Konsul W Belgradzie

Telewizja to całe życie Jakobsena: praca, koledzy, miejsce parkingowe, rodzina, dzieci, kobiety. Ten dzień jednak musiał nadejść. Jakobsenowi grozi wyrzucenie z pracy. Telewizyjna machina już go miele, ale algorytm Jakobsena jeszcze nie wyczerpał swej formuły. Nie dość, że Jakobsen nie został zwolniony z telewizji, to nowe okoliczności sprawią, że zostanie jej prezesem. Doświadczony redaktor nie zauważa, że jest tylko marionetką w wyrafinowanej grze. Jego pozycja wygląda zupełnie inaczej, niż ją sobie wyobraża, co okazuje się kiedy zabiera się do rządzenia. Na coś jednak przydaje się refleks prawdziwego człowieka telewizji. Przewrotny świat mediów niczego przed nim nie ukryje, a on sam jeszcze wszystkich zaskoczy.

Franco Ferrari, znany intelektualista, laik i człowiek z natury wyważony, dokonuje przerażającego bilansu swojego życia prywatnego. Nie jest w stanie dłużej godzić się z własnym istnieniem: pozbawionym pasji, ideałów, leniwym i biernie reagującym na nieustanne ataki przypuszczane na zachodni model społeczeństwa, którego mimo wszystko czuje się w obowiązku bronić. Jakby tego było mało, związek z pochodzącą z Tunezji kobietą, a także spotkanie z pewnym saudyjskim dostojnikiem uświadamiają mu większą ,,żywotność" islamu. Franco zdaje sobie sprawę, że chrześcijanie w najlepszym wypadku wierzą, podczas gdy muzułmanie mają pewność, i to właśnie dlatego nie przerażają ich ekstremalne decyzje. W ten sposób rodzi się chęć przejścia od słów do czynów. Potrzeba rośnie w siłę po dramatycznej rozmowie z umierającą Gią Veronesi, słynną dziennikarką polemistką, i po swego rodzaju ,,wołaniu" z przyszłości. W rezultacie Franco snuje niecodzienny plan: chce założyć pas wybuchowy, wejść z nim do meczetu i wysadzić się w powietrze, udowadniając tym samym, że również ludzie Zachodu zdolni są do krańcowych gestów. Najpierw jednak wykłada swe racje w długim liście i znajduje świadka, który ma dopowiedzieć ostatnią cześć historii, tę już ,,po czynie", kiedy to Franco zostanie chrześcijańskim bohaterem. Jednak żaden plan, nawet ten najbliższy ideału, nie jest w stanie przewidzieć wszystkiego...

O tym jak do tego doszło, że stało się to moim udziałem. Jest to książka autobiograficzna. Mówi też o poszukiwaniu wolności, autentyzmu, prawdy, o potrzebie odrębności i przeżywania oraz o niebezpieczeństwach z tym związanych. O cierpieniu, miłości i pragnieniu poświęcenia się wyższemu celowi.

Narrator, jednocześnie główna postać utworu, snajper, reprezentant świata chrześcijańskiego, kieruje strzelbę w stronę swego celu – muzułmanki, która ze swego punktu obserwacyjnego celuje z broni w jego stronę. Każde z nich może strzelić w ciągu sekundy, żadne nie wykonuje decydującego ruchu. Doruntina – jak nazywa swoją przeciwniczkę narrator, nawiązując do bałkańskiej legendy o miłości, która przezwycięża śmierć – staje się niemą słuchaczką opowieści o dzieciństwie i dojrzewaniu bohatera, jego studiach literackich, wątek ostatnich wojen domowych toczonych na Bałkanach przeplata się z osobistymi doświadczeniami i przeżyciami autora. Liczne nawiązania do bohaterów dzieł literatury światowej sprawiają, że przeszłość miesza się z teraźniejszością, fikcja z rzeczywistością. Konflikty zbrojne są tu tylko pretekstem do poszukiwania odpowiedzi na pytania najistotniejsze, dotyczące natury człowieczeństwa. Otrzymujemy uniwersalną opowieść o życiu i śmierci, miłości i nienawiści, bezsensie wojny, wewnętrznych konfliktach i absurdalności ludzkiej egzystencji. Blaže Minevski - macedoński prozaik i dramaturg, urodził się w 1961 roku w Gevgeliji, ukończył dziennikarstwo na Uniwersytecie w Skopje. Autor powieści, opowiadań i dramatów. Jego tłumaczona na wiele języków powieść Celownik otrzymała tytuł „powieści roku” dziennika „Utrinski Vesnik”, prestiżową nagrodę „Stale Popov” – przyznawaną przez Stowarzyszenie Pisarzy Macedonii dla najlepszej prozy, oraz nagrodę Miasta Skopje – „13 Listopada”. Potwierdzeniem polularności Blaže Minevskiego są kolejne macedońskie wznowienia powieści Celownik oraz nagroda dla „najczęściej czytanego autora”, którą na podstawie ilości wypożyczeń utworów pisarzy macedońskich we wszystkich bibliotekach publicznych w kraju przyznaje Narodowa i Uniwersytecka Biblioteka im. Św. Klimenta Ochrydzkiego w Skopje. Utwory Blaže Minevskiego wydawane są w przekładach na inne języki. Powieść Celownik ukazała się w języku angielskim, armeńskim, serbskim, słoweńskim, arabskim, chińskim i włoskim. Tłumaczenia na język serbski doczekała się jego powieść Ja, Tito i Myszka Miki, a na język bułgarski – powieści Powinniśmy zrobić zdjęcie, zanim zaczęliśmy się nienawidzić i Wyznania pewnego wilczomlecza.

