Moje misje Czerwonego Krzyża

Szpital Bellevue w nowojorskiej East Side zajmował niegdyś barwne i przerażające miejsce w powszechnej wyobraźni jako zbiorowisko zmasakrowanych ofiar przestępstw, zaciekłych psychopatów, oszalałych z bólu i cierpiących na egzotyczne choroby pacjentów. Wiele lat później stał się inspiracją dla serialu nakręconego przez Netflix „Szpital New Amsterdam”. David Oshinsky, amerykański badacz historii i laureat nagrody Pulitzera, przedstawia fascynującą historię kultowego nowojorskiego szpitala publicznego, która odzwierciedla jednocześnie rozwój medycyny. Przez niemal trzysta lat żadna epidemia, żadna katastrofa i żaden postęp w medycynie nie omijał Bellevue. Leczono w nim tysiące żołnierzy wojny secesyjnej, tam utworzono zalążek pogotowia ratunkowego i zorganizowano pierwszą szkołę pielęgniarską dla kobiet. To szpital Bellevue spopularyzował fotografię medyczną i leczenie psychiatryczne oraz zachęcił Nowy Jork do podejmowania zintegrowanych działań w dziedzinie zdrowia publicznego. Ostatnie dekady XX wieku przyniosły szerzącą się przestępczość, narkomanię i bezdomność – problemy, które postawiły pod znakiem zapytania przetrwanie szpitala publicznego. Dopiero kryzys AIDS ugruntował trwałą pozycję Bellevue jako największego gwaranta bezpieczeństwa w Nowym Jorku, kultowego szpitala ostatniej szansy.

Profesor Tadeusz Tołłoczko – nestor polskiej chirurgii, który mówi o sobie, że „jako chirurg urodził się w 1957 roku w I Katedrze i Klinice Chirurgicznej AM w Warszawie”– dzieli się wywołującymi uśmiech, ale też pobudzającymi do refleksji wspomnieniami. Napisane ze swadą anegdoty i spostrzeżenia ukazują, jak wyglądała w XX wieku nieznana prywatność zawodowa chirurga.

Profesor i Pan Profesor

Poprawiając pracę jednego z kolegów, prof. Tadeusz Butkiewicz powiedział:

– Kulego! Jak kulega pisze nazwisko swojego nauczyciela, to należy pisać: „Pan Profesor”. Jeśli wymieniana osoba nie jest lub nie była kulegi nauczycielem, to może kulega napisać tylko „Profesor”.

Nic na to nie poradzę

W dniu 23 listopada 1963 roku na porannej odprawie lekarz dyżurny przekazał raport z przebiegu dyżuru, po czym zwrócił się z pytaniem:

– Czy pan profesor [Jan Nielubowicz] wie, że prezydent Kennedy nie żyje?

– Co kolega mówi? Niemożliwe! Co się stało?

– Został zastrzelony.

– Zastrzelony, kolega mówi. To tragedia – rzekł Profesor, a po chwili głębokiej zadumy dodał: – Kolego, to rzeczywiste nieszczęście, ale ja już na to nic nie poradzę.

(Fragmenty książki)

To on odkrył adrenalinę, hormon strachu, walki i ucieczki – Napoleon Cybulski, jeden z największych fizjologów w dziejach medycyny. Gdyby zamiast na Uniwersytecie Jagiellońskim pracował na niemieckiej czy francuskiej uczelni, jego przełomowe odkrycia byłyby słynne na całym świecie.

Jest uważany za twórcę krakowskiej szkoły fizjologicznej. Wraz ze swoimi współpracownikami z Uniwersytetu Jagiellońskiego wykonał pierwsze na ziemiach polskich badania EKG i EEG. Dzięki nowatorskim doświadczeniom w dziedzinie elektrofizjologii wyjaśnił, w jaki sposób impulsy elektryczne pochodzące z nerwów wprowadzają w ruch mięśnie. Jako badacz ludzkiej psychiki rozważał istnienie nieświadomości jeszcze przed Freudem.

Cybulski był też głęboko zaangażowany w sprawy społeczne. Badał problem niedożywienia galicyjskich chłopów, był współzałożycielem pierwszego żeńskiego gimnazjum w Krakowie i zwolennikiem dopuszczenia kobiet do studiów medycznych. Jego współpracownik Odo Bujwid, znakomity polski bakteriolog, kierował pierwszym na ziemiach polskich zakładem szczepień metodą Ludwika Pasteura.

„Recepta na adrenalinę” to fascynująca opowieść o pasji, niezwykłym okryciu i poświęceniu nauce.

