Nie Ma Wiary Bez Pytań

Ci ludzie, którzy oddzielili się od innych przez życie surowe i prowadzone na uboczu, wyróżnili się także wśród podobnych sobie wyjątkowymi zaletami i cnotami. Uznani zaś za zdolnych do pouczania i prowadzenia innych, otrzymali tytuł starców, i to niezależnie od ich wieku. Zgodnie ze zwyczajem, który istniał także i w innych środowiskach (na przykład w tradycji żydowskiej wśród uczniów proroków) – ich uczniowie uważali się za ich duchowych synów i nazywali ich ojcami. Słowo jednak, którego normalnie używali, by się do ojców zwrócić albo o nich mówić, jest obce: było to aramejskie słowo abba. Już samo to słowo wystarczyłoby, żeby zasugerować całkowicie wyjątkowy i oryginalny charakter relacji między mistrzem i uczniem. U ludzi, których mową ojczystą był język koptyjski lub grecki, zdumiewa przyjęcie semickiego słowa na wyrażenie synowskiej zależności od mistrzów duchowych.

Pozostawiając na uboczu późniejszy rozwój znaczenia tego słowa (w tym fakt, że w dzisiejszym języku francuskim ‘abbé’ oznacza księdza) zajmijmy się pełnią jego sensu pierwotnego. Mnisi egipscy znaleźli go w Nowym Testamencie, gdzie zjawia się on trzy razy. W przekładzie koptyjskim tak samo jak w tekście greckim słowo to zawsze poprzedza swój przekład, podobnie jak i w łacinie czytamy: ‘Abba – Pater’. W tych trzech miejscach, w których go użyto, słowo to zjawia się zawsze w wołaczu i zwracane jest do Boga bądź przez Jezusa (Mk 14,36), bądź przez Ducha obecnego w naszych sercach (Ga 4,6; Rz 8,15). Z tego pierwotnego kontekstu słowo to musiało zachować skojarzenie ze zwrotem skierowanym do Ojca przez Chrystusa w Duchu Świętym. Można więc niewątpliwie przypuszczać, że uczniowie, którzy ten tytuł nadawali starcom, chcieli przez to wyrazić duchowy charakter ojcostwa, które im przypisywali, i jego głęboki związek z ojcostwem Bożym. Użycie tego tak niezwykłego terminu pozwalało więc w jakiś sposób nie sprzeciwiać się zakazowi Chrystusa: Nikogo też na ziemi nie nazywajcie waszym ojcem, jeden bowiem jest Ojciec wasz, Ten w niebie (Mt 23, 9).

Z chwilą gdy obecność Ducha Bożego ujawniała się w którymś z mieszkańców pustyni, można było szanować go ze względu na Boga i nazywać go abba. Ta obecność okazywała się przede wszystkim przez dar słowa. Ostatecznie więc abba nie znaczy nic innego niż: ojciec duchowy, przez którego Bóg mówi. Św. Hieronim pisał o mnichach egipskich: „Makary, Pambo, Izydor i wszyscy inni, których tam nazywają ojcami, ponieważ Duch Święty mówi przez nich”. Pojmen nazwał Agatona „abba”, chociaż Agaton był jeszcze całkiem młody, gdyż twierdził: „Mowa jego każe go nazywać ‘abba’”. Abba Mojżesz któregoś dnia zobaczył Ducha Świętego zstępującego na jego ucznia Zachariasza; odtąd zaczął zwracać się do niego, jak do swego ojca duchowego: „Powiedz mi, co mam robić... bo widziałem Ducha zstępującego na ciebie i od tej chwili czuję konieczną potrzebę, by się ciebie radzić”.

