Język Kultury Szklanej Architektury

To pierwsza monografia Adolfa Szyszko-Bohusza (1883-1948), jednego z  najważniejszych architektów polskich pierwszej połowy XX wieku. Twórczość Szyszko-Bohusza ukazuje znakomicie kontekst mentalny, kulturowy, artystyczny i polityczny, w jakim rodziła się w Polsce architektura nowoczesna. To jeden z najważniejszych architektów polskich I połowy XX wieku, który w znacznym stopniu ukształtował przestrzeń współczesnego Krakowa, będąc jednocześnie jednym z twórców narodowego mitu odrodzonej II Rzeczpospolitej. Był człowiekiem niezwykle wpływowym, piastującym wiele eksponowanych stanowisk i realizującym najbardziej prestiżowe zamówienia architektoniczne swoich czasów, zyskał sobie przydomek Adolf „Wszystko”-Bohusz. Twórczość architekta, zbudowana na rozdarciu, pomiędzy tradycją a poszukiwaniem nowej formy w architekturze, głęboko sięga do istoty procesów zachodzących w architekturze początku XX wieku. Książka składa się z dwóch zasadniczych części: otwierającego publikację problemowego eseju Michała Wiśniewskiego osadzającego twórczość architekta w szerszym politycznym i artystycznym kontekście, oraz z części katalogowej, w której pogrupowano obiekty zaprojektowane przez Adolfa Szyszko-Bohusz według typologii budynków. Prezentacje zawierają krótki opis budynku, rysunki i zdjęcia archiwalne i współczesne fotografie. Publikację zamyka wybór z pism Adolfa Szyszko-Bohusza, prezentujący jego poglądy na architekturę i wyzwania nowoczesności, kalendarium życia i twórczości architekta i bibliografia.  To, co my uważamy za duch czasu, jest tylko naszem indywidualnem pojęciem o tych czasach. I lepiej zrobimy, jeśli się postaramy odzwierciadlić duch naszych czasów, nie kusząc się odtwarzać to, co po dziesięciu latach będzie rozumiane inaczej, niż dziś rozumianem było.  Adolf Szyszko-Bohusz  

Following the success of Archidoodle, this new title focuses on the city. Filled with an array of beautiful and fun drawings, it poses 75 architectural challenges for the user: from building an underground community or designing your own imaginary city to creating a new park for New York, plus many more. Aimed at anyone who loves drawing buildings and cities, it encourages users to imagine their own creative solutions by sketching, drawing and painting in the pages of the book. In so doing, they will learn about a whole range of significant issues, such as the importance of transport, lighting and green spaces, the history of urban design and planning, and the use of monuments and symbols. The book also includes numerous examples of works and ideas by major architects to draw inspiration from and will appeal to everyone from children to students and professional architects.

Książka jest próbą zrekonstruowania dorobku architektonicznego i teoretycznego Antoniego Jabłońskiego, przede wszystkim zaś prześledzenia funkcjonowania w środowisku warszawskim tego budowniczego, który całe życie zawodowe pracował na stanowiskach urzędniczych w strukturach rosyjskiej służby publicznej. Najważniejsze realizacje architektoniczne – w tym gmachy Biblioteki Uniwersytetu Warszawskiego, Instytutu Anatomo-Patologicznego i Poczty Głównej – wykonywał na zlecenie instytucji państwowych.

******

An Architect and an Official in the Russian Service. Antoni Jabłoński Jasieńczyk (1854–1918)

The book does not only attempt to reconstruct the architectural and theoretical oeuvre of Antoni Jabłoński, but it also explores how Jasieńczyk, who spent his whole professional life working for Russian state institutions, operated in his Warsaw environment. Jasieńczyk’s most important architectural projects, including the buildings of the University of Warsaw Library, the Anatomopathological Institute and the Main Post Office in Warsaw were commissioned by state institutions.

Na początku XX wieku na terenie Pomorza Zachodniego, należącego wtedy do państwa pruskiego, tworzyło kilku architektów, których dokonania zostały docenione w świecie, m.in.: Peter Behrens, Walter Gropius, Ludwig Mies van der Rohe oraz Max Berg. Choć ich prace zostały częściowo zniszczone na skutek działań wojennych i powojennych przeróbek, zachowało się wiele wartościowych obiektów z tego okresu.

Czym charakteryzował się niemiecki modernizm i jakie budowle w tym stylu znajdują się w Szczecinie, Białogardzie, Drawsku Pomorskim i okolicach? Uznani architekci, pracownicy Instytutu Architektury i Planowania Przestrzennego Politechniki Szczecińskiej (obecnie Wydział Architektury ZUT), omawiają to w pierwszej części cyklu monografii o zachodniopomorskiej architekturze XX wieku.

Ważną częścią publikacji jest katalog obiektów – z omówieniem pierwotnej i obecnej funkcji, ich historii i statusu pod względem ochrony konserwatorskiej.

„Architektura modernistyczna lat 1928–1940 na obszarze Pomorza Zachodniego” jest propozycją zarówno dla architektów, jak i dla od osób zainteresowanych dorobkiem kultury materialnej regionu.

Bydgoskie Przedmieście to dzielnica mieszkaniowa miasta twierdzy położona wzdłuż traktu w kierunku Bydgoszczy, o wyjątkowym charakterze, bo od końca XIX wieku kształtowana planowo. To także dzielnica wojskowa – z koszarami, portem wojennym, halą aeronautyczną, lotniskiem, portowa – z portem handlowym, kulturalno-rozrywkowa, z infrastrukturą ważną dla całego miasta (elektrownia, tramwaje, wodociągi, szpital) i enklawą zieleni (park miejski). Choć zakłady wytwórcze były tu rzadkością, to właśnie na Bydgoskim rozpoczęła się historia nowoczesnego przemysłu precyzyjnego.

Przestrzeń Bydgoskiego kreowała wielkomiejska architektura – od domów szkieletowych po style historyzujące, secesję, modernizm, a także gmachy użyteczności publicznej. Najcenniejsza zabudowa powstała w okresach ożywionego rozwoju Torunia (1890–1910, 1920–1939), a zespół budynków z czasów II Rzeczypospolitej jest najliczniejszy w mieście. To jedyne w Toruniu przedmieście wpisane do Rejestru Zabytków (wraz z Rybakami).

Genius loci tego miejsca sprawił, że Bydgoskie szybko stało się dzielnicą elit: architektów i budowniczych, przedstawicieli wolnych zawodów, urzędników i wojskowych, artystycznej bohemy – to o nich jest ta opowieść: mieszkańcach i twórcach dzielnicy. Bogato ilustrowana książka zawiera wiele nowych ustaleń i niepublikowane wcześniej fotografie.

Fascynująca podróż w czasie, podczas której razem z Piotrem Wierzbickim czytelnik zatrzymuje się w niemal każdym zajeździe lub hotelu, który kiedykolwiek pojawił się na planie Warszawy czy w przewodnikach dla podróżnych. Autor – varsavianista od lat publikujący w „Skarpie Warszawskiej” i oprowadzający wycieczki po stolicy – drobiazgowo analizuje każdą wzmiankę o obiektach bazy noclegowej, a przy tym barwnie opowiada o atmosferze dawnych czasów. Część I to solidne kompendium na temat warszawskiego hotelarstwa w zamierzchłych czasach.