Nawigacja astronomiczna dla żeglarzy

Pływając po morzu spotykamy się z językiem angielskim na każdym kroku. Odbieramy prognozy pogody, używamy anglojęzycznych pomocy nawigacyjnych, po angielsku komunikujemy się przez radio i pytamy o drogę w obcym porcie. Książka stanowi kompendium językowe będące jednocześnie podręcznikiem specyficznego języka używanego w żegludze morskiej. Jej celem jest umożliwienie osobom, znającym angielski nawet w niewielkim stopniu, swobodnego i efektywnego komunikowania się. Zakres tematyczny obejmuje między innymi podstawy komunikacji i łączności, korespondencję statek-statek oraz statek-port, komunikaty meteorologiczne, ostrzeżenia nawigacyjne, budowę jachtu, a także komendy żeglarskie, łączność w niebezpieczeństwie i zagadnienia dotyczące wypadków morskich. Na końcu książki znajduje się słownik, a kody QR zawarte w treści rozdziałów prowadzą do materiałów dźwiękowych dodatkowo wspomagających naukę.

Elemka od początku była pechowa.

Zbudowana w 1918 roku w Kanadzie (pod nazwą Cap Nord) pływała rzadko, bo silnik nieustannie ulegał awarii. Przechodziła z rąk do rąk, by w sierpniu 1934 roku trafić w końcu do Polski. Amerykański szkuner zakupiła Liga Morska i Kolonialna. Elemka miała być statkiem szkoleniowym, ale także pływać do portów afrykańskich, by szukać nowych rynków zbytu.

Tim Bartlett, były oficer marynarki, instruktor żeglarstwa był jednym z pierwszych, który zaczął w latach 90. przybliżać nawigatorom na małych jednostkach turystycznych możliwości i ograniczenia nowego sprzętu nawigacyjnego, torującego sobie nagle drogę na jachty żaglowe i motorowe. W swojej najnowszej książce nie tylko tłumaczy, jak korzystać z radaru, GPS-a, wyświetlacza map elektronicznych oraz innych urządzeń stosowanych w codziennej żegludze na małej jednostce, ale prostym językiem, unikając hermetycznych pojęć, objaśnia jak działają poszczególne systemy i omawia ich praktyczne zalety i wady. Czy GPS jest bardziej dokładny w trybie 2D czy w 3D? Jaki jest najważniejszy przycisk na radarze? O co chodzi, jeżeli GPS podaje, że jacht jest na wysokości 57 metrów? Czy więcej informacji znajdziesz na mapie rastrowej czy wektorowej? Co to jest ETRS89 i czy ma coś wspólnego z EBL i VRM albo NMEA0183? Na te i wiele jeszcze innych pytań znajdzie Czytelnik odpowiedź w tej książce. Lektura godna polecenia wszystkim, którzy żeglują po morzu.

"Poradnik żeglarski, czyli jak pływać szybko, dobrze i bezpiecznie" przeznaczony jest dla żeglarzy, którzy planują wakacyjne rejsy na jeziorach i chcą czuć się pewniej na wodzie. Zamiast teorii zawiera praktyczne porady doświadczonego żeglarza bogato ilustrowane zdjęciami i rysunkami. Autor radzi m.in., jaki jacht wybrać, jak się przygotować do rejsu, jak wyjść z ciasnego portu i bezpiecznie do niego wejść, jak pokonać śluzę i pływać podczas sztormowej pogody.

Sto lat polskich żaglowców opisane w pasjonujący sposób przez doświadczonego oficera Daru Młodzieży i autora wielu książek żeglarskich i harcerskich. Od pierwszych podróży „Lwowa” aż po żeglugę „w czasach zarazy”. Autor obficie korzysta ze swego niezwykłego daru opowiadania historii, przeplata je anegdotami, ciekawostkami, biogramami. Nie pomija niczego, co dla miłośników żeglarstwa może być ciekawe i frapujące. Do tego ponad 400 wysokiej jakości, często unikatowych ilustracji i piękna szata graficzna. Uczta dla żeglarzy i miłośników morza.
Z przedmowy Andrzeja Szlemińskiego: Chwała Autorowi za podjęcie trudu dotarcia do rozmaitych źródeł i udostępnienie nam rezultatów tej pracy. W efekcie dostaliśmy do rąk nie tylko frapującą opowieść, ale również rodzaj encyklopedii tematycznej, do której będziemy wracać przy różnych okazjach. Uważny i wrażliwy, jak również znający morze i żaglowce czytelnik z pewnością zauważy, że w całej opowieści przewija się jeden znaczący aspekt. Jest to oczywiście wychowawcza, a przede wszystkim kształtująca charakter młodych ludzi, chociaż nie tylko młodych, rola uczestnictwa w rejsie na żaglowcu szkolnym. Statek żaglowy i morze, po którym żegluje, wraz z wypracowanymi przez wieki regułami postępowania stanowi naturalne środowisko stawiające wymagania wpływające na tegoż charakteru kształtowanie. Ostatnio rozwinęła się tendencja do szczegółowej analizy i naukowego opisywania tego zjawiska, ale jako osobie od dziesięcioleci zaangażowanej w tego rodzaju działalność bliska mi jest forma jej postrzegania przez Autora, czyli najprostsza.
(…) Jak zauważył Autor, nie wszystkie nacje jednakowo, ale i różnie z upływem czasu oceniały walory żaglowców jako stwarzających unikalne środowisko mające wpływ na kształcenie i kształtowanie charakterów przyszłych marynarzy, i nie tylko. W latach pięćdziesiątych XX wieku zarysowała się realna groźba, że żaglowce, zwłaszcza te największe, znikną z mórz i oceanów. Na szczęście tak się nie stało i chwała tym, którzy do tego nie dopuścili w kraju, gdzie jak pisał Sebastian Fabian Klonowic pod koniec XVI wieku: „Może nie wiedzieć Polak, co to morze, gdy pilnie orze”. I chwała tym, którzy nie tylko na żaglowcach pływają, ale również o nich piszą. Bo historia polskich żaglowców szkolnych to dla nas Polaków niewątpliwy powód do dumy.

Mówi się, że trzy rzeczy najpiękniejsze w świecie to kobieta w tańcu, koń w galopie i statek pod pełnymi żaglami. Wiele w tym prawdy. Nie bez powodu też obrazy kobiet, koni i żaglowców budzą zachwyt i cieszą się nieodmiennym powodzeniem. Żaglowce przez stulecia towarzyszyły naszej cywilizacji. Służyły do podróży, przewożenia towarów, prowadzenia wojen, a także do wypoczynku, szkolenia i turystyki. Umożliwiały odkrywanie świata, przekraczanie granic zarówno tych wytyczonych na mapach, jak i tych fizycznie niedostrzegalnych. Dawały poczucie wolności i niezależności... (ze wstępu Krzysztofa Baranowskiego).