Leszek Kołakowski nie był filozofem chrześcijańskim. Nigdy nie zadeklarował się jako członek żadnego z Kościołów chrześcijańskich i nie praktykował rytuałów religijnych. A jednak chrześcijaństwo jest w samym centrum zainteresowań polskiego filozofa od samego początku jego intelektualnej biografii i to właśnie problematyce chrześcijaństwa poświęci gros swoich tekstów na przestrzeni kilkudziesięciu lat. Najpierw jako surowy krytyk, później „życzliwy adwersarz”, a w końcu przyjazny sojusznik i jeden z najwybitniejszych znawców teologii naszych czasów. Dlaczego chrześcijaństwo było takie ważne dla Leszka Kołakowskiego? (fragment wstępu) Książka ta to zbiór tekstów Leszka Kołakowskiego na temat chrześcijaństwa. Religii, którą uważał za fundament naszej kultury. Leszek Kołakowski (1927–2009), historyk filozofii, profesor Uniwersytetu Warszawskiego do marca 1968, od 1970 roku Senior Research Fellow w All Souls College Uniwersytetu Oksfordzkiego. Laureat wielu międzynarodowych nagród. Autor m.in. książek Obecność mitu, Jeśli Boga nie ma…, Bóg nam nic nie jest dłużny, Świadomość religijna i więź kościelna.

We wrześniu 2007 w waszyngtońskim mieszkaniu Christophera Hitchensa odbyła się dwugodzinna rozmowa, w której udział obok gospodarza wzięli Richard Dawkins, Sam Harris i Daniel Dennett. Ta dyskusja „Czterech Jeźdźców Apokalipsy”, jak już wówczas nazywali ich dziennikarze, została nagrana i sfilmowana. Było to pierwsze i jedyne w tym gronie spotkanie czterech autorów, których przetłumaczone na dziesiątki języków i wydawane w milionowych nakładach książki stały się zarzewiem NOWEGO ATEIZMU. Nagranie trafiło do Internetu – między innymi na YouTube oraz na witrynę fundacji Richarda Dawkinsa, która je realizowała – i miało miliony odsłon. Dziś po raz pierwszy ta dyskusja, która w niczym nie straciła na aktualności, ukazuje się w druku. Publikacji towarzyszą specjalnie na tę okoliczność przygotowane teksty jej uczestników. Niestety tylko trzech, bo gospodarz spotkania, Christopher Hitchens, umarł na raka w grudniu 2011 roku. Książka poprzedzona jest wstępem pióra Stephena Fry, znanego brytyjskiego aktora, komika, pisarza i reżysera, a także – o czym już nie wszyscy wiedzą – ateisty.

Uważam, że całościowe spojrzenie na stosunek Kościoła katolickiego do ekologii pozwoli na wyeliminowanie pobieżnych i stereotypowych ocen, jakie niekiedy występują nawet w debacie naukowej. Szczególnie z tego powodu, że Autorka zawarła w swoich analizach dobrze uargumentowane wnioski końcowe, które przekonują, że ekologia obok idei dobra wspólnego i godności człowieka jest jednym z wiodących tematów katolickiej nauki społecznej.

