Miasto płci

Destined to become a new classic' Chris Kraus

A dazzlingly original reassessment of women's stories, bodies and art - and how we think about them.

For decades, feminist artists have confronted the problem of how to tell the truth about their experiences as bodies. Queer bodies, sick bodies, racialised bodies, female bodies, what is their language, what are the materials we need to transcribe it?

Exploring the ways in which feminist artists have taken up this challenge, Art Monsters is a landmark intervention in how we think about art and the body. Weaving daring links between disparate artists and writers – from Julia Margaret Cameron’s photography to Kara Walker’s silhouettes, Vanessa Bell’s portraits to Eva Hesse’s rope sculptures – Lauren Elkin shows that their work offers a potent celebration of beauty and excess, sentiment and touch, the personal and the political.

‘The Susan Sontag of her generation’ Deborah Levy

Przekonaj się, jaki krzyk wydaje wyparta z historii sztuki kobiecość. Czy słyszysz to wołanie? Sonia Kisza przywołuje znane i mniej znane obrazy i rzeźby, by pokazać je w świeżym, buntowniczym świetle. Przedziera się przez tomy starych podręczników, przez tysiące lat fałszywych przekonań, przez wieki propagandy i metry kurzu. Robi to, żeby dotrzeć do ukrytych znaczeń sztuki europejskiej. Sztuki związanej z kobietami, z zapomnianym światem naszych przodkiń. Histeria sztuki to drogowskaz, JAK CZYTAĆ OBRAZY, to zbiór świadectw kobiet, bogiń i herosek, które kultura skazała na tortury, a potem zgubiła znaczenie ich dorobku. Dowiedz się: Jak to się stało, że na fasadach setek chrześcijańskich kościołów pojawia się postać ostentacyjnie pokazująca swoją wulwę? Dlaczego wrocławski Ołtarz Świętej Barbary z 1447 roku przedstawia scenę gwałtu zbiorowego? Czy Bóg ma macicę? Skąd wiemy, że w średniowieczu żyły osoby transpłciowe? Co chcą osiągnąć w świecie sztuki przebrane za gorylice aktywistki? Poznaj na nowo Meduzę, Ewę, Maryję, Dafne i Prozerpinę, ale także Joannę d’Arc, Chrystusa i Świętego Sebastiana. Zrzuć z piedestału artystów geniuszy. Dowiedz się, czy rzeczywiście kobiety nie były wielkimi malarkami. Zobacz, że ludzie w przeszłości wcale nie byli tacy pruderyjni, jak się nam wmawia. Wsłuchaj się uważnie w niemy krzyk obrazów. Kto wie, może poznasz prawdę?

Jesteśmy niezmiernie szczęśliwi, oddając w ręce młodych i tych trochę starszych czytelników / artystów pierwszą księgę z serii Kolorowe Miasta. Kolorowe Miasta to wyjątkowy przewodnik po miejscach, które ukszałtowały wrażliwość twórców lub miały na nich największy wpływ. Cieszymy się, mogąc przedstawić różnorodne stylistycznie prace, przygotowane w 6 krajach świata przez 14 wyjątkowych artystów związanych z Galerią Illustrate Yourself.com. Zapraszamy Was w niepowtarzalną podróż po Australii, Korei Południowej, Łotwie, Polsce, Turcji i Wielkiej Brytanii. Zapraszamy do twórczego dialogu pokoleń. Kredki, ołówki, flamastry w ruch!

Henri Matisse (1869–1954) was a fighting spirit. Despite a cancer diagnosis in 1941, increasing frailty, and the confines of a wheelchair, the indomitable Frenchman never stopped in his quest to make art. With what he called une seconde vie, a second life, he embarked on a remarkable collage period, cutting and pasting pieces of colored paper into gouaches découpées of birds, plants, flowers, and the female form.

