Lśnienia

Janusz Koryl.

Rocznik: 1962.
Znak Zodiaku: Skorpion.
Miejsce zamieszkania: Rzeszów.
Zbiory wierszy: Uśmierzanie źródeł, Dyktando, Ulga, Gorzkie
ewangelie, Mieszkam w sercu ptaka, Dygresje, Kłopoty z nicością,
Klęski, Daleko i blisko, Do czego służy niebo, Siatka na motyle, Spacer
po linie, Cień rajskiej jabłoni, Dzwonek na przerwę, Porachunki.
Zbiór reportaży: Obłoki za kratami.
Powieści: Zegary idą do nieba, Śmierć nosorożca, Sny, Ceremonia,
Urojenie, Układ, Pióro anioła, Ballada o zegarze z ratuszowej wieży.
Zbiór opowiadań: Sprzedawca obłoków.
Ulubieni poeci: Szymborska, Różewicz, Zagajewski.
Ulubieni prozaicy: Marquez, Saramago, Myśliwski.
Ulubiona pora roku: wiosna.
Ulubione danie: zupa pieczarkowa z makaronem.
Ulubiona postawa życiowa: zdrowy rozsądek.


Ścienny kalendarz


To dzięki niemu żaden czwartek
nie wyprzedzi środy ani żadna sobota
nie wejdzie w paradę poniedziałkowi.


Wisząc na ścianie w kuchni
pilnuje wschodów i zachodów słońca.


Odręczne zapiski czynią z niego wyrocznię.


Kupić obłoki.
Naprawić lustro.
Odebrać serce od mechanika.

Kartka papieru


Mógłbym na niej napisać
swój wiersz, listę zakupów
lub przepis na zupę grzybową.


Mógłbym z niej zrobić
samolot, rakietę albo
diabełka z rogami.


Leży przede mną czysta jak łza,
gotowa spełnić każdą
moją zachciankę.


Jakże mi imponuje jej stoicki spokój
w oczekiwaniu na wyrok.

Marek Krzystanek (1972 r.) kontynuuje wątki z Krwawych Zim (2007 r.), Białych Wilków (2011 r.) i Zimnego Słońca (2012 r.). Podmiot liryczny po powrocie z Doliny Wież próbuje żyć jak normalny człowiek, jednak bestie coraz częściej wdzierają się do jego świata. Żeby się ratować trzeba zniszczyć bestie i wszystkie połączenia z Zimą.

Marek Krzystanek wnikliwie obserwując nieustannie zmieniające się dekoracje powszechnie obowiązującej rzeczywistości zauważa, że wszystko co nas otacza jest równie prawdziwe jak naszyjnik z pereł leżący na chodniku. Im więcej dowiaduje się o intencjach, myślach innych ludzi / bestii tym bardziej oczywiste staje się, że świat, który w sobie nosi tylko potęguje wyobcowanie. Co jest prawdziwe? Czy „ja” z wewnętrznego świata może być realizowane poprzez ten świat? Bestionizm jest poetyką odpowiedzią na to pytanie – Rafał Trzcionka, Polyester Cage.

Autorzy dedykują zbiór wierszy osobom, którym od czasu do czasu pojawia się wizja innej przestrzeni. Innej od klasyki, awangardy; innej od uświęconej ścieżki tzw. Sztuk wyzwolonych; innej bez wartościowania, choć haiker wydaje się oceniający i nieporuszony w swych poglądach, a bols niemal niezwracająca na granice uwagi. Do tego czasu dedykują zbiór osobom, które nie znalazły dotąd niczego podobnego w księgarni.

Niniejszy tomik jest zaproszeniem do świata pełnego zadumy nad chwilami szczęścia, które daje nam życie, nad cudem miłości do drugiego człowieka, a także nad ulotnością tego, co piękne. Znajdziemy tu także próbę udzielenia odpowiedzi na pytania odwiecznie nurtujące każdego z nas, o sens istnienia, o to, co tu i teraz.
Wiersze te są zapisem chwil niezwykłych, tchnących nadzieją, wypełnionych miłością, ale także momentów przepełnionych smutkiem, melancholią i wspomnieniami nie tylko o tym, co już przeminęło, ale przede wszystkim o tych, którzy pozostali tylko śladem w naszej pamięci.
POCZĄTEK
Na początku było Słowo
Potem:
– Ciało
– Dusza
– Grzech…
I jeszcze o czymś pomyślałem:
– A niech mnie!
– A niech!!!
– A?…
R.M.
Olsztyn, 15.05.2005

Nowy tom wierszy Karola Samsela, kolejny po świetnie przyjętych tomach brawurowego cyklu poematowego "Autodafe". Poeta pisze wiersze niezwykle śmiałe, wynalazcze językowo, oddając głos wielu podmiotom lirycznym, tworzy polifoniczny chór. W swoich wierszach pokazuje doświadczanie istnienia przez wyjątkowo wrażliwą, twórczą jednostkę opętaną przez demony literatury, biologii, metafizyki i teologii. Karol Samsel to nie tylko polski poeta, i redaktor działu szkiców kwartalnika literacko-kulturalnego „elewator”, ale także literaturoznawca, filozof, doktor habilitowany nauk humanistycznych, wybitny znawca Norwida. Autor jest zdobywcą wielu nagród poetyckich.

Najnowszy tomik prozatorski Anny Wojnarskiej-Maińskiej zawiera mikroopowiadania, nieco surrealistyczne, z lekka bajkowe, trochę realistyczne. Autorka stwarza tu artystycznie spójny świat, pełen uroku, istniejący na granicy rzeczywistości i wyobraźni. Każde opowiadanie niesie jakąś historyjkę, niekiedy metaforyczną bądź paraboliczną, czasem zwyczajnie zabawną. Kim są tytułowi Cykliści, jeźdźcy kierujący się mapami marzeń, różni od przyziemnych Rowerzystów, którzy wloką ze sobą nici codzienności? Ich życiem rządzi fantazja, pęd ku wolności, ruch, urok niespodzianki, tęsknota do nowych dróg i nowych przeżyć. Być może są znakiem człowieczej kondycji, krętej drogi przez życie, ale nie te sensy są w tych utworach najważniejsze. Chodzi raczej o to, by bawić się plastycznymi notacjami wykreowanego świata, zanurzyć się w przestrzeń wolności marzenia, w inny świat, w którym dominują barwy, zapachy, lot, pęd, bezkres, który zabarwiony jest ciepłym humorem. Z Posłowia Gabrieli Matuszek