Józef Ignacy Kraszewski jako historyk

W wyniku działań wojennych prowadzonych w latach 1914–1915 na terenie Królestwa Polskiego i Galicji przemysł i rolnictwo poniosły znaczne straty. W 1915 roku wywieziono do Rosji wyposażenie wielu zakładów przemysłowych. Ewakuujące się oddziały rosyjskie niszczyły drogi i infrastrukturę kolejową. Wcześniej, w październiku 1914 roku, duże zniszczenia w Królestwie spowodowały wycofujące się z guberni zachodnich wojska niemieckie. Dobrowolna i przymusowa ewakuacja ludności cywilnej do Rosji objęła ok. 1 mln osób. Spośród 1,1 mln oficerów i żołnierzy zmobilizowanych na terenie Królestwa Polskiego do wojska carskiego większość także znalazła się w Rosji.
Zniszczenia w pierwszym roku wojny i wojenna gospodarka państw centralnych w Królestwie Polskim spowodowały, że w 1918 roku odłogiem leżało 4,5 mln ha ziemi uprawnej, a straty żywego inwentarza sięgały od 37 do 60%. Straty przemysłu polskiego tylko w 4% wynikały z działań wojennych; ogromną ich większość spowodowały działania wojskowych i cywilnych administracji: niemieckiej – 56%, austro-węgierskiej – 22% i rosyjskiej – 18%.
***

W związku z setną rocznicą Wielkiej Wojny (1914–1918) zainteresowanie badaczy jej dziejami przeżywa renesans. W Europie i świecie ukazuje się wiele opracowań, monografii i artykułów, głównie dotyczących kwestii wojskowych i politycznych I wojny światowej. Historycy pomijają natomiast zagadnienia natury gospodarczej. Podobnie jest w Polsce. Brak zainteresowania problematyką ekonomiczną nasi historycy tłumaczyli niedostateczną ilością źródeł, głównie archiwaliów, zniszczonych podczas pierwszej i drugiej wojny światowej. Autor recenzowanej książki udowodnił jednak, że wiele źródeł na tematy gospodarcze czasów Wielkiej Wojny zachowało się, chociaż ich odnalezienie wymagało dużego nakładu pracy.
Z recenzji wydawniczej prof. dr. hab. Janusza Szczepańskiego

Edward Kołodziej (ur. 1940) – historyk i archiwista, absolwent Wydziału Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego, wieloletni pracownik Archiwum Akt Nowych w Warszawie. W latach 1999–2010 wykładowca w Instytucie Historii Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, gdzie uzyskał tytuł profesora zwyczajnego. Jego zainteresowania badawcze obejmują głównie historię okresu międzywojennego, zwłaszcza zagadnienia ruchu zawodowego, migracji ludności, dziejów Polonii, działalności polskiej służby dyplomatycznej i konsularnej oraz historię gospodarczą. Autor i redaktor naukowy ponad 250 publikacji naukowych. W 2017 roku w Wydawnictwie Naukowym Scholar ukazała się jego książka Polska i inne państwa wobec problemów reparacji i długów zagranicznych w latach 1918–1939.

Na tom składają się wspomnienia jedenastu uczestniczek ruchu niepodległościowego. Relacje te są świadectwem zróżnicowania kobiecej aktywności w przededniu i w trakcie Wielkiej Wojny: mówią o działalności w drużynach strzeleckich i Lidze Kobiet, w Naczelnym Komitecie Narodowym, Legionach czy Polskiej Organizacji Wojskowej. Autorki i ich towarzyszki pełniły wówczas funkcje nie tylko organizatorek i urzędniczek, lecz także kolporterek bibuły, kurierek, dywersantek oraz wywiadowczyń, niektóre w męskim przebraniu służyły jako legionistki. Narracje autobiograficzne, wybrane i opracowane przez Kamila Piskałę i Martę Sikorską-Kowalską, tworzą zbiorowy portret ofiarnych bojowniczek, pozwalają też spojrzeć z nowej perspektywy na historię odrodzenia państwa polskiego. Przypominają zasługi „cichych bohaterek” naszej niepodległości.

W książce zamieszczono wspomnienia Jadwigi Barthel de Weydenthal, Janiny Benedekówny, Haliny Chełmickiej, Wandy Gertz, Barbary Kossuthówny, Stefanii Kudelskiej, Zofii Plewińskiej, Marii Rychterówny, Hanny Rzepeckiej, Zofii Szturm de Sztrem i Zofii Zawiszanki. Szkice te stanowią obszerny wybór spośród relacji uczestniczek walki o niepodległość zawartych w dwóch tomach opublikowanych pod koniec trzeciej dekady XX wieku przez komitet redakcyjny pod przewodnictwem Aleksandry Piłsudskiej. W niniejszym wydaniu teksty uporządkowano tak, by Czytelnik mógł – przez pryzmat indywidualnych losów autorek – śledzić rozwój zaangażowania kobiet w ruch niepodległościowy w sposób możliwie płynny i z uwzględnieniem chronologii.

Historia Rozalii i Kazimierza Czerwoszów, młodego małżeństwa z Łopusznej i Białej, opowiedziana przez ich wnuków, którzy wykorzystali stare listy.

W opisywanych czasach – na początku XX wieku – nie było wielu małżeństw węgiersko-galicyjskich, a potem spisko-podhalańskich. Łopuszna należała do Galicji, która wchodziła w skład cesarstwa austriackiego. Nowa Biała była wówczas na terytorium królestwa węgierskiego. Obie miejscowości są odlegle od siebie zaledwie o 5 km. Mimo że oboma państwami rządził cesarz i król w jednej osobie, legendarny już dziś Franciszek Józef, to między nimi była granica państwowa oddzielająca regiony Podhala i Spisza. Granica, która nie zawsze była przyjazna. Jej śladem jest stara droga dojazdowa do pól.

