Królowie życia PRL-u

„A miało cię nie być” albo 100 lat wrocławsko-wołyńskiego love story czyli moja prawdziwa w 99% rodzinna historia szpiega-dyrygenta, trenera Gwardii Wrocław, mnóstwa fajnych babeczek, kilku Andrzejów i jedynego Jędrka.

Przyszywana Ciocia, Anna Rożnowska, była pierwszym czytelnikiem fragmentów mojej książki. Przypadek sprawił, że kuzynka Cioci Ani, p. Krystyna Rożnowska, dziennikarka i znana pisarka, zapoznała się z moimi notatkami. Poświęciła temu całą noc i przeczytała je z zapartym tchem, dzieląc się taką refleksją:
„Rzecz jest niezwykle interesująca i warta opowiedzenia. Ciekawe historyjki, bardzo ładny język i wzruszające, ciepłe wspomnienia o rodzinie. Anegdoty rodzinne napisane z taktem i pazurem. Autorka idealizuje dom i rodzinę, ale ma do tego prawo. Maluje obrazami, opowieściami i fotografiami. Pozwala ocenić czytelnikowi to, o czym pisze. Ma to wielką wartość. Świetna część historyczna, w której została pokazana historia dwóch rodzin ze wschodu i zachodu w dowcipny, dojrzały, a zarazem zwięzły sposób. Całość pokazana z wielką miłością. Tekst charakteryzują plastyczne sformułowania. Pisząca ma talent”.
Małgorzata Tokarz, z domu Stachelska – urodzona 18 czerwca 1957 r., oczywiście we Wrocławiu, pedagog z 30-letnim stażem. Mama dwójki wspaniałych dzieci: Kuby i Urszulki. Babcia 15-letniego Kacpra, 12-letniej Nikoli, 4-letniej Zuzi i 5-miesięcznej Mai.
Strażniczka i kronikarka dziejów swojej rodziny.

Przekazywana do rąk czytelnika książka Rafała Łatki dotyczy różnych aspektów działalności najważniejszych hierarchów Kościoła katolickiego w okresie Polski ludowej. Tom składa się z czternastu pogłębionych studiów. Zostały one celowo zgromadzone w jednym miejscu żeby pokazać jak wiele można jeszcze napisać o roli biskupów w trudnej rzeczywistości społeczno-politycznej Polski pod rządami komunistów. Autor przygotował analizy poświęcone m.in.: kard. Stefanowi Wyszyńskiemu, abp. Antoniemu Baraniakowi, abp. Bronisławowi Dąbrowskiemu, abp. Ignacemu Tokarczukowi, kard. Józefowi Glempowi, kard. Franciszkowi Macharskiemu, abp. Jerzemu Strobie i kard. Henrykowi Gulbinowiczowi.

Która z żon partyjnych dygnitarzy nazywana była towarzyszką królową?
Czyja tapirowana fryzura zyskała status ludowej legendy?
Jak zostawało się gwiazdą szklanego ekranu w PRL-u?
Czerwonymi księżniczkami nazywane były w czasach PRL-u żony i partnerki partyjnych dygnitarzy oraz kobiety uważane za wpływowe. Jak wyglądało ich życie? Czy rzeczywiście było usłane różami? Czy opływały w luksusy i dobra, o jakich zwykła Polka udręczona walką o zdobycie najpotrzebniejszych, często niedostępnych dóbr, mogła jedynie pomarzyć? Iwona Kienzler w swojej najnowszej książce szuka odpowiedzi na te pytania, przybliżając nam losy m.in. Niny Andrycz, Zofii Gomułkowej, Stanisławy i Ariadny Gierek, Ireny Dziedzic.

Wstrząsająca opowieść o zbrodniach komunistycznych władców Polski
Żołnierze Armii Krajowej i Narodowych Sił Zbrojnych, folksdojcze, niemieccy jeńcy wojenni, Ślązacy, Rusini i Ukraińcy, polscy działacze niepodległościowi, poborowi, obywatele Polski Ludowej skazani za polityczne dowcipy – w życiorysach więźniów zazwyczaj trudno było znaleźć jakikolwiek wspólny mianownik. Łączyło ich najczęściej tylko jedno – uwięzienie w obozie koncentracyjnym, zwanym eufemistycznie obozem pracy przymusowej.
Z rąk komunistycznych oprawców zginęły tysiące osób. W wolnym świecie z niedowierzaniem przyjmowano informacje, że niemieckie obozy koncentracyjne w powojennej Polsce znalazły nowe zastosowanie.
Rembertów, Łambinowice, Jaworzno, Potulice… Wiele zrobiono, aby nigdy nie została odkryta prawda o tych miejscach kaźni. Wstrząsająca książka Bogusława Kopki przywraca pamięć o mało znanych masowych zbrodniach nowych, komunistycznych władców Polski.