prof. dr hab. Mirosław Sadowski
Uniwersytet Wrocławski

Ostrzeżeń tych nie można ukrywać, lecz trzeba je pieczołowicie przechowywać, aby nowe pokolenie wiedziało, że ludzie i narody zostali na czas ostrzeżeni, aby powrócić do Boga i czynić pokutę. Matka Boża do bł. Eleny Aiello Wizje te otrzymujesz nie dla siebie, ale po to, abyś pomogła je zrozumieć innym. Masz się nimi dzielić. Daję ci te wizje, a czyniłem tak w każdej epoce, aby dowieść, że jestem z moim Kościołem aż do końca czasów. Jezus do bł. Katarzyny Emmerich Saverio Gaeta w najnowszej książce przygląda się życiorysom dziesięciu kobiet, które w sposób szczególny odpowiedziały na Boże wezwanie. Autor przedstawia między innymi postaci Marii z Agredy, która nadprzyrodzone wizje opisała w dziele Mistyczne Miasto Boże i stała się powierniczką króla Filipa IV, Anny Katarzyny Emmerich, stygmatyczki, która otrzymała przerażającą wizję dwóch papieży, Eleny Aiello, która wyjawiła światu proroctwo o drugiej wojnie światowej i Mussolinim, oraz Faustyny Kowalskiej, która stała się powierniczką wielkiej tajemnicy Bożego Miłosierdzia. Co łączy te kobiety? Jakie znaczenie mają dzisiaj proroctwa, które one otrzymały? Dlaczego Bóg przemawia do nas poprzez ich historie? Jakie ostrzeżenie nam pozostawiły? Świadectwa kobiet rozmawiających z Bogiem przypominają, że trwa teraz wielka bitwa o nasze dusze, a przeciwnik jest przebiegły i wcale nie śpi… Saverio Gaeta– wybitny dziennikarz i autor licznych książek, m.in.: Dusze ofiarne, Proroctwo o dwóch papieżach, Fatima. Cała prawda. Publicysta uznanych tytułów katolickich, takich jak „L’Osservatore Romano” czy „Famiglia Cristiana”. Saverio Gaeta wierny Tradycji Kościoła katolickiego przedstawia nam postaci dziesięciu mistyczek, w których Wszechmocny nie tylko mocno sobie upodobał, ale ufając im, powierzył proroctwa dotyczące czasów ostatecznych; wizje tego, co realizuje się na naszych oczach; tajemnice odsłaniające się we współczesnym Kościele i świecie. Usłysz ten głos w sercu i sercem. Przemysław Janiszewski kanał „Moc w słabości” Kościół w swej mądrości uczy, że prywatne objawienia i wizje mistyczne nie należą do depozytu wiary, cała prawda o Bogu jaśnieje w Chrystusie. Jednak uczy też, że Bóg może zechcieć przerzucić most i spotkać się z kimś z nas w mistycznej rozmowie, czyli w sposób, który przekracza poznanie i rozumienie. Ta książka dowodzi, że choć Bóg czyni to rzadko, wciąż wybiera osoby, przez które chce przekazać nam wiadomość. Często są to kobiety. Może dlatego, że od chwili zmartwychwstania wie, że ufnie przyjmują prawdę o Jego Boskich tajemnicach?Agnieszka Bugała, dziennikarka Od czasów starotestamentalnych aż do współczesności Bóg powołuje swoich proroków – w tym kobiety, które, jak się wydaje, posiadają szczególną duchową wrażliwość. Książka Saverio Gaety ukazuje, że proroctwa i wizje mistyków ostatniego tysiąclecia – w tym przypadku mistyczek – to nie tylko „pobożnościowa” lub, co gorsza, „sensacyjna” lektura, ale głos Boga, który dziś i zawsze mówi do całego Kościoła. Czy możemy nadal pozostawać obojętni na ten głos? Jaka będzie tego cena dla Kościoła i nieśmiertelnych dusz? Książka Gaety jest wołaniem: nie możemy dłużej ignorować głosu proroczego w Kościele! DOROTA PORZUCEK, autorka bloga VICONA Fotografia Poświęcona

„Nie bierzcie więc wzoru z tego świata, lecz przemieniajcie się przez odnawianie umysłu, abyście umieli rozpoznać, jaka jest wola Boża: co jest dobre, co Bogu przyjemne i co doskonałe”. (Rz 12,2) Jak podejmować decyzje zgodne z wolą Bożą? To jedno z najważniejszych pytań dla osób pragnących podążać drogami pogłębionego życia duchowego. Było ono istotne także dla św. Ignacego Loyoli, który kwestie wyboru, decyzji i wypełniania Bożej woli stawia przed odprawiającymi Ćwiczenia duchowe przede wszystkim w drugim tygodniu. Z pytaniem tym nie pozostawia rekolektantów samych, proponując im doskonałą pomoc duchową, jaką są Reguły służące do dokonania dobrego i rozsądnego wyboru. Regułom tym poświęcona jest książka będąca owocem XLI Kursu Duchowości Ignacjańskiej, który odbył się w 2022 roku w jezuickim Centrum Duchowości w Częstochowie. Autorzy zamieszczonych w niej artykułów piszą między innymi o: trudnościach współczesnego człowieka w podejmowaniu decyzji, biblijnych przykładach dokonywania wyborów zgodnych z Bożą wolą, a także o dwóch rodzajach wyborów, trzech porach wyboru, dwóch sposobach dokonania go oraz podstawowych kryteriach poprawy i reformy własnego życia według zasad św. Ignacego. Publikacja ta stanowi rzeczową pomoc dla wszystkich, którzy poszukują skutecznych narzędzi oraz konkretnych sposobów rozeznawania i wypełniania woli Bożej. Zawarte w niej treści mogą też stać się inspiracją do coraz głębszych i „we wszystkim” spotkań z naszym Stwórcą i Zbawicielem Jezusem Chrystusem.