Józef Polikarp Brudziński (1874-1917)

„100 polskich legionistów” to pasjonująca opowieść o ludziach, którzy tworzyli niepodległą Polskę. Autorzy, Ireneusz Korpyś i Józefina Korpyś – miłośnicy historii, przedstawili sylwetki 100 postaci związanych z Legionami Polskimi, przybliżając ich losy i wpływ na kształtowanie się wolnej Polski. Nie zabrakło osób mających barwne życie jak choćby bohater licznych anegdot II RP Bolesław Wieniawa-Długoszowski, czy innych zacnych postaci tworzących elitę polityczną i wojskową ówczesnej Polski m.in. Józef Piłsudski, Józef Beck, Aleksander Litwonowicz, czy Ferdynand Zarzycki. Wielu z legionistów walczących o wolną Polskę nie doczekało wskrzeszenia państwa, wielu z nich po odzyskaniu niepodległości wiodło spokojny żywot z dala od politycznych salonów, to opowieść również o nich, w książce znajdą Państwo takie mniej popularne postaci, ale wielce zasłużone dla ojczyzny jak choćby bracia Korczakowie, bracia Pomarańscy, Józef Mączka, Rudolf Brandys, Adam Dobrodzicki, czy poległy w szarży pod Rokitną Zbigniew Dunin-Wąsowicz. Publikację uświetniają obrazy Piotra Rafałko, który wiernie odwzorował opisywane postaci.

W roku 1864 rosyjscy policjanci, podwładni generalnego policmajstra Płatona Aleksandrowicza Fredericksa, naczelnika Warszawskiego Okręgu Żandarmerii podarowali mu pięknie oprawiony album z fotografiami Polaków. To unikatowy dokument powstania styczniowego, zawierający ponad 700 fotografii przedstawiających Polaków poszukiwanych, zaginionych, aresztowanych, straconych... To przede wszystkim ich zdjęcia portretowe, rekwirowane przez Rosjan podczas rewizji i aresztowań.

Dzieci Jafeta to opowieść o życiu Wiaczesława (Wacława) Lipińskiego (1882-1931), polskiego ziemianina z Wołynia ("z rodu Polaka, z narodu Ukraińca"), osadzona w burzliwych latach przed- i porewolucyjnych, w czasach kształtowania się nowoczesnego narodu ukraińskiego, z krótkim okresem niezależności Ukrainy w latach 1918 - 1921. Lipiński był genialnym publicystą, historykiem, socjologiem i dyplomatą, twórcą konserwatyzmu ukraińskiego oraz autorem koncepcji "terytorializmu" - nowoczesnej formy patriotyzmu obywatelskiego przeciwstawiającego się nacjonalizmowi. W swoich pracach opowiadał się za kształtowaniem nowoczesnego narodu ukraińskiego i pokojowego współżycia w jednym organizmie państwowym różnych narodów, szczególnie zaś Polaków i Ukraińców. Uchodzi za jednego z najwybitniejszych historiozofów ubiegłego wieku w Europie Wschodniej.

Historia Polski od pierwszej wojny światowej do naszych dni Książka wybitnego polskiego historyka Grzegorza Kucharczyka stanowi uzupełnienie słynnych Dziejów Polski Feliksa Konecznego. Obejmuje okres od momentu wybuchu Wielkiej Wojny, która odmieniła mapę Europy i przyniosła Polsce niepodległość, do roku 2022, który dobitnie pokazał, że historia wcale się nie skończyła, a wręcz przeciwnie – właśnie zaczyna przyśpieszać. Dzieje naszego kraju w tym burzliwym okresie udowadniają, że nie można samodzielnie działać i myśleć, jeśli nie znamy własnej historii, która buduje naszą tożsamość i bez której nie ma nas jako niepodległego bytu kulturowego, a w konsekwencji i państwowego.

W roku 1991 prof. Zbigniew Raszewski pisał o potrzebie podjęcia badań nad ikonografią teatralną i opracowania jej dokładnej dokumentacji. Studium Alicji Kędziory stanowi rzetelną realizację tego postulatu, ale przekracza tradycyjnie pojmowane granice dokumentacji. Zjawisko ikonografii zostało rozpatrzone – zgodnie z dyrektywami historyków sztuki – z różnych punktów widzenia, m.in. technologicznego, ekonomicznego, informacyjnego, kulturowego, socjologicznego, artystycznego. Powstała książka (… ) „stanowi próbę przybliżenia historii teatru poprzez jego wizualność, cechę jemu od zawsze immanentną, walor, który w drugiej połowie XIX w. zaczął się rozprzestrzeniać na różne sfery życia, niejednokrotnie zacierając ostro wcześniej wyznaczone granice”. (… ) to frapująca opowieść zarówno o historii czasopisma, które dotąd nie ma monografii, jak i o dziejach teatru. Opisując bowiem poszczególne gatunki ikonografii teatralnej, wskazując jej relacje z innym sztukami prezentowanymi na łamach czasopisma, charakteryzując różne formy teatralne, Autorka ukazuje z nowej perspektywy przemiany widowiska teatralnego w jednym z najciekawszych okresów jego dziejów. Z recenzji prof. dra hab. Janusza Deglera

Dla polskiej architektury pierwsze lata po odzyskaniu niepodległości były czasem, gdy starano się nadać nowo budowanym obiektom cechy nawiązujące m.in. do klasycznych, dworkowych ideałów. Odrodzenie się polskiej państwowości sprzyjało rozkwitowi tradycjonalizmu – odwoływano się do prestiżu „mocarstwowej” Polski i podkreślano tożsamość narodową. Natomiast na zachodzie Europy, coraz większą popularnością wśród architektów cieszył się modernizm. Form follows funktion (Forma podąża za funkcją) czy Less is more (Mniej znaczy więcej) – to dwa z kluczowych haseł przyświecających jego twórcom. Wkrótce dotarł on także do naszego kraju. Eleganckie, choć ubogie w dekoracje, często o asymetrycznych elewacjach budynki z dużymi oknami, posiadające płaskie dachy, zaczęły pojawiać się na ulicach polskich miast. Wiele z nich powstało w Łodzi – miejscu, w którym pracowali artyści, należący do europejskiej awangardy – m.in. Władysław Strzemiński i Katarzyna Kobro. Tutaj tworzyli wybitni architekci: Wiesław Lisowski, Józef Kaban, Wacław Ryttel, Witold Szereszewki, Józef Szanajca, Helena i Szymon Syruksowie, Barbara i Stanisław Brukalscy czy znane „warszawskie tygrysy” – Wacław Kłyszewski, Jerzy Mokszyński, Eugeniusz Wierzbicki. Dzięki bogato ilustrowanej książce Joanny Olenderek poznają Państwo wiele międzywojennych łódzkich obiektów. Piękne kamienice, wille, urzędy i kina do dziś wyróżniają się w miejskiej przestrzeni. Niestety, często funkcjonują w zniekształconej, pozbawionej cech autentyzmu, nieumiejętnie przekształconej formie, a wiele z nich na zawsze zniknęło. Tom pierwszy obejmuje gmachy użyteczności publicznej (m.in. urzędy, domy kultury, kina, fabryki).