Kotański Bóg Ojciec Konfrontacja

Richard Avenarius (1843-1896) - niemiecki filozof, fizyk i psycholog, jeden z czołowych przedstawicieli tzw emipriokrytcyzmu (swego rodzaju epistemologicznego pozytywizmu) w naukach o człowieku, przeciwnik silnego ówcześnie neokantyzmu. Zwolennik naukowego obrazu świata, rozumianego właśnie przez swój wymiar empiryczny i odrzucenie wszelkiej metafizyki, aprioryczności. Można wręcz nazwać empiriokrytycyzm nauką czystego doświadczenia, przy czym cały zmysłowy dany nam obraz śawiata to jedyne co realnie istniejąące. Reszta to metafizyczne mrzonki, a wszelki byt ponadczasowy, transcendentny to po prostu absurdalny, cała zatem wywodząca się wręcz od Kartezjusza "nauki o duszy" to w gruncie rzeczy wczesno--pseudo-nakowe bajania, a to z "duszy" pozostaje to jedynie "doświadczenie bezpośrednie" naszego kontaktu ze światem czy innymi.
Jak pisze sam Avenarius Jak pojęcie życia nie stanowi jeszcze całkowitego poglądu na życie, tak j samo pojęcie świata nie jest jeszcze pełnym poglądem na świat. Jak jednak krytyczne pojęcie życia powinno być jedynie podstawą poglądu na życie, tak naturalne pojęcie śwaiata winno być jądrem trwałego poglądu na świat.

Książka jest kontynuacją oraz dopełnieniem antologii Od Jekelsa do Witkacego. Psychoanaliza na ziemiach polskich pod zaborami 1900?1918 i realizuje dwa odmienne, choć uzupełniające się wzajemnie cele. Po pierwsze więc, pokazuje, że wbrew pokutującym nie tylko wśród laików opiniom psychoanaliza stanowiła w Polsce okresu międzywojnia realną siłę. Wywołała w rodzimych kręgach intelektualnych spory oddźwięk oraz zyskała grono oddanych zwolenników i zwolenniczek. Upewniają o tym fascynujące teksty zawarte w tej antologii. Wśród ich autorek i autorów znaleźć można zarówno postaci znaczące i szanowane w swoich środowiskach profesjonalnych (jak choćby Tadeusz Bilikiewicz, Stefan Borowiecki, Maurycy Bornsztajn, Gustaw Bychowski czy Natalia Zylberlast-Zandowa), jak i osoby mniej znane, stanowiące jednak „sól” naszej freudowskiej „ziemi”. Po drugie jednak, Polskie zmory prowokują do pytań, które dotyczą nie tylko przeszłości „polskiej psychoanalizy”, lecz również naszej trudnej współczesności. Czy bogata obecność psychoanalizy w piśmiennictwie i debatach intelektualnych międzywojnia „przeorała” świadomość Polaków i dokonała jej trwałej transformacji? Czy doprowadziła w Polsce do zmiany stosunku do takich kwestii jak podmiotowość i wolna wola, świadomość i nieświadomość, erotyka i seksualność, przemoc i rywalizacja? Lektura pozwala samodzielnie odpowiedzieć na te pytania i stwarza okazję do pogłębionej refleksji na temat naszej „narodowej” tożsamości oraz zastanowienia się nad tym, kim jesteśmy teraz i kim pragnęlibyśmy być w przyszłości.

Oparta na faktach opowieść o miłości, cierpieniu, życiu, śmierci i wyzwoleniu.
Śmiertelni nieśmiertelni to najpopularniejsza i najbardziej poruszająca książka Wilbera. Stanowi zapis niezwykłej historii miłości dwojga ludzi, którzy pokochali się „od pierwszego dotknięcia”. Tę piękną i bardzo osobistą opowieść o przeżyciach, jakich doświadczyli Ken i Treya, wspólnie zmagając się z jej nieuleczalną chorobą, przeplatają objaśnienia i komentarze Wilbera do wielkich tradycji duchowych, od chrześcijaństwa po hinduizm i buddyzm. Autor prowadzi rozważania o istocie medytacji, o związkach psychoterapii i duchowości oraz o naturze zdrowia i umiejętności uzdrawiania.
Ken Wilber – jeden z najpopularniejszych i najbardziej wpływowych współczesnych amerykańskich myślicieli, socjolog, psycholog i teoretyk systemów, uważany za twórcę integralnej teorii świadomości oraz psychologii transpersonalnej. Autor wielu książek, które zostały przełożone na ponad dwadzieścia języków. Dotychczas w Polsce ukazały się: Śmiertelni nieśmiertelni, Krótka historia wszystkiego, Niepodzielone, Eksplozja świadomości, Jeden Smak, Psychologia integralna, Małżeństwo rozumu z duszą, Spektrum świadomości i Boomeritis.

Takie wrażenie, jak pisze we wstępie, odnosił Wojciech Dubiel – psychoterapeuta – na pierwszych sesjach terapeutycznych z Sarą, swoją niezwykłą pacjentką, której bolesne przeżycia, poruszające doświadczenia, ale też jej ciężka praca nad sobą stanowią główną treść książki.

