Kultura akademicka

Mark Stevenson stawia sobie karkołomne pytanie: jak będzie wyglądał świat jego przyszłości. W jakiej rzeczywistości on, wykształcony trzydziestodziewięcioletni kawaler, będzie żył, mając lat osiemdziesiąt. Aby choć trochę zbliżyć się do odpowiedzi, autor spotyka się z apostołami nowych nurtów we współczesnej nauce i namawia ich wcielenia się w futurologów. Wśród jego rozmówców znalazły się m.in. takie osobistości jak: Eric Drexler – ojciec nanotechnologii molekularnej i idei szarej mazi, Vinton Cerf – Główny Kaznodzieja Internetu (od 2005 roku na usługach Google Inc.), Nick Bostrom – piszący wiersze transhumanista, Cynthia Breazeal – która stworzyła humorzastego antropomorficznego robota, Vicky Buck – interesująca się wykorzystaniem energii odnawialnej i biomasy.
„Co nas czeka? Krótki przewodnik po przyszłości” to książka, która w błyskotliwy i zaskakująco łatwy sposób wprowadza czytelnika w tajniki najbardziej oryginalnych nurtów naukowych. To lektura, dzięki której ciekawość świata i otwarty umysł znajdą wspaniałą pożywkę, a Czytelnik zajrzy do gabinetów i laboratoriów najciekawszych osobowości współczesnej nauki. Stanowi ona także najbardziej przekonujący dowód na to, że o poważnych sprawach można pisać lekko i zabawnie, a naukowcy często są pełnymi poczucia humoru showmanami.

Mark Stevenson (ur. 1971 r.) – absolwent University of Salford, pisarz, myśliciel, dyrektor Flow Associates – poważanej brytyjskiej firmy consultingowej w dziedzinie transmisji kulturowej, oraz ReAgency, organizacji zajmującej się komunikacją naukową, członek Royal Society for the Encouragement of Arts, Manufactures and Commerce. Mieszka w Londynie.
Ostra i fascynująca.
„THE WALL STREET JOURNAL”
Stevenson to żywiołowy przewodnik po najnowszych osiągnięciach nauki – jest jak wynalazca i futurysta Ray Kurzweil, tyle że lektura jego książki nie dołuje.
„THE WASHINGTON POST”

Kalejdoskop niesamowitych technologii i ich charyzmatycznych proroków. Stevenson skompletował imponującą listę rozmówców.
„FINANCIAL TIMES”

[ Stevenson pokazuje ] , że mamy szansę na przyszłość, której warto doczekać.
„THE GUARDIAN”

Praca pokazuje, jak przez pryzmat pewnej koncepcji czasowości i kultury naukowej możemy badać naukę, rozumieć jej wytwory, uczestniczyć w sposób świadomy i odpowiedzialny w świecie, który nauka eksploruje i współtworzy. Autorka czerpie inspiracje z wędrówek między dyscyplinami i stylami myślowymi, nieraz odwołując się do orientacji odległych od tradycyjnego formatu humanistyki jako nauki. I to stanowi wartość tej trudnej książki; chodzi zarówno o metaforykę i konceptualizacje, jak też świadomie erudycyjną heterodoksję – sięganie do tak wielu kontekstów, tropów, wynajdowanie nieoczekiwanych korelacji, aby pełniej opowiedzieć o przedmiocie badań, ale też o sobie jako współczesnym badaczu-humaniście (historyku, filozofie, akademiku, człowieku poznającym i reflektującym) Nielinearność, meandryczność i wielostronność narracji; napięcie między metaforą, paradoksem, ironią i racjonalnością cały czas towarzyszą lekturze rozprawy. Lektura zaś przypomina podróż, która wzburza na początku zdziwienie i niepewność, a na końcu już nic nie jest takie samo, bo przebyta droga i czas spędzony nad tą książką zmieniają też czytelnika. Także dlatego, że ważną jej stroną jest wymiar etyczny, przypominając to, co często się pomija w odniesieniu do nauki – że być w świecie to być wobec innych, zwłaszcza w sytuacji wyboru, zaś każdy wybór, zwłaszcza moralny, ma charakter twórczy i przynosi zmianę.

