Kato - Tata. Nie - Pamiętnik. Samo Życie Wyd. 2023

Socjopaci są wśród nas.
Kryją się w naszym otoczeniu, doskonale zakamuflowani i z pozoru niewinni. Socjopatą może się okazać szef lub kolega z pracy, obecny lub były partner, ktoś nękający cię w Internecie, a nawet twoje dziecko. Socjopaci wciągają cię w swoje gry i karmią się twoją niepewnością, gniewem i strachem. Są dla ciebie realnym zagrożeniem.
Ukrytych drapieżców jest tak wielu, że prawdopodobnie spotykasz ich każdego dnia.

Psycholożka kliniczna Martha Stout przez wiele lat studiowała umysły socjopatów oraz metody, którymi się posługują, aby niszczyć swoje ofiary. W swojej książce opisuje przypadki, które budzą grozę: pozbawione skrupułów dzieci, degeneratów w zawodach zaufania publicznego, byłych małżonków bezwzględnie walczących o prawo do opieki oraz nieuchwytnych cyberprześladowców. Diagnozuje nawet całe korporacje i instytucje, które stosują schematy socjopatycznych zachowań wobec swoich klientów.

Stout wykorzystuje swoją imponującą wiedzę, żeby opracować skuteczną strategię obrony przed pozbawionymi sumienia drapieżcami. Uświadamia czytelnikom, jak łatwo wpaść w zastawione przez socjopatów pułapki i dać się wciągnąć w sieć intryg, z których nie sposób się wyplątać. Pokazuje, co możesz zrobić, by zachować spokój i nie ulegać emocjom, które tylko napędzają twoich prześladowców. Dzięki tej książce dowiesz się, jak nie dać się sprowokować i nie wpaść w ich sidła.

Nowa książka autorki bestsellera Socjopaci są wśród nas uświadamia, że w świecie pełnym oszustów, księży pedofilów i bezwzględnych szefów musimy wiedzieć, jak myślą socjopaci i jak skutecznie się przed nimi bronić.

Od pewnego czasu w wielu państwach demokratycznych daje się zauważyć niezwykłe nasilenie zjawiska określanego jako „mowa nienawiści” albo „język nienawiści”. Nienawiść – podobnie jak miłość czy przyjaźń – towarzyszą Homo sapiens od początku swego istnienia – i to zarówno w relacjach międzyjednostkowych, jak i międzygrupowych. Ostatnio obserwujemy na świecie nasilenie się postaw nacjonalistycznych, faszyzujących i wykluczających. W Polsce wzajemne oskarżanie się dominuje w społecznych relacjach. Hejt ma się we współczesnej Polsce znakomicie.
Te negatywistyczne postawy doprowadziły do pojawienia się nowych słów w języku polskim. Angielski czasownik to hate (nienawidzić) wszedł do polszczyzny jako „hejt” i robi niezwykłą karierę. Pojawiają się słowa od niego pochodne: rzeczowniki: „hejter”, „hejterka”, przymiotnik „hejterski”, czasownik „hejtować”. Stają się często używanymi słowami w tekstach publicystycznych, a nawet naukowych.
Opowieść o nienawiści snuć można na różne sposoby. W tym niewielkim tomie staraliśmy się zaprezentować nie tylko odmienne podejścia teoretyczne, ale i różne rozwiązania formalne – od tekstów typowo empirycznych, po rozważania natury filozoficznej.
Nie ulega wątpliwości, że nienawiść warto badać i analizować; trzeba też o niej pisać, bowiem jedynie w ten sposób możemy lepiej zrozumieć wszystkie jej uwarunkowania. W naszych czasach coraz trudniej być optymistą, ale nawet jeśli zbudowanie świata bez nienawiści nigdy nie będzie możliwe, możemy przynajmniej osłabić nieco wpływ, jaki ma ona na nasze życie i relacje z innymi.
Książka Nienawiść w przestrzeni publicznej i zawarte w niej rozważania dostarczają czytelnikowi kluczy do otwarcia namysłu nad rzeczywistością. Namysłu i refleksji, która praktycznie wyeliminowana jest z publicznego życia, zazwyczaj obecnego w demokracji. W Polsce polityczno-ideologiczne podziały wyeliminowały swobodną refleksję i dlatego ta książka może nieść też przykład rozważań, które starają się poddać analizie to, co bardzo wielu ludzi w Polsce zauważa, ale zapewne nie potrafi się oprzeć dominującemu sposobowi mówienia i reagowania na „przeciwnika”, który już od dawna stał się – wbrew demokratycznym regułom – „wrogiem”.
Z recenzji prof. dr hab. Ireneusza Krzemińskiego

Prezentowana publikacja przedstawia wybrane zagadnienia diagnostyczne i psychoterapeutyczne, związane z leczeniem ofiar i sprawców przemocy w rodzinie, oparte na przeglądzie najnowszej literatury i własnych doświadczeniach psychoterapeutycznych.

