Nabokov's Dozen

A Ja Żem Jej Powiedziała

A ja żem jej powiedziała... &ndash ta  książka to  petarda

Wydawało się, że  nic już nas nie  zaskoczy w  internecie. I  wtedy pojawiła się ona. Śmieszna gęba, któ ra mó wi mądrze o  życiu. Prosto, zwięźle, szczerze i  bez owijania w  bawełnę. Ze zrozumieniem, bez pouczania. Mó wi o  show-biznesie, celebrytach, wspó łczesnych snobizmach, fobiach i  modach. Tylko kilka zdań, a  jest w  tym ciepło, doświadczenie i  życiowa mądrość. 

&bdquo A ja żem jej powiedziała, Kaśka, szczęścia nie  poudajesz&rdquo &ndash mó wi Nosowska.

Nagle cała Polska zaczyna czekać na  kolejny odcinek.

Zadałam sobie pytanie, co w  tym zajęciu sprawia mi autentyczną przyjemność, na  któ rym etapie działalności jestem najbardziej sobą, w  sobie, czuję się bezpiecznie, a  w okolicy serca wzrasta temperatura. Najszczersza z  najszczerszych odpowiedzi brzmi -  pisanie. Ten samotny moment, kiedy z  chmary słó w wyłapuję te, któ re najlepiej opowiedzą emocje. Jest to  proces żmudny, momentami skrajnie wyczerpujący. Nie  mam łatwości, któ rą legitymują się prawdziwi mistrzowie żonglerki słowem. Ja wysiaduję. Do  odleżyn.

I zaczęła pisać.

O druzgocącym wpływie portali społecznościowych na  nasze życie, o  dylematach partnerstwa, problemach w  okiełznaniu nastolatkó w, o  miłości do  jedzenia i  terrorze rynku reklamowego. O  tym jak kochać i  nie kochać. O  tym, że  czarny nie  wyszczupla, a  seks tantryczny nie  polega tylko na  faszerowaniu, faszerowaniu, faszerowaniu.

Nosowska jest szczerą, dojrzałą i  oryginalną obserwatorką rzeczywistości. Mimo sławy i  spektakularnej kariery pozostała skromna. I  ma to, czego brakuje teraz wszystkim &ndash dystans do  samej siebie. Ani przez chwilę nikogo nie  udaje. Z  perspektywy dojrzałej kobiety mó wi o  konsekwencjach tłumienia swojego głosu wewnętrznego, konieczności polerowania intuicji złotą łyżeczką i  potyczkach z  wewnętrznym krytykiem, zwanym przez nią &bdquo puczystą&rdquo .

&bdquo Od jakiegoś czasu nie  wstydzę się tego kim jestem. Znam swoje możliwości. Są zbyt ograniczone by  zawojować świat, ale wystarczające, by  być wdzięczną, lubić życie i  oddychać swobodnie.&rdquo

Nieoczywiste, głębokie, błyskotliwe, świetnie napisane i  bawiące do  łez. Ta  książka zabije cię miłością.

Albin człowiek szczęśliwy na niby

„Albin, człowiek szczęśliwy na niby” to opowieść o mężczyźnie, który żyje życiem zastępczym, czekając na prawdziwe. Codziennie rano wstaje by wypełnić role, które uznał za własne: ojca, syna, wcześniej męża czy pracownika, ale które są mu w gruncie rzeczy obce. Każdego dnia udaje przed sobą, że zna swoją tożsamość. Jednak podskórnie przeczuwa, że to nie wystarcza. Wypadek nieoczekiwanie wytrąca jego życie z utartych schematów.

To historia o człowieku naszych czasów, społecznie poprawnie skonstruowanej maszynie, która na przekór wychowaniu, wspomnieniom, życiowym wyzwaniom tęskni do bycia czymś więcej niż tylko trybikiem. Tęskni do bycia kimś prawdziwym.

Główny bohater Albin, od ponad czterdziestu lat żyje z przyzwyczajenia. Codziennie rano wstaje, tylko po to by przetrwać.

Wiedzie życie człowieka, którego nazywa sobą ale którego, poza znajomością numeru PESEL-u czy adresu, zwyczajnie nie zna.

Udaje, że wie kim jest. Udaje, że ma potrzeby. Udaje, że je zaspokaja.

Podszywa się pod kogoś, kto ma uczucia, robiąc wszystko, by się od nich odciąć.

Żyje, chociaż równie dobrze mógłby być martwy.