Sara, ofiara skrajnie brutalnej przemocy domowej, wrażliwa, młoda kobieta, trafia na terapię po próbie samobójczej. Potrzebuje czasu, aby otworzyć się przed psychoterapeutą i mu zaufać. W końcu jednak zaczyna ujawniać przed nim okruchy swojej historii, dzięki czemu powoli zaczyna się jej proces odnajdywania prawdziwej siebie i radzenia sobie z demonami przeszłości. Okruchy, którymi dzieli się z psychoterapeutą, przedstawia w formie zapisków i od tej pory spisuje dla niego większość swoich przemyśleń.


Na bazie tych osobistych, intymnych i często wstrząsających notatek powstaje właśnie ta poruszająca i wzruszająca książka, która daje nadzieję, że dobrze poprowadzona terapia oraz ciężka i uczciwa praca nad sobą mogą pomóc w poradzeniu sobie z traumatycznymi doświadczeniami.

Tesi. Moje życie z borderline to książka pełna bólu i cierpienia, ale też pełna siły, chęci życia i pragnienia cieszenia się życiem. To jedna z tych książek, które na długo zostają w pamięci.

Jest to książka niezwykła. To, co łączy wszystkie teksty, to przynależność ideowa, teoretyczna i metodologiczna do jednego systemu teoretycznego, lub szerzej, ideologicznego. Jest nim behawioryzm wyrastający z teoretycznych podstaw stworzonych przez B.F. Skinnera.

Książka jest wykładnią paradygmatu psychologii behawioralnej. Znajdziemy w niej systematyczny wykład dotyczący podstaw teoretycznych, metod i zastosowań psychologii behawioralnej. Dowiadujemy się z niej, jakie cele może sobie stawiać badacz. Celem postępowania badawczego jest opis relacji organizmu i otoczenia (bez wyjaśnienia odwołującego się do niemierzalnych bezpośrednio procesów). Kryterium sukcesu staje się więc zdolność przewidywania zdarzeń. Przewidywanie to miara skuteczności postępowania badawczego oraz oddziaływań praktycznych. Jest więc psychologia behawioralna wierną kontynuatorką pozytywizmu, z którego wiele zresztą na początku swego rozwoju zaczerpnęła.

Prezentowane teksty w klarowny i kompetentny sposób wprowadzają Czytelnika w problematykę. Wielką zaletą recenzowanej pozycji jest to, że została napisana przez osoby, które rzeczywiście psychologię behawioralną uprawiają. W obliczu zalewu prac, w których głównym elementem jest pisanie „z drugiej ręki” o tym, co napisali inni, jest to niezwykle ważna charakterystyka książki.

Nie będąc członkiem społeczności psychologów tej orientacji, stwierdzam, że i krytykom i zwolennikom behawioryzmu jest ta książka potrzebna do naukowego i profesjonalnego rozwoju. Niedoinformowanemu zaś Czytelnikowi, polegającemu dotąd na przekazie „z drugiej ręki”, będzie służyła jako wiarygodne źródło informacji.

Z recenzji prof. dr. hab. Wojciecha Pisuli

W pewnym momencie doszedłem do wniosku, że nie chcę, żeby pamiętano mnie tylko z tego badania. W dodatku ze swoją czarną kozią bródką wyglądam jak diabeł. Oto facet, który stworzył zło. Umiałem wyjaśnić swoje podejście − naprawdę tworzyłem zło, bo badałem zło, wydobywając je na powierzchnię. (…) Wtedy przyszło mi do głowy, że to z tego zostanę zapamiętany. Możliwe, że ktoś nawet zapytał: czy na twoim nagrobku wyryją napis „Był dyrektorem Więzienia Stanfordzkiego”?

Wychował się w sycylijsko-amerykańskiej rodzinie w czasach wielkiego kryzysu. Od dzieciństwa zmagał się z biedą, poważnie chorował. Ze względu na pochodzenie szkolni koledzy uznali go za członka sycylijskiej mafii i wykluczyli z grupy. Podobnych historii przeżył jeszcze kilka.
Pierwszy kurs psychologii, którego był słuchaczem, śmiertelnie go znudził. Wyciągnął wnioski i we własnej pracy ze studentami był daleki od przyjętych konwencji akademickiego wykładu. Zaplanował i przeprowadził jedno z najbardziej kontrowersyjnych badań w historii psychologii i choć badał także zagadnienia nieśmiałości, perspektywy czasowej, bohaterstwa, kryzysu męskości i PTSD, to wydarzenia z piwnicy Stanforda wciąż budzą najsilniejsze emocje.
Ta książka to zilustrowany fotografiami z prywatnego archiwum zapis siedmiu rozmów przeprowadzonych w ramach projektu historii mówionej Uniwersytetu Stanforda. Zimbardo opowiada w nim o swoim dzieciństwie, karierze akademickiej i społecznej działalności. Z osobistych wspomnień wyłania się także obraz samej psychologii społecznej i głębokich przemian, jakie od lat 70. XX wieku zaszły w sposobie uprawiania tej dyscypliny.