Napiwku Nie Będzie Sekrety Kelnerów

Iceberg Slim został alfonsem w wieku 18 lat i uprawiał ten proceder do 42 roku życia. W książce podano, że w trakcie swojej kariery pracowało dla niego ponad 400 kobiet, zarówno czarnych, jak i białych. Autobiograficzna powieść Iceberga Slima wstrząsnęła literackim światem, kiedy została opublikowana w 1967 roku.
To książka przełomowa ze względu na autentyczny i często brutalny opis handlu usługami seksualnymi, a także obrazy z życia getta.
Sprzedany w milionach egzemplarzy „Alfons” stał się istotną lekturą pokoleń pisarzy, artystów i filmowców oraz ponadczasowym dziełem literatury amerykańskiej.

„Nie pisał z perspektywy byłego mieszkańca czarnych dzielnic, któremu udało się wyjść na prostą, lecz z perspektywy insajdera. Mówił o problemach, z którymi mierzyli się teraz, bądź w przeszłości jego czytelnicy, lub ich rodzice. Czarni literaci – ci, którym udało się przebić – zaczynają używać innego języka i młodzi nie identyfikują się do końca z ich przekazem. Iceberg Slim nie tylko pisał z perspektywy ulicy, ale pozostał wierny tej ulicy.”
Ice T

FASCYNUJĄCA PODRÓŻ W GŁĄB NAJBARDZIEJ PRZERAŻAJĄCYCH UMYSŁÓW

OD NARCYZMU DO AGRESJI – KIEDY W UMYŚLE RODZI SIĘ ZŁO?

CHARLES MANSON, TED BUNDY, JEFFREY DAHMER – to tylko kilku z kilkuset seryjnych morderców, których przypadki zbadał dr Michael H. Stone i na których powołuje się w tej książce. Psychiatra analizuje dwie istotne cechy osobowości, narcyzm i agresję, typowe u przestępców zarówno popełniających zbrodnie w afekcie, jak i sprawców najgorszych potworności: sadystycznych tortur i morderstw.

Zastanawia się, CZY ZŁO MA SWOJE ŹRÓDŁA W GENACH, WYCHOWANIU CZY MOŻE ISTNIEJĄ INNE CZYNNIKI WPŁYWAJĄCE NA ROZWÓJ SKŁONNOŚCI PRZESTĘPCZYCH. CZY ZŁO JEST NIEUNIKNIONE, CZY ISTNIEJĄ SPOSOBY NA JEGO ZROZUMIENIE I PRZECIWDZIAŁANIE? Co psychologia, psychiatria i neuronauka mówią nam o umysłach tych, których czyny można opisać jako prawdziwe zło? I co to oznacza dla nas? Studium zła dr. Michaela H. Stone’a rzuca nowe światło na naturę ludzkiego okrucieństwa, psychopatię, socjopatię oraz inne zaburzenia osobowości. To próba zrozumienia, CZY WSZYSCY JESTEŚMY POTENCJALNIE ŹLI I CO SKRYWA SIĘ ZA FASADĄ ZŁA.

W kwietniu 1970 roku, w latach chwały programu Apollo, NASA wysłała kapitana marynarki Jima Lovella, Johna Swigerta i Freda Haise w piątą misję księżycową. Po zaledwie pięćdziesięciu pięciu godzinach lotu doszło do katastrofy: z powodu eksplozji zbiornika z tlenem w module serwisowym statek szybko zaczął tracić zasilanie. Wybuch nie tylko uniemożliwił lądowanie na Księżycu – teraz rozpoczęła się także dramatyczna walka astronautów o życie i możliwość powrotu na Ziemię.

Apollo 13 to pełna relacja z księżycowej misji, która niemal zakończyła się tragedią, napisana z polotem i dramatyzmem godnymi najlepszej powieści. Kilka minut po eksplozji trzej astronauci muszą opuścić moduł dowodzenia i przenieść się do modułu księżycowego, maleńkiego pojazdu zbudowanego tak, aby utrzymał przy życiu dwójkę astronautów przez dwa dni. W miarę upływu czasu opowieść przenosi się z orbity, po której krąży uszkodzony statek, do Centrum Kontroli Misji, od inżynierów desperacko próbujących znaleźć sposób naprawy statku do żony i dzieci Lovella, modlących się o jego bezpieczny powrót. Cały kraj śledzi, jak pojawiają się kolejne kryzysy i jak poszukuje się ich rozwiązań. Gdy wreszcie statek ląduje na Pacyfiku, staje się jasne, dlaczego heroiczny wysiłek ratowania Lovella i jego załogi przez wielu ludzi uznawany jest za szczytowe osiągnięcie NASA.

Dzisiaj, ponad pięćdziesiąt lat od tej misji, Jim Lovell i współautor, Jeffrey Kluger, dodali do książki Apollo 13 nową przedmowę oraz nigdy niepublikowane zdjęcia. W swoim wstępie zawarli zjadliwy komentarz dotyczący pojawiającego się i przemijającego romansu Ameryki z eksploracją kosmosu na przestrzeni ostatnich pięciu dekad, który miał swoją kulminację dopiero niedawno, gdy sam statek Apollo 13, od dawna przechowywany w muzeum lotnictwa pod Paryżem, wrócił w końcu do swojego prawdziwego domu w USA. Historia Apollo 13 jest tak samo inspirująca jak pierwsze z misji kosmicznych i stanowi bezczasowy hołd dla niezłomnego amerykańskiego ducha i indywidualnych bohaterskich postaw. Na podstawie tej książki Ron Howard nakręcił film Apollo 13.

Pierwsze polskie wydanie jednej z najważniejszych książek Barry’ego Lopeza, nagrodzonej m.in. National Book Award.

