Krzywicka. Długie Życie Gorszycielki Wyd. 2021

Napisana przez Joannę Trąbską-Bochaczek biografia Stefana Wiecheckiego WIECHA niejako dopełnia naszą edycję jego wszystkich utworów zawartch w blisko 30 tomach opowiadań zarówno przedwojennych jak i powojennych. O samym Wiechu pisze zaś autorka z dużą wręcz czulością i nie bezkrytycznym uwielbieniem. Oddajmy jej glos: Był bowiem Wiech czarodziejem humoru i alchemikiem uśmiechu. W żaden sposób jednak nie przypominał swoich bohaterów. W oczach tych, którzy go znali, jawił się jako zacny, dystyngowany jegomość pachnący wodą kolońską. Na jego ustach, tuż pod równo przyciętym wąsem malował się dobrotliwy uśmiech. Dżentelmen w każdym calu. Zajmował się publicystyką, satyrą, bywał aktorem i reżyserem. Przygodę z dziennikarstwem rozpoczął jako skromny sprawozdawca sądowy, z czasem przekształcił się w humorystę wielkiej miary, piewcę doli i niedoli warszawskich ulic. Wyróżniało go subtelne wyczucie komizmu sytuacji i ludzkich charakterów. Był doskonałym obserwatorem codziennego życia stolicy i zarazem jego sugestywnym narratorem. Stronił jednak od krytyki i piętnowania kogokolwiek. Przedstawiał świat takim, jakim był. W zaledwie kilku zdaniach potrafił naszkicować piórem sytuację i osobowość człowieka na tyle wyraźnie, że czytelnik niemal namacalnie widział jego bohaterów osadzonych w rozmaitych akcjach. A jakby tego było mało, z nie do końca jasnej przyczyny, autor czuł do nich sympatię, zawiązywał nić porozumienia i był dla nich wyrozumiały. Rozumie poczciwego Walerego Wątróbkę, ale nie dziwi go także reakcja jego zirytowanej żony Gieni, która szykuje się na nieszczęśnika z pogrzebaczem.
Co prawda, w swoich humoreskach nie namalował nam Wiech obrazu całego warszawskiego społeczeństwa, a przybliżył jedynie wybrane grono mieszkańców stolicy. W grupie tej znaleźli się między innymi: drobni kupcy, dorożkarze, przedstawiciele rozmaitych profesji, tak zwane typy spod ciemnej gwiazdy i chmary niebieskich ptaków żyjących z – niewinnych w ich mniemaniu – oszustw, kantów i kradzieży. Znajdziemy tu również zawodowych hochsztaplerów, profesorów „wiedzy tajemnej”, kobiety o wątpliwej reputacji i obyczajowości oraz tych wszystkich, którzy stawiali się w sądzie za drobne wykroczenia, takie jak: pijaństwo, pobicie, prowadzenie „szemranych interesów”, krętactwo i nieuczciwość.
Wiechecki nie wymyślał faktów, a jedynie je rejestrował. Czynił to lekko, humorystycznie, bez nadęcia. W jego felietonach przejawia się swoistość tradycji, obyczajów i stylu życia tych ludzi. Choć bez wątpienia trudno stwierdzić, iż są to zapisy stawiające tym tradycjom chlubne świadectwo, odnosi się wrażenie, że autor w jakiś sposób usprawiedliwia i zakrywa śmiechem ten, w gruncie rzeczy ponury, wizerunek „dzikości” mieszkańców miejskiej dżungli, łącznie z ich dochodzeniem racji prawem pięści czy rzucaniem zastawą stołową w winowajcę.
Niezwykle trafnie wyraził się o Wiecheckim Julian Tuwim, nazywając go „Homerem warszawskiej ulicy”. Trudno się z tym określeniem nie zgodzić. A Jan Lechoń prześmiewczo dodał: „Wiech to stanowczo niedoceniany pisarz pierwszej klasy, który zdołał opisać bodaj tysiąc razy pijaństwo i mordobicie, za każdym razem inaczej” . Piewca nadwiślańskiej stolicy, z uwagi na swoją twórczą manierę wyrażaną poprzez gwarę, został uznany za uosobienie warszawskości, która, jak twierdził, miała wielką moc – jednym słowem pozwalała wyrazić to, czego w języku literackim nie udawało się zrobić nawet za pomocą kilku zdań. Wypowiadał się tym samym językiem, którym na co dzień rozmawiali ze sobą, kłócili się i wymyślali sobie ludzie ulicy, odpowiednio stępionym, ale zachowujący swój specyficzny fason. W miejsce wulgaryzmów wprowadzał nieraz jawny nonsens, neologizm albo dziwaczną kombinację liter czy wyrazów. W twórczości Wiecha uderza nie tylko ogrom dorobku, ale również niewyczerpane zasoby humoru sprzężone z różnorodnością jego form. Jego niebywała wyobraźnia językowa była doceniana i komentowana, ale nie wszystkim przypadała do gustu.

