Killers of the Flower Moon

„Nic tak nie łączy ludzi jak rozpacz. Nic tak nie zbliża nas do siebie jak smutek”. Powracający w książce cytat z Rączych koni Cormaca McCarthy’ego doskonale oddaje chicagowską codzienność. I choć „Wietrzne Miasto” nie mieści się nawet w pierwszej dziesiątce najniebezpieczniejszych miejsc w Stanach, to właśnie ono stało się symbolem społecznej degradacji. Dziennikarz Alex Kotlowitz postanowił opisać chicagowskie lato 2013 roku. Chociaż jak na tamtejsze standardy był to okres stosunkowo spokojny, statystyki i tak przerażają: od kul zginęły sto siedemdziesiąt dwie osoby, a niemal siedmiokrotnie więcej zostało rannych. Do większości aktów przemocy doszło w biednych częściach miasta, bo to właśnie tam, wśród opuszczonych i zrozpaczonych, agresja wydaje się jedyną strategią przetrwania. Kotlowitz opowiada historię epidemii przemocy i równie wielkiej epidemii strachu. Rozmawia z młodymi członkami gangów, byłymi więźniami, policjantami, aktywistami i matkami w żałobie. Prowadzi nas przez świat, w którym czas wyznaczają lata odsiadki i liczba odniesionych ran, a wszystkich bohaterów łączy cicha nadzieja na lepsze jutro. Amerykańskie lato to hołd złożony ofiarom ulicznej przemocy i wyznanie miłości miastu targanemu bólem i bezprawiem. Reportaż został wyróżniony Nagrodą Literacką im. J. Anthony’ego Lukasa i Nagrodą im. Harolda D. Vursella. To także jedna z najlepszych książek non-fiction 2019 roku według magazynu „Kirkus Reviews”. „W tej książce nie ma analiz, rozważań ekspertów, suchych statystyk. Jest samo życie: czasem brutalne, kiedy indziej chwytające za serducho, jak w opowieści o białym facecie, który wbrew rodzinie i zdrowemu rozsądkowi adoptował krnąbrnego czarnego nastolatka. I tak, jest śmierć: na ulicach, w parkach, ponurych blokowiskach Chicago. Ale – jak przyznaje sam Kotlowitz – „o śmierci nie da się opowiadać, nie czcząc życia”. Lektura obowiązkowa.” Maciej Czarnecki

