Kochankowie nieba – Chryzant i Daria

Akcja rozgrywa się na Sycylii na górze Etna. Zaczyna się od monologu otwierającego Silenusa, który opowiada o tym, jak on i satyrowie, którzy są jego niewolnikami i zwolennikami, zostali zniewoleni przez giganta Cyklopa (nazwanego przez niego Polifemem). Satyrowie są teraz zmuszeni, by pracować dla Cyklopa i paść jego trzodę. Następnie Odyseusz, który zgubił drogę do domu w podróży po wojnie trojańskiej, przybywa ze swoimi głodnymi żeglarzami. Spotykają Silenusa i oferują zamianę wina na żywność. Będąc sługą Dionizosa Silenus nie może się oprzeć zdobyciu wina, mimo że żywność nie należy do niego. Ale wkrótce przybywa Cyklop i Silenus oskarża Odyseusza o kradzież jedzenia. Ostatecznie Odyseusz zwycięża Polifema i wszystko dobrze się kończy.

‘Dziewica Orleańska’ – dramat wierszem Friedricha Schillera wydany po raz pierwszy w 1801 roku, oryginał w języku niemieckim. Opowiada on o losach Joanny d’Arc. Na podstawie tego dramatu powstała opera „Joanna d’Arc” (muzyka: Giuseppe Verdi, libretto: Temistocle Solera, prapremiera 1845) oraz „Dziewica Orleańska” (muzyka i libretto: Piotr Czajkowski, prapremiera 1891).

Krwawa chmura przynosi odpowiedź na pytanie, skąd się wzięli w wojskach bolszewickich Chińczycy. Główny bohater po po-pełnieniu wielu zbrodni znajduje w końcu bezpieczne schronienie w Moskwie, gdzie po wybuchu rewolucji wstępuje w szeregi krasnoarmiejców. Bierze udział w wielu wydarzeniach, m.in. burzeniu pomników, paradzie z okazji 1 maja, w akcjach na różnych frontach, a także w ekspedycjach po zboże na rosyjską wieś, w trakcie których dochodzi do aktów niesłychanego bestialstwa, morderstw, gwałtów, a nawet znęcania się nad dziećmi. Główny bohater, jak wielu z jego towarzyszy, nie walczy z pobudek ideowych, lecz zachłystuje się niespodziewaną swobodą i możliwością bezkarnego popełniania okrucieństw.

Czasem w pamięci skrywają się obrazy, których nigdy nie powinno się oglądać

Ewa pracuje jako architektka w renomowanej firmie, gdzie mimo młodego wieku należy do najbardziej cenionych pracowników. Nie jest jednak specjalnie lubiana: otoczenie odbiera ją jako oschłą, wyniosłą i do bólu bezpośrednią osobę. Jej związek z Pawłem, synem właściciela konkurencyjnego biura architektonicznego, trudno nazwać udanym: pełen napięć i niedopowiedzeń, staje się dla Ewy jednym z powodów utraty wymarzonej pracy. Ten trudny moment niespodziewanie rozpoczyna jej wewnętrzną podróż do przeszłości, która zostawiła w młodej kobiecie trwały i bolesny ślad. Przemoc, jakiej doświadczyła w dzieciństwie, obojętność ze strony matki, choroba psychiczna i obezwładniające poczucie samotności – te cienie przeszłości ścigały ją od zawsze, chcąc porwać ze sobą na dno. Czy Ewie wystarczy odwagi, by ostatecznie się od nich uwolnić?

Słyszała go. Słyszała kroki. Był w mieszkaniu. Pochyliła głowę, zamknęła oczy i nasłuchiwała. Kroki. Ciche, powolne kroki. Podłoga skrzypiała. Wyraźnie to słyszała. Otworzyła oczy. Serce łomotało jak szalone. Powoli zgasiła papierosa. Pomyślała, że to absurd, to niemożliwe, by ktoś mógł wejść do jej mieszkania. A ON się śmiał. Był zaraz za nią, głośno i cynicznie wył z radości! Próbowała wstać z łóżka, ale nogi odmawiały posłuszeństwa. Upadła na podłogę. Świat wirował, meble same się przesuwały, lampa co chwila zmieniała położenie, podłoga kręciła się i obracała, wirowały ściany. Nie umiała wstać. Bała się. Chodził wkoło niej z rękoma założonymi z tyłu, zwinnie i lekko jak kot. Czekał. Chciał popatrzeć. Chciał nacieszyć oczy tym niecodziennym widokiem.

Wraz z ukończeniem osiemnastu lat Cara opuściła rodzinny dom, pragnąc raz na zawsze odciąć się od korzeni. Po latach ciężkiej pracy uwierzyła wreszcie w swój sukces, ale właśnie wtedy jej życie zawodowe i osobiste rozpadło się jak figurka z cennej porcelany.

Wesele to najsłynniejszy dramat Stanisława Wyspiańskiego, znanego polskiego pisarza, dramaturga i malarza tworzącego w czasach Modernizmu. Fabuła sztuki zasadza się na prawdziwym wydarzeniu, do którego doszło w 1900 roku. Wówczas to poeta Lucjan Rydel poślubił chłopkę, Jadwigę Mikołajczykówną. Oprócz tego jednak, dramat zawiera liczne wątki symboliczno-wizyjne oraz fantastyczne. Stanisław Wyspiański nazywany jest Czwartym Wieszczem Polski, zaś jego dzieło od wielu dziesięcioleci wychowuje kolejne pokolenia Polaków.