Krople życia

pragnieniem nieprzebudzenia sen pożeram słodki codzienności złote ostrogi majestat rojenia i nic tylko ubolewam

W antologii zaprezentowano teksty omawiane przez polonistów na różnych etapach kształcenia w szkole średniej, poczynając od pierwszej klasy, aż do samej matury. Dokonany w sposób syntetyczny i przekrojowy wybór liryków – różnorodnych tematycznie i najciekawszych pod względem formalnym – pozwala na wstępną orientację w całokształcie zjawisk historycznoliterackich, jak również w kierunkach i stylach, które zmieniały się w poszczególnych epokach. Wybór ten uwydatnia zarazem najważniejsze osiągnięcia poetyckie, jakie stały się udziałem kolejnych pokoleń naszych poetów od momentu powstania pierwszych tekstów w języku narodowym. Miłośnicy poezji, uczniowie i nauczyciele, studenci historii literatury, a także czytelnicy niemający ukształtowanych zainteresowań humanistycznych znajdą tu, oprócz reprezentatywnych tekstów kultowych wieszczów, również dzieła twórców niemal zapomnianych. (...)

Wiersze zawarte w niniejszej antologii zostały przedstawione w ujęciu chronologicznym, a listę nazwisk twórców zamykają poeci najnowsi, tworzący po 2000 roku. Oddając książkę do rąk czytelników, mamy nadzieję, że przyczyni się ona do lepszego poznania i pokochania krainy polskiej poezji, a także wzbogacenia wiedzy o znanych i lubianych autorach.

Marcin Pawlik nie daje za wygraną: z bólem porzuca pragnienie ucieczki – zamiast tego wypróbowuje, wymienia i uzupełnia języki. Obsesja, jaką staje się własna pamięć, skłania do ponownego odgrywania znanych fraz, wymyślania własnych stylów. Zagubienie przeplata się tu nieustannie z pragnieniem powiedzenia ostatniego słowa. W poezji Pawlika to światło z filmowego projektora wytycza ścieżki. Przyjemność oglądania jednak nie wystarcza – ruchome obrazy nie zatrzymują pamięci, nie unieważniają myśli o własnych buntach, nie powstrzymują wrogich gestów. Rozbrajaniu języka towarzyszy wymyślanie chwilowych teorii, wśród których żadna nie znajdzie się na liście ulubionych. „Rozsmakować się i odjechać.” Olga Szmidt

Nowy tom wierszy Karola Samsela, kolejny po świetnie przyjętych tomach brawurowego cyklu poematowego "Autodafe". Poeta pisze wiersze niezwykle śmiałe, wynalazcze językowo, oddając głos wielu podmiotom lirycznym, tworzy polifoniczny chór. W swoich wierszach pokazuje doświadczanie istnienia przez wyjątkowo wrażliwą, twórczą jednostkę opętaną przez demony literatury, biologii, metafizyki i teologii. Karol Samsel to nie tylko polski poeta, i redaktor działu szkiców kwartalnika literacko-kulturalnego „elewator”, ale także literaturoznawca, filozof, doktor habilitowany nauk humanistycznych, wybitny znawca Norwida. Autor jest zdobywcą wielu nagród poetyckich.

Tomik, który miał być debiutem Poetki Czarna piosenka to tomik, który miał być debiutem Wisławy Szymborskiej, ale nigdy nie został wydany. Prawdopodobnie wstrzymała go cenzura, bo w takim kształcie nie mógł się wówczas ukazać. Niektóre z wierszy publikowane były w czasopismach literackich, zaledwie kilka z nich poetka włączyła później do wydań książkowych. W roku 1970 Adam Włodek podarował jej na urodziny niezwykły prezent – zebrał wszystkie jej wiersze z lat 1944–1948, przepisał na maszynie i opatrzył komentarzami, a następnie wręczył wraz z listem: „Kochana Wisełko…”. Prezent ten przechowywany był przez całe lata i dopiero w roku 2014, opatrzony wstępem Joanny Szczęsnej, trafił do rąk czytelników poezji Wisławy Szymborskiej.