Za sukcesem Google’a i Facebooka sto i trzech błyskotliwych mężczyzn i … trzy wybitne kobiety. Lecz ich historie opowiada się rzadko. Emily Chang, reporterka, która codziennie wprost z Doliny Krzemowej nadaje wywiady z gigantami branży technologicznej, przeprowadziła gruntowne reporterskie śledztwo wiedziona pytaniem: jak to możliwe, że w krainie, w której granice stanowi wyobraźnia, wielu ludzi nie jest zdolnych zrzucić seksistowskich klapek z oczu. Z rzetelnością godną historyka cofnęła się do epoki powstawania pierwszych firm komputerowych by poprzez erę boomu lat 90. doprowadzić opowieść do roku 2018, czasu triumfu takich start-upów jak Slack czy Uber. Przybliżyła codzienność gorączkowej pracy i upojnej zabawy twórców firm, które przeszły do legendy. Opisała kulisy rekrutacji pracowników i przyklepywania wielomilionowych transakcji. Zajrzała do nocnych klubów i za szczelnie zasłonięte kotary rezydencji, w których organizowane są sekretne seks party bogaczy. Przebiła się przez sterty statystyk i badań. Przeprowadziła mnóstwo rozmów. Udowadniając, że słaba reprezentacja kobiet w branży IT to nie przypadek, a przy okazji dowodząc, że zatrudnianie kobiet daje się wycenić w konkretnych finansowych zyskach. „Brotopia” uchwyciła, majaczące dotąd w kącie oka, drugie, zdumiewające oblicze Doliny Krzemowej. „I stnieje ryzyko, że „ Brotopia” zostanie zaszufladkowana jako „ książka o seks imprezach w Dolinie Krzemowej”. (…) Ale „Brotopia ” wykracza daleko poza sprośność i mówi o tym, jak przemysł technologiczny jest zdominowany przez mężczyzn i jak kobiety stawiają temu opór .” – Financial Times „To nie jest typowa opowieść o nerdach z Doliny Krzemowej – to horror kobiet, które zdecydowały się tam pracować. Technologia w XXI wieku ma nadal twarz faceta i trudno uwierzyć, że proces emancypacji nadal postępuje. Seksizm zdaje się przezroczysty, „bo przecież nikt się nad tym nie zastanawiał”. Nie trzeba uważać się za feministkę, aby poczuć różnice w zarobkach i podejściu do pracy kobiet. Mimo to Sheryl Sandberg (Facebook), Susan Wojcicki (YouTube), Marissa Mayer (Yahoo!) czy Susan Fowler (Uber) osiągnęły ogromny sukces w swoich branżach. Nas interesuje zwykle to, jak to zrobiły. Musiały być zdesperowane czy bezczelne? Może grać nie fair, rozgrywać „po męsku”? Ale książka Emily Chang „Brotopia” idzie w swoich opowieściach jeszcze dalej i pokazuje, czym ryzykowały, aby utrzymać się wśród geeków z IT oraz macho z VC. Oby branża zmieniła się jak najszybciej, by zamiast tracić nerwy i energię na niepotrzebne przepychanki i procesy, kobiety mogły skupić się na spokojnej pracy. Wreszcie.” – Sylwia Chutnik Emily Chang jest prowadzącą i producentką Bloomberg Technology, codziennego programu telewizyjnego skoncentrowanego na globalnym rynku technologii, oraz magazynu Bloomberg Studio 1.0, gdzie regularnie rozmawia z czołowymi menedżerami firm technologicznych, inwestorami i przedsiębiorcami. Wcześniej była korespondentką CNN z Pekinu oraz Londynu. Za swoje relacje zdobyła pięć regionalnych nagród Emmy. Absolwentka Uniwersytetu Harvarda. Mieszka w San Francisco wraz z mężem i trójką dzieci.

Pierwsi przybysze na Wielkie Równiny zobaczyli morze traw ciągnące się po horyzont. Żadnych drzew, wzniesień terenu, przecinającej prerię rzeki. Hodowcy bydła zastali tu wymarzone pastwiska dla swoich stad. Rdzenni mieszkańcy musieli ustąpić miejsca kowbojom. Potem przybyli farmerzy i zaczęła się wielka orka. Miliony akrów ogołocono z traw, by wysiać pszenicę. Na początku XX wieku wydawało się, że ziemia rodzi złoto. Jednak hossa nie trwała wiecznie. Najpierw przyszedł Wielki Kryzys, a z nim bankructwa banków i gwałtowny spadek cen pszenicy. Później rozpętało się piekło. Przez kolejne lata zamiast deszczu na domy i pola osadników spadały tony błota i piasku, który wciskał się w każdą szczelinę, niszczył uprawy, dostawał się do płuc. Wiatr wzbijał tumany pyłu z ziemi pozbawionej ochrony traw.
Szalejące w latach trzydziestych XX wieku burze piaskowe uznano za jeden z najpoważniejszych kataklizmów pogodowych, była to też najstraszliwsza w skutkach katastrofa naturalna w dziejach Ameryki, spowodowana bezmyślną działalnością człowieka. Timothy Egan śledzi losy kilkunastu osób, ich rodzin i sąsiadów, ich zmagania, sukcesy, a potem desperacką walkę o przetrwanie. To opowieść o niezwykłej sile charakteru i wytrwałości w obliczu katastrofy – ale też ostrzeżenie, że zwracając się przeciwko naturze, w końcu zawsze się przegrywa.

Desolation Angels is the wild and soulful story of the legendary road trip that Jack Kerouac took before the publication of On the Road, told through the persona of Jack Duluoz and accompanied by his thinly-disguised Beat cohorts Allen Ginsberg, Gregory Corso and William Burroughs. As they hitch, hop freight trains, walk and talk their way across the world, from California to Mexico, London to Paris and on to opium-ridden Tangiers, Kerouac chronicles their poetry, partying, mountain vigils and spiritual contemplation with unsurpassable energy and humanity.