Wciągająca powieść obyczajowo-psychologiczna, której fabuła oparta jest na zaskakującym spotkaniu czterech kolegów z tej samej klasy po pięćdziesięciu latach od ukończenia szkoły. Okazją jest czterechsetlecie Akademii, starego liceum do którego uczęszczali. Przyjaciele nie pamiętają już swoich imion, tylko pseudonimy. Każdy z bohaterów powieści kryje w sobie jakąś tajemnicę leżącą mu na sercu. Przyjaciele spotykają się kilkakrotnie i wspólnie zwiedzają Akademię i jej otoczenie, teren historyczny i niezwykły. Towarzyszą im zaskakujące rozmowy i nieoczekiwane reakcje - poważne żartobliwe i refleksyjne. W trakcie kilku dni rozmawiają o przeszłości i teraźniejszości, oceniają zaszłe zmiany. Wizyta w starym zakonie odkrywa przed nimi mroczne tajemnice i niewyjaśnione historie jego przeora. Efektem odwiedzin i spotkań są cztery portrety, bardziej wspomnieniowe, niż rzeczywiście malowane przez jednego z bohaterów powieści. I jeden własny.

 A postman who develops close friendships with everyone on his postal route, an old man who stops buying the coal he needs to heat his flat so he can afford Christmas presents for his granddaughters, a senile old Holocaust survivor who’s suspicious of almost all her neighbours, two young sisters who are fed up with their baby brother, and an old woman squabbling with her tailor while a suit is being sewn for her to wear at her own funeral – these are just some of the intriguing characters we meet in Doctor Bianco and Other Stories. Written in terse, spare, unaffected prose devoid of sentimentality, the nineteen stories in this collection gradually reveal the portraits of various people inhabiting one particular apartment building in an unspecified town. The gritty, harsh realities faced by Bielawski’s protagonists are at times darkly funny and other times gut-wrenchingly sad. Bielawski sets up a magnifying glass on a small corner of Polish life and allows us to glimpse fascinating, surreal scenes from a tangle of human lives whose heartbreak, despair and various anxieties might feel surprisingly familiar to readers from any walk of life.   Brilliant, insightful snapshots of everyday reality. Olga Tokarczuk, winner of the 2018 Nobel Prize in Literature Bielawski’s characters circulate in a greyish humdrum world, but their hopes and concerns bleed out of the page and become ours in these strange and endearing fictions. Jonathan Gibbs, author of The Large Door Maciek Bielawski uses simple language to describe simple human feelings. His sentences are uncomplicated and devoid of superfluous description. Although the emotions in Bielawski’s stories are described with subtlety, there is a great intensity to them – as there should be in all good short stories. Mateusz Matyszkowicz, Polish National Radio Maciek Bielawski already convinced readers that he can write wise, unsentimental prose about the harshness of life in Twarde parapety, a novel about growing up in Poland in the 1970s and 80s. In his new collection of short stories, Bielawski once again proves that what he writes – natural, unaffected, devoid of fireworks, though sometimes slightly surreal – is interesting, thought-provoking literature. His stories are often painful, but they come from the everyday reality that oppresses us – from emotions expressed too rarely, from numerous failures and disappointments. In Bielawski’s stories, all readers can see themselves reflected. Real reflections, without any filters. Michał Nogaś, Gazeta Wyborcza, Radio Książki, Książki. Magazyn do Czytania In his work, Bielawski proves that both the period immediately after the fall of communism and the realities of contemporary Poland can be described politically without the use of concepts related to politics, economy or sociology. This seems to be Bielawski’s greatest strength as a writer. Zofia Ulańska, artPapier