Szósty tom wierszy Jadwigi Maliny pt. „Czarna załoga” ukazał się (wrzesień 2018) nakładem Krakowskiego Oddziału Stowarzyszenia Pisarzy Polskich w serii Krakowskiej Biblioteki SPP pod redakcją prof. Gabrieli Matuszek i prof. Wojciecha Ligęzy. JADWIGA MALINA – poetka, animatorka kultury, członek redakcji kwartalnika „Czas Literatury”, sekretarz Krakowskiego Oddziału Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Autorka tomów wierszy: Szukam ciemna (1996), Zanim (2007), Strona obecności (2010), Od rozbłysku (2013), Tu (2015), Czarna Załoga (2018). Publikowała m.in. w „Dzienniku Polskim”, „Sycynie”, „Regionach”, „Odrze”, „Frazie”, Miesięczniku „Kraków”, „Kwartalniku Artystycznym”, „Krytyce Literackiej”, „Nowej Dekadzie Krakowskiej”, „Migotaniach”, „Toposie”, także na portalach Poeci Polscy pl. i Babiniec Literacki. Wybrane wiersze poetki zostały przetłumaczone na język rosyjski, serbski, słoweński i angielski. Laureatka Nagrody „Krakowska Książka Miesiąca” za tom Od rozbłysku (wrzesień 2013). Dwukrotnie wyróżniona Nagrodą Starosty Powiatu Myślenickiego (2010, 2016). W 2016 roku nominowana do Nagrody Poetyckiej im. K.I. Gałczyńskiego – ORFEUSZ za tom Tu. Od 2009 roku kieruje Myślenicką Grupą Literacką TILIA. RECENZJE Posłowie (fragment) Najnowsza książka poetycka Czarna załoga potwierdza wcześniejsze osiągnięcia artystyczne Jadwigi Maliny, wzbogaca zakres tematów i świadczy o tym, że poetka, doskonaląc dykcję, konsekwentnie poszukuje nowych sposobów wyrazu. Poszukujący intelekt wspierany jest przez wyobraźnię, a erudycyjne odniesienia wzmacnia intuicja, która znajduje oparcie w oryginalnym warsztacie pisarskim. Poetka rozpoczyna od prehistorycznych dziejów człowieka i pierwszych domysłów na temat ludzkiej odrębności, pisze o rozpadzie pierwotnego ładu, rozważa kwestię naszej dwuznacznej dominacji nad innymi bytami przyrodniczymi, układa requiem dla odchodzących gatunków zwierzęcych. Ta poezja ma wyraźny wymiar moralistyczny, przy czym wypowiedzi o takich znamionach obywają się bez pouczeń i kazań. Poetka demaskuje uzurpacje, wykazując grę pozorów, wolę posiadania i znaczenia, pragnie uchwycić niepozorne początki zła, piętnuje zanik indywidualności, namawia do uprawiania sztuki poprzestawania na małym.Prof. Wojciech Ligęza Szósty tom wierszy Jadwigi Maliny pt. „Czarna załoga”, złożony jest z miniaturek poetyckich o dużym ładunku intelektualnym, a nawet powiedziałbym – filozoficzno-egzystencjalnym. O ile wiersze z poprzednich zbiorów trzymały się blisko konkretu, realiów wiejskich, rodziny, radostek i smutków dnia powszedniego, a także wspomnień z dzieciństwa, te – znacznie rozszerzają perspektywę poetycką autorki, sytuują człowieka – podobnie jak robiła to Wisława Szymborska – na tle Kosmosu, historii gatunku, historii Ziemi. Warto powiedzieć też słów parę o finezyjnym stylu tych wierszy, o znakomitym dopasowaniu formy do treści, o biegłości warsztatowej i szczegółowo przemyślanej kompozycji tomiku. Nie są to wiersze łatwe, chciałoby się powiedzieć, że ta nowa poetyka Maliny to jakby zapis nutowy dla myślącego czytelnika, który w zależności od stopnia wrażliwości i inteligencji „dośpiewa” sobie ukryte znaczenia, podstawi własne dane do niewiadomych.Józef Baran