Co minutę dwadzieścia osób w Stanach Zjednoczonych doświadcza przemocy ze strony swoich partnerów. Przemoc ta jest drugą główną przyczyną zgonów Afroamerykanek, trzecią główną przyczyną zgonów reprezentantek rdzennej ludności USA i siódmą główną przyczyną zgonów białych kobiet. Każdego roku w Stanach ginie tysiąc dwieście maltretowanych kobiet.
Te statystki szokują, ale Rachel Louise Snyder na nich nie poprzestaje. Opowiada osobiste historie ofiar przemocy domowej, rozmawia ze sprawcami, z policjantami i działaczami. Analizuje problem psychicznego przywiązania ofiar do oprawców, wytyka rażące błędy administracji Donalda Trumpa, podkreśla szkodliwość łatwego dostępu do broni i przede wszystkim szuka rozwiązań, które pozwolą lepiej chronić ofiary. Dokładnie badając poszczególne przypadki, zastanawia się, które elementy systemu zawodzą, i na czym powinny polegać zmiany. Śladów pobicia brak to bezkompromisowy i wielokrotnie nagrodzony reportaż pokazujący, co dzieje się za zamkniętymi drzwiami, i jak bardzo ten „rodzinny problem” dotyczy nas wszystkich. Jedna z najlepszych książek non-fiction 2019 roku według magazynu „Kirkus Reviews”.
„Czytając „Śladów pobicia brak”, dowiedziałam się, że w latach 2000–2006 więcej Amerykanek zmarło wskutek przemocy domowej niż amerykańskich żołnierzy poległo na polu bitwy. To szokujące, że najniebezpieczniejszym miejscem na świecie jest dla kobiet ich dom. Nadal istnieje wiele państw, w których przemoc wobec żony lub członka rodziny jest uznana za legalną. Co więcej, w ponad 10 państwach sprawca gwałtu może uniknąć skazania, jeśli poślubi swoją ofiarę.” Angelina Jolie
„„Śladów pobicia brak” obala mity dotyczące przemocy domowej […]. Dzięki wnikliwemu i niezwykle głębokiemu potraktowaniu tematu książka Synder skłania nie tylko do refleksji nad problemem przemocy, ale też nad sposobem pisania na tego rodzaju tematy.
[…] Autorka wykorzystuje wiele technik właściwych dobrym powieściom: opowiada wartko, umiejętne ożywia szczegóły, celnie charakteryzuje postaci. A przy tym wszystkie wątki omawia głęboko i wyczerpująco. Z niezwykłą lekkością przechodzi też od faktów historycznych do współczesności, od konkretnych przypadków do naukowej analizy. To pisarka, która po mistrzowsku ożywia tę opowieść, by sprawić, że naprawdę nas ona obejdzie.” Parul Sehgal, „The New York Times” „Snyder napisała książkę o bardzo wielu rzeczach: o mężczyznach, którzy biją i zabijają swoje żony lub partnerki, o ludziach, którzy próbują przewidzieć, czy dojdzie do morderstwa, i tych, którzy usiłują pomagać sprawcom, a także o ubóstwie, depresji, rozpaczy, przywilejach, egzekwowaniu prawa, więzieniach, zdrowiu psychicznym, polityce i sprawach płci. Mogło się to udać tylko naprawdę utalentowanej, pewnej swojej wiedzy i fachu pisarce.” Masha Gessen „Tej książki nie sposób odłożyć. Jest wciągająca jak najlepsza powieść, bezpośrednia jak osobiste wyznanie, doskonale udokumentowana i poparta ogromem wiedzy. […] Autorka przenosi nas w świat ofiar, oprawców i tych, którzy na różne sposoby mierzyli się i uporali z przemocą. Ich historie są wstrząsające, ale Snyder nie pozwala nam przerwać, tylko wskazuje możliwe rozwiązania. […] Po kilku rozdziałach powiedziałem znajomej prokurator, że wszyscy w jej biurze, a właściwie wszyscy urzędnicy, którzy mają do czynienia z problemem przemocy w rodzinie, muszą przeczytać tę książkę. Ona ratuje życie.” „The Washington Post” „Nie wiem, skąd Rachel Louise Snyder wzięła siłę, by napisać tę książkę – czyta się ją jak dziennik korespondenta wojennego. Opisując konsekwencje przemocy domowej, Snyder chce sprawić, by prywatny koszmar stał się sprawą publiczną.

