Między słowem a dźwiękiem Pieśni na głos i fortepian Franza Liszta

Pierwszą wersją przedstawionej tu monografii była rozprawa doktorska - Twórczość Fryderyka Chopina i jej recepcja. Zarys monograficzny. Została napisana w pierwszych dwóch latach stanu wojennego (1982-1983) i obroniona na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu (1984). Skróconą i zaadaptowaną do rygorów leksykalnych, opublikowano ją jako hasło Chopin w drugim tomie redagowanej przez Elżbietę Dziębowską Encyklopedii muzycznej PWM (Kraków 1984).
Wersja obecna - znacznie poszerzona - powstawała głównie w latach 1994-1995. Przyjęła postać monografii, obejmującej całość chopinowskiej problematyki. Upływ czasu wymagał jej aktualizacji i uzupełnień, tym bardziej że koniec mijającego wieku przyniósł niemal żywiołowy wzrost zainteresowania muzyką i osobą Fryderyka Chopina. Polska, europejska i światowa literatura chopinowska lat ostatnich ukazała postać i dzieło kompozytora w nowym świetle, w perspektywach skłaniających do głębokiej refleksji.
Prezentowane dalej kompendium Chopin. Człowiek, dzieło, rezonans - syntetyzujące i integralne ujęcie życia i twórczości największego polskiego artysty - jest adresowane do wszystkich, którym Chopin i jego muzyka są bliscy.

Chopin in Paris: The 1830s to szósta z serii publikacji pokonferencyjnych. Znalazły się w niej rozszerzone wersje referatów wygłoszonych na VI Międzynarodowej Konferencji Chopinologicznej w grudniu 2006 roku w Warszawie. W artykułach poruszane są zagadnienia z zakresu historii społecznej i historii estetyki, omawiane są także relacje Chopina i jego uczniów. Szereg referatów skupia się wokół zagadnień analitycznych, szeroko omawiając różnorodne zagadnienia związane ze strukturą Chopinowskich ballad. Artykuły opublikowane zostały w języku angielskim lub francuskim.

Oddajemy w ręce Czytelników drugi tom naszej cyklicznej publikacji zbiorowej zatytułowanej Długi wiek XIX w muzyce. Pytania – problemy – interpretacje.
Idea tej serii, zainicjowanej w roku 2020, zrodziła się w gronie organizatorów ogólnopolskich „Sympozjów historyków muzyki XIX wieku”, odbywających się od 2019 r. Nasze założenia pozostają od początku niezmienne: pragniemy, by każdy wolumin zawierał nie tylko najwybitniejsze prace będące pokłosiem naszych corocznych obrad (których wstępne wersje zaprezentowane zostały w postaci referatów), ale chcielibyśmy także publikować artykuły zgłaszane niezależnie od konferencyjnych programów przez przedstawicieli szeroko pojętego polskiego środowiska tzw. diznewiemistów muzycznych, pozytywnie nam zarekomendowane przez kompetentnych recenzentów. Nasze zaproszenie do współpracy kierujemy zwłaszcza w stronę badaczy młodych, rozpoczynających swoją ścieżkę kariery naukowej. To właśnie ich optymizm, niespożyta energia, szczere zaangażowanie i ogromny entuzjazm od początku pomagają w urzeczywistnianiu wszystkich naszych oddolnych inicjatyw.
Pomimo dużej rozpiętości problemowej i niejednorodnego podglebia metodologicznego prac, które złożyły się na całość niniejszego tomu – czemu towarzyszy różnorodność naukowych i pisarskich temperamentów poszczególnych autorów – układ książki zdaje się odzwierciedlać cztery najistotniejsze kierunki badań obierane w ostatnich latach przez polskich diznewiemistów muzycznych. Oczywiście, z uwagi na przypadające w roku 2021 obchody związane ze stuleciem śmierci Władysława Żeleńskiego, o treści pierwszej części naszej publikacji zadecydowały poniekąd względy rocznicowe.
Postać Żeleńskiego – kompozytora, dyrygenta, krytyka i publicysty, zasłużonego pedagoga warszawskiego Instytutu Muzycznego, późniejszego pomysłodawcy, założyciela i wieloletniego dyrektora krakowskiej uczelni muzycznej – scala bowiem symbolicznie cztery prace otwierające książkę, poświęcone życiu i twórczości autora Goplany oraz jego trzech współczesnych: Henryka Melcera-Szczawińskiego, a także Zygmunta Stojowskiego i Henryka Opieńskiego. Dwaj ostatni wyszli zresztą ze „szkoły Żeleńskiego”, toteż związani są ze swym mistrzem dyskretną, a zarazem bardzo mocną i – jak się okazuje – wyjątkowo trwałą nicią pokrewieństwa artystycznego.
Mamy nadzieję, że lektura treści, które włączyliśmy do niniejszej książki, okaże się dla Czytelnika wystarczająco ciekawa, by prześledził z niesłabnącą uwagą całość od pierwszej do ostatniej strony. Jesteśmy głęboko przekonani, że prezentowane artykuły, pomimo swej różnorodności tematycznej i metodologicznej, staną się dla Czytelników źródłem wielu inspiracji, a w przyszłości stanowić będą zachętę do konstruktywnego i zaangażowanego – oby jednak pozbawionego nadmiaru emocji, co zdarzało się przecież w trakcie naszych sympozjów – naukowego dialogu z autorami.