Henry Ford w swojej autobiografii jest stanowczy, bezkompromisowy, trzyma się faktów:

O ludziach bez wyobraźni...

Na świecie można się spotkać z dwoma pokrojami ludzi niemądrych. Jednym jest milioner, wyobrażający sobie, że gromadząc pieniądze, skupia w swym ręku prawdziwą władzę, a drugim reformator, bez grosza, wierzący, że gdy tylko uda mu się odebrać pieniądze jednej klasie, by dać drugiej, uleczy wszystkie bolączki świata. I jeden, i drugi osadzeni są na fałszywym tropie. Mogliby równie dobrze wykupić wszystkie szachy i domina świata, łudząc się, że przez to skupują niebywałą umiejętność tych gier.

O biznesie...

Myślano dotychczas, że biznes istnieje wyłącznie dla zysku. Tymczasem prawdą jest, że biznes istnieje dla świadczenia usług. Biznes jest zawodem i jako taki musi mieć uznaną etykę zawodową, której naruszenie poniża człowieka. Biznesowi potrzeba więcej ducha zawodowego, dążącego do zawodowej uczciwości wynikającej nie z konieczności, lecz z osobistej godności.

O Tobie...

Nie bój się przyszłości, a nie czcij przeszłości! Ten, kto boi się przyszłości, potencjalnego niepowodzenia, sam ogranicza swoją działalność. Niepowodzenie jest tylko sposobnością do inteligentniejszego rozpoczynania na nowo. Nie ma wstydu w uczciwym niepowodzeniu; wstydem jest bać się niepowodzenia. To, co minęło, jest użyteczne tylko o tyle, o ile wskazuje drogi i sposoby postępu.

O faktach...

Każdy człowiek spacerujący po ulicy Bagley 58 w Detroit późną nocą 4 czerwca 1896 roku był świadkiem dziwnej sceny: Henry Ford z siekierą w ręku rozbijał ścianę z cegieł swego wynajętego garażu. Właśnie odpalił swój nowy, zasilany paliwem samochód, ale ten okazał się zbyt duży, aby przejechać przez drzwi. Ford wielokrotnie opowiadał historię tej krótkiej przejażdżki w deszczu przez Grand River Avenue do Washington Boulevard. Zawsze dodawał, że stworzenie swego "czterocykla" zajęło mu 7 lat.

Głęboko poruszająca biograficzna opowieść o roku, który zmienił nie tylko rodzinę Bidenów, ale i Stany Zjednoczone. Joe Biden przez 36 lat reprezentował w senacie stan Delaware, a w latach 2009-2017 był wiceprezydentem przy Baracku Obamie. Prawdopodobnie wystartuje w najbliższych wyborach na urząd prezydenta Stanów Zjednoczonych. Święto Dziękczynienia w 2014 roku było dla rodziny Bidenów wyjątkowe. Kilkanaście miesięcy wcześniej zdiagnozowano u Beau, starszego syna Joego, glejaka mózgu i nie wiadomo było, co dalej. Beau miał jedną prośbę: „Obiecaj mi, tato. Daj słowo, że z tobą wszystko będzie w porządku”. I Joe dał słowo. Książka opowiada o następnym roku, tak ważnym i smutnym w życiu Joego Bidena. Miał on wówczas pokonać ponad milion mil jako wiceprezydent, by zajmować się Ukrainą, Ameryką Środkową czy Irakiem. Jednocześnie cały czas musiał dzielić uwagę i obowiązki między kraj i umierającego syna. Tej książki nie pisał jednak polityk, ale ojciec, dziadek i mąż. „Obiecaj mi, tato” to opowieść o tym, jak bardzo pomagają rodzina i przyjaźń oraz jak nadzieja i cel w życiu potrafią przeprowadzić nawet przez najgorsze doświadczenia do światła i nowego życia.