Krew I Woda Zbawiciela. Ratunek I Lekarstwo

Jak Jezus Chrystus dla nas tworzył swój Kościół to publikacja o Kościele. Książka, która swoją formą przypomina album, przedstawia zamysł Boga względem człowieka, wyrażający się w nieustannym proponowaniu mu drogi odkupienia, by podążając nią, mógł on po-wrócić do zażyłości ukazanej w Księdze Rodzaju i by ponownie odnalazł się odpowiedzialnym za ład w Bożym świecie. Punktem kulminacyjnym tej Boskiej propozycji jest osoba Jezusa Chrystusa i Jego dzieło – odkupienia każdego i wszystkiego. Działając w Palestynie, zwołuje (stąd Ekklesia) Dwunastu i przekazuje im misję (słuszną sprawę) niesienia dobrej nowiny o możliwości odrodzenia miłosnej relacji z Bogiem. Publikacja chce pokazać inicjatywę Boga zwaną Kościołem od strony jego założyciela, inicjatora, ale i tego, który stanowi jego istotę. Publikacja w swojej strukturze przenosi Czytelnika w różne przestrzenie: w czas i warunki starożytne – by pokazać wagę kontekstu geograficzno-historycznego, wprowadza w sytuacje współczesnego człowieka – zapoznając z jego warunkami życia i zarysowując konkretny kształt jego twarzy, wreszcie zaprasza w świat duchowości – pokazując stałą obecność i konkretne działanie samego Boga. Odczytanie bowiem Jego zamysłu oraz uczenie się Jego miłującego sposobu patrzenia na rzeczywistość stanowi o mądrości życia. Głównym celem tej książki jest zainspirowanie do refleksji, do pogłębienia doświadczenia Kościoła. Nie da się jej, ale i nie było takim zamiarem Autorów, czytać szybko, ale to nie znaczy, że nie jest fascynująca. Nawet więcej, zachęca do rozmowy z innymi na temat poruszonych w niej aspektów życia. Z tego powodu nadaje się jako lektura na każdy czas, który przecież jest okazją do duchowego – jak mawiał Norwid – odpocznienia. Może być dobrym prezentem przy różnych okazjach świętowania Roku Liturgicznego czy przyjmowania sakramentów. Może być także pomocą dla Katechetów w przygotowaniu i prowadzeniu zajęć o tematyce szeroko pojętej misji Kościoła. Dla środowisk osób świeckich, podobnie jak dla księży i osób zakonnych, może być pomocą w refleksji nad naszą chrześcijańską tożsamością i jej wyrazem w stylu naszego życia i w formach uczestniczenia w posłannictwie Kościoła. Jednym słowem zachęca do odkrycia swojej ścieżki i zobaczenia czy widoczne są na niej ślady drogi odkupienia – wzbudzania sensu życia i kochania.

Księga Rodzaju przedstawia, w najszerszym możliwym znaczeniu, stworzenie świata jako zjawisko nadnaturalne, niepozostawiające niczego przypadkowi. Darwinowska ewolucja z kolei ? również w swym najszerszym możliwym znaczeniu ? jest zjawiskiem naturalnym, które jednak niemal wszystko pozostawia przypadkowi. Trudno sobie wyobrazić, by te dwa poglądy na genezę życia mogły być jeszcze bardziej sprzeczne ze sobą. Skąd więc to nieodparte pragnienie „ochrzczenia diabła”, przejawiające się dążeniem do pogodzenia ewolucjonizmu z Księgą Rodzaju? Choć nie znamy indywidualnych motywacji, ogólna odpowiedź wiąże się ze współczesną wiarą w to, że ewolucja musi być prawdą, gdyż tak przecież głosi nauka! Ale jeśli nauka miałaby być skuteczna w odkrywaniu prawdy, to dlaczego jej „prawda” tak często się zmienia? Dlaczego naukowe pewniki jednego pokolenia są wyśmiewane i uważane za mity przez następną generację? Dlaczego odkrycia naukowe, jako rezultat stosowania metody naukowej, tak często sobie przeczą? Skoro naukowe wyjaśnienia dotyczące obecnej rzeczywistości – tego, czego można dotknąć, co usłyszeć, zobaczyć i zbadać – wywołują dyskusje i spory, to dlaczego tak wielu ludzi bez żadnych wątpliwości przyjmuje naukowe twierdzenia dotyczące zdarzeń, które rzekomo miały mieć miejsce miliony czy miliardy lat temu? Książka „Ochrzcić diabła” to próba wykazania, iż taka kapitulacja jest nie tylko niepotrzebna, ale wręcz błędna – jest kolejnym smutnym przykładem tego, jak chrześcijanie w dobrej wierze idą na kompromis w sprawach wiary, ulegając dominującej kulturze. Mamy nadzieję, że lektura tej książki pomoże wierzącym uwolnić się od czołobitności wobec naukowych dogmatów – od przekonania, iż jedyną logiczną i racjonalną reakcją na hasło: „ale to przecież nauka!” jest poddanie swoich wierzeń, w tym także religijnych, tejże nauce. Clifford Goldstein dowodzi, że chrześcijanie nie powinni rezygnować z ważnej biblijnej nauki o stworzeniu na rzecz dominującej kultury, nawet jeśli ta kultura jest opakowana w pozornie autorytatywny papierek nauki.

