Ksiądz na manowcach

Czy Bóg zawsze jest dostępny i na nas czeka? Czy grzech przeszkadza w modlitwie? Co w sytuacji, gdy nie potrafię być szczery ze sobą i Bogiem? Czy można tęsknić za kimś, kogo nigdy się nie widziało?
Wszyscy skarżymy się na kłopoty z modlitwą. Niby zwykła czynność, dla większości z nas codzienna, a jakże często sprawiająca tyle trudności i problemów, czasem wręcz będąca owocem walki duchowej. Ksiądz Grzegorz Strzelczyk z właściwą sobie przenikliwością i systematycznością pokazuje, jak krok po kroku budować szczerą i dojrzałą relację z Bogiem.
Możemy pozwolić na to, żeby modlitwa stała się strumieniem, który nieustannie przepływa przez całe nasze życie i to, co je wypełnia. Możemy doprowadzić do tego, że świadomość Bożej obecności i Jego dostępności będzie nieustannie błyszczeć gdzieś z boku naszej świadomości i oświetlać każde nasze doświadczenie. Wystarczy wyjść ze stanu zamknięcia.

Podczas pracy nad drugim tomem książki „Apokalipsa – Dobra Nowina dla Ciebie” zauważyliśmy, że Objawienie św. Jana coraz częściej odwołuje się do treści i symboli zawartych w Księdze Daniela. Dlatego proponujemy naszym Czytelnikom mały ekskurs do Księgi Daniela pomiędzy drugim a trzecim tomem naszego komentarza do Księgi Apokalipsy. Ten ekskurs do czasów poprzedzających Objawienie św. Jana o ponad sześć wieków okazał się dla nas niezwykłą przygodą, do której zapraszamy Czytelników.
Kiedy Teodoryk Wielki wysłał w darze królowi Burgundów zegar słoneczny i wodę, kojarzone z grecko-rzymską cywilizacją, w załączonym liście napisał: „Niechaj [zegar] odmierza czas z należytą precyzją. Porządek życia ulega zaburzeniu, jeśli czasu prawdziwie się nie rozeznaje”. Kto wie, czy nie dlatego porządek życia na całym globie ulega poważnym zaburzeniom, że nie rozpoznajemy czasów już dawno przez Boga opisanych i wyjaśnionych? Niejednokrotnie przekonujemy się, że cokolwiek by się działo na świecie, to Bóg wyznacza pory i lata, panując nad biegiem wydarzeń, pozornie samoistnych lub wynikających z woli władców. A i samych władców przecież Bóg nieraz usuwa z tronów...

Dr hab. inż. Mirosław Rucki, prof. UTH Radom, przez wiele lat pracował na Politechnice Poznańskiej, gdzie zdobył tytuły magistra inżyniera, doktora oraz doktora habilitowanego. Ukończył studia podyplomowe: pedagogiczne kształcenia zawodowego (Politechnika Poznańska), nauk o rodzinie (Papieski Wydział Teologiczny w Poznaniu) oraz biblijne (PWT we Wrocławiu). Obronił też doktorat z nauk humanistycznych w zakresie literaturoznawstwa aramejskiego (Uniwersytet im. A. Mickiewicza w Poznaniu). Autor lub współautor dwóch książek recenzowanych i ponad 180 artykułów naukowych i referatów wygłoszonych na konferencjach z dziedziny budowy i eksploatacji maszyn, a także trzech książek i ponad 30 artykułów naukowych z dziedziny biblistyki. Należy do Stowarzyszenia Biblistów Polskich, Society of Biblical Literature oraz Forum Chrześcijańskich Pracowników Nauki.

Mgr Karol Szymański, absolwent Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej, zajmuje się badaniem tekstów Pisma św. i odniesieniem ich do życia chrześcijańskiego. Autor dwóch książek o tematyce biblijnej i kilku artykułów naukowych.

