Łowca

Daniel Odija – pisarz, autor powieści, dwukrotnie nominowany do Nagrody Literackiej Nike – debiutuje jako poeta.

„ale” to zbiór świeżych, pełnych słońca i życia wierszy. Autor w swojej pierwszej książce poetyckiej bada relacje pomiędzy podmiotem a otaczającym go światem. W codzienności i jej rekwizytach szuka fundamentalnych praw, emocji i wzruszeń. Podmiot obserwuje ludzi, dostrzega zmiany uczuć i pór roku. Spór o uniwersalia toczy się tu na ławce w parku, a bohaterkami są dziewczyny śmiejące się jak mewy. Oraz same mewy. Może one też się śmieją?

Daniel Odija w centrum swojego poetyckiego uniwersum stawia jedno słowo z podsłuchanej rozmowy, światło, gdzie czai się coś niepokojącego, i przeczucia prowadzące nie tam, gdzie powinny. To poezja o rozmowie i czasie, o miejscach, w których nas nie ma, wojnie toczącej się blisko i zarazem daleko, i niesprawiedliwości.

Nie dowiemy się z tej książki, czy „prócz krwi i mięsa mamy też inne składniki siebie”. Ale możemy mieć na to nadzieję.

Robert Janowski - piosenkarz, poeta, aktor, prezenter telewizyjny. Szerokiej publiczności znany jest przede wszystkim z teleturnieju "Jaka to melodia?", który prowadzi od 1997 roku. Ogromną popularność zdobył już w latach 90-tych główną rolą graną w musicalu Metro, z którą wystąpił także na Broadwayu. Na koncie Artysty są cztery wydane wcześniej tomiki wierszy, a także dyskografia, na którą składa się pięć tytułów płytowych, gdzie jest wykonawcą, także wielokrotnie autorem tekstów i kompozytorem. Silna osobowość artystyczna i wrażliwość Roberta Janowskiego są bardzo ciepło przyjmowane przez widzów i odbiorców tomików wierszy i płyt. Był wielokrotnie nagradzany - otrzymał między innymi Telekamery w roku 2000, 2003 i 2008, Złotą Telekamerę w roku 2009, oraz nagrodę Wiktora w roku 2000, 2007 i 2008.

Informuję, że zdiagnozowałem nieopisane dotąd schorzenie. Choroba charakteryzuje się zaburzeniami wrażliwości i bezpośrednio wpływa na zmiany w układzie nerwowym. Chory wykazuje nienaturalną wrażliwość na wszelkie bodźce emocjonalne, co skutkuje rozszarpaniem w układzie zwanym duszą. Pacjent czuje zbyt mocno, co wywołuje cierpienie i sprawia, że balansuje na krawędzi tych dwudziestu jeden gram. Szczególnie narażone są osoby wartościowe. Chemioterapia, naświetlania i leki psychotropowe okazują się nieskuteczne.

Zostało podjęte samoleczenie - pisanie.

Nazywam się Michał Kellen. W dniu 6 stycznia roku 2015 zdiagnozowałem emocjaka złośliwego.

Beata Gruszecka-Małek (ur. 1986) – miłośniczka sztuki i przyrody. Pochodzi ze wsi, kocha wszystko, co sielskie. Jest autorką literatury dziecięcej, w tym książek z serii „Wierszyki Edukacyjne”. Z wykształcenia pedagog i pracownik socjalny. “Autopsje” to jej pierwsza książka poetycka stanowiąca zbiór utworów poważnych, niosących ładunek trudnych emocji. Poezja Autorki była wielokrotnie nagradzana m.in. w Ogólnopolskim Konkursie Poetyckim „O Granitową Strzałę”, Konkursie Poetyckim „Forma Słowa” Studium Literacko-Artystycznego Wydziału Polonistyki UJ w Krakowie i w I Ogólnopolskim Konkursie Poetyckim o „Lwi Pazur”.

"Gdy czytam wiersze Wiesława Kulikowskiego, myślę, że każdy, kto żyje wystarczająco długo, zna miejsca niegdyś kwitnące, owe wiśniowe sady, bliskie imiona, nazwy miast, które zginęły w wypadkach historii i zostały już tylko w pamięci. Kulikowski jest twórcą całkowicie oryginalnym, nieulegającym żadnej literackiej modzie. Gdy czytam jego wiersze, odzyskuję spokój; to o czym myślę jest w jego mądrych książkach, w których posłuszne Autorowi słowo budzi tęsknotę za głębszą refleksją. Te wiersze zostają z nami jak przywoływana w nich muzyka, jak zapachy i kolory Prowansji. Czytam wiersze Wiesława Kulikowskiego, aby uporządkować swój świat. To pomaga." - Elżbieta Zechenter-Spławińska

Małe i duże radości, bezgraniczny smutek, absolutny zachwyt, chwilowa nostalgia. Szukanie czegoś bądź kogoś, odnalezienie siebie lub innego człowieka. Splątane myśli, proste historie. Taka paleta emocji towarzyszy każdemu z nas. Rzadko kto jednak potrafi o tym pisać. Marta Dżugaj bez wątpienia należy do tego wąskiego grona. Jej wiersze dotykają spraw najważniejszych, nie ma w nich jednak patosu – jest absolutna szczerość. To zaproszenie nie tylko do poznania świata autorki, ale do namysłu nad własnym „ja”.