Jaka ona jest? Pamiętam, jak pytałam o to przypadkowe osoby. Zawsze pojawiał się zachwyt – że piękna, że z klasą i że ma cudowne poczucie humoru. Zdumiewało mnie, jak żywe reakcje i jaką czułość wywołuje w innych kobietach.

Ale prawdziwie zaskakujące okazały się rozmowy z jej znajomymi. Powszechnie znany portret wielkiej damy nabrał dodatkowego kolorytu. Postać z niego okazała się nadspodziewanie barwna. Nieszablonowa. A do tego jej fascynujące życie samo mogłoby być kanwą dla filmowego scenariusza.

Ta książka to nie jest typowy, biograficzny zapis faktów z życia słynnej aktorki. To opowieść rozpisana na głosy. Nieznane dotąd fakty przytaczają między innymi Daniel Olbrychski, Juliusz Machulski, Hanna Bakuła czy Iwona Pavlovič. Przypominają zdarzenia, obrazy i słowa, które rzucają nowe światło na tę niezwykłą osobę. Kobietę, która dostała od losu urodę i talent. Ale – proszę mi wierzyć – nie tylko to.

BILLIE EILISH to fenomen. Do osiemnastego roku życia zdobyła aż pięć statuetek Grammy. Jej utworów nie da się jednoznacznie sklasyfikować. Buntownicza osobowość odzwierciedla ducha całego pokolenia, a urzekający głos, dojmująco szczere teksty i ekscentryczne teledyski fascynują.

To opowieść o ikonie pokolenia Z, której historia rozpoczyna się od śpiewania w zaciszu własnego domu i rozwija się w zawrotnym tempie. To opowieść o dziewczynie, która – podążając za głosem serca – odkrywa, że miliony ludzi czują to samo co ona. To opowieść o artystycznej duszy, która nie daje się ograniczać.

Poznaj kulisy powstania hitów od Ocean Eyes po Bad Guy, napisanych i nagranych wspólnie z bratem Finneasem. Odkryj, co sprawia, że Billie Eilish to najbardziej niezwykła nastolatka na świecie.

Oryginalna, szokująca, nawet trochę niebezpieczna

„Rolling Stone”

Talent zdecydowanie ponad wiek

„Variety\"

Zmienia zasady świata gwiazd muzyki pop

„The New York Times”

Mówili na niego „Daylight” – czyli Światło – ale jego życie było nocnym koszmaremKiedy Dimas „Daylight” Salaberrios zaczął handlować narkotykami w wieku jedenastu lat, gangi sprawowały niepodzielne rządy na ulicach Nowego Jorku. Dimas miał zaledwie szesnaście lat, gdy po raz pierwszy trafił do więzienia. Młody czarnoskóry chłopak z Bronxu widział tylko jeden sposób, by przetrwać – zdobyć władzę. Zdecydował, że zostanie najpotężniejszym bossem narkotykowym w dzielnicy, i z determinacją zaczął wspinać się po szczeblach hierarchii nowojorskiego narkobiznesu. Szybko zdobył pozycję, o której marzył, ale nie spodziewał się tego, jak wysoką cenę będzie musiał za to zapłacić. W ciągu kilku lat trafił na samo dno brutalnego świata pełnego uzależnienia, strachu, przemocy i śmierci.

