kardynalnych wyznaczników egzystencji człowieka, takich jak m.in.: cierpienie, wolność, śmierć, twórczość, erotyzm. Naszą drogę rozpoczniemy od zarysowania istotnych aspektów metody, by dokonać ustaleń na temat kondycji samego filozofowania, i zgodnie z wypracowanym stanowiskiem odnieść się, tak do współczesnych ekspresji filozoficznych (J. Derrida), jak też do specyficznego rozpoznania dzisiejszego świata, zawartego w przekazie rapu.

Połączenie gospodarki z nauką i techniką oraz ich współdziałanie powoduje powstawanie nowych, istotnych dylematów etycznych. Prezentowana książka jest unikatowym na polskim rynku wydawniczym kompendium na temat etyki biznesu, dostarczającym zarówno podstaw teoretycznych, jak i praktycznych wskazówek co do wykorzystania wiedzy z tego zakresu w życiu gospodarczym. Pozwala to czytelnikowi na dogłębne zrozumienie zagadnienia, zaczynając od indywidualnych decyzji menedżerów oraz innych grup interesariuszy firm i organizacji gospodarczych, a kończąc na zasadach zalecanych do stosowania w biznesie międzynarodowym.

Jest to podręcznik, który etykę biznesu wywodzi z etyki jako części filozofii i z myśli ekonomicznej oraz odpowiada na pytanie: na czym polega odpowiedzialność społeczna w gospodarce i jakie są jej konsekwencje.

(Z recenzji prof. dr hab. Jerzego Dietla, Prezesa Zarządu Fundacji Edukacyjnej Przedsiębiorczości)

Praca jest przeznaczona dla studentów i kadry akademickiej, menedżerów, pracowników firm oraz wszystkich, którzy chcieliby się zapoznać z tą tematyką. Zapewnia odpowiedzi na pojawiające się nowe dylematy moralne wynikające z ciągłych zmian gospodarczych i społecznych.

Profesor Wojciech Gasparski jest uznanym autorytetem w dziedzinie etyki biznesu, nauki o zarządzaniu i prakseologii oraz dyrektorem Centrum Etyki Biznesu Akademii Leona Koźmińskiego i Instytutu Filozofii i Socjologii PAN. Profesor Wojciech Gasparski zaprosił do współpracy wybitnych specjalistów z tak różnorodnych dziedzin, jak prawo, filozofia, socjologia, zarządzanie, co nadało publikacji interdyscyplinarny charakter.

Książka powstała we współpracy z: prof. dr hab. Anną Lewicką-Strzałecką, dr Dariuszem Bąkiem, dr Bolesławem Rokiem oraz dr Julitą Sokołowską.

Na szczególne podkreślenie zasługuje fakt, iż [...] praca napisana została przez najwybitniejszych przedstawicieli polskiej etyki biznesu, którzy co najmniej od dwóch dziesięcioleci zajmują się tą problematyką.

(Z recenzji dr hab. Jacka Sójki, prof. UAM, Dyrektora Instytutu Kulturoznawstwa, Kierownika Zakładu Etyki Gospodarczej UAM oraz Prezesa Polskiego Stowarzyszenia Etyki Biznesu EBEN Polska)

W pierwszej połowie siedemnastego stulecia Descartes należał jeszcze nie tyle do grona postępowych medyków, co raczej wizjonerów i planistów, torujących dla przyszłych pokoleń drogę prowadzącą do wyzwolenia od niedogodności nietrwałego ciała, której przeznaczeniem było nawiązanie przez człowieka ściślejszych relacji z całą przyrodą. To bowiem jest przewidywanym skutkiem działań z zakresu nauk, do których należą rozwiązania medyczne, że uzdrowione ciało ludzkie, nigdy nie będąc izolowane i stanowiąc genetycznie część całego materialnego uniwersum, ma zostać z nim lepiej zintegrowane. To owa nieograniczona fizyczna rozciągłość, której wspomniane ciało jest tylko fragmentem, stanowi dla Descartes’a jedyne pewne pole jego działań jako rzeczy myślącej. Mówiąc w skrócie: jako taka, dusza ludzka, z uwagi na swe naturalne uposażenie, jest zobowiązana do poświęcenia swojego czasu i zdolności na zaznajomienie się z warunkami umożliwiającymi przedłużanie zdrowia i życia materii, z jaką została połączona. Zjednoczona zaś jest z ciałem konkretnego człowieka, którego żywotne interesy zostają odtąd rozpoznane jako dające się szacować oraz diagnozować w pytaniu o to, jak się ów „człowiek cielesny” czuje. Dodajmy jeszcze jedno. Otóż, od chwili, kiedy możemy o sobie powiedzieć, że odczuwamy swoje ciało i się z nim utożsamiamy, przestaje ono być częścią materialnie rozumianego wszechświata, a zaczyna być naszą, palącą nas sprawą; tym, co określa nosze miejsce w przestrzeni tego świata, ale nie jako rzecz posiadającą rozmiary, lecz jako materię specyficznie odczutą, odczutą aż do bólu. W tym związku człowiek nie tylko nie łączy się już z resztą przedmiotów, ale nawet z którymkolwiek z innych ludzi. Jest sobie dany bez jakichkolwiek zapośredniczeń, ale dokonuje się to w objęciu wszechogarniającego go cierpienia, z którego może go uwolnić znający tajniki natury ciała lekarz.
Ze Wstępu: Dlaczego medycyna?

Książka mówi o tym, jak żyłem i zmieniałem się z Kierkegaardem. Próbowałem czytać Duńczyka już w Polsce w latach sześćdziesiątych minionego wieku i niewiele z tej lektury zrozumiałem. Dopiero w Kopenhadze, chyba w połowie lat siedemdziesiątych, zacząłem go czytać systematycznie i po duńsku. Od tego momentu upłynęło 40 lat. Z czasem mocno się go uczepiłem. Umieszczając obok siebie eseje, z których pierwszy pochodzi z 1992 roku, zaś ostatni z 2014, nieoczekiwanie zauważyłem, że mój stosunek do Kierkegaarda uległ z czasem zmianie, przechodząc od bezkrytycznego niekiedy zachwytu do podziwu mniej gorącego, wystudzonego doświadczeniem dojrzałości i nadchodzącej starości. - Bronisław Świderski Jak rozjaśniająca była chwila śmierci Chrystusa, w której odrzucił narodowość! Nie chciał mieć z nią nic wspólnego. Jednak obecnie ortodoksi stali się prawdziwymi nacjonalistami – nawet tworzą teorie o chrześcijańskich państwach i narodach. A przecież gdy nacjonalizm dyktuje porządek dnia, trudno postawić na religię. Znakiem ortodoksji staje się wtedy narodowy fanatyzm. - Soren Kierkegaard Bronisław Świderski (1946) - student Wydziału Filozofii i Socjologii relegowany z UW za udział w pokojowym proteście w 1968 roku, wielokrotnie przesłuchiwany, wcielony do karnej kompanii wojskowej, a następnie pozbawiony polskiego obywatelstwa, którego dotąd mu nie zwrócono. Od 1970 uchodźca polityczny w Danii, gdzie studiował socjologię kultury. Pracownik naukowy na Uniwersytecie Kopenhaskim, m.in. w Instytucie Slawistycznym i w Centrum Badawczym Sorena Kierkegaarda. ?