Błędy ateistów to kontynuacja polemiki z książki Przeciw ateistom, napisanej przez tego samego autora. Tym razem na warsztat wzięto najczęściej spotykane zarzuty ateistów i antyklerykałów, które przeanalizowano z punktu widzenia zagadnienia błędów logicznych, zwanych niekiedy sofizmatami nieformalnymi, opisanymi również w słynnej Erystyce Artura Schopenhauera. Okazuje się, że ateiści i antyklerykałowie popełniają mnóstwo błędów logicznych w swej krytyce teizmu i chrześcijaństwa. Niniejszy poradnik apologetyczny nie tylko ujawnia owe błędy logiczne w tej krytyce ale jednocześnie doradza jak przy pomocy tej wiedzy skutecznie odpierać ataki ateistów i antyklerykałów.

23 marca 2020 roku Ojciec Święty Franciszek zatwierdził nowe Dyrektorium o katechizacji, które mamy zaszczyt i zadanie przedstawić polskim czytelnikom. Stanowi ono kolejny etap dynamicznej odnowy, jaka dokonuje się w katechezie. Co więcej, dzięki studiom prowadzonym nad katechezą i stałemu zaangażowaniu wielu Konferencji Episkopatów udało się osiągnąć efekty o wielkim znaczeniu dla życia Kościoła i procesu dojrzewania ludzi w wierze. Wszystkie one wymagają nowego usystematyzowania.

W ciągu kilkudziesięciu lat, które minęły od Soboru Watykańskiego II, Kościół wielokrotnie powracał refleksją do powierzonego mu przez Chrystusa wielkiego posłannictwa. O tym ewangelizacyjnym wymogu mówią przede wszystkim dwa dokumenty. Święty Paweł VI w Evangelii nuntiandi i papież Franciszek w Evangelii gaudium kreślą kierunek codziennego zaangażowania w ewangelizację, która jest zadaniem każdego wierzącego – dla jego zaniechania nie ma zaś usprawiedliwienia. „Kościół jest dla ewangelizacji” (EN 14), pisał z mocą św. Paweł VI; „Ja jestem misją na tym świecie” (EG 273), powtarza równie wyraźnie papież Franciszek. Nie ma takiego alibi, które mogłoby znieść odpowiedzialność, jaka spoczywa na każdej osobie wierzącej i na całym Kościele. Ścisła więź między ewangelizacją a katechizacją staje się zatem wyróżnikiem niniejszego Dyrektorium. Pragnie ono zaproponować drogę, w której głoszenie kerygmatu i jego dojrzewanie są ze sobą bardzo blisko związane.

Krótkie spojrzenie wstecz ukazuje, że każde z dyrektoriów, które ukazały się w posoborowej historii, stanowiło pokłosie publikacji ważnych wcześniejszych dokumentów Magisterium. Dla pierwszej instrukcji (18.03.1971 Ogólna Instrukcja Katechetyczna), odniesieniem było nauczanie Soboru Watykańskiego II; dla drugiego dyrektorium (15.08.1997 Dyrektorium ogólne o katechizacji) – Katechizm Kościoła Katolickiego (1992), a dla obecnego dokumentu – Synod poświęcony Nowej ewangelizacji dla przekazu wiary chrześcijańskiej (2012) oraz adhortacja apostolska papieża Franciszka Evangelii gaudium (2013). Te trzy teksty łączy to, że wszystkie upominają się o te same cele i zadania dla katechezy. Rożni je natomiast odmienny kontekst historyczny i uaktualnione Magisterium. Pierwszą instrukcję i kolejne dyrektorium dzieli dwadzieścia sześć lat. Od tego drugiego dokumentu do najnowszego minęły dwadzieścia trzy lata. Chronologia wskazuje poniekąd na historyczną dynamikę, z jaką trzeba się zmierzyć. Z głębszego spojrzenia na kontekst kulturowy wyłania się szereg nowych kwestii, do których przeżycia Kościół jest wezwany. Dwie z nich zasługują na szczególną uwagę. Pierwszą jest zjawisko kultury cyfrowej, które niesie już niejako w sobie i to drugie odniesienie, tj. globalizację kultury. Jedno i drugie są tak ściśle ze sobą powiązane, że wzajemnie się determinują i są źródłem zjawisk, które ukazują radykalną przemianę ludzkiej egzystencji.