Św. Bruno z Kolonii jest znany przede wszystkim jako założyciel Zakonu Kartuzów. Ta niewielka książeczka jest zaproszeniem do spotkania z tym wielkim pustelnikiem i zarazem jakże oryginalnym i fascynującym świętym Kościoła oraz do poszukiwania wraz z nim woli Bożej w naszym życiu. Publikacja szczególnie polecana osobom rozeznającym swoje powołanie bądź stojącym przed ważnymi decyzjami w swoim życiu.

Nie ma dla człowieka większego skarbu niż to, co Bóg mu objawia o Sobie. W przekładzie na ludzki język i ludzki system pojęć nazywa się to teologią albo dogmatyką. I wielką krzywdę robimy sobie i innym, jeśli naukę wiary zbywamy jako coś mniej potrzebnego, a ograniczamy się do systemu etyki jako „egzystencjalnego” w przeciwieństwie do „teorii”. Już nie mówiąc o tym, że etyka nie wypływająca ze znajomości Boga traci oparcie i autorytet, wisi w pustce i szybko zanika – ale to jest także zatajenie głównej życiowej prawdy. Tej mianowicie, że żyjemy w świecie nie przez nas stworzonym, ani nie dla naszych małych celów, i że póki o tym nie chcemy wiedzieć, nigdy w nim nie znajdziemy żadnego sensu. Na tym należy oprzeć zarówno życie modlitwy, jak i katechezę i formację w zakonach. Ta książka powstała właśnie jako pomoc dla formatorek w zakonach żeńskich. W męskich większość braci kończy seminarium – i oby po zaliczeniu traktatów dogmatycznych nie odkładali Prawdy Bożej do lamusa jako „teorii”, co się niestety zdarza. Przyjmując kogoś do klasztoru, akceptując kandydatkę, zakładamy, że skoro jej serce jakoś „dogadało się” z Bogiem, ma ona pojęcie o prawdach wiary, czerpane z nauki religii w szkole, z życia liturgią w parafii czy w grupach modlitewnych, oraz z lektury Pisma św. Jej pojęcia mogą w tym czy innym punkcie wymagać korekty, jeśli ukształtowane zostały na podstawie popularnych opinii bardziej niż na podstawie teologii, ale w każdym razie jakiś system tych pojęć kandydatka posiada. Dla ich uporządkowania i powtórki zaproponowałam serię wykładów na temat sześciu podstawowych prawd wiary. Każdej z tych prawd poświęcone są dwa lub więcej wykładów, których treść tak jest ułożona, by ukazać łączność między teologią dogmatyczną i moralną. Teologia moralna jest w tym ujęciu konsekwencją teologii dogmatycznej i stanowi z nią jedno; a z jednej i drugiej wypływają nadto zasady życia zakonnego, tworząc razem spójny system przekonań i wskazówek. Taki układ materiału, rezygnując z systematycznego wykładu i ryzykując przemieszanie tematów i liczne powtórzenia, ma pomimo to cel bardzo ważny. Chodzi o ukazanie, jak ściśle wiążą się ze sobą poszczególne prawdy wiary, a zwłaszcza – jak nierozerwalnie i w konieczny sposób stanowią jedno dogmatyka i etyka, prawdy wiary i przykazania. Istnieje dość powszechna tendencja do ich rozdzielania i do ograniczania zainteresowań do samej tylko etyki – jak gdyby dało się oddzielić plany Boga dotyczące człowieka od samej natury Boga, z której te plany wypływają. Przez układ tych konferencji staramy się więc zapobiegać przeszczepianiu się takiej postawy do naszych klasztorów. Podobnie partie tekstu dotyczące życia monastycznego mają wykazać w różnych aspektach związek tego życia z treścią naszej wiary i jego głębokie osadzenie w niej. Nie jest ono bowiem jakimś zewnętrznym i niekoniecznym dodatkiem do naszej wiary, jakby lukrem na cieście – ale jej owocem, czerpiącym soki z jej najgłębszych korzeni; i naszym sposobem wyrażania jej czynem. I z tej racji im więcej o Panu wiemy, tym lepiej. A szukamy tej wiedzy w Piśmie św. i w interpretującej je nauce Kościoła. Każda epoka stawia Objawieniu Bożemu inne pytania, ale właśnie dlatego Kościół stara się przemówić do każdej epoki jej własnym językiem. Inaczej w starożytności, inaczej w średniowieczu… I po każdej epoce zostaje spuścizna, której nie wolno lekceważyć, a przynajmniej nie można bez szkody (Małgorzata Borkowska OSB)

"Ta książka może być traktowana zarówno jako podręcznik uniwersytecki jak i wprowadzenie do nauk współczesnego mistrza tradycji sufickiej, której duchowy rodowód sięga linii znamienitych postaci muzułmańskich świętych, należących do pięciu wielkich sufickich bractw". Dr Alan Godlas, profesor nadzwyczajny wydziału religii i islamistyki Uniwersytetu Georgia