Prowokująco ponowoczesny tytuł książki Jeffreya Kallberga – który zdaje się zapowiadać swobodne rozważania genderowe, dwuznacznie sugerując, że będziemy poruszać się w sferach seksualnych i „granicznych” – nie odkrywa w istocie nawet części tajemnic ani bogactwa tematów składających się na to erudycyjne studium.

Praca Kallberga, zbierająca jego eseje z lat 1980-1994, stawia całą serię fascynujących pytań, dając na nie niejednokrotnie zaskakujące odpowiedzi. Co dla współczesnych Chopina znaczyło określenie go mianem „Ariela fortepianu”? Dlaczego nokturn odbierany był jako gatunek typowo kobiecy? Czy Preludia op. 28 pomyślane zostały przez kompozytora rzeczywiście jako cykl, który winien być wykonywany, jak to się dziś najczęściej przyjmuje, w całości? Co oznacza w przypadku twórczości Chopinowskiej „styl ostatni” i czy możliwe jest, że uznawany za finalne dzieło Chopina Mazurek f-moll op. 68 nr 4, kilkakroć już odczytywany na nowo z odnalezionych po śmierci kompozytora szkiców, tak naprawdę nigdy nie powstał?

Opracowując "Podręcznik początkowego nauczania gry na fortepianie" miałam na uwadze przede wszystkim opracowanie metody zaznajamiania dziecka w wieku przedszkolnym z grą na fortepianie oraz pouczenie, szczególnie początkujących nauczycieli, jak należy rozłożyć materiał przewidziany do opracowywania podczas poszczególnych lekcji, jakie przyjąć tempo pracy, jak dozować trudności zarówno muzyczne, jak i techniczne, aby nie przeciążyć dziecka i nie zniechęcić go. Z tego też względu wskazane jest aby nauczyciel przed rozpoczęciem nauki zapoznał się dokładnie z treścią części metodycznej, w której znajdzie opracowanie 70 kolejnych lekcji, obejmujących zarówno pierwsze lekcje, poprzedzające wprowadzenie łatwiejszych bajeczek, jak też i ogólne rady, ułatwiającymi pracę nad dalszymi bajeczkami oraz ćwiczenia pomocnicze, których celem jest zapoznanie ucznia z różnymi problemami techniki gry. [Krystyna Longchamps-Druszkiewiczowa]

Marysia ma długie, ciemne włosy, kocie oczy i gra na wiolonczeli. Martwi się nadchodzącymi egzaminami w szkole muzycznej - w takich chwilach ucieka do kolorowej krainy fantazji i niezwykłych snów. Sny i fantastyczne, ale i znajome postaci, które tam spotyka, pomagają jej odnaleźć prawdziwą, roztańczoną miłość do muzyki.

"Gama i pasażerowie" to muzyczna seria książek dla dzieci, której bohaterowie ukrywają się w dźwiękach klawiszy fortepianu: białych i czarnych. Przygody, opowieści, bajki i zabawne perypetie dwunastu wybitnych polskich muzyków XX i XXI wieku wspaniali autorzy opowiadają słowem i obrazem.