Z recenzji prof. dra hab. Huberta Łaszkiewicza

Nowy Renesans to próba eksploracji intelektualnego krajobrazu współczesności. Staram się w tej książce śledzić rewolucyjne prace i idee najwybitniejszych przedstawicieli tak różnych dziedzin wiedzy jak nauki komputerowe, kosmologia, nauki o poznawaniu (cognitive science) czy biologia ewolucyjna. Ci ludzie sprzeczają się ze sobą, ale i uczą się od siebie wzajem, a to, czego się nauczyli, stosują we własnej pracy. Do tego grona należą między innymi biolog ewolucyjny Helena Cronin, filozof Daniel C. Dennett, biogeograf Jared Diamond, analityk technologii Ray Kurzweil, bioantropolog Richard Wrangham, przedstawiciele nauk komputerowych: Rodney Brooks, David Gelernter, Jaron Lanier, Marvin Minsky, Hans Moravec i Jordan B. Pollack; nauk o poznawaniu — Andy Clark i Marc D. Hauser; psychologowie Stephen M. Kosslyn i Steven Pinker; fizycy: David Deutsch, Alan Guth, Seth Lloyd, Lisa Randall, Martin Rees, Lee Smolin i Paul Steinhardt. W Nowym Renesansie pragnę ukazać od wewnątrz przewrót, jaki właśnie następuje, gdyż dyskusje, które możemy tu śledzić, będą wyznaczać kierunki rozwoju nauki w najbliższych dekadach.

Oto wydana po raz pierwszy w roku 1961 książka Janusza Stannego, która utrwaliła jego ilustratorską sławę - młody Stanny był jednym z najzdolniejszych uczniów Henryka Tomaszewskiego. W trzech autorskich, rymowanych książkach (Baśń o królu Dardanelu, Koń i kot, O malarzu rudym jak cegła) ujawnił się, obok plastycznego, także literacki talent Janusza Stannego. Książka prosta i dowcipna, perfekcyjnie zakomponowana - każda rozkładówka to przejrzysta fabularna sytuacja, nakreślona jak najoszczędniej, syntetyczną kreską. Książka była bardzo nowoczesna z góra przed 50 laty... i taką pozostała.

Słownik naukowo-techniczny niemiecko-polski:
- nowe wydanie
- gruntownie przejrzany, uaktualniony i rozszerzony
- rozszerzony o ponad 15 000 nowych haseł i 30 000 nowych znaczeń z takich dziedzin, jak:
agrotechnika, chemia, elektronika, informatyka, kolejnictwo, lotnictwo, ochrona środowiska, telekomunikacja
- wzbogacony o hasła z medycyny, prawa i ubezpieczeń
- o układzie haseł zmienionym na gniazdowy
- ponad 115 000 terminów wyjściowych, w tym wiele skrótów i skrótowców występujących w fachowej literaturze niemieckiej oraz co najmniej 150 000 odpowiedników lub objaśnień w języku polskim
- przeznaczony dla tłumaczy tekstów technicznych, studentów i pracowników naukowych uczelni technicznych, przedsiębiorców, pracowników firm zagranicznych.

Thomas S. Kuhn (1922–1996), w XX wieku bodaj najbardziej wpływowy ze współczesnych amerykańskich historyków i teoretyków nauki, swoim głównym dziełem "Struktura rewolucji naukowych" (1962, 1969) ugruntował „ponowoczesny” obraz nauki jako takiej, a nawet wszelkich formacji intelektualnych. W zupełnie niepozytywistycznym duchu opisał nie tyle jej liniowy rozwój, ile „skokowe” przemiany. Nauka, mocno osadzona przez Kuhna w społeczno-kulturowym kontekście, staje się instytucją o własnej strategii. Jeśli prosty logiczny pozytywizm Koła Wiedeńskiego lat trzydziestych XX wieku próbował ustalić kryteria weryfikacji twierdzeń naukowych, a później Karl R. Popper – kryteria falsyfikacji, to Kuhn przyjął znacznie szerszą perspektywę. Nie widział w postępie nauki stopniowego dochodzenia do prawdy, lecz odchodzenie od „nieprawdy”, od teorii nieadekwatnych. Strategia nauk polega na adaptacji do wybuchających co pewien czas naukowych rewolucji zmieniających zupełnie obraz świata. Stary „paradygmat” jest porzucany, nowy obrasta w zorientowaną na niego „naukę normalną”. Ten mało pocieszający dla pozytywisty obraz nieciągłości znajduje jednak oczywiste potwierdzenie w historii. Zarazem „nauki normalne” jakoś się ze sobą z biegiem wieków dogadują, pracując od rewolucji do rewolucji. Teoria Kuhna zrobiła światową karierę. Dziś, komplikując prostą opowieść z podręczników poszczególnych dyscyplin, nadal zachowuje świeżość i należy do intelektualnego kanonu współczesności.