Psychotraumatologia to relatywnie nowa dziedzina psychologii, która koncentruje się na uwarunkowaniach i konsekwencjach doświadczenia przez człowieka zdarzeń o charakterze traumatycznym. Zdarzenia te mogą prowadzić do zaburzenia po stresie traumatycznym (Posttraumatic Stress Disorder, PTSD) i innych negatywnych konsekwencji. Mimo ogromnej ilości badań nad traumą i PTSD na świecie, prowadzonych co najmniej od lat osiemdziesiątych XX w., problematyka ta przed długi czas była pomijana w badaniach naukowych i w debacie publicznej w Polsce. Dzięki wieloletnim i niestrudzonym wysiłkom badawczym Pani Profesor Lis-Turlejskiej temat ten poniekąd został „oswojony”. Dalej jednak nie znamy odpowiedzi na wiele kluczowych pytań:

– Dlaczego w Polsce obserwujemy tak duży poziom objawów poutraumatycznych na tle innych krajów Europy?
– Jakie są czynniki ryzyka tak wysokiego nasilenia PTSD w Polsce?
– Czy po traumie można doświadczać także zmian pozytywnych?

Na te i inne pytania znajdą Państwo odpowiedź w tej książce, stanowiącej fascynującą podróż po meandrach psychotraumatologii w Polsce.

***

Monografia jest wyrazem hołdu i wdzięczności dla wybitnej polskiej uczonej, profesor Mai Lis-Turlejskiej, za jej wieloletni, bogaty dorobek naukowy z zakresu psychotraumatologii. Profesor Lis-Turlejska jest znanym
autorytetem w kraju i na świecie. […] W zakresie dokonań naukowych trafnie można Ją określić, jako „niestrudzoną propagatorkę badań nad traumą”. […]
Składające się na ten tom teksty dotykają różnych tematów związanych z problematyką traumy i stresu
traumatycznego. Oparte są na aktualnej literaturze i nowoczesnej metodologii badań. Dzięki tym walorom publikacja będzie atrakcyjnym źródłem wiedzy dla wszystkich czytelników zainteresowanych tematyką traumy psychicznej i jej różnorakich kontekstów. Opracowania znajdujące się w tomie oparte są na badaniach naukowych i charakteryzują się podejściem krytycznym, polemicznym i wskazują nowe obszary badań.
z recenzji profesor Anny Bokszczanin

W tomie publikują:
Kamilla Bargiel-Matusiewicz, Roman Cieślak, Małgorzata Dragan, Wojciech Łukasz Dragan, Magdalena Leśnierowska, Agnieszka E. Łyś, Dorota Merecz-Kot, Małgorzata Pięta, Agnieszka Popiel, Ewa Pragłowska, Marcin Rzeszutek, Maria Szczepaniak, Szymon Szumiał, Bogdan Zawadzki, Mariusz Zięba.

Wstrząsająca historia dziewczyny, która uciekła z Arabii Saudyjskiej. Tweet z dnia 6 stycznia 2019 roku, Rahaf Muhammad „Nazywam się Rahaf Muhammad. Mam 18 lat. Nie mogę nic zrobić, bo zabrali mi paszport. Jutro siłą odeślą mnie z powrotem do Kuwejtu. Boję się. Pomóżcie mi. Oni mnie zabiją”. Tweet z dnia 6 stycznia 2019 roku, Rahaf Muhammad „Zgodnie z konwencją genewską z 1951 roku i protokołem nowojorskim z 1967 roku, ja, Rahaf Muhammad, oficjalnie występuję o przyznanie mi statusu uchodźcy w dowolnym kraju, który zapewni mi bezpieczeństwo i ochroni przed krzywdą i potencjalną śmiercią z rąk mojej rodziny za to, że odeszłam od swojej religii”.
W 2019 roku świat obiegła informacja o Saudyjce, Rahaf Muhammad, która zdecydowała się na ucieczkę z opresyjnego kraju. Rahaf miała wówczas zaledwie 18 lat, a jej dotychczasowe życie było w pełni zależne od mężczyzn. To oni decydowali o jej prawie do życia i śmierci. To oni kontrolowali jej codzienność. Dziewczyna dokładnie zaplanowała ucieczkę. Chciała dotrzeć do Australii, niestety podczas przesiadki w Bangkoku została przechwycona przez przedstawiciela ambasady Arabii Saudyjskiej. Rahaf przewieziono do hotelu, gdzie się zabarykadowała. To stamtąd zaczęła udostępniać wołające o pomoc, pełne desperacji tweety, które ostatecznie odegrały kluczową rolę w tej historii. Dzięki internetowym zasięgom udało jej się dotrzeć do przedstawicieli Kanady, którzy zaoferowali jej azyl.