Kultura zachowań językowych w internecie

Prezentowana książka dotyczy działalności prasowo-wydawniczej, dziennikarskiej i redakcyjnej Augustyna Wróblewskiego, wybitnego chemika i biochemika, docenta Uniwersytetu Jagiellońskiego. W styczniu 1905 r. w Krakowie powołał on do życia periodyk „Przyszłość” propagujący hasła: abstynencji, bezpartyjności i prohibicji. Względne powodzenie przedsięwzięcia, umiarkowany odzew czytelniczy, który umożliwił jego egzystencję do wybuchu I wojny światowej (aczkolwiek Wróblewski wycofał się z redakcji w połowie 1907 r.), skłoniły założyciela pisma do powołania kolejnego tytułu prasowego – „Czystość”, „dwutygodnika bezpartyjnego, poświęconego sprawom zwalczania prostytucji i nierządu”. Pierwszy numer pisma pojawił się w połowie 1905 roku, początkowo w postaci samoistnego dodatku prasowego, a następnie samodzielnego wydawnictwa, które z przerwami, głównie spowodowanymi brakiem środków finansowych, przetrwało do końca 1909 roku.

Między dziennikarstwem a public relations istnieją wielorakie związki. Na przykład część materiałów w kampaniach public relations jest umieszczana w mediach. Dla specjalistów z dziedziny PR bardzo ważne są wiedza i umiejętności dziennikarskie. Poza tym znajomość środowiska dziennikarskiego w public relations ma kluczowe znaczenie w media relations. Punktów stycznych obu dziedzin jest znacznie więcej, o czym świadczy również to, że w uczelniach kształcących dziennikarzy są wykładane przedmioty związane z public relations.

W XXI wieku obserwujemy rozwój mediów masowych: rosnącą liczbę kanałów i różnicowanie się form przekazu, przekształcenia instytucjonalne, zmiany rynkowe i dotyczące odbioru. Jeżeli chodzi o skutki społeczne, to jedne zmiany mogą oznaczać korzyści, inne zaś wzbudzają uzasadniony niepokój. Nie jest to obojętne ani dla dziennikarzy ani dla PR-owców jako dla grup zawodowych.

Książka zawiera artykuły specjalistów mających doświadczenie w jednej, jak i w drugiej dziedzinie, zarówno praktyków, jak i teoretyków. Zamiarem autorów jest ukazanie z jednej strony związków między dziennikarstwem a PR, a z drugiej strony różnorodnych form działalności w tych dziedzinach.

Dlatego tematyka jest bardzo zróżnicowana: od etycznych aspektów pracy w obydwu zawodach, poprzez możliwości dywersji w mediach przy użyciu środków z pogranicza propagandy i PR, oddziaływania public relations w warunkach kryzysowych oraz w pracy urzędników samorządowych, aż po prasę młodzieżową i ezoteryczną. Jest to zatem rodzaj panoramicznego ujęcia tej problematyki.

Autorzy są pracownikami kilku uczelni: Społecznej Akademii Nauk (filii w Warszawie), Uniwersytetu Warszawskiego oraz Uniwersytetu Jana Kochanowskiego w Kielcach. Pracują ponadto w rozmaitych instytucjach jako praktycy.

Z zaprezentowanych w tomie tekstów wyłania się przesłanie skierowane do nauczycieli akademickich o wyposażenie przyszłych dziennikarzy w solidne podstawy teoretyczne, których istotą nie jest krępowanie czy ograniczenie piszącego, ale otwieranie na nowe, łamiące konwencje wybory. Dziennikarstwo, o czym należy nieustannie przypominać, jest sztuką pozwalającą na doprecyzowanie określonych gatunków i mimo zmian, które obserwujemy, może stać się sztuką wysoką pod warunkiem, że osobowość twórcy zostanie wsparta solidnym przygotowaniem warsztatu, jak pokazują bowiem dokonania dziennikarskich sław, świadomość genologiczna jest niezwykle ważna w tym zawodzie. prof. dr hab. Alicja Jakubowska-Ożóg Instytut Polonistyki i Dziennikarstwa, Uniwersytet Rzeszowski