Jan Rodowicz ps. „Anoda” – por., phm., oficer Batalionu AK „Zośka”, kawaler VM, dwukrotnie odznaczony Krzyżem Walecznych, dnia 24.XII.1948 r. aresztowany i uwięziony w gmachu Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego, zginął tragicznie w czasie śledztwa w niewyjaśnionych do dzisiaj okolicznościach dnia 7.I.1949 r.... Bogato ilustrowana biografia przedstawia postać „Anody” przez pryzmat informacji zachowanych w zbiorach publicznych i prywatnych. Na pewno największa ich część pochodzi z Archiwum Baonu „Zośka” oraz ze zbiorów żołnierzy baonu. Są wśród nich m.in.: unikatowe raporty i szkice „Anody” z czasów konspiracji, z akcji wykonywanych przez Batalion „Zośka”; oryginalne opisy, szkice i mapy akcji z udziałem „Anody”: Akcji „Celestynów”, 20/21 maja 1943 r., Akcji „Sól”, 27 maja 1943 r.; Akcji „Sieczychy”, 20-21 sierpnia 1943 r., Akcji Szosy – 22/23 września 1943 r., Akcji „Wilanów” – 26 września 1943 r., Akcji „Pogorzel” – 23/24 października 1943 r., wpadki magazynu „Okęcie” – 5 lutego 1944 r., ewakuacji magazynu broni „Konrada” – 19 lutego 1944 r., Szopki GS-ów, Akcji „Jula” – Rogoźno – 5/6 kwietnia 1944 r., Bazy Leśnej – Par – 22 maja-17 czerwca 1944 r., Bazy Leśnej – Par II – 29 czerwca-25 lipca 1944 r. – większa część z nich nie była dotąd publikowana; nieznane zapiski, rozkazy i wiersze ze Zjazdu Koleżeńskiego „Zośki” w Zakopanem w 1945/1946; nieznane rysunki, szkice i obrazy „Anody”; nieznane fotografie ze Zjazdów Koleżeńskich „Zośki” i „Parasola” w Zakopanem, Szklarskiej Porębie i w Karpaczu; szereg niepublikowanych tekstów historycznych Jana Rodowicza oraz dwa nieznane jego teksty wspomnieniowe – „Akcja pod Arsenałem” i „Gęsiówka”; opis działalności „Anody” w Komisji Historycznej Baonu „Zośka” i w Biurze Archiwum Baonu „Zośka”. Nie zabraknie również informacji o aresztowaniu, przesłuchaniach, śmierci i trzech pogrzebach Jana Rodowicza. Opisani zostali również funkcjonariusze MBP, którzy przyczynili się do jego śmierci.

Józef Korycki przez całe dorosłe życie walczył z komunizmem. Nazwany przez Podlasian Janosikiem Podlaskim, rabował sołtysów i innych przedstawicieli peerelowskiej władzy, a pieniądze rozdawał biednym chłopom. Dla peerelowskiego aparatu propagandowego pozostawał zwykłym bandytą. Urodzony w 1934 roku Józef Korycki przez całe dorosłe życie walczył z komunizmem. Nazwany przez Podlasian Janosikiem Podlaskim, rabował sołtysów i innych przedstawicieli peerelowskiej władzy, a pieniądze rozdawał biednym chłopom. W stanie wojennym władza ochrzciła go „wrogiem publicznym numer 1”. Po kilku nieudanych obławach został wreszcie osaczony w lesie przez armię milicji i wojska 14 maja 1982 roku. Nie widząc szansy na ucieczkę, krzyknął „Niech żyje Polska!” i strzelił sobie w głowę z sowieckiego pistoletu nagant. Po kilku dniach obudził się w szpitalu, częściowo sparaliżowany. Następne cztery lata, walcząc z paraliżem, spędził w więzieniu na Rakowieckiej, szykanowany przez administrację. Nigdy się nie poddał.