Wspólny byt Rozalii i Kazimierza przerwała I wojna światowa zaledwie kilka lat po ślubie. Kazimierz został wcielony do wojska i zginął już na początku wojny, prawdopodobnie pod Rawą Ruską. Wywarł jednak na swoją rodzinę ogromny wpływ.

Książka porusza temat ojców i ojcostwa w drugiej połowie XIX i na początku XX wieku w rodzinie galicyjskiej, z wyższych i średnich warstw społecznych, żyjącej przeważnie w mieście i miasteczku. Autorka podejmuje w niej problem roli i miejsca mężczyzny w życiu rodzinnym zarówno w wymiarze postulatywnym, jak i realiów życia prywatnego. Obok pytań o męskość, starokawalerstwo czy sposób wychowania chłopca, omówiono kwestię władzy ojcowskiej – w sensie legislacyjnymi i obyczajowym, z uwzględnieniem sprawy granic prywatności i prawa państwa do ingerowania w życie rodzinne. W oparciu o analizę pamiętników, wspomnień i listów książka przedstawia istniejące modele ojcostwa w kontekście m.in. relacji rodzinnych, metod wychowawczych, stosunku do kary. Wieloaspektowo przybliża obszary realizowania obowiązków ojcowskich, począwszy od przygotowań na przyjście dziecka na świat, edukację – w tym religijną i patriotyczną – aż do wkroczenia potomka w dorosłość, dekonstruując stereotypowe wyobrażenie o ówczesnym ojcostwie.

Dzieło […] doskonale się mieści w „historii życia”, atrakcyjnej poznawczo i dynamicznie rozwijającej się subdyscyplinie nauk historycznych. […] dobrze się stało, że nadszedł czas na poważne badania nad ojcostwem, męskością, męskim charakterem, rolą mężczyzny w wychowaniu dzieci zarówno religijnym jak i patriotycznym, na badania relacji między mężem a żoną z kulturowej perspektywy. O tym wszystkim opowiada Barzycka w interesująco przeprowadzonej narracji.

z recenzji prof. Andrzeja Chwalby



Koniec XIX i początek XX stulecia to czas intensywnej modernizacji społecznej. Wiemy […] z analizy demografii historycznej, że wtedy zaczyna się mniej więcej zjawisko transformacji demograficznej. O ile potrafimy opisać je liczbowo, o tyle brakuje nam studiów jakościowych. Ta książka wypełnia w sposób istotny tę lukę.

z recenzji prof. Krzysztofa Zamorskiego





Agata Barzycka-Paździor – absolwentka Wydziału Historycznego Uniwersytetu Jagiellońskiego, doktor nauk humanistycznych, stypendystka Funduszu im. Florentyny Kogutowskiej, od ponad dziesięciu lat redaktorka w krakowskim zakładzie Polskiego Słownika Biograficznego Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk, na łamach którego opublikowała wiele biogramów postaci z okresu XIX i XX wieku.

Pani na Złotym Potoku to biograficzna opowieść o Marii Beatrix z Krasińskich Raczyńskiej (1850–1884). W książce tej możemy przyjrzeć się życiu córki romantycznego poety Zygmunta Krasińskiego. Kobiety, obdarzonej dużą inteligencją, artystycznymi talentami, ale także niełatwym charakterem. Wraz z bohaterką przemierzamy Europę podczas jej licznych podróży, poznajemy kulisy planowanego w tajemnicy królewskiego mariażu, bywamy na balach, odwiedzamy siedziby polskiej arystokracji. Autorka sięgnęła nie tylko do listów i pamiętników z epoki, XIX-wiecznej prasy, ale przede wszystkim do materiałów archiwalnych. Stare, pokryte patyną czasu dokumenty odkryły dawny świat: pełen szczęścia, zabaw, ale także rozterek i tragedii. Świat, który przeminął…

Publikacja prezentuje mało znany wątek pracy szkockich specjalistów – wykwalifikowanych rolników i inżynierów – na rzecz rozwoju gospodarczego ziem polskich w XIX wieku; ukazuje zmienne koleje losu Szkotów, którzy podjęli decyzję o zamieszkaniu w Polsce. Autorka, potomkini szkockich emigrantów, którzy przybyli do Polski w poszukiwaniu lepszego życia, przeglądając rodzinne dokumenty, zaczęła badać polskie ścieżki kariery swoich przodków. Powstała interesująca historia rodzinna, w której jednostkowe losy przedstawiono na szerszym tle powikłanej historii ziem polskich pod panowaniem rosyjskim.
Po upadku powstania listopadowego część postępowych polskich właścicieli ziemskich, którzy po okresie wojen napoleońskich pragnęli unowocześnić swoje majątki, zatrudniając w nich szkockich specjalistów, musiała udać się na emigrację. Natomiast większość przybyłych Szkotów pozostała w Królestwie Polskim po 1831 roku. Funkcjonowali jako zwarta protestancka społeczność, oddzielona od Polaków przede wszystkim z powodu różnic religijnych i utrzymująca bliskie związki z rodzinną Szkocją. Przyczynili się znacząco do rozwoju polskiej gospodarki – przodkowie Mony McLeod zajmowali m.in. kierownicze stanowiska w słynnej fabryce lnu w Żyrardowie. Wojny i rewolucje zniszczyły jednak część ich osiągnięć.
Publikacja przywraca pamięć o dokonaniach zarówno obcokrajowców, jak i przedstawicieli polskiej arystokracji, która finansowała ich działania. Stanowi też niezwykle interesujący przyczynek do historii relacji polsko-szkockich.