Krzyż Jezusa i ślepy Amor

„Historia związków Chopina z rodziną Rothschildów w Paryżu pozostaje w biografii mistrza rozdziałem do zbadania. Okazję do tego daje nam podwójne odkrycie. Chodzi ni mniej, ni
więcej, tylko o pierwsze wydanie (ok. roku 1870) Nokturnu c-moll i Walca a-moll bez numeru opusu, podpięte pod nazwisko Rothschild, oraz o nieznaną wersję Mazurka op. posth. 67 nr 4, zanotowaną przez kompozytora w rodzinnym albumie.
Przytoczona niemal półtora wieku temu przez Karasowskiego i od tamtej pory nieuchronnie powtarzana w większości biografii opowieść o tym, jak zagubiony Chopin, wędrując po paryskim bruku, spotkał rodaka, Walentego Radziwiłła, który tego samego wieczoru miał go zaprowadzić do Rothschildów – co zapoczątkowało piorunujący sukces kompozytora w sferach towarzyskich – nadaje się, przynajmniej w tej formie, do włożenia między bajki: Walentego nie było bowiem wtedy w Paryżu.
Jest natomiast prawdopodobne, że Chopin zaczął dawać lekcje gry na fortepianie Betty de Rothschild już na przełomie lat 1832–1833, w epoce swojego debiutu w wielkim świecie”.

Jean-Jacques Eigeldinger jest jednym z najwybitniejszych na świecie ekspertów w dziedzinie twórczości i biografii Fryderyka Chopina. Do zdominowanej w znacznym stopniu przez Polaków i Anglosasów dziedziny wnosi głębię frankofońskiej erudycji i osobiste humanistyczne esprit. Te cechy opromieniają zwięzłe, ale głębokie i znakomicie poprowadzone studium o związkach Chopina z rodziną Rothschildów i dwóch owianych nimbem tajemnicy utworach: Nokturnie c-moll i Walcu a-moll.

Chopin in Paris: The 1830s to szósta z serii publikacji pokonferencyjnych. Znalazły się w niej rozszerzone wersje referatów wygłoszonych na VI Międzynarodowej Konferencji Chopinologicznej w grudniu 2006 roku w Warszawie. W artykułach poruszane są zagadnienia z zakresu historii społecznej i historii estetyki, omawiane są także relacje Chopina i jego uczniów. Szereg referatów skupia się wokół zagadnień analitycznych, szeroko omawiając różnorodne zagadnienia związane ze strukturą Chopinowskich ballad. Artykuły opublikowane zostały w języku angielskim lub francuskim.

Henryk Mikołaj Górecki (1933–2010) – jeden z najważniejszych polskich kompozytorów. Odkrywca nowatorskich brzmień i jeden z liderów powojennej awangardy; zwrócił się następnie w kierunku słowa, melodii i najgłębszych ludzkich emocji. Międzynarodową sławę przyniosła mu III Symfonia „Symfonia pieśni żałosnych” – utwór na stałe już wpisany w światową kulturę, także tę popularną. Kompozytor przyjął ten sukces spokojnie. Nigdy nie zważał na muzyczne mody, komponował zawsze szczerze i z głębi serca. Bezkompromisowy w życiu i twórczości, ze strony kolegów i krytyków doświadczył zarówno uznania, jak i odrzucenia. Opowieść o życiu i muzyce Henryka Mikołaja Góreckiego to historia zmagań chłopca z przeciwnościami losu – śmiercią matki, własną chorobą, niezrozumieniem ze strony najbliższych. To opowieść o sile marzeń i wielkiej determinacji, które po latach zaprowadziły go na kompozytorski szczyt. Górecki był wyrazisty, zmienny w nastrojach i pełen kontrastów. Burzliwy i liryczny zarazem, rozmodlony i zadzierzysty, wręcz dosadny. Taka jest też jego muzyka. Bardzo polska w wyrazie, a jednocześnie uniwersalna, swoją autentycznością trafia do serc ludzi na całym świecie.

Listy Fryderyka Chopina do George Sand i jej dzieci – Solange i Maurycego, jakkolwiek zachowane tylko w części, bowiem sama George Sand zdecydowała się zniszczyć w roku 1851 znaczny pakiet swej korespondencji w Chopinem, pozwalają uchwycić różne odcienie uczuciowych relacji, jakie charakteryzowały ten niezwykły związek obojga jakże różnych osobowości artystycznych, a także prześledzić jego ewolucję od miłosnego uniesienia, poprzez dramatyczne świadczenia majorkańskie, wspólne zamieszkiwanie w Paryżu i Nohant, wreszcie − pełne goryczy rozstanie w roku 1847. Zasadniczą część książki dopełniają trzy obszerne aneksy zawierające zarówno listy George Sand do szerokiego kręgu jej przyjaciół, którym stale przekazywała wiadomości o Chopinie, jak też listy Chopina adresowane do rodziny i przyjaciół, w których wspominał on o George Sand. Niniejsze, drugie wydanie zbioru opracowanego przez Krystynę Kobylańską zostało poszerzone o listy George Sand i Chopina odnalezione we Francji od czasu pierwszego wydania z roku 1980. Oprócz wyczerpujących przypisów, książka zawiera kalendarium, noty biograficzne, a także kilkadziesiąt ilustracji.

Maja jest już całkiem dużą dziewczynką,a nie wie, kim był Fryderyk Chopin. Jej babcia, nauczycielka muzyki, pianistka postanawia ich sobie przedstawić. Odwiedzają Żelazową Wolę, podróżują palcem po mapie Europy, podążając śladami młodego Frycka. Dzięki załączonej do książki płycie CD z audiobookiem, razem z Mają czytelnik słucha utworów Chopina. Wiedzę młodego czytelnika uporządkuje umieszczone na końcu książki kalendarium i album rodzinny Chopinów.

Pewnego piątkowego popołudnia w szafie Zofii Bonnitczanki pojawia się niecodzienny gość, który zamiesza nieco w jej codzienności. Tego dnia mama Zosi przynosi do domu nietypowo wyglądający futerał i prosi córkę o jego przechowanie. Mama Bonnitkowa na co dzień pracuje w orkiestrze filharmonii, a futerał, który właśnie przyniosła do domu bardziej przypomina trumnę hrabiego Draculi niż pokrowiec na instrument. Z tajemniczego futerału wyskakuje jeszcze bardziej tajemnicza postać, która przedstawia się Zosi jako Antonio Lucio Vivaldi.
Mistrz Vivaldi zabiera Zosię w podróż przez 4 pory roku, podczas której mają okazję się poznać, wspólnie doświadczają niezwykłych przygód i świetnie się bawią. „Pan Vivaldi, 4 pory roku i ja” to ciekawa i wciągająca historia, pełna humoru i magii, która zabierze Cię w świat muzyki klasycznej. Dzięki tej książce dowiesz się, Drogi Czytelniku, skąd się wzięły muzyczne Pory Roku, kim jest kompozytor, co to jest tremolo i pizzicato (i że to wcale nie jeden z rodzajów pizzy, chociaż nazwa mogłaby na to wskazywać), a także do czego muzykom potrzebne są nuty i pięciolinia. Zapraszamy do lektury.