W trzech częściach, które składają się na niniejsze Dyrektorium o katechizacji, opisano zatem drogę katechezy podporządkowanej prymatowi ewangelizacji. W opisie procesu katechezy położono nacisk na egzystencjalną stronę doświadczenia poszczególnych kategorii osób, w ich środowisku życia. Obszernie potraktowany został temat formacji katechetów, gdyż naglące wydaje się przywrócenie wymiaru posługi ich działalności w chrześcijańskiej wspólnocie. Zresztą, jedynie katecheci, którzy przeżywają swoją posługę jako powołanie, skutecznie przyczyniają się do katechizacji. Na katechezie, jako realizującej się w perspektywie spotkania, spoczywa wreszcie odpowiedzialne zadanie współdziałania w inkulturacji wiary. W procesie tym wypracowywane są nowe języki i metody, które różnorodnością form wyrazu jeszcze dobitniej ukazują bogactwo Kościoła powszechnego.

Jeszcze do niedawna pokutowało dość pospolite przekonanie, że z wojującym ateistą nie da się wygrać polemiki. Jest to ponoć niemożliwe. Ateizm był propagandowo przedstawiany jako „twardy fakt”, „fakt naukowy”, „fakt bezsporny” i tak dalej. Tylko szaleniec mógłby się porywać na polemikę z „faktami”. To przekonanie było dodatkowo wzmacniane przez nieprzejednane zachowania samych ateistów prezentujących nadzwyczaj butne i aroganckie postawy w czasie dyskusji. Chrześcijanie i ogólnie teiści byli w nich portretowani jako ludzie nie posiadający absolutnie żadnych podstaw dla swego światopoglądu. Wszystko to są jednak tylko pozory okraszone dawką odpowiednio zmanipulowanej socjotechniki. W rzeczywistości jest bowiem dokładnie odwrotnie i to właśnie ateista nie ma ani jednej solidnej podstawy dla jakiegokolwiek swojego poglądu,z samym ateizmem włącznie. Tym bardziej nie ma więc mowy o tym żeby ateista mógł cokolwiek podważyć lub obalić.

Niespodziewane dla mnie przychylne odgłosy po prędkim wyczerpaniu się pierwszego wydania o niewielkim nakładzie skłaniały do tego, by podjąć się wznowienia. Postanowiłem więc przed wznowieniem przejrzeć tekst przede wszystkim pod kątem treściowego uzupełnienia. Trzynaście bowiem lat w biblistyce to szmat czasu, w którym wiele się stało zwłaszcza w zakresie chrystologii. Wziąłem więc pod uwagę przy redagowaniu treści niniejszego wydania nowe osiągnięcia cudze i własne w tym właśnie zakresie, uzupełniłem dane bibliograficzne i dodałem skorowidze, których brakowało w I wydaniu.Wybór nowego tytułu dla książki ma dwojaką rację. Po pierwsze ? ma on uzasadnienie w rozdziale o Chrystusie Apokalipsy Janowej, gdzie ten cytat otrzymał komentarz. Po wtóre ? tytuł ten lepiej wyraża, w jakim kierunku idą dawne Dopowiedzenia: chrystologia biblijna w Apokalipsie otrzymuje swoje zwieńczenie, nie dość wyraźnie uwzględnione w naszych dotychczasowych chrystologiach. Niech więc Jezus Chrystus jako Alfa i Omega, Pierwszy i Ostatni (Ap 22,13) stanie się Czytelnikom bliższy!