Książę

Promocja bezpieczeństwa to działania zmierzające do jego upowszechniania, lansowania i popularyzacji.
Układ i zakres tomu V - podobnie jak w poprzednich czterech tomach cyklu - jest spójny i ciekawie ujęty.
Poza promocją bezpieczeństwa w wymiarze indywidualnym i społecznym Czytelnik znajdzie w nim między innymi rozważania o inicjatorach i organizatorach działań, o grupach społecznych, które należy objąć szczególnym oddziaływaniem w zakresie tej promocji, oraz o wykorzystaniu zdobyczy techniki w promowaniu bezpieczeństwa.

Wybór pism z lat 1928-1938 profesora ekonomii politycznej na Politechnice Lwowskiej, członka Prymasowskiej Rady Społecznej, analizującego m.in. przewrót agrarny w Rosji Sowieckiej, duchowe źródła bolszewizmu, idee przewodnie ustawodawstwa sowieckiego, reformy gospodarcze i społeczne faszyzmu, dylematy związane z granicami własności prywatnej i przewrót gospodarczy w III Rzeszy, nauczanie Piusa XI o liberalizmie, bolszewizmie i narodowym socjalizmie.

Napaść Rosji na Ukrainę jest jak inwazja Hunów czy Mongołów. Najazdy z Wielkiego Stepu stworzyły tożsamość europejską, uświadamiając mieszkańcom kontynentu, że są jednością. Wydarzenie to spowodowało geopolityczne trzęsienie ziemi. Część skutków jest tymczasowa, ale wielkie ich spektrum zostanie z nami na długo. Musimy już teraz o nich myśleć.

Poniższa książka jest zbiorem artykułów dotyczących wojny, napisanych przez autorów Nowej Konfederacji. Obejmuje wydarzenia od pierwszego dnia rosyjskiej agresji na Ukrainę do połowy czerwca 2022 roku, dotykając kluczowych obszarów i zagadnień związanych z kryzysem wojennym. Mam nadzieję, że analizy te, napisane przez wybitnych ekspertów w swojej dziedzinie oraz niżej podpisanego, rzucą więcej światła na ten konflikt i ukażą jego konsekwencje dla bezpieczeństwa, układu geopolitycznego, gospodarki i społeczeństwa. Stając się zarówno kroniką pierwszych stu dni wojny, jak i źródłem inspiracji do dalszych analiz.

Autorzy książki: Paweł Behrendt, Karolina Łucja Białke, Marek Budzisz, Marcin Chruściel, Jan Czarnocki, Konrad Gadera, Tomasz Gajewski, Bogdan Góralczyk, Robert Kuraszkiewicz, Stanisław Maksymowicz, Jerzy Marek Nowakowsk, Bartosz Oleszko-Pyka, Mateusz Perowicz, Jarema Piekutowski, Bartłomiej Radziejewski, Stefan Sękowski, Witold Sokała, Wojciech Stanisławski, Łukasz Warzecha, Marek Wojnar, Aneta Zelek

Aleksander HERTZ, Irracjonalizm totalitaryzmu
Wybór pism o różnych aspektach ideologii i praktyki funkcjonowania faszyzmu, nazizmu i komunizmu, m.in. o zagadnieniach rasizmu i antysemityzmu, stosunku inteligencji do bolszewizmu, zjawiskach „drużyny wodza” i militaryzacji stronnictw politycznych, władzy Stalina oraz mistyce rewolucyjnej. Analizy rozwoju autorytaryzmów i totalitaryzmów okresu międzywojennego, pisane przez obserwatora tych procesów, czołowego polskiego socjologa.

„Rasyzm zresztą w wielu wypadkach umiał się zgrabnie przystosować do pewnych istniejących już nawyków myślowych. Zmieńmy wyraz „rasa” na wyraz „klasa”, a z rasistowskiego ujęcia historii otrzymamy coś zbliżonego do marksizmu. […] Dla demagogii nacjonalistycznej wykorzystanie analogii między antagonizmami rasowymi a klasowymi jest okolicznością nad wyraz szczęśliwą. Nigdy nie będzie się dość mocno podkreślało znaczenia wpływu marksizmu na kształtowanie się podstaw myślowych końca wieku XIX i początku XX. Marksizm sięgnął znacznie dalej poza sam obóz marksistów. Nacjonalizm przejął stąd niejedno, podstawiając jedne pojęcia na miejsce drugich. Wypadki przechodzenia od Hitlera do komuny mają swe psychologiczne, podobnie zresztą jak i socjologiczne uzasadnienie. […] Rasyzm nie wypływa z głębokich przemyśleń, ani ich też nie wymaga. Odpowiada on pewnym istniejącym afektom, dopomagają mu jego techniczne ilościowe akcesoria. Hitler i komuniści swą propagandę oparli na podstawach doskonale wypracowanej reklamy handlowej. Myślenie krytyczne jest tu najzupełniej niepotrzebne, przeciwnie – nawet zawadza. Działa się na wyobraźnię, na afekt, demagogię przeobraża się w doskonale zorganizowany humbug”. (Rasyzm)

