Kapitan Kloss. Spotkanie na zamku (t.16)

Ona to wysoka, niezgrabna dziewczyna-huragan, on jest słodki i zakręcony jak bułka z cynamonem, ale w jego przeszłości kryje się parę mrocznych spraw. Razem spróbują je rozgryźć i zrobią to w swoim niepowtarzalnym stylu – uroczo i… bardzo niezręcznie.

To miał być tryumf drużyny hokejowej Alix. Jednak kiedy jej wredna koleżanka z drużyny, Lindsay, zaczyna mecz od nieprzyjemnych zagrywek… słownych, Alix daje dojść do głosu długo tłumionemu gniewowi. Zanim się zorientuje, trener siłą odciąga ją od Lindsay, a letni obóz reprezentacji Kanady staje pod znakiem zapytania…

Alix musi nauczyć się kontrolować złość. Postanawia poprosić o pomoc Ezrę, popularnego i niezwykle opanowanego chłopaka z kółka teatralnego. Spędzają ze sobą dużo czasu i zaczynają się do siebie zbliżać. W pewnym momencie Alix uświadamia sobie, że Ezra imponuje jej nie tylko swoim dystansem do świata i spokojem.

Alix nie jest jednak do końca pewna, czy Ezra lubi dziewczyny...

Siedemnasta część komiksu z przygodami Kapitana Klossa.

Ingrid Kield, szwedzka tancerka na usługach polskiego wywiadu przeszła na służbę Gestapo. Jesień 1943. Ingrid wskazuje na stacji kolejowej agenta, z którym miała się spotkać. W obliczu Gestapo agent popełnia samobójstwo. Kloss dostaje zadanie zabicia Ingrid. Próba otrucia się nie udaje. Chce zabić ją w jej domu, lecz nie mieszka sama. Ingrid nie przychodzi na umówione następnego dnia spotkanie, zostaje porwana. Gestapo zabiera panią Szuster, współlokatorkę tancerki. Kloss włamuje się do mieszkania Ingrid, które nosi ślady przeszukiwania. Odkrywa tam zakodowaną wiadomość do amerykanów. Do mieszkania przychodzi Stolp, adiutant generała von Boldta, w poszukiwaniu tej właśnie wiadomości. Kloss unieszkodliwia go. Spotyka się z von Boldtem, który nie przyznaje się do przetrzymywania Ingrid. Von Boldt wyjawia śpiewaczce, że jej narzeczonego nie zabili Polacy, tylko Gestapo. Ingrid ucieka. Hans spotyka się z admirałem, który kryje von Boldta. Admirał i generał chcieli za plecami Gestapo nawiązać kontakt z amerykanami, jednak uznali swą łączniczkę Ingrid za niebezpieczną. Schultz i Stolp napadają na Klossa, jednak dochodzą do porozumienia, gdyż działają w tej samej sprawie. Hans udaje się do mieszkania Ingrid gdzie zwabia Gestapo, uprzednio zostawiwszy bombę. Nie udaje mu się opuścić mieszkania, ukrywa się, gdyż przychodzi Ingrid a zaraz za nią Müller z Gestapo. Po krótkiej rozmowie, w której Ingrid odmawia współpracy, Müller daje jej kilka minut do namysłu i wychodzi z mieszkania. Kloss ukryty za zasłoną wychodzi i ostrzega Ingrid o bombie. Śpiewaczka postanawia pozostać w mieszkaniu, Hans ucieka przez balkon. Gestapowcy wracają do mieszkania po czym bomba wybucha zabijając ich i Ingrid.

Czternasty tom wojennych przygód Kapitana Klossa.

Unikamy ich, nie lubimy, jesteśmy ostrożni wobec osób, które je wywołują. Wolimy mediatorów i mediatorki, którzy potrafią pogodzić skłócone strony i doprowadzić do pojednania.

Mimo to nasz świat jest przepełniony konfliktami. Niektóre z nich są niezauważalne, inne dostrzegają tylko niektórzy, a jeszcze inne – wywołujemy sami.

Dziecko doznające opresji ze strony rodzica z zaburzeniami psychicznymi. Kobieta, która w pracy doświadcza mikroagresji ze strony współpracowników, czy szefa. Tych konfliktów nie widzi nikt. Albo prawie nikt.

Język uprzedmiotawiający zwierzęta i ludzi. Zabijanie karpia na Wigilię. To, co przez wiele osób jest uznawane za zwyczajne, powszechne, a nawet będące częścią kultury, o którą trzeba dbać. Tylko niektórzy widzą w tych zjawiskach niesprawiedliwość. Zabierając głos w ich sprawie, wywołują konflikt.

Wreszcie systemowa przemoc przeprowadzana w świetle prawa. Hodowla przemysłowa zwierząt. Sprawy, którym powinniśmy przeciwstawiać się wszyscy, ale z różnych względów tego nie robimy. Krytykując je i podważając opresyjny system – wywołamy konflikt.

Ze wstępu

Duszny, niepokojący i brudny. Taki jest Piper, w którym oniryczna fabuła Drążkiewicza idealnie współgra z rysunkami Zielińskiego. Ten komiks będzie Was podgryzał i szarpał za bebechy, ale jednocześnie nie będziecie chcieli oderwać się od lektury.

Paweł Kicman

Nieraz uderzały mnie opowieści o patologiach policji. Ale takimi planszami, cały czas wytrącającymi z estetycznych przyzwyczajeń i hipnotyzującymi w portretowaniu jądra ciemności, dawno nikt mnie walnął. Tu wszystko bije, jak na świat przemocy przystało.

Michał Olech