Malarstwo Rzeźba

Adam Myjak ur. 1947 – rzeźbiarz i pedagog, profesor sztuk plastycznych. Od 1971 roku związany z Akademią Sztuk Pięknych w Warszawie, wybrany na stanowisko jej rektora trzykrotnie na podwójne kadencje. Stał się liczącym w Polsce rzeźbiarzem w wieku niespełna 30 lat. Dziś jest klasykiem polskiej rzeźby współczesnej. Funkcjonują dwie jego autorskie galerie – w Europejskim Centrum Muzyki Krzysztofa Pendereckiego w Lusławicach i Ośrodku Praktyk Teatralnych „Gardzienice”. Wielokrotnie nagradzany i wyróżniany. W 2019 roku otrzymał tytuł doktora honoris causa Lwowskiej Narodowej Akademii Sztuk Pięknych, został też laureatem Nagrody im. Cypriana Kamila Norwida w kategorii „Dzieło życia”. Jego sztuka mówi o zdeterminowanym do istnienia i styranym walką człowieku, który wciąż ma nadzieję i podnosi się niczym Feniks z popiołów. Rzeźbi głowy, torsy, figury. Posiada pełną świadomość psychicznej, duchowej i moralnej kondycji człowieka w pełnym zdarzeń świecie. Na jego potężny dorobek składają się obiekty własnej autonomicznej ekspresji artystycznej (do wnętrz i plenerowe) oraz realizacje (na temat/zadanie) pomnikowe, architektoniczne, plenerowe, medalierskie, a nawet scenograficzne. Zachwyca warsztatową biegłością. Album podsumowuje 50-letni dorobek artysty.

Fragmenty lustra Moniki Osieckiej to fascynujący zapis kobiecego doświadczenia i autorefleksji artystki. Intymny dziennik zbudowany ze słów, prac rzeźbiarskich i autorskich fotografii.

Kazimierz Gustaw Zemła (ur. w 1931) – jeden z najbardziej znanych współczesnych polskich rzeźbiarzy. Absolwent i pedagog, a przez kilka lat także dziekan warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Autor ponad 60 wystaw indywidualnych. Album prezentuje najważniejsze dzieła artysty, do których należą, m.in.: Pomnik Powstańców Śląskich w Katowicach, Pomnik Czynu Polaków w Szczecinie, Polegli Niepokonani oraz Monte Cassino w Warszawie, a także liczne pomniki św. Jana Pawła II. Odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski.

Wyjątkowy i unikatowy album przybliżający postać niezwykle cenionego artysty ludowego z Dębna, Józefa Janosa, rzeźbiarza i poety oraz jego prace, które znajdują się w kościołach, w muzeach etnograficznych i w prywatnych kolekcjach.
Sam nazywał siebie „ludowym świątkarzem”. Miał własny, rozpoznawalny styl. Pracę traktował jako boże posłannictwo, coś wyjątkowego. Nie dopuszczał cudzych uwag ani sugestii. Miał głębokie przekonanie, że każdym jego działaniem kierują siły wyższe. „Jak Pan Bóg chciał, tak tyz mi się śniło" – pisał. Sztuce poświęcił się całkowicie. Sam o sobie mówił: Ja prostacek, ja prostacek jestem nic nieokrzesany, tylko w drzewie dłubać, wiercić, jestem to w tym zakochany.

Książka jest podsumowaniem wystawy i konferencji naukowej zorganizowanych w 2014 roku w Domu Urodzenia Fryderyka Chopina i Parku w Żelazowej Woli poświęconych najciekawszej i najoryginalniejszej koncepcji XX-wiecznego pomnika zadedykowanego Fryderykowi Chopinowi, którego autorem jest Krystian Burda. Książka jednocześnie jest szczegółowym studium niezrealizowanego projektu, jest też hołdem złożonym Krystianowi Burdzie, artyście, projektantowi, którego twórczość powinna znaleźć swoje należne miejsce w historii sztuki.
Projekt Droga do Żelazowej Woli - studium czasoprzestrzeni zwieńczył kilkuletnie studia Krystiana Burdy nad zagadnieniem rytmów w czasie i przestrzeni, prowadzone w pracowni Oskara Hansena i Janusza Jarnuszkiewicza na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Burda zaprezentował koncepcję pomnika-drogi w 1961 roku podczas obrony swej pracy dyplomowej. Pokazał wtedy film, makietę z fragmentem pomnika, okrągły relief ukazujący ideę percepcji form w ruchu, plansze ilustrujące ideę pomnika w przestrzeni i zdjęcia pejzażu mazowieckiego. Awangardowy pomysł zakładał umieszczenie abstrakcyjnych form rzeźbiarskich wzdłuż drogi do Żelazowej Woli na odcinku 10 kilometrów, które widz miał oglądać z okien samochodu jadącego z prędkością 60 kilometrów na godzinę.
Dzieło nigdy nie zostało zrealizowane, jednak jego założenia są wciąż aktualne. Pomimo upływu czasu zadziwia rewolucyjnym podejściem do kwestii pomnika, rzeźby, przestrzeni publicznej, odczuwania i odnajdywania rytmu, zwraca uwagę na udział i rolę przestrzeni w dziele sztuki. I nieustannie inspiruje kolejne pokolenia.

Książka poświęcona Pracowni Rzeźby prof. Tadeusza Breyera w latach 1923–1939 wypełnia istotną lukę w badaniach nad rzeźbą polską w dwudziestoleciu międzywojennym. Stanowi też uzupełnienie historii Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w nieprzebadanym dotychczas obszarze. Autorka opisuje fenomen pracowni prowadzonej całe lata przez jednego człowieka, wychowawcę kilku pokoleń często niesłusznie zapomnianych polskich rzeźbiarzy i rzeźbiarek, których było tu wyjątkowo dużo (ok. 27%), a wśród nich tak utalentowane jak Julia Keilowa i Ludwika Nitschowa. Na podstawie zachowanych dokumentów, wycinków prasowych i zdjęć archiwalnych został odtworzony program pracowni i realizowane w niej zadania oraz udział uczniów i uczennic prof. Breyera w wystawach krajowych i zagranicznych, a także ich rolę w grupie Kapitol. Dotarcie do rodzin artystów pozwoliło na zebranie unikalnej dokumentacji, wiele zamieszczonych w książce fotografii dzieł publikowanych jest po raz pierwszy. Publikacja zawiera listy studentów i studentek z poszczególnych lat oraz katalog ich przedwojennych prac. Jest też opowieścią o niezwykłych losach ludzi, którzy studiowali rzeźbę w warszawskiej uczelni.
Książka uzyskała patronat honorowy bpa Michała Janochy, przewodniczącego Rady ds. Kultury i Ochrony Dziedzictwa Kulturowego Komisji Episkopatu Polski, Centrum Rzeźby Polskiej, Instytutu Sztuki PAN, Narodowego Instytutu Polskiego Dziedzictwa Kulturowego za Granicą POLONIKA, Zespołu ds. Warszawskich Historycznych Pracowni Historycznych, Okręgu Warszawskiego ZPAP.
Druk sfinansowany częściowo dzięki wsparciu Mennicy Polskiej SA.