Emphasizing color and contrast, the cut-out technique generated both striking lines and vivid juxtapositions. In works such as Icarus (1943), The Blue Nude (1952), The Snail (1953), and The Sheaf (1953), clean forms and elemental structures power a compositional force that belies the work’s decorative appeal, at once tightly organized and infectious with joie de vivre. As his work progressed, Matisse’s excitement with his results fueled ever-larger pieces, advancing from small works to vast wall-sized murals.

Minima aesthetica nie chce – jak tradycyjna estetyka – wyręczać rozumu w jego poszukiwaniach tego, co źródłowe, istotowe, ontologicznie fundamentalne. Rezygnuje ona z tej roli, oferując w zamian nowy typ wrażliwości. Zatrzymuje się na tym, co faktyczne, zjawiskowe, fragmentaryczne, przemijające, kontyngentne, wewnętrznie nietożsame. Na tym, co stanowi odpowiedź na wyzwania współczesnej kultury, między innymi – na przemiany zachodzące we współczesnej sztuce.

Prof. dr hab. Iwona Lorenc – autorka książek z zakresu współczesnej estetyki filozoficznej i filozofii, m.in. Dlaczego sztuka? Wprowadzenie do filozofii sztuki, Logos i mit estetyczności, Świadomość i obraz. Studia z filozofii przedstawienia, wielu prac zbiorowych, artykułów o tematyce filozoficznej (zwłaszcza poświęconych fenomenologii francuskiej) i estetycznej. Kieruje Zakładem Estetyki w Instytucie Filozofii na Uniwersytecie Warszawskim, wykłada również w Akademii Teatralnej w Warszawie.

Fenomenem krakowskiej sceny neoawangardy wydaje się „horyzontalne” unieważnienie sprzeczności między lokalnością a poszerzonym polem uczestnictwa w światowym życiu artystycznym i debacie intelektualnej. Endemiczne dla Krakowa postawy i zjawiska w sztuce wydają się tym lepiej wpisywać w ponadlokalny dyskurs sztuki, im bardziej ujawniają charakter „Kraków-specific”. Jest tak być może dlatego, że splot między awangardą a tradycjonalizmem czy między konserwatyzmem a niezależnością myślenia ma w Krakowie – paradoksalnie – tradycje sięgające jeszcze bohemy czasów galicyjskich. To przypomina o brzemieniu tradycji, ale także obciążeniu stereotypami wynikającymi z postrzegania artystów na tle społeczeństwa miasta oraz przypisywanych im ról. Środowisko artystyczne (czy może bardziej artystowskie) Krakowa ubarwiali przecież także „genialni dyletanci”, którzy przyczynili się do podtrzymywania żywotności wielu legend i anegdot. Widać zatem wyraźnie, na co można znaleźć w lekturze książki liczne dowody, że „Kraków to idealne miejsce do rozwoju wyjątków przeczących regułom i nie tylko dlatego, że podział na awangardę i tradycję jest [tam] może bardziej skomplikowany niż gdzie indziej”.
dr hab. Ewa Wójtowicz, prof. UAP

Krzysztof Siatka (ur. 1981), historyk sztuki i kurator, adiunkt w Katedrze Nauk o Sztuce na Uniwersytecie Pedagogicznym w Krakowie. Dawniej kurator w Galerii Sztuki Współczesnej Bunkier Sztuki (2011–2019) oraz dyrektor Galerii Foto-Medium-Art (2007–2011). Badacz neoawangardy i sztuki współczesnej, zainteresowany konceptualizmem i jego następstwami oraz historią wystawiennictwa. Autor monograficznej książki W kierunku sztuki ukrytej. Historia Janusza Kaczorowskiego (2019), artykułów naukowych oraz tekstów w katalogach. Kurator kilkudziesięciu wystaw, z których szczególnie dumny jest z W nocy twarzą ku niebu (2019), The Trouble with Value (2017), Maciej Jerzmanowski, Janusz Kaczorowski, Ukryte (2017), Justyna Mędrala. Maszyna była pod takim wrażeniem, że sama na siebie spadła (2017), Roland Wirtz, immediatus (2015), AWACS 1981–1983 (2014), Tomasz Dobiszewski, Drobne nieobecności (2014).