Między Obawą A Nadzieją

ANONIMOWE WYZNANIA

– najpopularniejszy serwis w Polsce, w którym ludzie opisują anonimowo, a przez to bez ogródek, cenzury i wstydu swoje niesamowite historie. Miesięcznie odwiedza tę stronę blisko milion osób, generując ponad 17 milionów wejść!
Oto kilkaset najlepszych historii, które opublikowali w serwisie – historie spektakularnych wpadek, zaskakujących sukcesów, wstydliwych porażek czy prześmiesznych wydarzeń. Historii, którym udało się roześmiać, zadziwić, rozbawić i doprowadzić do łez setki tysięcy internautów.
A to wszystko w jednej książce, którą napisało życie.

ZAWIERA TAKŻE NIGDY
NIEOPUBLIKOWANE HISTORIE...

"Mam niewidomego brata. Ma 10 lat i najmocniej w świecie cieszy się, kiedy czytam mu... Anonimowe. Wspólnie śmiejemy się, a czasem wzruszamy przy wyznaniach. Potrafi cały dzień czekać z niecierpliwością na to, abym miała czas mu chwilkę poczytać.
Pozdrawiamy wszystkich Anonimowców, dajecie wiele szczęścia mnie i bratu i nieraz pouczacie swoimi mądrymi wyznaniami!

Jestem choleryczką. Kiedy się wkurzę uderzam pięściami bardzo mocno w jedną szafkę.
Kiedy mi przejdzie, głaszczę tą szafkę i przepraszam, że znowu ją biłam.

Wczoraj dowiedziałam się, że od 2 lat, w pracy, regularnie, czy to deszcz czy śnieg, lato czy zima, podlewam sztucznego kwiatka.

Przepraszam, wypadły Panu prezerwatywy - właśnie w ten sposób poznałam swojego męża. To by była prawie zwyczajna sytuacja w sklepie... tylko że to było w kościele.

Zenon Martyniuk uratował mi życie... - otwórz książkę i sprawdź jak to było."

Magia Szkoły jest książką napisaną w dużej mierze na wzór SERMONES. Przedstawione zostały tutaj problemy z rożnych półek tej wielkiej biblioteki, która zawsze gotowa jest wspomóc nasze myślenie o świecie. W każdym przypadku czytelnik otrzyma równocześnie zaproszenie do współmyślenia dotyczącego owego magicznego miejsca - szkoły, zaproszenie do dołączenia do większego SERMONES. Rozdziały książki stanową więc propozycje swoistej rozmowy z czytelnikiem, prawie wszystkie autor przedstawiał na spotkaniach, a niektóre stały się źródłem publikacji naukowych.

W sposób dynamiczny, różnorodny, bogaty językowo Grzegorz Bartos opowiada historię niezwykle cennego na rynku znaleziska - taśmy z filmem jidysz. Przywołuje przy tym świat przedwojennych Żydów - ich pasji, ekscytacji i miłości do nowej sztuki, jaką był film i zestawia go z nieustającym dialogiem bardzo mocno osadzonych we współczesności podróżników. Opowieść o zamkniętym rozdziale polskiego kina sąsiaduje z trudnym, lecz prawdziwym wyznaniem wiary w drugą szansę...

Książka „Rozmowy i teksty krytyczne” jest zbiorem wywiadów, esejów i wypowiedzi artysty, które ukazały się w różnych publikacjach, w czasopismach lub książkach w latach 1984–2018 oraz takich, które do tej pory nie były nigdzie ogłoszone. Są to teksty dotychczas nietłumaczone na język polski lub takie, które z różnych powodów pozostają mało znane. Kluczem doboru materiału drukowanego w tej książce jest próba stworzenia zbioru tekstów odmiennego od tych, które były dotąd publikowane. Zazwyczaj wydawnictwa dotyczące twórczości Wodiczki koncentrują się na opisie i analizie jego projektów artystycznych. „Rozmowy i teksty krytyczne”, nie pomijając działań artystycznych – podstawowego narzędzia ekspresji artysty – skonstruowane zostały przede wszystkim wokół refleksji teoretycznej, politycznej i etycznej, które stanowią fundament jego twórczości. […]

Jak długo będzie trwała pandemia? Odpowiedź na to pytanie jest zaskakująco prosta: tak długo jak będzie potrzeba. Bo pandemia realizuje cele, które bez niej nie mogą zostać zrealizowane. Więc będzie trwała aż zostaną zrealizowane. Teraz umiłowanie życia zapanowało powszechnie, zarówno wśród niewierzących, jak i wierzących, toteż nic dziwnego, że na tym fundamencie postanowili zbudować Nowy Wspaniały Świat nasi Umiłowani Przywódcy, zarówno z kół politycznych, jak i banksterskich. Fundamenty zostały położone pod pretekstem epidemii koronawirusa, który pojawił się niczym dar Niebios.

Wraz z postępem choroby (stwardnienie zanikowe boczne – SLA) zmieniały się techniki pisania tej książki. Na początku pisałem standardowo – palce moich rąk uderzały w klawiaturę komputera. Później w klawiaturę uderzała pałeczka do jedzenia chińszczyzny trzymana przeze mnie w zębach. A na koniec, kiedy mogłem ruszać już jedynie głową, była to kropka naklejona na czole i kamerka, która śledziła ruch tej kropki, a potem sprytnie przelewała moje myśli na ekran komputera.
Precyzyjnie, wiernie, otwarcie, odważnie, miejscami naturalistycznie autor opisuje to, co się dzieje z nim i wokół niego, z człowiekiem i wokół człowieka chorego na SLA.[…]
W książce dominuje i uwodzi czytelnika lekki autoironiczny styl, pełen dystans do siebie, paskudnej choroby i świata – często nie mniej paskudnego. Są w tym dzienniku, pamiętniku właściwie, fragmenty, które przyprawiają o dreszcze – tyle w nich uczuć, pasji, cierpienia, głębi refleksji nad życiem, zdrowiem i chorobą czy człowiekiem.
Anna Kot – dziennikarka z Poznania