Arcydzieło literatury, niepowtarzalna i zapierająca dech w piersiach opowieść o dalekiej Północy i jej cudach – od skarłowaciałych lasów, zorzy polarnej i skutych lodem mórz, po woły piżmowe, niedźwiedzie polarne i narwale. Lopez przybliża historię rdzennych Inuitów i – często zakończone tragicznie – wyprawy śmiałków marzących o eksploracji lodowych wybrzeży. Pochyla się również nad niespodziewanymi zmianami, jakie może wywoływać w człowieku, jego marzeniach i pragnieniach ten surowy krajobraz, jak działa na jego wyobraźnię i całkowicie wywraca sposób postrzegania świata. Z niezwykłą sprawnością rozpościera obraz krainy, gdzie wschody i zachody słońca stanowią raczej wydarzenie sezonowe, a nie codzienne zjawisko. To wszystko sprawia, że Arktyczne marzenia są czymś więcej, niż tylko znakomitym studium na temat biologii, antropologii i historii Arktyki, więcej niż tylko suchym, naukowym opracowaniem. Książka nabiera jeszcze więcej wartości teraz, kiedy gwałtowne ocieplenie klimatu zagarnia rekordowe ilości lodu, stawiając pod znakiem zapytania przyszłość nie tylko regionu, ale i całej planety, a dzieło Lopeza powoli zmienia się w historyczną kronikę.

Nikt nie był bezpieczny. O dowolnej porze dnia i nocy, każdy obywatel Polski mógł zostać aresztowany i bez podania powodu pozbawiony wolności na trzy miesiące – choć w praktyce okres ten mógł być wydłużany w nieskończoność. W połowie 1934 roku powstał obóz w Berezie Kartuskiej, do którego władze kierowały według własnego uznania, bez śledztwa i wyroku, osoby uznane za potencjalne zagrożenie dla systemu. Za murami nie obowiązywało żadne prawo. Więźniowie byli torturowani fizycznie i psychicznie, zdarzały się wypadki zakopywania żywcem w odchodach, a także śmierci w wyniku pobicia pałkami. Ekstremalne ćwiczenia i wykonywane prace doprowadzały czasem do samobójstw, a już niemal zawsze do trwałej utraty zdrowia nawet najmłodszych i najsilniejszych. Samobójstwa popełniali zresztą również niektórzy policjanci, nie wytrzymujący stężenia panującej tu brutalności. „Bereza bezsprzecznie była mordownią” – przyznał ówczesny Komendant Główny Policji Państwowej, gen. Kordian Zamorski. Obóz działał przez pięć lat i z każdym rokiem reżim tylko się zaostrzał, na co największy wpływ miał nadzorujący jego funkcjonowanie Wacław Kostek-Biernacki. „W Polsce matki straszą mną dzieci” – mówił bez choćby cienia wstydu. „Chorobliwy sadysta” – ocenił go krótko Stanisław Cat-Mackiewicz, który odczuł to na własnej skórze. Podobnie jak około trzech tysięcy innych Polaków, Żydów, Ukraińców, Białorusinów i Niemców, którzy przewinęli się przez Berezę. Wojciech Lada Dziennikarz, historyk, autor setek artykułów historycznych, oraz takich książek jak m.in.: „Polscy terroryści”, „Bandyci z Armii Krajowej”, „Pożytki z katorgi”, czy „Mali tułacze”. „Książki Lady zawsze wypełniały białe plamy w polskiej historii. Białe, choć często bardzo mroczne” – odnotowano w jednej z recenzji. Nie inaczej jest w przypadku „Berezy”, opisującej najmroczniejszy epizod polskiej historii dwudziestolecia i jeden z najbardziej krępujących w całych dziejach Polski.

Książka dla fanów Rzeźników i lekarzy Lindsey Fitzharris

Krwawa i wstrząsająca opowieść o narodzinach nowoczesnej chirurgii i jej ojcu – Johnie Hunterze

Odcięte ramię leżało na stole sekcyjnym i gniło. Pozbawione krwi mięśnie wyglądały upiornie blado, lecz włosy porastające przedramię oraz paznokcie sprawiały wrażenie tak samo żywych jak wtedy, gdy jeszcze stanowiły część ciała mężczyzny. Pragnąc zaimponować starszemu o dziesięć lat bratu Williamowi, dwudziestoletni John wziął do ręki przygotowany wcześniej skalpel, by rozpocząć swoją pierwszą sekcję ciała człowieka. […] kiedy John Hunter wykonał pierwsze cięcie przez twardą skórę ramienia mężczyzny, bardzo się starał nie wzdrygnąć ani nie okazać wstrętu. Z pewnością wiedział, że to najważniejszy sprawdzian, najważniejsza chwila w jego życiu.

Tak wyglądały początki kariery Johna Huntera – człowieka, który podniósł chirurgię do rangi nauki. Przez wiele lat przeprowadzał nowatorskie badania anatomiczne i eksperymenty, jednak w osiemnastowiecznym Londynie zdobycie ciała do sekcji graniczyło z cudem. Młody chirurg nie przebierał w środkach i wszedł do przestępczego półświatka. Na jego polecenie przestępcy wykradali z cmentarzy świeże, dopiero co zakopane zwłoki.
Hunter zgromadził niezwykłą kolekcję osobliwości, w której można było znaleźć zarówno zakonserwowane w ogromnych słojach ciała pięcioraczków, jak i szkielet olbrzyma. Dla dobra nauki był gotów podjąć każde wyzwanie: od pokrojenia truchła wieloryba po potraktowanie własnego penisa skalpelem z bakterią rzeżączki.
„Makabryczna, ale fascynująca… Zdecydowanie nie dla wrażliwych odbiorców”.
„The Guardian”