Ciągła zmiana, będąca tendencją globalną, modernizacje oraz innowacje wpisały się w krajobraz otoczenia rynkowego i są stałymi elementami determinującymi funkcjonowanie trzeciego sektora. W obliczu rozwoju technologii informacja zyskuje nowy wymiar strategicznego zasobu będącego motorem procesów zarządczych organizacji pozarządowych. Ułatwia im uczenie się oraz staje się obiektem powszechnego zainteresowania podmiotów, które chcą wytworzyć i utrzymać przewagę konkurencyjną. Książka przedstawia analizę aktywności organizacji pożytku publicznego (OPP) w wykorzystaniu technologii informacyjno-komunikacyjnych. Identyfikacja i ocena skuteczności użytkowania nowych mediów w realizacji polityki informacyjno-komunikacyjnej OPP odbyła się na podstawie danych zaczerpniętych z oficjalnych stron internetowych i profili/kont w mediach społecznościowych.

Wywiady Teresy Torańskiej w ujęciu genologicznym.
Czytelnik znajdzie tu charakterystykę dialogów Torańskiej w odniesieniu do wzorca gatunkowego. Opisane techniki prowadzenia wywiadów mogą być adaptowane oraz rozwijane w praktyce dziennikarskiej.

Książka jest przeznaczona dla medioznawców, językoznawców, teoretyków literatury, jak również dziennikarzy i specjalistów zajmujących się komunikacją medialną.

Od przełomu politycznego w 1989 roku trwają spory o media publiczne. Juliusz Braun – odwołując się do bogatej literatury i własnych doświadczeń związanych z wieloletnią aktywnością na rynku mediów, a także do historii radiofonii i telewizji w Polsce oraz informacji o kształtowaniu się modelu mediów publicznych w Europie i w USA – podjął zadanie uporządkowania wiedzy na temat problemów związanych z funkcjonowaniem publicznej radiofonii i telewizji. Analizuje główne obszary sporów dotyczące:

– formalnych gwarancji i faktycznego zakresu niezależności mediów publicznych od władz administracyjnych i politycznych, roli ciał regulacyjnych, w tym Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji, oraz przyczyn i konsekwencji przyjęcia dla polskich mediów publicznych ustawowej formy spółek Skarbu Państwa;
– niezależnych źródeł finansowania, roli abonamentu lub podobnych danin publicznych i zakresu finansowania komercyjnego;
– definicji, praktycznego rozumienia i sposobów egzekwowania obowiązków związanych z realizacją misji publicznej.

W końcowej części książki, krytycznie oceniając obecną sytuację polskich mediów publicznych, autor przedstawia możliwe scenariusze przemian Telewizji Polskiej i Polskiego Radia.



„Juliusz Braun jest być może jedyną w Polsce osobą, która w sprawach związanych z mediami publicznymi ma unikalne doświadczenie uczestnika prac legislacyjnych (jako parlamentarzysta i przewodniczący właściwej komisji sejmowej), regulatora (jako przewodniczący KRRiT) oraz zarządzającego (jako prezes TVP). Podjęcie tematu mediów publicznych przez kogoś z takimi kompetencjami tworzy przesłanki dla oczekiwania lektury ciekawej i na dodatek bardzo potrzebnej wobec niewątpliwego kryzysu mediów publicznych w Polsce. W wielu środowiskach toczy się dyskusja na temat przyszłości mediów, które z założenia mają służyć całemu społeczeństwu, wszystkim obywatelom niezależnie od ich przekonań, systemu wartości i pozycji społecznej. Książka wpisuje się w tę debatę nie tylko poprzez ocenę stanu realizacji zadań publicznych radia i telewizji w dłuższym czasie, ale także poprzez zaoferowanie szerszej perspektywy historycznej i międzynarodowej.

Publikacja ma istotne walory poznawcze i może zainteresować medioznawców, ekspertów prawnych i ekonomicznych, studentów dziennikarstwa i komunikacji społecznej, polityków oraz wszystkich zaciekawionych mediami, w szczególności publicznymi.”

dr hab. Tadeusz Kowalski, prof. Uniwersytetu Warszawskiego