– Nieraz wydaje się w życiu, że już wszystko jest wiadomo, wszystko zostało ustalone – mówi profesor Jerzy Łukasiak. – Że dalej przez lata będzie toczyć się ustalonym torem. A potem niespodziewanie przychodzi taki moment, że pojawia się coś całkiem nowego, zaskakującego, ale bardzo frapującego. I zaczyna się. Rozpoczyna się całkiem nowa przygoda. Jeszcze w czasie studiów zaczął poważnie zastanawiać się nad tym, czy w przyszłości nie poświęcić się pracy naukowej. Tak też się stało.
Dziś wiemy, że inaczej być nie mogło. Na gdańskiej medycznej Alma Mater przeszedł przez wszystkie szczeble kariery naukowej: od młodszego asystenta, a nawet od asystenta naukowo-technicznego, poprzez doktorat, habilitację, po „koronę naukowej kariery” – tytularną (a nie tylko uczelnianą) profesurę. ( Roman Warszewski).

Profesor Jerzy Łukasiak. Jego praca doktorska nosiła tytuł: „Badania nad syntezą i strukturą krzemowych pochodnych kwasu salicylowego, p-aminosalicylowego i nikotynowego”, a rozprawa habilitacyjna: „1-Aryloksysilatrany – otrzymywanie i właściwości”. Uff – przeciętnemu Kowalskiemu niewiele to mówi. Niewiele, ale jednak. Mówi co najmniej tyle, że kompetencje i naukowa wiedza autora tych prac zapewne daleko wykraczają poza przeciętność. W sumie, pracując naukowo od 1963 roku, opublikował 445 prac naukowych, w tym 125 artykułów w czasopismach polskich, 63 artykuły w czasopismach zagranicznych oraz 118 streszczeń komunikatów i wygłoszonych referatów. Jest też współautorem 6 pozycji książkowych.

Tom zawiera autobiografię, zestaw zdjęć z całego życia osobistego i zawodowego, kompletne zestawienie dorobku naukowego, artykuł podsumowujący działalność prof. Jerzy Łukasiaka autorstwa wybitnego reportażysty, Romana Warszewskiego, oraz Appendix.

"Nawet po setnych urodzinach można było codziennie spotkać ją w tramwaju. I u dominikanów, na Mszy Świętej. Jej kalendarz był zawsze zapełniony. Nikomu nie odmawiała spotkania. Wiele osób chciało jej słuchać. Dlaczego? Bo wystawiała receptę na szczęśliwe życie. Przeżyła dwie wojny światowe, uwięzienie za działalność w AK, mrok polskiego komunizmu, chwile strachu w Ugandzie, w której opiekowała się chorymi przez ponad czterdzieści lat. Kobieta odważna. Lekarka, misjonarka, Matka Trędowatych. Nie bała się realizować swoich marzeń. Przez całe życie z anielskim uśmiechem powtarzała: „Jeśli macie dobre, świetlane pomysły, to je pielęgnujcie. Nie dajcie im zasnąć, nie odrzucajcie ich”.

Niniejsza książka to rozmowa z doktor Wandą Błeńską, jedną z najpiękniejszych postaci polskiej medycyny i polskich misji, patronką przypadającego na ten rok Światowego Nadzwyczajnego Miesiąca Misyjnego, damą Orderu Uśmiechu, Poznanianką Stulecia, wielkim człowiekiem.
Nowe, poszerzone wydanie zawiera liczne fotografie oraz wspomnienia osób, które znały doktor Błeńską – krewnych, przyjaciół, współpracowników.
"

This book is the New York Times Number One Bestseller. The Sunday Times Number one Bestseller. Finishing this book and then forgetting about it is simply not an option...Unmissable. (New York Times). At the age of thirty-six, on the verge of completing a decade's training as a neurosurgeon, Paul Kalanithi was diagnosed with inoperable lung cancer. One day he was a doctor treating the dying, the next he was a patient struggling to live. When Breath Becomes Air chronicles Kalanithi's transformation from a medical student asking what makes a virtuous and meaningful life into a neurosurgeon working in the core of human identity - the brain - and finally into a patient and a new father. What makes life worth living in the face of death? What do you do when when life is catastrophically interrupted? What does it mean to have a child as your own life fades away? Paul Kalanithi died while working on this profoundly moving book, yet his words live on as a guide to us all. When Breath Becomes Air is a life-affirming reflection on facing our mortality and on the relationship between doctor and patient, from a gifted writer who became both.