Bóg ulicy to poruszająca spowiedź skruszonego gangstera, którego życie potoczyło się w zupełnie niespodziewanym kierunku. Autor odkrywa w tej książce historię swojego ocalenia, które znalazł w spotkaniu z Bogiem. Nawrócenie pozwoliło mu zerwać z przestępczą przeszłością, ale postawiło też przed nim nowe wyzwania. Dimas wrócił do swojej dawnej dzielnicy, gdzie pracuje dziś z trudną młodzieżą, odwiedza więzienia i dociera do dilerów i bossów gangów. Po ukończeniu seminarium został pastorem kościoła Infinity Bible Church w Nowym Jorku – dzięki prężnej działalności tej wspólnoty znacząco zmniejszyła się skala miejscowej przestępczości i handlu narkotykami. Pastor Salaberrios angażuje się także w działania na arenie międzynarodowej – jako kaznodzieja i misjonarz głosił Ewangelię w wielu krajach na kilku kontynentach.

Niepokojący, barwny portret Schulza – artysty niepowtarzalnego.
Jako dziecko: piąty. Najmłodszy syn Jakuba Schulza i Henrietty z domu Kuhmerker. Po śmierci ojca i brata: jedyny żywiciel rodziny. Jako uczeń: wybitny. Jako nauczyciel: nieznoszący swojej pracy. Za sprawą Xięgi Bałwochwalczej: nazywany przez niektórych szerzycielem pornografii. Dzięki Zofii Nałkowskiej: geniusz awangardy. W Drohobyczu: artysta wyjątkowy. W żydowskim getcie: jeden z wielu mu podobnych, którego śmierć nie znaczy nic.
Pozostały po nim niekompletne listy, legenda o niedokończonej powieści, baśniowe malowidła ścienne wykonane podczas wojny dla synka gestapowca. I miano jednego z najważniejszych prozaików 20-lecia międzywojennego, o którego Sklepach cynamonowych słyszał każdy Polak.
Anna Kaszuba-Dębska – malarka, graficzka, ilustratorka. Pisarka. Reżyserka filmów animowanych i reklam. Znana z instalacji artystycznych Projekt szpilki i Emeryty inspirowanych dziełami Brunona Schulza. Współtworzy Fundację Burza Mózgów organizującą największy w Europie Festiwal Literatury dla Dzieci. Autorka książki Kobiety i Schulz. W 2018 roku otrzymała stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w dziedzinie literatura.

Powyższy opis pochodzi od wydawcy.

C.S. Lewis – „W głowie Jacka zaczęło roić się od pomysłów. Jaki mógł zrobić użytek z fauna z parasolem biegnącego przez zaśnieżony las i z grupy ewakuowanych dzieci, które nudzą się pod opieką pary staruszków? Niebawem Jack miał już mglisty zarys opowieści, która w przyszłości zaprowadzi miliony dzieci do magicznej krainy zwanej Narnią”.

Już od najmłodszych lat C. S. Lewis uwielbiał słuchać historyjek i je opowiadać. Ten profesor literatury angielskiej przeświadczony o tym, że wymyślone historie mogą w niezrównany sposób ukazywać prawdę na temat świata rzeczywistego, napisał ponad trzydzieści książek z dziedziny fantastyki naukowej, teologii, krytyki literackiej i baśni.


W okresie naznaczonym dwiema wojnami światowymi Lewis bezpardonowo stawiał trudne pytania dotyczące życia i śmieci. Ten były ateista, słynący z poszukiwania prawdy ze szczerością, klarownością i wyobraźnią, przekonawszy się, że historia Jezusa Chrystusa jest najprawdziwsza ze wszystkich znanych mu opowieści, stał się jednym z najbardziej wpływowych chrześcijan dwudziestego wieku.





Janet i Geoff Benge tworzą małżeński duet autorów z ponad trzydziestoletnim doświadczeniem w pisaniu książek. Janet była wcześniej nauczycielką w szkole podstawowej, a Geoff jest magistrem historii. Przez dziesięć lat jako usługujący współpracowali z organizacją Młodzież z Misją. Mają dwie córki, Laurę i Shannon, oraz adoptowanego syna, Lito. Pochodzą z Nowej Zelandii, a obecnie mieszkają w Orlando na Florydzie.