Aleksander Hertz (1895-1983), socjolog, w młodości związany z PPS, w II RP wykładowca w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej, autor tekstów ogłaszanych m.in. w „Przeglądzie Socjologicznym”, „Drodze” oraz „Wiedzy i Życiu”, po opuszczeniu Polski w 1939 r. mieszkający w Stanach Zjednoczonych, współpracownik paryskiej „Kultury”.

„Przyjdą takie czasy, że ludzie będą szaleni i gdy zobaczą kogoś przy zdrowych zmysłach, powstaną przeciw niemu, mówiąc: Jesteś szalony, bo nie jesteś do nas podobny.”
Św. Antoni Pustelnik

Normalność, czyli życie toczące się według znanych praw i zwyczajów. Jaka normalność obowiązuje dzisiaj? Kto pozostał przy zdrowych zmysłach, a kto jest szaleńcem? Środowiska lewicowe piszą już od dłuższego czasu nową definicję normalności. To, co dotychczas obowiązywało, nagle zmieniło wymiar i kierunek, dyktując nowe trendy, którym młodzi ludzie się poddają, nie czerpiąc już wzorców z historii i mądrości ludzi starszych. Młody autor w swej książce „Kierunkowskaz w prawo” odziera absurdy poglądów i nowego porządku narzucanego przez lewicę, jak również brak spójności między poglądami a postępowaniem osób je głoszących. Zwraca uwagę, że nagle wszystko, co zgodne z naturą, stało się czymś niemodnym, wstydliwym. Odwołuje się przy tym do historii, świata przyrody i naturalnych różnic między kobietą a mężczyzną. Sam przyznaje, że niełatwo pozostać sobą i głosić prawicowe poglądy, dlatego apeluje o wzajemny szacunek oraz niewymuszanie agresją światopoglądu i stylu życia.

Władza nie potrzebuje żadnego usprawiedliwienia, będąc przecież czymś zasadniczym dla istnienia wspólnot politycznych; tym, czego potrzebuje, jest uprawomocnienie. Powszechne traktowanie obu tych słów zamiennie wydaje się zwodnicze i powoduje zamieszanie, tak samo jak zrównywanie posłuszeństwa z poparciem. Władza rodzi się wszędzie tam, gdzie ludzie zbierają się razem i działają wspólnie, przy czym swą prawomocność czerpie ona bardziej z inicjalnego gromadzenia się aniżeli z działania, które następuje potem.
Prawomocność, gdy się ją podważa, odwołuje się do przeszłości, natomiast usprawiedliwienie odnosi się zawsze do celu leżącego w przyszłości.
Przemoc można starać się usprawiedliwiać, jednak nigdy nie będzie ona prawomocna. Władza i przemoc to przeciwieństwa. Gdy jedna panuje absolutnie, druga jest nieobecna. Przemoc pojawia się tam, gdzie władza jest zagrożona, gdy zaś zostaje pozostawiona samej sobie, kończy się to zanikiem władzy. Nie jest więc prawdą – i to jest wniosek poprawny – że przeciwieństwem przemocy jest brak przemocy. Pojęcie władzy bez przemocy – nonviolent power – wydaje się całkowicie redundantne. Przemoc może zniszczyć władzę, natomiast nie potrafi jej wytworzyć.
(z rozdziału O przemocy)
Konsekwencją radykalnej przemocy jest śmierć będąca doświadczeniem apolitycznym, umiera się bowiem zawsze w głębokiej samotności i niemocy. To jej egzystencjalny, jednostkowy wymiar. Natomiast istnieje jeszcze polityczny wymiar śmierci, polegający na poświęceniu życia za zbiorowość, do której się należy, której się broni i z którą się utożsamia. Na tym polega patriotyzm w chwilach najcięższej próby. Dzięki poświęceniu własnego życia aktualizuje się i odnawia istnienie całej wspólnoty. Wspólnota polityczna – grecka, polska, każda – żywi się śmiercią pojedynczych osób; jest to jej nieodmiennie upiorny, zarazem wzniosły wymiar i charakter.
(z Przedmowy Piotra Nowaka)