Czy taki człowiek może być szczęśliwy?

Czy pewnego dnia, zdarzy się coś, co każe mu zmartwychwstać?

Alef

Drugi (po opus magnum, Fikcjach) koronny zbiór skondensowanych, ale jakże pojemnych i zapładniających wyobraźnię opowiadań Borgesa. Dzięki nim zdobył miejsce w panteonie największych i najbardziej inspirujących pisarzy ubiegłego stulecia. Fikcje i Alef gromadzą wszystkie najistotniejsze Borgesowskie wątki i motywy, które gdzie indziej ulegają rozwinięciu czy przekształceniu, w myśl tezy, że liczba fabuł jest nieskończona. Tym razem Alefa prezentujemy po raz pierwszy w całości przełożonego przez człowieka, który całe życie oddał Borgesowi i bibliotece, a którego pierwszy polski przekład Borgesa ukazał się w 1966 roku.

Almond

Spotykają się dwa potwory. Jednym z nich jestem ja.

Yunjae od urodzenia nie przejawia żadnych emocji. Cierpi na aleksytymię – zaburzenie, które utrudnia odczuwanie radości, smutku czy strachu. To mniejsza niż przeciętnie liczba neuronów w ciele migdałowatym mózgu skazuje go na ten stan i społeczną alienację. W szkole Yunjae jest outsiderem, a w domu o tym, że emocje w ogóle istnieją, przypominają mu mama i babcia, rozwieszając karteczki z napisami: „śmiech” lub „płacz”.

W dniu jego szesnastych urodzin, podczas wspólnego wyjścia do restauracji, mama i babcia stają się ofiarami brutalnego napadu. Świadkiem zdarzenia jest Yunjae, który przygląda się scenie beznamiętnie. Pomoc osamotnionemu chłopakowi ofiarowuje piekarz zwany doktorem Shim, jednak później na drodze Yunjae zjawia się agresywny, nadpobudliwy Gon.

W odpowiedzi na swoje brutalne ataki na Yunjae’go Gon otrzymuje tylko absolutny spokój. Chłopcy zaczynają ze sobą rozmawiać i okazuje się, że wiele mają sobie do przekazania. Jeden odczuwa aż za dużo, a drugi nie czuje nic.

Kiedy pewnego razu Gon znajduje się w niebezpieczeństwie, Yunjae zdobywa się na więcej, niż ktokolwiek mógł się spodziewać.

Anna Karenina

Anna Karenina wiedzie dostatnie, stabilne i nieco nudne życie u boku dużo starszego męża. Piękna młoda kobieta spełnia się jako matka, ale nie stroni też od przyjęć, jest uwielbiana na petersburskich salonach.

Spokój znika wraz z pojawieniem się hrabiego Wrońskiego, który wprowadza w życie Anny namiętność, jakiej nigdy nie zaznała. I zniszczenie, którego nie da się cofnąć.
To ponadczasowa powieść o uczuciu, które od początku było skazane na potępienie. Uczuciu, dla którego Anna poświęciła wszystko.

Powieść Tołstoja po raz kolejny inspiruje Hollywood. Reżyser Joe Wright tworzy pełen rozmachu pejzaż rosyjskich elit. Keira Knightley jako Anna Karenina i Jude Law w roli jej męża - megagwiazdorska obsada pozwala na nowo odkryć najpiękniejszą rosyjską historię miłosną.

Anomalia

Książka, która w 2020 roku otrzymała najbardziej prestiżową nagrodę literacką we Francji – Prix Goncourt i sprzedała się dotąd w samej tylko Francji w milionie egzemplarzy. Anomalia flirtuje z thrillerem i science-fiction, elementy psychologicznej powieści.

To jedna z najinteligentniejszych współczesnych powieści, a jednocześnie jedna z najbardziej zabawnych. Hervé Le Tellier, spadkobierca Georgesa Pereca i członek hermetycznej grupy OuLiPo, napisał książkę, która w samej tylko Francji rozeszła się w ponad milionie egzemplarzy. Anomalia jest najlepiej sprzedającą się laureatką prestiżowej Prix Goncourt od czasów opublikowanego w 1984 roku Kochanka Marguerite Duras. Ten anomalny – nawet na tak rozwiniętym rynku – sukces wydawniczy zawdzięcza być może głodowi prawdziwej fikcji w literaturze od dawna zdominowanej przez wyznania i osobiste świadectwa.